6ο Συνέδριό του DIP - Toυρκία

Ένα άλμα προς τα μπρος στο να γίνει το κόμμα ένα πραγματικό κόμμα της εργατικής τάξης

Όλο και περισσότεροι εργάτες, όλο και περισσότερες θέσεις εντός της τάξης!

Το 6^ο Συνέδριο του Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος (DIP) της Τουρκίας συνήλθε τον Σεπτέμβριο του 2021 με μεγάλη επιτυχία, υιοθετώντας μια σειρά ψηφισμάτων ζωτικής σημασίας για το μέλλον του κόμματος, τόσο πολιτικού όσο και πρακτικού χαρακτήρα. Το DIP είναι ένα πολύ νέο κόμμα: διαμορφώθηκε πλήρως, μετά από τέσσερα χρόνια μεταβατικών εργασιών, το 2011. Με κάθε κριτήριο, το κόμμα έχει διανύσει πολύ δρόμο από την ίδρυσή του.

Το Συνέδριο  έγινε στο τέλος μιας περιόδου έντονης πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το DIP έγινε, όπως ειρωνικά λέγαμε στην προπαγάνδα μας, «το κόμμα όσων δεν μπορούσαν να μείνουν σπίτι», δεδομένου ότι οι εργάτες στέλνονταν να δουλέψουν στα εργοστάσιά τους με ειδικά διατάγματα ακόμη και τις μέρες που υπήρχε 24ωρη απαγόρευση κυκλοφορίας στη χώρα, με την κυβέρνηση να επιμένει στο μεταξύ, ειρωνικά, στο σύνθημά της «υπάρχει ζωή στο σπίτι». Το DIP «πήγε στη δουλειά» μαζί με την τάξη. Την πιο πρόσφατη περίοδο, από την άλλη πλευρά, σημειώθηκαν ορισμένες απεργίες στη Δυτική Τουρκία, όπου το DIP ήταν στην ηγεσία. Το Συνέδριο προετοιμάστηκε στον πυρετό αυτών των δραστηριοτήτων.

Αυτές οι πρόσφατες απεργίες έδωσαν επίσης στο DIP την ευκαιρία να κάνει πράξη το σύνθημά του «οι εργάτριες στο προσκήνιο» σε αντίθεση τόσο με την καταπίεση των γυναικών, αλλά σε αντίθεση με το ισχυρό κύμα αστικού και μικροαστού φεμινισμού, που είχε γυρίσει εντελώς την πλάτη στην ταξική πολιτική, ακόμη και σε ζητήματα φτώχειας και ανισότητας. Οι απεργίες στις οποίες το DIP ηγήθηκε στο δυτικό τμήμα της Τουρκίας και στη βιομηχανία τροφίμων, είχαν στην πλειονότητά τους εργαζόμενες γυναίκες, οι οποίες έγιναν πολύ μαχητικές στη διαδικασία [του αγώνα] και ανέπτυξαν μια συνειδητή στάση πάλης ενάντια στις ανισότητες μεταξύ των φύλων τόσο στη δουλειά όσο και στο σπίτι.

Πρέπει να προστεθεί ότι η βιομηχανία τροφίμων ζωντανεύει αυτά τα τελευταία χρόνια ως αποτέλεσμα μιας παράδοσης που ξεκίνησε το 2009-2010 όταν οι εργαζόμενοι της ιδιωτικοποιημένης κρατικής εταιρείας καπνού κατασκήνωσαν για 72 ημέρες στο κέντρο της πρωτεύουσας Άγκυρας, σε έναν αγώνα στον οποίο το κόμμα μας, στη μεταβατική φάση της ίδρυσής του, συμμετείχε εκτεταμένα. Ο συνδυασμός μεταλλουργίας-τροφής στη δουλειά μας δεν είναι λοιπόν τυχαίος. Όσοι διεθνείς αντιπρόσωποι βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη στη συνδιάσκεψη για την εκατονταετηρίδα της Κομιντέρν θα θυμούνται ότι από τις δύο ομάδες εργατών που ανέβηκαν στη σκηνή, η μία ήταν από ένα εργοστάσιο μετάλλου ιδιοκτησίας μιας κινεζικής εταιρείας, όπου το δικαίωμα το συνδικαλισμό μόλις είχε αρπαχθεί από το στόμα του λιονταριού υπό την ηγεσία των συντρόφων μας και η άλλη ήταν μια ομάδα εργατών της Cargill, του διεθνούς γίγαντα τροφίμων, που αντιστέκονταν ενάντια στην απόλυσή τους λόγω της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης στο τουρκικό εργοστάσιο της εταιρείας (οι οποίοι, ας προστεθεί, μόλις κέρδισαν τα δικαιώματά τους μετά από περισσότερες από 1200 ημέρες αντίστασης!)

