Το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συγκρότησε μία επιτροπή υπό την ονομασία «Ελλάδα 2021» με στόχο, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της, «το σχεδιασμό του εορτασμού της συμβολικής επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση».

Πιο συγκεκριμένα, η επιτροπή επιδιώκει «να συντονίσει ένα συνολικό πρόγραμμα δράσεων και εκδηλώσεων, με στόχο να επανασυστήσουμε την Ελλάδα, από την αρχή της σύγχρονης ιστορίας της μέχρι και σήμερα, στην πορεία αυτών των 200 χρόνων».

Πρόεδρος της επιτροπής ορίστηκε η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, σύζυγος του μεγαλοβιομήχανου Θεόδωρου Αγγελόπουλου και κόρη του επί χούντας προέδρου της ΓΣΕΕ Φρίξου Δασκαλάκη-Φαζάκη, αλλά και γνωστή για τις εθνικές «εργολαβίες» της, με σημαντικότερη έως τώρα εκείνη των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004…

«Ο καθείς και τα όπλα του» και ο Μητσοτάκης έβαλε αυτή που αρμόζει σ’ αυτόν και το πολιτικό-ταξικό σινάφι του να οργανώσει εκδηλώσεις για τη 200η επέτειο της επανάστασης που οδήγησε στην ίδρυση του κράτους στη μετεξέλιξη του οποίου ηγείται σήμερα.

Ωστόσο, όχι μόνο το σημερινό κράτος, αλλά και εκείνο που συστάθηκε, μετά την επανάσταση του 1821 (το 1822 «ιδρύθηκε» και το 1830 αναγνωρίστηκε διεθνώς), δεν έχει καμία σχέση τη δυναμική εκείνης της επανάστασης, αλλά και κάθε κίνησης χειραφέτησης του λαού αυτής της χώρας έκτοτε…

Ο ίδιος, όπως και το κόμμα (ΝΔ) και η τάξη που υπηρετεί, έχει σχέση μόνο με τις αντεπαναστατικές τάσεις μέσα στην ελληνική κοινωνία του 1821, του σήμερα, αλλά και των 200 χρόνων που ακολούθησαν. Δηλαδή, υπηρετεί τις τάσεις εκείνες οι οποίες, παρά τις διαχρονικά εκάστοτε αρχικές περί αντιθέτου ενδείξεις της ταξικής πάλης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό εδώ και 200 χρόνια, εν τέλει επικρατούσαν αν και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους ενάντια σε κάθε επανάσταση ή απελευθερωτική πράξη σ’ αυτόν τον τόπο.

Αυτό έκαναν αυτές οι δυνάμεις στην επανάσταση του 1821-‘30 , αλλά και στην επόμενη επανάσταση (μιας και η Επιτροπή Μητσοτάκη -Αγγελοπούλου ενδιαφέρεται για όλη την σύγχρονη ελληνική ιστορία), δηλαδή εκείνη του 1941-1945.

Το 1821, οι δυνάμεις οι οποίες πρωτοστάτησαν στην οργάνωση (Φιλική Εταιρεία) και στη συμμετοχή («κλέφτες», αγρότες) του αγώνα, τελικά περιθωριοποιήθηκαν από εκείνες οι οποίες αρχικά τάχθηκαν ενάντια στην επανάσταση, στη συνέχεια παρασύρθηκαν κακήν -κακώς από αυτήν και αφού αναγνωρίστηκε το ελληνικό κράτος πήραν και πάλι το «πάνω χέρι» (κοτζαμπάσηδες – τσιφλικάδες), παραμένοντας η άρχουσα κοινωνική τάξη, όπως ήταν και επί τουρκοκρατίας, με τη μόνη διαφορά (σημαντική!) ότι πλέον δεν είχαν τους Τούρκους πάνω από το κεφάλι τους.

