ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
Την επαύριο της προδοσίας της απεργίας των καθηγητών, η Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών πήρε άμεσα την απόφαση για μια εκδήλωση άντλησης πολιτικών συμπερασμάτων από αυτή την σπουδαία εμπειρία των εργαζομένων. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 22/5 στο κτίριο Γκίνη του ΕΜΠ.
Εισηγητής ήταν ο συνδικαλιστής καθηγητής και στέλεχος του ΕΕΚ Γρ. Δαφνής. Πέρα από ένα αναλυτικό ιστορικό του αγώνα -με την προληπτική επιστράτευση των απεργών, το κουρέλιασμά της με τις πανηγυρικές μαζικές αποφάσεις των ΕΛΜΕ για απεργία στις εξετάσεις, ως την επαίσχυντη προδοσία με τα γνωστά σε όλους γεγονότα με τις διπλές ψηφοφορίες στη συνάντηση των προέδρων στο Τιτάνια (δες και Ν.Π. τ. 549)- προσπάθησε να αναδείξει την πολιτική σημασία αυτού του μεγάλου γεγονότος της ταξικής πάλης, από όλες του τις πλευρές.
Η απεργία αυτή, ανεξάρτητα από το τι είχαν στο μυαλό τους οι καθηγητές αλλά και η ηγεσία τους, εξ αρχής ξεπέρασε τα στενά κλαδικά όρια κι απέκτησε αντικειμενικά πολιτικό χαρακτήρα. Χαρακτήρα σύγκρουσης και ρήξης με το Μνημόνιο (του οποίου την εφαρμογή βιώνουν τώρα οι καθηγητές με άθλιες συνέπειες) και με την ίδια την κυβέρνηση. Ο Σαμαράς, άλλωστε, το είχε κάνει καθαρό, πως η κυβέρνηση του, ή θα νικούσε ή θα έπεφτε. Γι’ αυτό, και με μια πρωτοφανή σπασμωδική κίνηση, επιστράτευσε τους απεργούς πριν καλά καλά απεργήσουν, βλέποντας τον «εφιάλτη» της ακύρωσης των εξετάσεων να πλησιάζει μαζί με το τέλος της κυβέρνησής του.
Η απάντηση των καθηγητών, με τις μαζικότατες συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και με το 85% υπέρ της απεργίας, όντες επιστρατευμένοι, ήταν η πιο εμφατική διάψευση όλων όσων βλέπουν μια εργατική τάξη φοβισμένη, εξατομικευμένη και παθητική. Η συνέχεια και η τελική έκβαση του αγώνα μπορεί να γεννάει απογοήτευση σε αρκετούς που πίστεψαν σε αυτήν την απεργία, ελπίζοντας να είναι η σπίθα για τη γενικότερη πυρκαγιά, αλλά γεγονός είναι πως οι καθηγητές ούτε ηττήθηκαν ούτε υποχώρησαν. Προδόθηκαν, με το συνδικαλιστικό πραξικόπημα στο Τιτάνια.
Αν, εμπιστοσύνη στους γραφειοκράτες των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, μπορούν να δείξουν μόνο αφελείς πλέον, τη μεγαλύτερη προσοχή θα πρέπει να την δείξουμε στη δική μας πλευρά, και στη στάση της Αριστεράς. Σε μια σειρά από απεργίες φέτος που είχαν όλες τις δυνατότητες να βάλουν φωτιά σε όλη τη χώρα –γι’ αυτό και αντιμετώπισαν το αυταρχικό αντεργατικό μέτρο της επιστράτευσης- στο ΜΕΤΡΟ, στους ναυτεργάτες, στους καθηγητές, οι ευθύνες τμημάτων της Αριστεράς που ηγούνταν ή έπαιζαν ένα ειδικό ρόλο στον αγώνα, (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα) είναι συντριπτικές.
