ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ
H κοινωνική και πολιτική αναταραχή στη Ρουμανία έχει ήδη συμπληρώσει τον έναν χρόνο της (στις 12 Ιανουαρίου), αλλά στα διεθνή MME δεν έχει βρει την αντίστοιχη προσοχή.
Η Pουμανία έγινε μέλος της ΕΕ το 2007, κυνηγώντας με φρενήρη ρυθμό το στόχο της εισόδου της στην Ευρωζώνη το 2012 – στόχος που εντέλει δεν πραγματοποιήθηκε.
Με την έκρηξη της ύφεσης στην Ευρωζώνη στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, η Ρουμανία έγινε μια από τις πρώτες χώρες της ΕΕ που χτύπησε τις πόρτες του ΔΝΤ, επιβάλλοντας ταυτόχρονα στο εσωτερικό της το γνωστό πλέον πακέτο μέτρων σκληρής λιτότητας: αύξηση της φορολογίας, νέα (αντι)εργασιακά πλαίσια και μείωση των κοινωνικών παροχών.
Στα τέλη του 2011, η κυβέρνηση παραμόρφωσε ακόμη πιο έντονα το κοινωνικό της πρόσωπο, προσθέτοντας στα παραπάνω ένα νέο νομοσχέδιο που προέβλεπε περικοπές στις υγειονομικές παροχές και ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Το γεγονός αυτό υπήρξε η αφορμή για το ξέσπασμα της λαϊκής οργής στις 12 Ιανουαρίου 2012.
Μέσα σε δύο μέρες και ακολουθώντας την εθελούσια παραίτηση του Υπουργού Υγείας Raed Arafat, η δυσαρέσκεια για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Emil Boc μεταφέρθηκε από τις δημόσιες υγειονομικές μονάδες εκτάκτου ανάγκης, στους φοιτητικούς χώρους του Πανεπιστημίου της πρωτεύουσας και ενεργοποίησε αμέσως την αντίδραση των κρατικών μονάδων καταστολής με τυφλούς ξυλοδαρμούς και συλλήψεις.
Η επέμβαση του κράτους δεν πτόησε το φρόνημα των διαμαρτυρόμενων, οι οποίοι με μαζικές κινητοποιήσεις και σκισμένες εθνικές σημαίες συνέχισαν για δέκα μέρες να αντιστέκονται δυναμικά στους δρόμους, με ασαφές ωστόσο ακόμη πολιτικό στόχο. Αποκορύφωμα, η 17η Ιανουαρίου, οπότε οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν σε περισσότερες από 60 πόλεις της χώρας.
Τα πνεύματα φάνηκε να κατευνάζονται προσωρινά στις 9 Φεβρουαρίου με την παραίτηση του Υπουργού Εξωτερικών Teodor Baconschi και την ανάθεση των πρωθυπουργικών καθηκόντων στον ανεξάρτητο βουλευτή Mihai Razvan Ungureanu από τον πρόεδρο της χώρας Traian Basescu, απομεινάρι του πάλαι ποτέ σταλινικού καθεστώτος Τσαουσέσκου που με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης λανσαρίστηκε ως φλογερός αντι-κομμουνιστής.
Τον Απρίλη όμως, η φλόγα αναζωπυρώθηκε με γενικό αίτημα τη διεξαγωγή πολιτικών εκλογών. Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 10 Ιουνίου και ανέδειξαν πρώτο κόμμα την Uniunea Social Liberala (Κοινωνική Ένωση Φιλελευθέρων) και πρωθυπουργό τον Victor Ponta, ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος – βασικής συνιστώσας της Ένωσης μαζί με το Συντηρητικό Κόμμα και το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα.
Ακόμη όμως και με το νέο πρόσωπο του δικηγόρου Ponta, το πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να ισορροπήσει και σύντομα ξεσπάει σκάνδαλο γύρω από το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού, που αφορά στην πλαστογράφηση της διδακτορικής του διατριβής!
Ο πρωθυπουργός καταγγέλλει τον -μηνυτή- πρόεδρο Basescu για σκευωρία και τον αποπέμπει από την θέση του (ο τελευταίος είχε αποπεμφθεί ξανά το 2007). Το Ρουμάνικο Συνταγματικό Δικαστήριο όμως θα τον αποκαταστήσει εντέλει, παρά την εναντίωση του λαού σε δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε.
Έκτοτε η Ρουμανία βρίσκεται σε μια δεύτερη φάση κινητοποιήσεων, με το προηγούμενο ζητούμενο των εκλογών να δίνει τη θέση του στο αίτημα ανατροπής του πολιτικού status quo από μια μερίδα του λαού αηδιασμένου από την προβλεπόμενη κατάρρευση των πολιτικών κομμάτων και τη μετατροπή της κρίσης σε μεταξύ τους διαμάχη για την αποτελεσματικότερη πολιτική.
Στο πλευρό των αγωνιζόμενων των προηγούμενων μηνών, βρέθηκαν οι εργάτες των ορυχείων και των λιμανιών της χώρας, αγρότες, εθνικές μειονότητες Ούγγρων και Ρομά καθώς και διάφοροι ποδοσφαιρικοί σύνδεσμοι φιλάθλων (!) διαμαρτυρόμενοι για τη διαφθορά στο χώρο του αγαπημένου τους αθλήματος, ενώ κρίση εκδηλώθηκε και στο εσωτερικό του Στρατού.
Ένας δεύτερος γύρος εκλογών στις 9 Δεκεμβρίου ανέδειξε αυτοδύναμη την ίδια κυβέρνηση, με ποσοστό προσέλευσης όμως, μόνο 41,7%. Το ποσοστό αυτό δείχνει το σχίσμα της ρουμάνικης κοινωνίας σε τρία στρατόπεδα:
- Τους υπέρ του προέδρου Basescu.
- Τους κατά του προέδρου Basescu και υπέρ του πρωθυπουργού Ponta.
- Τους κατά και των δύο προσώπων.
Με την κατάρρευση του μετα-σοβιετικού πολιτικού σκηνικού, οικονομικά σκάνδαλα έχουν αναδυθεί και βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ενώ τα διεθνή ΜΜE αποσιωπούν τα τεκταινόμενα, η δε Ευρωπαϊκή και Διεθνής νομενκλατούρα τηρούν μια μετριοπαθή στάση. Ωστόσο, ο εξεγερμένος ρουμανικός λαός συνεχίζει, 24 χρόνια μετά την Ρουμάνικη Επανάσταση και έναν χρόνο μετά την έκρηξη της νέας λαϊκής οργής, να διεκδικεί τα δικαιώματά του και να υπερασπίζεται στο δρόμο την κοινωνική του υπόσταση. Το άμεσο μέλλον προδιαγράφεται ταραχώδες και μένει να δείξει την έκβαση της σύγκρουσης.
ΝΑΛ
Νέα Προοπτική τεύχος#544# Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013
