Τα πραγματικά διλήμματα των εκλογών της 6ης Μάη

Τα πραγματικά διλήμματα των εκλογών της 6ης Μάη

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ – ΨΗΦΙΣΤΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

 

Τρία είναι τα βασικά διλήμματα θέτει η αστική τάξη στην προσεχή εκλογική μάχη. Το πρώτο είναι “μέσα ή έξω από την ΕΕ”, το δεύτερο “οικονομική καταστροφή ή ανάκαμψη” και το τρίτο είναι“φιλο-μνημονιακή κυβέρνηση ή ακυβερνησία”.

 

Νέο στάδιο χρεοκοπίας μετά την 6η Μάη

 

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απαντούν στα παραπάνω διλήμματα με τον ακόλουθο τρόπο: Να παραμείνει ο ελληνικός καπιταλισμός μέσα στην ΕΕ με κάθε κοινωνικό και πολιτικό κόστος.

Την ίδια στιγμή, όμως, επιχειρούν να διώξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη για τις συνέπειες που έχει υποστεί και, προπαντός, θα υποστεί μετά τις εκλογές ο λαός από την εφαρμογή της πολιτικής που απορρέει ακριβώς από τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης: (α) την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ (β) την κηδεμονία της χώρας από την Τρόικα  (γ) τη μεταβίβαση όλου του βάρους της καπιταλιστικής χρεοκοπίας πάνω στο λαό (δ) την συντριβή των λαϊκών ελευθεριών.

Ό,τι κι αν υπόσχονται προεκλογικά οι δυο βασικοί συνεταίροι της απελθούσας κυβέρνησης Παπαδήμου και διεκδικητές της εξουσίας, προκειμένου να εξαπατήσουν το λαό, έχουν βάλει φαρδιά-πλατιά τις υπογραφές τους στο 2ο Μνημόνιο. Αυτό σημαίνει:

  • ΑΓΡΙΟΤΕΡΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ. Το ΔΝΤ και η ΕΕ έχουν ξεκαθαρίσει πως το 2013-14 πρέπει να εξοικονομηθούν έως 16 δισ. ευρώ που θα προέλθουν, κυρίως, από περικοπές δημοσίων δαπανών για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, υγεία, παιδεία κλπ. αλλά και να μειωθούν κατά 15% οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα κατά το ίδιο διάστημα.
  • ΛΙΓΟΤΕΡΑ  ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ.  Η τελευταία έκθεση του επικεφαλής της Κομισιόν, Μπαρόζο, για την ανάπτυξη (;) στην Ελλάδα, ματαιώνει και τυπικά κάθε ευρωπαϊκό “σχέδιο Μάρσαλ”. Στις Βρυξέλλες θεωρούν πως αρκούν τα εκατοντάδες δισ. ευρώ που έχουν δώσει για την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους και πως η μόνη επιπλέον στήριξη που χρειάζεται ο ελληνικός καπιταλισμός είναι η “τεχνική”, δηλαδή διάφορες συμβουλές για τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης κλπ. Καθόλου, επίσης, δεν υπάρχουν στον ορίζοντα μεγάλες άμεσες ξένες επενδύσεις από όλα ισχυρά μπλοκ της διεθνούς οικονομίας (πχ ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία).
  • ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΥΦΕΣΗ. Η ύφεση στην οποία εισέρχεται η ευρωζώνη θα στερήσει τις τελευταίες ανάσες τζίρου στις ελληνικές επιχειρήσεις, δηλαδή εκείνες που προέρχονται από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Στην κοινή τους πρόβλεψη, τα κορυφαία γερμανικά οικονομικά ινστιτούτα μιλούν για ύφεση 6% (αντί 4,8% που προβλέπει η τρόικα) φέτος και 1,9% το 2013.
  • ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟ ΧΡΕΟΣ. Το ίδιο γερμανικό ντοκουμέντο προβλέπει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα ξεπεράσει το 160% του ΑΕΠ το 2020 παρά το “κούρεμα” (αντί του 120% που προβλέπει η τρόικα), ενώ πρωτογενές πλεόνασμα θα προκύψει το 2015 και όχι το 2013. Παράλληλα, η επιδείνωση της κρίσης χρέους στην Ιταλία, στην Ισπανία ακόμα και τη Γαλλία θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την κανονική αναχρηματοδότηση του χρέους της Ελλάδας με βάση τα όσα προβλέπει η νέα δανειακή σύμβαση για τη χώρα, αλλά και τη χρηματόδτηση της “πραγματικής” οικονομίας από τις Τράπεζες.