Ωστόσο δέχτηκαν προθυμότατα επικυρίαρχες τις ξένες «Μεγάλες Δυνάμεις» και πρωτίστως την Αγγλία και δευτερευόντως τη Γαλλία (οι οποίες αρχικά είχαν καταγγείλει την ελληνική επανάσταση στα πλαίσια της αντίδρασης που είχε διαδεχθεί την ήττα του Ναπολέοντα), καθώς η φιλορωσική πτέρυγα σταδιακά εξοβελίστηκε, αν και πρωτοστάτησε στην επανάσταση. Θυμίζουμε πως η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε στην Οδησσό, ο πρώτος ηγέτης της επανάστασης, ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν αξιωματικός του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού, ενώ ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας (και δολοφονημένος από τους Μανιάτες κοτζαμπάσηδες), ο Ιωάννης Καποδίστριας, διετέλεσε προηγούμενα Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου… Παρόλα αυτά, η Ρωσία των Τσάρων, αν και “έβαζε φωτιές” στους Έλληνες τόσο πριν το ‘21 (π.χ. Ορλωφικά), αλλά και το ‘21 και έπειτα, ποτέ ρωσικός στρατός δεν πάτησε το πόδι του στη χώρα…

Όσον αφορά στο κράτος το οποίο γεννήθηκε δεν είχε απολύτως καμία σχέση με εκείνο που σχεδίαζαν οι Φιλικοί και ονειρεύονταν με το δικό τους, πολιτικά πρωτόγονο τρόπο, οι οπλαρχηγοί των «κλεφτών».

Αντί μιας ανεξάρτητης από ξένες δυνάμεις ριζοσπαστικής δημοκρατίας ανοιχτής σε κάθε σκλαβωμένο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στα πρότυπα της γαλλικής κατά την επαναστατική περίοδο (δηλαδή ως το Θερμιδόρ του 1794) εγκαθιδρύθηκε ένα κουτσουρεμένο -από άποψη έκτασης της επικράτειάς του- προτεκτοράτο ιδίως των Άγγλων με ένα ξένο απόλυτο μονάρχη επικεφαλής, έναν … Βαυαρό, τον Όθωνα.

Οι ανεκπλήρωτοι κοινωνικοί και πολιτικοί πόθοι της επανάστασης του ‘21 αναχαιτίστηκαν από ένα ασύγκριτο -τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε καπιταλιστικούς καιρούς-  μπαράζ των πολέμων σχεδόν ενός αιώνα (ναι, μάλιστα ενός αιώνα !) προκειμένου να ενσωματωθούν όλοι οι ελληνικοί πληθυσμοί στο ελληνικό κράτος, αφού πρώτα είχαν τσακίσει κάθε άλλο λαό που κατοικούσε στις περιοχές αυτές.

Η διαδικασία αυτή, αν και πέτυχε σε σημαντικό βαθμό τους στόχους της (καθώς ενσωματώθηκε στον ελληνικό κρατικό «κορμό» η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Μακεδονία , η Κρήτη κ.λπ.) έφερε τρία τραύματα στο «σώμα» της  άρχουσας τάξης της χώρας : Τον πολιτικό «Διχασμό» (λόγω του εμφυλίου μεταξύ βενιζελικών – αντιβενιζελικών), το τέλος κάθε ιμπεριαλιστικής χίμαιρας του ελληνικού καπιταλισμού (λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής) και την διαμόρφωση μιας μαζικής εργατικής τάξης (με “μαγιά” το μικρασιατικό προλεταριάτο) αλλά και ενός πεπειραμένου από πολέμους λαού.

Οι παραπάνω τραυματικές “παρακαταθήκες”, πάνω στο «σώμα» μιας κοινωνίας που στο Μεσοπόλεμο (1922-1939) μπήκε καθυστερημένα και με υστέρηση στο δρόμο μιας αστικής οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, πυροδοτούμενες από τη ναζιστική κατοχή, την υποταγή της ελληνικής μπουρζουαζίας σε αυτή αλλά και την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο, έκαναν δυνατή τη γέννηση και μαζική ανάπτυξη της αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της επανάστασης του 1941-45 αλλά και της προέκτασης (με άλλους όρους σε σχέση με εκείνους της κατοχής) το 1946-49.

