της Βίκυς Κανατά
Tην Τετάρτη 13 Ιουλίου 2022, στην Τεχνόπολη, διεξήχθη μεγάλη συναυλία για τα 40 χρόνια του -ιστορικού πλέον- συγκροτήματος Panx Romana. Την βραδιά, που ήταν αφιερωμένη στη διαχρονική μπάντα, πλαισίωσαν φίλοι και συνεργάτες των μουσικών όπως οι: ΚΟΙΝΟΙ ΘΝΗΤΟΙ+COYOTE’S ARROW & αδέλφια, ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑΣ / ΒΕΒΗΛΟΣ / ΒΑΒIS (PLANET OF ZEUS) NOVEL 729 / STAVROS EX (DEUS EX MACHINA) / XPLICIT (ΣΤΙΧΟΙΜΑ) κ.ά.
Όπως ανέφερε το ίδιο το συγκρότημα στο κάλεσμά του: “Αδέλφια να έχουμε την δύναμη να αγωνιζόμαστε, να μοιραζόμαστε, να επικοινωνούμε και να στεκόμαστε ο ένας στον άλλο. Να ανταμώσουμε με μουσικές που μας ενώνουν, μας εμπνέουν, μας γιατρεύουν σε μια γιορτή που όμοια της άλλη δεν υπήρξε”.
Ο “συναγερμός” λοιπόν “σήμανε” για ακόμη μία φορά πολύ δυνατά και ο αιχμηρός, βαθιά πολιτικός στίχος για την ισότητα, τη φύση και την ελευθερία κατέκλυσε τον χώρο. Σε μία εποχή που οι κοινωνικές σχέσεις διαρρηγνύονται, που όλες και όλοι υποφέρουμε από την κρατική βία και καταστολή, από την ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα, τα άτομα που επέλεξαν να παρευρεθούν στη συναυλία πέρα από την προτίμηση και την αγάπη που ήθελαν να εκφράσουν στην ίδια την μπάντα και όλους τους μουσικούς που έλαβαν μέρος, έκαναν και μία δήλωση. Τα χιλιάδες άτομα όλων των ηλικιών που έδωσαν το παρών, όπως και στη συναυλία του ΛΕΞ στη Νέα Σμύρνη, δεν διασκέδασαν απλά αλλά διάλεξαν μεριά. Οι ιδέες και τα μηνύματα που διαχέονταν από τους καλλιτέχνες στον υπαίθριο χώρο ήταν μια απάντηση ενάντια σε ό,τι καταστέλλει, καταπιέζει και διαχωρίζει. Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολύ ανάγκη από τέτοιες “απαντήσεις” και από τέτοιες εκδηλώσεις. Έχουμε ανάγκη από αυτήν ακριβώς την μουσική που είναι ικανή να συσπειρώσει, να εκφράσει και να καταγγείλει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Την βραδιά στήριξε με την παρουσία του το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων μέσω της Κατερίνας Μάτσα, η οποία απηύθυνε χαιρετισμό, τον οποίο και παραθέτω ολόκληρο:
Δυστυχώς η αρρώστια του κορονοϊού που με κρατά καθηλωμένη δεν μου επιτρέπει να παραστώ κι εγώ σ’ αυτή τη σπουδαία γιορτή για τα 40 χρόνια των PANX ROMANA, για το οδοιπορικό της τεράστιας προσφοράς τους στη μουσική και στον άνθρωπο.
Έμαθα από τον Φρανκ για το τραγούδι του Φρανκ και του Βέβηλου για τα παιδιά που βρίσκονται στον κόσμο των ουσιών. Τα παιδιά που έχουν πονέσει από τη βία της κρατικής καταστολής. Ο εθισμός τους στις ουσίες και η βαρβαρότητα της ΝΕΚΡΟΠΟΛΗΣ. Η ευαισθησία που τα έκανε ευάλωτα μέσα σε μια κοινωνία αγριότητας, ατομικισμού, κοινωνικής ανισότητας, διακρίσεων, ρατσισμού. Δισεκατομμύρια άνθρωποι στη Γη πεθαίνουν σήμερα από την πείνα, τις αρρώστιες, τον πόλεμο. Οι λίγοι που κυβερνούν αυξάνουν τα κέρδη τους και γίνονται δισεκατομμυριούχοι.
Η κοινωνική αδικία κραυγάζει και προκαλεί. Κάποιοι αντιστέκονται, με το δικό του τρόπο ο καθένας. Κάποιοι άλλοι, κυρίως αυτοί που κουβαλούν τραύματα από τα πρώτα παιδικά τους χρόνια λυγίζουν. Και ψάχνουν ένα τρόπο να ξεφύγουν από την καθημερινή κόλαση. Γεμίζουν το κεφάλι τους με τις ουσίες για να μη σκέφτονται και να μην αισθάνονται, για ν’ αντέξουν τη μίζερη ζωή τους. Είναι οι μοναχικοί πλανήτες μέσα σε ένα σύμπαν φτώχειας, δυστυχίας, αποξένωσης, μοναξιάς, θλίψης και απελπισίας. Τους ταιριάζουν οι στίχοι του αγαπημένου ποιητή Νίκου Καρούζου.
Μόνος1sic – Έρημος είναι το σωστό. είμαι και ανάβω λυχναράκι θλίψεως.
Νίκου Καρούζου, Η Διερώτηση Omega, Τα Ποιήματα Β΄ (1979-1991), εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 2007.