Όλο και περισσότερο ένα πραγματικό προλεταριακό κόμμα

Βασικός άξονας της δουλειάς από το 3^ο Συνέδριο του 2015 ήταν η συστηματική προσπάθεια να εδραιωθεί η παρουσία του κόμματος σε όσο το δυνατόν περισσότερα εργοστάσια και χώρους δουλειάς και όσο το δυνατόν περισσότερες βιομηχανικές περιοχές. Ούτε η ίδια η απόφαση ούτε η επιλογή του κύριου τομέα της δουλειάς των μελών, της μεταλλουργίας, ήταν τυχαία. Ήταν συνειδητές αποφάσεις που βασίζονταν σε μια ανάλυση της δυναμικής των ιστορικών ταξικών αγώνων στην Τουρκία, της νέας σπουδαιότητας που απέκτησε η μεταλλουργία στην τουρκική οικονομία και, κυρίως, στη στενή παρατήρηση των πρώιμων σημάτων που εξέπεμψαν οι τομείς του μετάλλου και της αυτοκινητοβιομηχανίας σχετικά με την άνοδο των αγώνων την περίοδο ακριβώς πριν από το 2015. Η ίδια η δουλειά έγινε πολύ συστηματικά, με τους πόρους του κόμματος (μέλη και στελέχη, οικονομικά μέσα, δημοσιεύσεις, εκπαιδευτικές προσπάθειες κ.λπ.) να ανακατανέμονται συνειδητά στη βιομηχανική δουλειά.

Έξι χρόνια και τρία συνέδρια αργότερα, το 6^ο Συνέδριο έχει ήδη επιφέρει τα αρχικά αποτελέσματα αυτού του προσανατολισμού. Περίπου το ένα τρίτο της αντιπροσωπείας σε αυτό το συνέδριο αποτελούνταν ήδη από βιομηχανικούς εργάτες. Ωστόσο, ακόμη πιο σημαντικό είναι το νέο στάδιο ανάπτυξης που θα ανοίξει με αυτό το συνέδριο. Το κύριο οργανωτικό ψήφισμα του συνεδρίου είχε τίτλο «Νέο άλμα προς τα μπρος στη στρατηγική τοποθέτηση του κόμματος εντός της εργατικής τάξης: Όλο και περισσότεροι εργάτες, όλο και περισσότερες θέσεις!» Στην κομματική γλώσσα, αυτό σημαίνει το εξής: Το DIP ανοίγει τώρα τις τάξεις του σε πιθανά δεκάδες νέους βιομηχανικούς εργάτες μέσω ενός νέου προσανατολισμού και διαδικασιών που επινοήθηκαν ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό και υιοθετήθηκαν σε αυτό το συνέδριο. Με βάση τα ψηφίσματα του συνεδρίου και τις προετοιμασίες που έγιναν μετά το συνέδριο, διαμορφώθηκε το έδαφος για την στρατολόγηση στο εγγύς μέλλον πολλών βιομηχανικών εργατών, ως επί το πλείστον στη βιομηχανία μετάλλου και τροφίμων, σε μεγάλες ομάδες. Το DIP γίνεται πλέον ένα εργατικό κόμμα όχι μόνο στον πολιτικό και ιδεολογικό του προσανατολισμό, αλλά στην πράξη, με πολλές επιτροπές του κόμματος οργανωμένες σε νέους εργοστασιακούς και εργασιακούς πυρήνες ή πυρήνες σε συγκεκριμένους βιομηχανικούς τομείς ή/και βιομηχανικές περιοχές.

Αυτή είναι και η μείζων σημασία του 6^ου Συνεδρίου του Κόμματος. Στα χνάρια του 3^ου Συνεδρίου που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «στροφή στη βιομηχανία», το 6^ο Συνέδριο επισφραγίζει την επίτευξη των στόχων που τέθηκαν το 2015 και μπορεί έτσι να χαρακτηριστεί συνέδριο «ριζώματος στο βιομηχανικό προλεταριάτο».