Με άλλα λόγια, ένας λαός ,μαθημένος από την ίδια του την πολιτική ηγεσία να διεκδικεί με τα όπλα το “εθνικό “δίκαιό του από την επαύριον της συστάσεως του ελληνικού κράτους έως το 1922, και για πρώτη φορά πολιτικοποιημένος με βάση κοινωνικές – ιδεολογικές αναφορές (αρχικά γύρω από το δίπολο βενιζελισμός -αντιβενιζελισμός και έπειτα γύρω από το δίπολο αντικομμουνισμός – κομμουνισμός), έκανε το “ίδιο” όχι μόνο στο εθνικό πεδίο, αλλά και στο κοινωνικό, αυτή τη φορά μόνος του, πρωτίστως με ένα μαζικό αντάρτικο στην ύπαιθρο και δευτερευόντως με ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα στις πόλεις, ενάντια στους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες του

Το κράτος, όμως, που συγκροτήθηκε μετά την επανάσταση του 1941-45, όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με κανενός τύπου «εθνικά ανεξάρτητη» «λαϊκή δημοκρατία», αλλά αποτέλεσε μία αμερικανο-κρατούμενη βασιλευομένη, στυγνή αντικομμουνιστική «δημοκρατία» υπό τον πλήρη έλεγχο της δεξιάς και της ακροδεξιάς, χειρότερη ίσως και από εκείνη του Μεσοπολέμου τουλάχιστον μέχρι την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά (1936). 

Εκείνες οι δυνάμεις οι οποίες πρωτοστάτησαν στην αντίσταση (αντάρτες – αγρότες, εργάτες πόλεων), έπειτα προδόθηκαν από την ηγεσία τους (δηλ. το ΚΚΕ που και αυτό τελικά υποτάχθηκε στον αμερικανο – βρετανικό ιμπεριαλισμό με τη συμφωνία της Βάρκιζας), κυνηγήθηκαν από την προελαύνουσα αντεπανάσταση και περιθωριοποιηθηκαν κοινωνικά όχι μόνο μέχρι την πτώση της χούντας (1974) αλλά ακόμα και μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ (1981). Όπως, ορθά, είχε πει στον γράφοντα ένας συνταξιούχος ναυτεργάτης, «οι ακροδεξιοί δεν έπαψαν ποτέ να κάνουν κουμάντο στη χώρα»… Ο Μητσοτάκης ανήκει στην παράταξη των συνεργατών των Ναζί, των Ράλληδων, των ταγματασφαλιτών, του Παπάγου, του Καραμανλή, των χουντικών…

Ο Μητσοτάκης, όμως, δεν πατά μόνο στη αντιδραστική παράδοση της ελληνικής άρχουσας τάξης, αλλά και στην παράδοση της άθλιας αντιμετώπισης των επαναστατών από τους ίδιους τους συναγωνιστές τους: Ο Καραϊσκάκης, ο οποίος εκπροσωπούσε αναμφισβήτητα την πιο ακραία «πτέρυγα» μεταξύ των ηγετών της επανάστασης του 1821, δολοφονήθηκε από “φίλια” (συνωμοσία Άγγλων – μερίδας Ελλήνων) πυρά τον Απρίλιο του 1827, ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους οι στόλοι των Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων διέλυσαν τον οθωμανικό στόλο στο Ναβαρίνο και σφράγισαν όχι μόνο την πορεία προς την ανεξαρτησία της χώρας, αλλά και την προτεκτοριοποίησή της.

Μετά από 118 χρόνια, ο επικεφαλής των ανταρτών του ΕΛΑΣ Βελουχιώτης αυτοκτόνησε/σφαγιάστηκε τον Ιούλιο του 1945 προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των αντεροβγαλτών της ακροδεξιάς, αφού όμως προηγούμενα είχε γίνει αντικείμενο καταδίκης και πλήρους απομόνωσής του από το κόμμα του -το ΚΚΕ- επειδή διαφώνησε ανοιχτά και στην πράξη με την επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας.

