Μπροστά στην επερχόμενη κατάρρευση της κυβέρνησης Παπαδήμου
Ταξική αυτοργάνωση – γενική απεργία διαρκείας
για την εργατική εξουσία
Κυριολεκτικά στον αέρα βρίσκεται η περιβόητη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου του 2011 και μαζί της η κυβέρνησης αστικής “ενότητας” υπό τον Παπαδήμο που συστάθηκε για να την εφαρμόσει.
Ούτε η απόφαση της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής στις 9 Δεκέμβρη 2011 για την οικοδόμηση ενός δημοσιονομικού “πειθαρχείου” για τις χώρες-μέλη της Ε.Ε., ούτε ο χριστουγεννιάτικος “μποναμάς” σχεδόν 500 δισ. ευρώ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά ούτε και το πιο πρόσφατο μεγάλο πακέτο μέτρων (μαζί και ο προϋπολογισμός του 2012) που ψηφίστηκε στο Ελληνικό κοινοβούλιο τον περασμένο Οκτώβριο-Νοέμβριο μπορούν να σταματήσουν την κατρακύλα του ελληνικού καπιταλισμού.
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ τρόικας -το κορυφαίο κλιμάκιο της οποίας φτάνει στην Αθήνα στις 15 Ιανουαρίου- και κυβέρνησης αναμένεται να τεθεί:
- το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους κατά 80% (αντί του 50%)
- νέα μέτρα λιτότητας ύψους 7,5 δισ. ευρώ το 2012 και επιπλέον 7 δισ. ευρώ το 2013-14.
- νέες αλλαγές στο εργασιακό.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο, εκτιμάται από τους ιθύνοντες στην Ουάσινγκτον, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Αθήνα ότι θα μπορούν να πληρωθούν οι τόκοι του ελληνικού χρέους δεδομένου ότι το ελληνικό έλλειμμα γενικής κυβέρνησης του 2011 θα κλείσει σίγουρα πάνω από 10% (αντί του 9% που ήταν ο πιο πρόσφατος στόχος).
Ούτε δημοσιονομική εξυγίανση, ούτε οικονομική ανάκαμψη
Ωστόσο το πιο μεγάλο “κούρεμα” του χρέους, το νέο -δίπλα στα παλιά που συνεχίζονται- μπαράζ φορομπηξίας (μείωση αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, νέοι φόροι στα ακίνητα, κλπ.) και περικοπής των δαπανών (επέκταση του ενιαίου μισθολογίου σε όλο το δημόσιο, μείωση προνοιακών επιδομάτων, νέο ασφαλιστικό) αλλά και η επερχόμενη οριζόντια μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα δεν θα κάνουν εφικτό το νέο “εθνικό” στόχο: Τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος (δηλαδή να κλείσει θετικά το ισοζύγιο πληρωμών του προϋπολογισμού χωρίς τους τόκους) το 2012. Και αυτό γιατί η ύφεση το 2011 θα ξεπεράσει το 6,2% (αντί αρχικής πρόβλεψης 5%) ενώ το υπουργείο Οικονομικών έχει στα χέρια του προβλέψεις για ύφεση 3,4-5,5% το 2012, με αποτέλεσμα να συνεχίσουν να καταρρέουν τα έσοδα και να μην μειώνεται το έλλειμμα.
Μ’ άλλα επίκειται παραπέρα καταστροφή “πλεοναζόντων” παραγωγικών δυνάμεων και αφαίμαξη εισοδημάτων προς χάρη των διεθνών τοκογλύφων, όπως φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά από το γεγονός ότι όσα χρήματα πήραν ως δανεικά οι ευρωπαϊκές (και οι ελληνικές) τράπεζες από την ΕΚΤ παραμονές Χριστουγέννων τα κατέθεσαν σχεδόν όλα στην ίδια την… ΕΚΤ! Κι αυτό γιατί οι απώλειες που θα έχουν οι τράπεζες λόγω της διαφοράς του επιτοκίου δανεισμού και του επιτοκίου κατάθεσης εκτιμάται ότι θα είναι πολύ μικρότερες από εκείνες που θα έχουν αν δίνονταν αυτά τα χρήματα για επενδύσεις στην “πραγματική” οικονομία, ωθώντας την τελευταία σε ακόμη βαθύτερη ύφεση. Όπως, εξάλλου, λέγεται ανεπισήμως στους κύκλους των Ελλήνων υποστηρικτών της τρόικας, “η ύφεση είναι το αναγκαίο τίμημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και τη δημοσιονομική εξυγίανση”, παρά το γεγονός ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος στόχος φαίνεται να επιτυγχάνεται ως τώρα (ούτε φαίνεται ότι μπορεί να επιτευχθεί).