Μια καθαρή πολιτική ματιά στις παγκόσμιες προοπτικές

Όπως ίσχυσε για όλα τα προηγούμενα συνέδρια του DIP, αυτό το συνέδριο συγκλήθηκε μετά από μια έντονη περίοδο τριών μηνών προετοιμασίας των σχεδίων ψηφισμάτων και συζητήσεων που διεξήχθησαν σε κομματικές επιτροπές αυτών των σχεδίων, με περαιτέρω ανταλλαγή απόψεων και υποβολή τροπολογιών σε σχέδια στο εσωτερικό δελτίο για τα μέλη του κόμματος. Το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης είχε γίνει ήδη όταν συγκεντρώθηκαν οι αντιπρόσωποι την ημέρα του συνεδρίου, έτσι όλα πήγαν ομαλά και με τάξη.

Δύο μεγάλα πολιτικά ψηφίσματα, που αποτελούν την παραδοσιακή βάση κάθε συνεδρίου του DIP, εγκρίθηκαν σε αυτό το συνέδριο. Μια περίληψη του ψηφίσματος για την παγκόσμια κατάσταση θα διαβιβαστεί στους διεθνείς συνομιλητές μας τις επόμενες εβδομάδες, επομένως δεν θα υπεισέλθουμε στις λεπτομέρειες του. Ας πούμε απλώς ότι, με την πάροδο των χρόνων, το DIP ήταν πολύ καθαρό, μαζί με ορισμένα από τα αδελφά του κόμματα, για την συνολική εκτίμηση της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής κατάστασης και η αξιολόγησή του επιβεβαιώθηκε σε κάθε στροφή της διεθνούς ταξικής πάλης και γεωπολιτικής συγκυρίας. Σε πολύ γενικές γραμμές, το DIP έχει χαρακτηρίσει την περίοδο που άνοιξε με το χρηματοοικονομικό κραχ του 2008 Τρίτη Μεγάλη Ύφεση και προέβλεψε ακόμη και πριν από αυτό το γεγονός ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα υπάρξει άνοδος, αφενός του φασισμού και του πολέμου, αφετέρου των επαναστάσεων και λαϊκών εξεγέρσεων ποικίλων εντάσεων. Όλα αυτά έχουν επιβεβαιωθεί σε μεγάλο βαθμό στα 13 χρόνια από την έναρξη της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης.

Το 6^ο Συνέδριο υπογράμμισε, ειδικότερα, δύο θέματα ιδιαίτερης σημασίας. Το ένα ήταν το ζήτημα των προοπτικών ενός παγκόσμιου πολέμου. Το DIP πραγματοποίησε μια έκτακτη συνδιάσκεψη στις αρχές του 2016 για την απειλή ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, η δυναμική της οποίας ήταν η πρόθεση των ιμπεριαλιστικών χωρών να γονατίσουν την Κίνα και τη Ρωσία και να τις κρατήσουν κάτω, μαζί με κάποιους σχετικά δευτερεύοντες, αλλά όχι ασήμαντους παράγοντες. Οι πρόσφατες εξελίξεις, ιδίως η κατάσταση που δημιουργήθηκε γύρω από τη λεγόμενη QUAD¹Τετραμερής συμμαχία των ΗΠΑ, με την Ινδία, την Ιαπωνία και την Αυστραλία έναντι της Κίνας. (Σ.τ.Μ.) και την πολύ πρόσφατη ίδρυση της Aukus²Τριμερής συμφωνία ασφαλείας ανάμεσα στην Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Στόχος της συμφωνίας είναι η ανάσχεση της επιρροής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. (Σ.τ.Μ.) , καθώς και ο αμοιβαίος λεκτικός πόλεμος στην Ταϊβάν, δείχνουν ότι αυτή η απειλή έχει γίνει αισθητή σε διάστημα μόλις πέντε ετών.`