 

Οι κάλπες δεν θα αντιμετωπίσουν την κρίση εξουσίας

 

Συνεπώς, όποιος πολιτικός σχηματισμός και αν αναδειχτεί από τις κάλπες της 6ης Μάη και μείνει δέσμιος της ΕΕ, της Τρόικας και του καπιταλισμού δεν πρόκειται να μπορέσει να “επαναδιαπραγματευτεί” -τουλάχιστον όχι προς όφελος του λαού- την ατζέντα του 2013-14.

Γι’ αυτό και η “ακυβερνησία”, την οποία ξορκίζουν οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι με το κάλεσμα ψήφου στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, θα γίνει εντονότερη από ό,τι είναι ως τώρα.

  • Όχι μόνο οι φιλο-μνημονιακοί, αλλά και οι “αντι-μνημονιακοί” πολιτικοί σχηματισμοί που θα εκλεγούν στην επόμενη Βουλή, δεν θα μπορέσουν -όπως φαίνεται από τις ως τώρα δημοσκοπήσεις- να συγκεντρώσουν εκείνη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα τους επιτρέψει να κυβερνήσουν.

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ- Δημοκρατική Συμμαχία και Δράση μετα βίας φαίνεται να συγκεντρώνουν το 40%.

Το “αντι-μνημονιακό” 60% είναι τρομερά εσωτερικά διασπασμένο, καθώς περιλαμβάνει από τη μια μεριά τους ακροδεξιούς των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής και από την άλλη, τη Δημοκρατική Αριστερά, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ…

  • Σε περίπτωση που συσταθεί τελικά μια φιλο-μνημονιακή κυβέρνηση (ή έστω μια κυβέρνηση που δεν θα ακυρώσει το Μνημόνιο αλλά θα επιδιώξει να το “επαναδιαπραγματευτεί”), το καθεστώς θα βρεθεί σε ακόμη χειρότερη κρίση.

Η αναντιστοιχία μεταξύ των αυταπατών που συνεχίζουν να σπέρνουν προεκλογικά οι υπέρμαχοι αλλά και όσοι, δεξιοί και “αριστεροί”, είναι ενάντια Μνημόνιο -αλλά όχι ενάντια στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και τον καπιταλισμό-  και της τρισάθλιας πραγματικότητα που θα ζήσει ο λαός μετεκλογικά θα ενταθεί στο έπακρο.

  • Η αχρήστευση και των εκλογών ως μέσο εκτόνωσης της λαϊκής οργής και μέσο ελέγχου των πολιτικών εξελίξεων θα κάνει ακόμα πιο γυμνό τον αστικό δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό που, ούτως ή άλλως, έχει εξευτελιστεί από τα σκάνδαλα και τη διαπλοκή, την ωμή Τροϊκανή κηδεμονία, την πραξικοπηματική σύσταση της κυβέρνησης Παπαδήμου ου μην αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών…

 

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα

 

Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ-Τροτσκιστές), το οποίο κατέρχεται αυτόνομα στις εκλογές πιστεύει πως η άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής (ή έστω μιας πολιτικής που θα είναι αποδεκτή από το λαό)  είναι ασύμβατη όχι μόνο με την παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε., αλλά με την ίδια την ύπαρξη της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. σαν κυρίαρχης δύναμης σ’ αυτήν την ήπειρο.

  • Υποστηρίζουμε ξεκάθαρα την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε. Όμως, μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να αποβεί θετική για το λαό μόνο αν γίνει με πρωτοβουλία μιας επαναστατικής κυβέρνησης στα πλαίσια της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων σ’ αυτή τη χώρα και μόνο αν η αποδέσμευση από την Ε.Ε. γίνει στα πλαίσια της  επαναστατικής πάλης του προλεταριάτου της Ευρώπης, για τη  διάλυση της Ε.Ε. και τις  ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια εργατική επαναστατική Διεθνή -την 4η Διεθνή-, ένα μαχόμενο παγκόσμιο κόμμα που θα παλεύει για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης σε κάθε χώρα. Μόνο κατακτώντας την εξουσία οι εργάτες και παλεύοντας για τη διεθνή ανάπτυξη της επανάστασής τους μπορούν να απαντήσουν στην καταστροφή που σπέρνει ο παγκόσμιος καπιταλισμός, η χρεοκοπία και η παρακμή του.
  • Αντίθετα, αν η Ελλάδα εξοβελιστεί από τους εταίρους της από την Ε.Ε. στα πλαίσια ενός γενικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο εσωτερικό της ευρωζώνης (πχ μεταξύ ευρωπαϊκού βορρά και νότου) ή βγει με πρωτοβουλία μιας ταξικά ασαφούς “λαϊκής εξουσίας” που θα προκύψει, χωρίς επανάσταση, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ ή μιας “αριστερής” κυβέρνησης όπως υποστηρίζει το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και το Μέτωπο Αλληλεγγύης-Ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ– τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για την εργατική τάξη.