Στην πρόσφατη εμπειρία των καθηγητών, το ΚΚΕ ήταν εξ αρχής ενάντιο στην απεργία, μεταχειριζόμενο το άθλιο επιχείρημα της προστασίας της λαϊκής οικογένειας και το δικαίωμα του μαθητή να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις, για να μπει σε ένα πανεπιστήμιο που κλείνει, και να πάρει ένα πτυχίο-εισητήριο για τον κόσμο της ανεργίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και αρχικά τάχθηκε υπέρ της απεργίας, η στάση του στη συνέχεια υπήρξε καθοριστική. Προϊόν πολιτικής απόφασης και συμφωνίας με την κυβέρνηση, η συνάντηση του Τσίπρα με την ηγεσία των καθηγητών λίγο πριν τις κρίσιμες ψηφοφορίες ήταν ουσιαστικά το σάλπισμα της υποχώρησης μέσα από την απόσυρση της στήριξής του. Μια πράξη που δεν ισοδυναμεί απλά με άλλο ένα βηματάκι προς τα δεξιά, αλλά με μια ανοιχτή προδοσία χιλιάδων εργαζόμενων που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στη φωτιά της μάχης, και ετοιμάζονταν για μετωπική σύγκρουση με τη κυβέρνηση.
Η συζήτηση στο ΕΜΠ, όμως, ανέδειξε και τις ευθύνες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που μέσω των Παρεμβάσεων είχαν ένα ισχυρό πάτημα στην απεργία και στην ΟΛΜΕ. Πέρα από μια καταγγελία του πραξικοπήματος, περιορίστηκαν να πετάξουν την μπάλα στη εξέδρα, όσον αφορά το επίδικο της απεργίας. Οι παρδαλές προτάσεις για 500 συνδικαλιστές που δεν θα πάνε για δουλειά την πρώτη ημέρα των εξετάσεων, είναι μια «μαχητικού» τύπου υποχώρηση και αποδοχή της προδοσίας και της ήττας. Και μάλιστα, έχοντας την ίδια στιγμή ένα δυναμικό χιλιάδων καθηγητών που έχουν ψηφίσει την απεργία κι έχοντας άλλη μια μεγάλη ομοσπονδία (ΔΟΕ) να κατεβαίνει σε απεργία, και τα μάτια όλης της εργατικής τάξης στραμμένα προς το μέτωπο των καθηγητών. Αντίστοιχα, και τα «λευκά» που έπεσαν μαζικά στις κάλπες και από εκπροσώπους των Παρεμβάσεων στο Τιτάνια, στην προβοκατόρικη ψηφοφορία «αν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την απεργία» είναι ενδεικτικά των ευθυνών τους.
Αυτό που χαρακτηρίζει την έκβαση του αγώνα των καθηγητών, αλλά και αλλού, είναι η απουσία μιας οργανωμένης ηγετικής δύναμης μέσα στους κόλπους της εργατικής τάξης, που την κρίσιμη στιγμή της ρήξης με την ίδια την νομιμότητα και με το κράτος, δεν θα πισωπατήσει, δεν θα διστάσει ούτε δευτερόλεπτο παραχωρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στον αντίπαλο, αλλά θα τραβήξει μπροστά καθοδηγώντας τον αγώνα μέχρι το τέλος, συμπαρασύροντας όλη την εργατική τάξη σε μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης. Με το 85% των καθηγητών να τσαλακώνουν την επιστράτευση επιθυμώντας μαζικά την απεργία, ποιοι ήταν αυτοί που τελικά φοβήθηκαν να έρθουν σε ρήξη με το κράτος; Οι «παθητικοί» και «φοβισμένοι» εργαζόμενοι ή οι «ηγέτες» τους;
Το μάθημα της πρόσφατης αυτής εμπειρίας, μας διδάσκει ότι πρέπει από τώρα, να αρχίσουμε να χτίζουμε τα απαραίτητα ανεξάρτητα όργανα των εργατών, με επιτροπές, με σωματεία, με Κέντρα Αγώνα. Πρέπει να συνθέσουμε τις εμπειρίες των πρόσφατων αγώνων, να βρούμε το κοινό έδαφος συσπείρωσης όλου του προλεταριακού δυναμικού, εργαζόμενου και άνεργου, να ξεπεράσουμε τις παλιές μορφές οργάνωσης και πάλης, και να αναδείξουμε την επαναστατική προοπτική ως τη μοναδική ρεαλιστική πρόταση για την επιβίωση της εργατικής τάξης και όλου του λαού.
Κ. Αποστολόπουλος
Νέα Προοπτική τεύχος#550# Σάββατο 1 Ιουνίου 2013.