Το άλλο είναι το ζήτημα του φασισμού, με την πραγματική έννοια της λέξης. Το DIP έχει επισημάνει την άνοδο του φασισμού, ή μάλλον αυτού που ονομάσαμε «πρωτοφασισμό», ιδιαίτερα στις ιμπεριαλιστικές χώρες, εδώ και πολλά χρόνια, τόσο στα ψηφίσματα του συνεδρίου του όσο και στις δημόσιες διακηρύξεις και συζητήσεις του. Το παγκόσμιο ψήφισμα σημείωνε ότι αυτή η μειοψηφική θέση του DIP εντός της διεθνούς αριστεράς, του τροτσκιστικού κινήματος και ακόμη και της πρώην CRFI, έχει αποδειχθεί εντελώς διορατική υπό το πρίσμα των γεγονότων σε πολλές χώρες στη διάρκεια του τρέχοντος έτους, συγκεκριμένα την έφοδο στο Καπιτώλιο από τις ορδές του Τραμπ στις ΗΠΑ, στο οποίο το DIP ήταν το πρώτο στο συνολικό διεθνές αριστερό κίνημα που αντέδρασε, το pronunciamiento των στρατηγών στη Γαλλία, που συγοντάρισε και ενέκρινε αμέσως η Μαρίν Λεπέν και οι επιθέσεις του BJP³Συντηρητικό κόμμα της Ινδίας (Σ.τ.Μ.) στις εγκαταστάσεις του CPI-M⁴Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας – Μαρξιστικό (Σ.τ.Μ.) στην Ινδία. Η πολύ πρόσφατη εισβολή των φασιστών στα κεντρικά γραφεία της μεγαλύτερης εργατικής συνομοσπονδίας, της Cgil, στη Ρώμη της Ιταλίας, επιβεβαίωσε έκτοτε περαιτέρω την εκτίμηση του DIP.

Η τακτική μιας κυρίαρχης συντακτικής συνέλευσης στην Τουρκία

Το ψήφισμα για την Τουρκία ήταν πολύ περιεκτικό στην προσέγγισή του για την επικείμενη κρίση του καθεστώτος Ερντογάν. Ενώ ολόκληρα τμήματα της αριστεράς απεικονίζουν μια ακλόνητη κυβέρνηση εδώ και πολλά χρόνια, αποκαλώντας ακόμη και φασιστικό το καθεστώς, το DIP έχει επισημάνει τις διαιρέσεις στο εσωτερικό και τις αδυναμίες του καθεστώτος Ερντογάν από τα γεγονότα του Γκεζί. Το 2013, το 2015 και το 2016, ο Ερντογάν έφτασε τρεις φορές στην άκρη του γκρεμού, αλλά με τύχη και κάποιες προσεγμένες τακτικές σώθηκε από την ανατροπή. Ωστόσο, μετά τη νίκη του στο δημοψήφισμα του 2017 και τις προεδρικές εκλογές του 2018, ο Ερντογάν θεωρήθηκε από την αριστερά ως σιδερένιος δικτάτορας, ενώ το DIP χαρακτήρισε την κατάσταση ως ημιστρατιωτική κυβέρνηση όπου πολλοί τομείς πρωταρχικής σημασίας, ιδίως το κουρδικό ζήτημα και ο πόλεμος στη Συρία αφέθηκαν στους στρατηγούς. Αυτό έχει πλέον επιβεβαιωθεί καθώς τα διαφορετικά συστατικά στοιχεία της δομής εξουσίας του Ερντογάν δε χωνεύονται αναμεταξύ τους και οι πόλεμοι διαδοχής διεξάγονται κάτω από το ανήμπορο βλέμμα ενός άρρωστου Ερντογάν.

Ωστόσο, η αποδυνάμωση του ΑΚΡ και των φασιστών συμμάχων του δεν σημαίνει ότι το ΑΚΡ θα πέσει γρήγορα στις επόμενες εκλογές, πιθανότατα το 2023. Ολόκληρη η αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης μιας ευκολόπιστης πλειοψηφίας της αριστεράς, υποθέτει ότι η Τουρκία βρίσκεται τώρα στις παραμονές μιας μετά τον Ερντογάν ή ακόμα και μετά το ΑΚΡ μέρας. Η υπόθεση ότι η κυβερνητική συμμαχία θα παραχωρήσει οικειοθελώς την εξουσία της εάν και όταν χάσει τις εκλογές είναι ένδειξη καθαρού κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Η Τουρκία είναι μια πυριτιδαποθήκη. Αν και δεν μπορεί να αποκλειστεί μια κοινοβουλευτική μετάβαση, μια ποικιλία διαφορετικών δυνάμεων μπορεί να καταφύγουν σε εξαιρετικά βίαιες μεθόδους για να διατηρήσουν ή ακόμα και να αναλάβουν την εξουσία. Οι επαναστάτες Μαρξιστές πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για πολύ διαφορετικά είδη σεναρίων.