Μ’ άλλα λόγια όχι μόνο καταρρέει η όψιμη τακτική της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης (μετά την πρώτη συμφωνία “κουρέματος” 21%, τον Ιούλιο του 2011), σύμφωνα με την οποία, “η τρόικα αναλαμβάνει τη μείωση του χρέους και η Ελλάδα τη μείωση του ελλείμματος”, αλλά καταρρέει και το κυρίαρχο “νεο-φιλελεύθερο” δόγμα, σύμφωνα με το οποίο “η δημοσιονομική εξυγίανση θα φέρει οικονομική ανάκαμψη”.
Εξάλλου, το διαφαινόμενο σκάνδαλο του πάλαι ποτέ “σερίφη” κατά της φοροδιαφυγής (η πάταξη της οποίας αποτελεί τον τρέχοντα μεγαλύτερο στόχο και της ευρωπαϊκής task force του κυρίου Ράιχενμπαχ…), του πρώην γενικού γραμματέα τελωνειακών και φορολογικών θεμάτων του Υπ. Οικονομικών (και πρώην γ.γ. της πανελλήνιας ομοσπονδίας των εφοριακών…) Γιάννη Καπελέρη στο οποίο φέρονται να εμπλέκονται οι Έλληνες πετρελαιο-έμποροι και δικαστικοί αποτελεί εμφανέστατο σύμπτωμα της κατάπτωσης του όλου “Μνημονιακού” εγχειρήματος “εξυγίανσης” των θεσμών (πέραν των οικονομικών) του ελληνικού κράτους….
Αρχή του τέλους για την κυβέρνηση Παπαδήμου
Οι αρνητικές αυτές ευρωπαϊκές και ελληνικές οικονομικές εξελίξεις σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μαζί με τις νέες διαπραγματεύσεις τρόικας – κυβέρνησης ξεκινούν πάλι οι διαπραγματεύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο (9 Ιανουαρίου συναντώνται πάλι οι Μέρκελ – Σαρκοζί) για την παραπέρα διαμόρφωση της απόφασης της 9ης Δεκέμβρη, σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Αντί να εφαρμόζει τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου -όπως προέβλεπε ο βασικός όρος συγκρότησής της- θα πρέπει να διαπραγματευτεί, να συμφωνήσει και να ψηφίσει μια νέα, δύο φορές χειρότερη συμφωνία.
Η “αθέτηση” αυτού του όρου από μέρους της οξύνει με ραγδαίους ρυθμούς τις εσωτερικές της αντιθέσεις. Το ανοιχτά “εθνο-ενωτικό μπλοκ” που απαρτίζεται από δυνάμεις και από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας (και με το φασιστοειδές ΛΑΟΣ) που… λύσσαξε για να συσταθεί αυτή η κυβέρνηση, αδυνατεί, υπό αυτούς τους όρους, να παίξει έναν ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο, και να δώσει αποτελεσματική υποστήριξη στον Παπαδήμο. Την ίδια στιγμή, οι ηγεσίες και των τριών αστικών κομμάτων που συμμετέχουν σ’ αυτήν την κυβέρνηση αμφισβητούνται ολοένα και περισσότερο από τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς για την επιλογή τους να στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση που εφαρμόζει το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η διαβούλευση που ξεκίνησε μεταξύ πρωθυπουργού και “κοινωνικών εταίρων” (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, κλπ.) για ένα νέο εθνικό σύμφωνο απασχόλησης κάθε άλλο μπορεί να αυξήσει τη λαϊκή υποστήριξη στη νέα κυβέρνηση.