Η διεθνής εμπειρία (Αργεντινή 2001-3) έχει δείξει πως τα δύο παραπάνω σενάρια (δηλαδή ο εξοβελισμός από την Ε.Ε. και η έξοδος με “πρωτοβουλία του λαού”) δεν… απέχουν και πολύ. Και αυτό γιατί είναι απαραίτητη για την αστική τάξη η συναίνεση της εργατικής τάξης στα δεινά της χρεοκοπίας. Τη συναίνεση αυτή μόνο η αριστερά μπορεί να δοκιμάσει -τουλάχιστον- να την εξασφαλίσει για λογαριασμό όμως της αστικής τάξης και της εξουσίας της.

  • Κάθε άλλο παρά βρίσκεται μακριά αυτή η μέρα της ανοιχτής ενδόρρηξης της Ε.Ε. και κάθε κοινωνικού – οικονομικού σχηματισμού στο εσωτερικό της, με πρώτη επιλαχούσα την Ελλάδα. Απ’ αυτήν την άποψη, δεν μπορούν οι επαναστάτες να μεταθέτουν την πάλη για την εργατική εξουσία και την από τα κάτω σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης σε ένα στάδιο μετά την “αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και την αντικαπιταλιστική  έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ”, όπως υποστηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ίδιο κάνουν, με ένα μονόπλευρα “αντι-ιμπεριαλιστικό”, αλλά όχι αντικαπιταλιστικό τόνο και τα ΚΚΕ (μ-λ)/Μ-Λ ΚΚΕ. Επίσης, καμια επαναστατική διέξοδο στην κρίση αστικής εξουσίας δεν μπορεί να δώσει, μια “συντακτική συνέλευση”, όπως υποστηρίζει η ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη.

Συνοψίζοντας, τα πραγματικά διλήμματα,, για την εργατική τάξη  είναι διαφορετικά από εκείνα που θέτει η αστική τάξη  και σπεύδει να υποταχθεί σ’ αυτά, αλλά και στους υλικούς όρους που αυτά προϋποθέτουν (δηλαδή την κυριαρχία της αστικής τάξης) η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς. Αυτά πρέπει να απαντηθούν στις προσεχείς εκλογές, μα πάνω απ’ όλα μετά απ’ αυτές, στους δρόμους:

  1. Διαιώνιση της αστικής εξουσίας και του παρακμασμένου κοινοβουλευτικού της συστήματος με τη βοήθεια των ακροδεξιών μαντρόσκυλων (ή εναλλακτικά των “αριστερών” καλοθελητών) ή συμβολή στην επιδείνωση της κρίσης της αστικής εξουσίας για να ανοίξει ο δρόμος για τη συντριβή του αστικού κράτους και την εξουσία των ίδιων των εργατών, μέσα από τα εργατικά τους συμβούλια;
  2. Διαιώνιση του παρακμασμένου και χρεοκοπημένου καπιταλισμού ή ανατροπή του, με την απαλλοτρίωση του μεγάλου κεφαλαίου και τη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της κοινωνίας;
  3. Παραμονή στην καπιταλιστική φυλακή -είτε αυτή είναι ευρωπαϊκή, είτε είναι ελληνική- ή κοινός διεθνιστικός αγώνας του προλεταριάτου στην Ευρώπη για τη διάλυση της Ε.Ε., του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ, για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης και τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό;

Μόνο η υποστήριξη του ΕΕΚ-Τροτσκιστές, που στην περίπτωση της Κυριακής της 6ης Μάη παίρνει τη μορφή την ψήφισης των εκλογικών μας συνδυασμών, αποτελεί την πραγματικά ανεξάρτητη από την αστική τάξη, εργατική πολιτική τοποθέτηση μπροστά στην συστημική καπιταλιστική κρίση.

Δημήτρης Κατσαγάνης

==525==