Μελετώντας αυτές τις εξελίξεις και τις μελλοντικές προοπτικές, το ψήφισμα για την Τουρκία συνεχίζει να διατυπώνει τα τρομερά καθήκοντα που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες Μαρξιστές της Τουρκίας. Η πλειοψηφία της αριστεράς σχεδιάζει τώρα να σχηματίσει ένα μπλοκ με το HDP, το κυριαρχούμενο από Κούρδους κοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο, με τη σειρά του, τείνει εκλογικά να συμπαραταχθεί με την αστική αντιπολίτευση στις επερχόμενες εκλογές του 2023. Το DIP προωθεί, έστω και με τακτικές διαφοροποιήσεις, την ιδέα σχηματισμού ενός «ανεξάρτητου σοσιαλιστικού μπλοκ» για να πολεμήσει ξεκάθαρα σε ταξική βάση εντελώς ανεξάρτητα από όλες τις αστικές δυνάμεις, χωρίς αυτό το σοσιαλιστικό μπλοκ να αγνοεί την καταπίεση του κουρδικού λαού. Αλλά η πολιτική ουράς στο HDP έχει οδηγήσει τόσο μακριά την τουρκική αριστερά (με καμιά δεκαριά σοσιαλιστικά κινήματα να έχουν ήδη απορροφηθεί από το HDP) που το DIP θα πρέπει να δώσει μια δύσκολη μάχη για να εμποδίσει την αριστερά να υποστηρίξει την αστική αντιπολίτευση μετά από ένα ορισμένο σημείο μαζί με το HDP.

Η πιο γενική τακτική που ακολουθεί το DIP στην προσπάθειά του να κερδίσει την ταξική ανεξαρτησία είναι η ιδέα μιας κυρίαρχης συντακτικής συνέλευσης σε αντίθεση με τις εναλλακτικές που προσφέρουν στον λαό τα δύο αστικά μπλοκ, το λεγόμενο «προεδρικό σύστημα τουρκικού τύπου» του Ερντογάν που έχει βάλει αλυσίδες στο κοινοβούλιο και το δικαστικό σώμα και το «ενισχυμένο κοινοβουλευτικό σύστημα» που προπαγανδίζεται από το αντιπολιτευτικό μπλοκ ως εναλλακτική σε αυτό το δεσποτικό σύστημα. Επομένως, η τακτική της συντακτικής συνέλευσης είναι η μέθοδος της προσπάθειας να οδηγηθεί η εργατική τάξη και οι πιθανοί σύμμαχοί της πέρα από αυτές τις δύο εναλλακτικές σε μια πορεία ανεξάρτητη από την αστική τάξη, μια πορεία που μπορεί να μετατραπεί σε επαναστατική κατεύθυνση υπό ορισμένες συνθήκες. Όλα αυτά συζητήθηκαν εκτενώς και ψηφίστηκαν στο 6^ο Συνέδριο.

Ένα διεθνιστικό συνέδριο

Παρά την κατάρρευση της CRFI, ενός διεθνούς κέντρου που αποτέλεσε το σκαλοπάτι για την επανίδρυση ενός επαναστατικού παγκόσμιου κόμματος που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του 21^ου αιώνα, το DIP δεν έχει εγκαταλείψει το διεθνές και διεθνιστικό έργο του. Μαζί με το επί χρόνια αδελφό κόμμα ΕΕΚ της Ελλάδας και τα μέλη του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου Κριστιάν Ρακόβσκι, από τη Ρωσία, τη Γαλλία και τη Φινλανδία, προσπαθεί να συνεχίσει να δίνει επαναστατικές απαντήσεις στα φλέγοντα ερωτήματα της εποχής μας. Πρόκειται για μια μετριόφρονα προσπάθεια που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει ένα διεθνές κέντρο με σαφώς καθορισμένη πολιτική αποστολή, πρόγραμμα και στρατηγική. Για να αναδημιουργήσει αυτό το όργανο στο μέλλον μόλις παρουσιαστεί η ευκαιρία, το DIP συνεχίζει το διεθνιστικό του έργο.