Έτσι, η Ελλάδα και μάλιστα δύο φορές, έζησε το δικό της «Θερμιδόρ» (μέσω της πολιτικής και φυσικής εξαφάνισης των πιο ακραίων πτερύγων τόσο του 1821 όσο και του 1941), με τη διαφορά, όμως, ότι αυτό έγινε χωρίς, πρώτα, πραγματικά να νικήσουν αυτές οι δύο αυτές επαναστάσεις…

Ο πολιτικός «κανόνας» αυτός (δηλαδή να επικρατούν τελικά οι αντεπεναστατικές -δεξιές δυνάμεις παρά την αρχική υπερίσχυση των επαναστατικών – αριστερών) στην Ελλάδα, επιβεβαιώθηκε, άλλωστε και πρόσφατα, την περίοδο 2010-2020.

Η χρεοκοπία της Ελλάδας, εννιά μόλις χρόνια μετά την ένταξη της στην ευρωζώνη, και η ένταξή της στα Μνημόνια, διαδοχικά από τα δύο βασικά αστικά κόμματα (αρχικά από το ΠΑΣΟΚ και έπειτα από τη ΝΔ) οδήγησε όχι μόνο σε μία στροφή των μαζών ιδίως προς τα αριστερά, αλλά στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (2015) και στην 5ετή σχεδόν παραμονή του (2015-2019). Τελικά, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στον ιμπεριαλισμό και το ντόπιο κεφάλαιο, ανοίγοντας το δρόμο στην άνοδο του κατεξοχήν εκπροσώπου τους, της ΝΔ και, μάλιστα, της πιο ακραίας δεξιάς-νεοφιλελεύθερης πτέρυγάς της.

Γι’ αυτούς τους λόγους, σήμερα, έχει το θράσος κάποιος… Κυριάκος Μητσοτάκης επικεφαλής μιας ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης απολύτως πιστής στο αμερικανοκίνητο ΝΑΤΟ και την γερμανο-γαλλοκρατούμενη ΕΕ, γιος (και οπαδός) του Κώστα Μητσοτάκη, δηλαδή ενός συνεργάτη των Ναζί, ενός πολιτικού που διευκόλυνε την άνοδο της χούντας (μέσω της αποστασίας του από την Ένωση Κέντρου), ενός Πρωθυπουργού που επί των ημερών του στέλεχος του κόμματος του δολοφόνησε τον Τεμπονέρα κ.λπ., να «τιμά» μία… επανάσταση, αυτή του 1821.

Ωστόσο, η επανάσταση του 1821 δεν έχει καμία σχέση με το… Μητσοτάκη και τους «Μητσοτάκηδες» εκείνης της εποχής. Έγινε ενάντιά τους. Ξέσπασε χάρη σε ένα Ρήγα που ονειρεύτηκε μια ομοσπονδία των ανεξάρτητων βαλκανικών λαών, που συνελήφθη από τους Αυστριακούς και δολοφονήθηκε από τους Οθωμανούς. Υλοποιήθηκε χάρη σε μαχητές όπως οι Μεσολογγίτες «ελεύθεροι πολιορκημένοι» που στις «ντάπιες» τους είχαν ονόματα Ευρωπαίων και Αμερικανών επαναστατών  εκείνης της εποχής, «κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο». Φυσικά, και η “εθνική αντίσταση” του 1941-45 (δηλαδή, η επανάσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) η οποία αν και προδόθηκε από σταλινισμό και στη συνέχεια συνετρίβη από την αντιδραστική συμμαχία Αγγλο-αμερικάνων και των τέως δοσίλογων της Ναζιστικής Κατοχής, δεν έχει καμία σχέση με το Μητσοτάκη.

Υλοποιήθηκε χάρη στους ασυμβίβαστους κομμουνιστές μαχητές του χωριού και της πόλης αυτής της χώρας αλλά και ηγέτες που έβλεπαν τον αγώνα τους να περνά πέραν από την εθνική απελευθέρωση, στην κοινωνική χειραφέτηση, στο σοσιαλισμό πέραν από τα εθνικά σύνορα, όπως έδειξαν οι επαφές Σαμαρινιώτη και του Γιουγκοσλάβου κομμουνιστή Τέμπο.

Αν υπάρχει ένας δρόμος για την νίκη της επερχόμενης (τρίτης κατά σειρά) επανάστασης στην Ελλάδα είναι μόνο αυτός της εργατικής σοσιαλιστικής, διεθνιστικής ενότητας με τους λαούς των Βαλκανίων.

Δ.Κ.