Οι εκλογές, όποτε και αν γίνουν -ακόμα και αν γίνουν με την ανοχή της τρόικας, μιας και αυτή εξακολουθεί να τις αρνείται κατηγορηματικά- θα έκαναν πολύ μεγαλύτερη την αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας. Και αυτό για δύο λόγους:
- η στρατηγική πρόταση που θα θέσει κάθε αστικό κόμμα προς τις μάζες είναι το ίδιο άγρια αντιλαϊκή, δηλαδή να παραμείνει πάση (λαϊκή) θυσία η χώρα στην ευρωζώνη, σε συνθήκες που καμία από τις μέχρι τώρα λαϊκές θυσίες να μην φαίνεται ότι έχει βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά και η ίδια η ευρωζώνη αυτοδιαλύεται.
- οι ίδιες οι εκλογές θα οξύνουν την πολιτική συζήτηση στις μάζες μαζί και τις προσδοκίες για μία οποιαδήποτε ανακούφιση (ακόμα και αν αυτή διαρκέσει όσο η προεκλογική περίοδος…) από τα απανωτά χτυπήματα που δέχονται εδώ και δύο χρόνια, οι οποίες -βέβαια- θα διαψευστούν αγρίως την επόμενη μέρα.
Με δύο λόγια, η ίδια η σύσταση της κυβέρνησης Παπαδήμου έχει “κάψει” σε μεγάλο βαθμό και το ύστατο κοινοβουλευτικό “χαρτί” των Εκλογών (μιας και το δημοψήφισμα έχει απορριφθεί μετά βδελυγμίας), καθώς η συμμετοχή του βασικού αστικού “αντιπολιτευτικού” κόμματος στην ίδια κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ το έχει κάνει αντικειμενικά συνένοχο στην πολιτική που δήθεν αντιπάλευε.
Αγώνας για την εργατική εξουσία και την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση
Το γεγονός αυτό κάνει όσο ποτέ αναγκαία μια νέα εισβολή των πλατιών εργατικών και λαϊκών μαζών στην αρένα της ταξικής πάλης. Η εμπειρία των περασμένων δύο χρόνων αγώνων μπορεί να κάνει σαφές πως ούτε η αυθόρμητη μαζική κάθοδος στους δρόμους ή η συνεχής οργανωμένη “πολιορκία” της Βουλής (είτε αυτή γίνεται από το “λαό των αγανακτισμένων” και την αριστερίζουσα “ουρά” τους, είτε από τις “αριστερούς” περιφρουρητές της αστικής νομιμότητας του ΠΑΜΕ) αρκεί για να αναχαιτισθούν αποτελεσματικά τα μέτρα της κυβέρνησης της τρόικας, ανατρέποντάς την. Μακρυά από οποιαδήποτε κοινοβουλευτικά (εκλογικά ή μη) παιχνίδια εκτόνωσης της λαϊκής οργής ενάντια στους ντόπιους κυρίαρχους και τους διεθνείς πάτρονές τους, μακριά από τις “αριστερές” (πχ ΚΚΕ) ή και “ακροαριστερές” (πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΑ κλπ.) πλατφόρμες μαχητικής προσαρμογής στην ανεξέλεγκτη καπιταλιστική χρεοκοπία εκτός ευρωζώνης απαιτείται η πιο πλατιά ταξική αυτοργάνωση των μαζών σε κάθε χώρο δουλειάς, διαμονής και σπουδής για την οργάνωση μιας γενικής πανεργατικής πολιτικής απεργίας διαρκείας με στόχο την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες και το διεθνή ταξικό εργατικό συντονισμό για την εξάπλωση της επαναστατικής φωτιάς στην Ευρώπη που το φιτίλι της έχει ήδη ανάψει και στην ήπειρο αυτή. Αν η διαγραφή ολόκληρου του χρέους και η εθνικοποίηση όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από μια επαναστατική κυβέρνηση στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας, η εργατική εξουσία στην Ελλάδα έξω από / και ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό (ευρωζώνη-ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στα μητροπολιτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού και πρώτα-πρώτα στο Βερολίνο, στο Παρίσι και το Λονδίνο. Περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ένα εργατικό επαναστατικό κόμμα και μια εργατική επαναστατική Διεθνή στην ηγεσία αυτού του αγώνα. Ας δώσουμε στον καπιταλισμό το μόνο του ιστορικό πραγματικό καταφύγιο: Το πέρασμα του στην… αιωνιότητα
Δημήτρης Κατσαγάνης