Αυτό έφερε στο 6^ο Συνέδριο μηνύματα αλληλεγγύης από 11 οργανώσεις, 10 από 8 χώρες και ένα από διεθνή οργάνωση. Η αντιπροσωπεία χάρηκε πάρα πολύ όταν διαβάστηκαν τα μεταφρασμένα κείμενα αυτών των μηνυμάτων. Τα μηνύματα του EEK, των ρωσικών κομμάτων RPK και OKP, του Συνδέσμου «Σοβιετική Ένωση» και του Συνδέσμου Μαρξιστικών Κοινωνικών Επιστημών (AMO) και από τη Ρωσία, το ROR της Γαλλίας και το MTL της Φινλανδίας, όλα μέλη του Κέντρου Ρακόβσκι, καθώς και των Επαναστατών Μαρξιστών του Αζερμπαϊτζάν, ήταν όλα πολύ θερμά και επαίνεσαν το έργο που διεξήγαγε το DIP με γενναιόδωρους όρους, επισημαίνοντας επίσης αυτά που θεωρούσαν κοινά μας καθήκοντα για την επόμενη περίοδο. Εκτός αυτών των κομμάτων και ομάδων με τα οποία έχουμε μακροχρόνια συνεργασία, λάβαμε μηνύματα από την Επιτροπή Ενιαίου Μετώπου για ένα Εργατικό Κόμμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ενωτική Εκστρατεία για την Απελευθέρωση του Ζωρζ Αμπντάλα, με έδρα το Παρίσι, από ένα σοσιαλιστικό μέσο ενημέρωσης από το Ιράν και την Αραβική Οργάνωση Red Aid από τον Λίβανο.

Με τη σειρά του, το Συνέδριο εξέδωσε δύο ψηφίσματα για συγκεκριμένα διεθνή ζητήματα, εκτός από το γενικότερο και παραδοσιακό παγκόσμιο ψήφισμα. Το ένα αφορούσε τη δέσμευση και την υποστήριξη του DIP στον αγώνα για τη χειραφέτηση του παλαιστινιακού λαού. Το άλλο επικεντρώθηκε σε ένα μακροχρόνιο αίτημα του DIP για την απελευθέρωση του Ζωρζ Αμπντάλα από τις φυλακές της ιμπεριαλιστικής Γαλλίας. Αυτά τα δύο ψηφίσματα επισυνάπτονται στην παρούσα έκθεση.

Εμπρός για την προλεταριακή επανάσταση, εθνική και διεθνή!

Το κόμμα μας δεν υποχώρησε ποτέ στην ευρέως διαδεδομένη κατήφεια και απαισιοδοξία που κυρίευσε την αριστερά μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τις διαδικασίες καπιταλιστικής παλινόρθωσης στα γραφειοκρατικά εκφυλισμένα εργατικά κράτη. Πολέμησε, από τις πρώτες του ημέρες, πριν δημιουργηθεί ως κόμμα, με την πεποίθηση ότι, όπως και σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι αναποδιές που υπέστη η διεθνής εργατική τάξη είναι μόνο παροδικές και ότι νέα κύματα επαναστατικής δράσης θα ξεπηδήσουν στον κόσμο μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν. Αυτό συνέβη και με το παραπάνω από το 2011, με τους δύο κύκλους επαναστάσεων και λαϊκών εξεγέρσεων το 2011-2013 και το 2018-2019 που συγκλόνισαν χώρες, περιοχές και ηπείρους στον πυρήνα τους. Είμαστε βέβαιοι ότι η επιβράδυνση που προκλήθηκε από την πανδημία υποχωρεί σιγά σιγά και ότι στο εγγύς μέλλον αυτό που το DIP αποκάλεσε Τρίτο Κύμα της Παγκόσμιας Επανάστασης θα ανέβει ξανά. Ας μην αντιτάσσει κανείς το ότι κανένας αγώνας δεν έχει νικήσει μέχρι στιγμής από το 2011. Είναι καθήκον των επαναστατών Μαρξιστών να κάνουν τις επαναστάσεις να θριαμβεύσουν. Το να περιμένεις από τις επαναστάσεις να κερδίσουν χωρίς τη συνειδητή παρέμβαση και την ηγεσία των επαναστατικών προλεταριακών κομμάτων είναι εγκατάλειψη του Λενινισμού. Αυτό, πιστεύει το DIP, είναι ακριβώς το κεντρικό πρόβλημα στη διεθνή αριστερά.

Εμπρός για μια επαναστατική Διεθνή που θα ξαναϊδρύσει την Κομμουνιστική Διεθνή με βάση το πρόγραμμα της Τέταρτης Διεθνούς, της μοναδικής νόμιμης κληρονόμου της Κομιντέρν!

Κεντρική Επιτροπή του DIP

(Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα)

26 Οκτωβρίου 2021

Μετάφραση Γιαν. Σιμ.