Σε αυτό το λυχναράκι συχνά καίγονται, όταν δυναμώσει η φλόγα και τους κάνει να παίζουν τη ζωή τους κορώνα – γράμματα σ’ ένα καθημερινό παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας με την υπερβολική δόση. Γιατί αισθάνονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα και καμιά αξία, δεν τους δίνει καμία χαρά. Έτσι κι αλλιώς, η κοινωνία τούς έχει γυρίσει την πλάτη. Τους αντιμετωπίζει σαν κοινωνικά σκουπίδια, που φροντίζουν κατά καιρούς οι δυνάμεις καταστολής να κρύβουν κάτω από το χαλί, μέσα από τις τόσο συχνές, ιδιαίτερα στο κέντρο, «επιχειρήσεις-σκούπα». Το πολύ-πολύ να πάει, για επικοινωνιακούς λόγους, ο πρωθυπουργός στον ΟΚΑΝΑ για να εγκαινιάσει ένα ΧΕΧ, ένα χώρο επιτηρούμενης ιατρικά ενδοφλέβιας χρήσης ηρωίνης! Τίποτα για τη θεραπεία απεξάρτησης, τίποτα για την ισότιμη κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων! Εξάλλου, για τους επίσημους ιατρικούς και πολιτειακούς κύκλους όλα τα εξαρτημένα άτομα πάσχουν από μια «χρονία, ανίατη νόσο του εγκεφάλου», που έχει ανάγκη το φάρμακό της, ένα υποκατάστατο της ηρωίνης, που θα συντηρήσει την εξάρτησή τους. Με αυτόν τον τρόπο, κρατώντας τους στο περιθώριο, το σύστημα εξασφαλίζει τον έλεγχο των πιο ανήσυχων κοινωνικών στοιχείων, αυξάνοντας συνάμα τα κέρδη των πολυεθνικών του φαρμάκου. Όταν, όμως, αυτά τα παιδιά βρουν το δρόμο τους προς την απεξάρτηση και ενταχθούν σε ένα «στεγνό» θεραπευτικό πρόγραμμα, τότε η ζωή τους αλλάζει. Αποκτά νόημα, περιεχόμενο, στόχους. Μαθαίνουν να λειτουργούν συλλογικά, ανακαλύπτουν τους ανθρώπους που θα σταθούν δίπλα τους και θα τους στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές τους. Μαθαίνουν τί σημαίνει κοινωνική αλληλεγγύη και γνωρίζουν τους ανθρώπους της. Σ’ αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους ανήκουν ο Φράνκ και οι PΑΝΧ RΟΜΑΝΑ. Παιδιά από φτωχές οικογένειες, ενώσανε τις διαφορετικότητές τους και αντιστάθηκαν στο σύστημα μέσα από τη μουσική τους και τη στάση ζωής τους. Με τον τρόπο τους αμφισβήτησαν κάθε εξουσία, δίνοντας ακλόνητα τη μάχη τους ενάντια στο μιλιταρισμό, τη νοοτροπία των “αρίστων”/αχρήστων, τη λογοκρισία, τη βαρβαρότητα κάθε μορφής. Έταξαν την ζωή και τη μουσική τους στη υπόθεση της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ προς όλους, όσους έχουν ανάγκη, τους εξαρτημένους, τους φτωχούς, τους πρόσφυγες, τους φυλακισμένους, τους μη-έχοντες γενικά, παρέχοντάς τους απλόχερα ΣΕΒΑΣΜΟ και ΑΓΑΠΗ.
Αυτή η αγάπη για το συνάνθρωπο, χωρίς διακρίσεις φύλου, φυλής, χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας, αυτή η ανιδιοτελής προσφορά έφερε τον Φρανκ και τους Panx Ρomana κοντά στα παιδιά του 18Άνω και στα κοινωνικά ιατρεία.
Με τον Φρανκ επισκεφθήκαμε μαζί στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, οργανώσαμε συναυλίες και εκδηλώσεις για την υποστήριξη του 18Άνω και της Κοινωνικής Επανένταξης, δημιουργήσαμε στη διάρκεια της πανδημίας το ΔΙΚΤΥΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΙΑΤΡΕΙΩΝ.
Δίνουμε μαζί τη μάχη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που αφήνει ελεύθερο το δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου, το βιαστή της Γεωργίας από τη Θεσσαλονίκη και βάζει την Αστυνομία μέσα στα Πανεπιστήμια.
Βρισκόμαστε στο ίδιο οδόφραγμα, όπως και με το ΒΕΒΗΛΟ και τα άλλα παιδιά που βρίσκονται εδώ και θα παίξουν για το ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΩΝ 40 ΧΡΟΝΩΝ. Παλεύουμε όλοι μαζί για ένα κόσμο αγάπης και αλληλεγγύης, για μια ζωή με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, με ΟΝΕΙΡΑ και με ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ.
Σε μια συνέντευξή του ο Φρανκ λέει: Εξέγερση- Επανάσταση. Αυτές τις δύο λεξούλες τις αγαπάω πολύ. Πιστεύω ότι όλοι εδώ μέσα αγαπάμε αυτές τις δύο λεξούλες, οραματιζόμαστε την Κοινωνική Επανάσταση και τη φλόγα της.
Όλους μάς συναρπάζουν οι στίχοι του ποιητή Νίκου Καρούζου, που τους έγραψε λίγο πριν πεθάνει.
Να μεγαλώνει
Νίκου Καρούζου, Δόξασμα, Ευρέσεις από Κυανό Κοβάλτιο, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 1991.
η φωτιά να μεγαλώνει
να γίνεται ολοένα ψηλότερη
εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη.
Να είμαστε όλοι καλά και να παλεύουμε ΜΑΖΙ.
Κατερίνα Μάτσα
Αθήνα 13/07/22
Υποσημειώσεις
