OI ΠPOOΠTIKEΣ THΣ ΠAΓKOΣMIAΣ EΠANAΣTAΣHΣ
Η Ελλάδα στο σταυροδρόμι των διεθνών αντιφάσεων
Πολιτική Απόφαση του 9ου Συνεδρίου του ΕΕΚ
Πάνω από 15 χρόνια μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ενώ μαίνεται ο τρομοκρατικός πόλεμος του ιμπεριαλισμού, η ανθρωπότητα, μαζί κι ο ελληνικός λαός βρίσκονται σε ιστορικό σταυροδρόμι. Το 9ο Συνέδριο του ΕΕΚ, στις 26-27 Φεβρουαρίου 2005, συζήτησε εκτενώς το στίγμα της παρούσας ιστορικής συγκυρίας, τις προοπτικές και τα καθήκοντα που προκύπτουν για το επαναστατικό κίνημα και τους τροτσκιστές του ΕΕΚ, του ελληνικού τμήματος της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς. Τα συμπεράσματα της συζήτησης, μετά από την Εισήγηση της απερχόμενης Κεντρικής Επιτροπής και την απάντηση στη συζήτηση, εμπεριέχονται στην παρακάτω Πολιτική Απόφαση.
1. Οι προοπτικές της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης παραμένουν όσο ποτέ ζωντανές και επίκαιρες. Θεμελιώνονται στη λογική των αντιφάσεων του ίδιου του κεφαλαίου, της παγκοσμιοποίησής του, της κρίσης του, της ιστορικής παρακμής του ως κοινωνικού συστήματος.
Στις αρχές του 21ου αιώνα και αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται απολογητές και ιστορικοί πεσιμιστές, ο παγκόσμιος καπιταλισμός σημαδεύεται από μια τριπλή ιστορική αποτυχία:
Α) αποτυχία της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης να δώσει λύση στην παγκόσμια κρίση που ξεσπά μετά την κατάρρευση του μεταπολεμικού συστήματος των Συμφωνιών του Μπρέττον Γουντς.
Β) αποτυχία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Ανατολή να δώσει κι αυτή λύση στην κρίση που αντίθετα επιδεινώθηκε.
Γ) αποτυχία στον διαρκή ιμπεριαλιστικό πόλεμο να λύσει την κρίση με στρατιωτικά μέσα και αντίθετα η ανάδυση της δυνατότητας ενός νέου, τρισχειρότερου Βιετνάμ στο Ιράκ.
Η αποτυχία δεν είναι συγκυριακή ούτε αφορά μόνο την διαχείριση της κρίσης. Είναι συστημική κι εκδηλώνει την ιστορική παρακμή του καπιταλισμού.
2. Η χρηματιστική παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί ένα νέο, «μετα-ιμπεριαλιστικό» στάδιο ανάπτυξης αλλά μια όψιμη φάση της παρακμής του συστήματος στην ιμπεριαλιστική εποχή. Εμφανίστηκε σαν απάντηση στην κρίση που ακολούθησε την μεταπολεμική άνθηση και στην επαναστατική απειλή της περιόδου 1968-75 που την συνόδευσε. Η τελευταία όχι μόνο έφερε ιστορικά, χωρίς προηγούμενο, πλήγματα στον ιμπεριαλισμό -όπως ήταν η ιστορική ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ- αλλά κι επανάφερε το φάσμα της προλεταριακής επανάστασης στην Ευρώπη, στα μητροπολιτικά κέντρα. Ήταν ένα παγκόσμιο 1905 που έθεσε με εντελώς νέο τρόπο τα ζητήματα της κοινωνικής επανάστασης στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, τη σχέση τους με τους αγώνες στην περιφέρεια και το αδιέξοδο του γραφειοκρατικού «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα». Ακολούθησε η οπισθοδρόμηση κι οι μάχες οπισθοφυλακής που σε ορισμένες χώρες, όπως η Ιταλία, έφεραν τα «μολυβένια χρόνια» σαν μέρος της αντεπαναστατικής σταθεροποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα ενάντια στο φάντασμά τους αρχίζουν προληπτικές επιθέσεις στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι εκδήλωση της εξάντλησης της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης ως προσωρινής διεξόδου από την συστημική κρίση. Εκδηλώνει την τάση που έχει στην εποχή μας η κατάσταση έκτακτης ανάγκης «να γίνεται από εξαίρεση κανόνας» (Βάλτερ Μπένγιαμιν). Δεν αποτελεί κάποιο νέο είδος διακυβέρνησης ή και κήρυξη δικτατορίας αλλά την παρακμή της παλιάς μορφής της αστικής κυριαρχίας, την παρακμή της ίδιας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην ιμπεριαλιστική εποχή, μιας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που στο όνομά της διεξάγονται βάρβαροι πόλεμοι και που την ίδια στιγμή αυτό-ακρωτηριάζεται, δημιουργώντας ζώνες ανομίας (Γκουαντανάμο, «λευκά κελιά», «έκτακτοι» νόμοι, «έκτακτα» δικαστήρια, «έκτακτο» καθεστώς κράτησης κλπ.) μέσα στην ισχύουσα συνταγματική νομική τάξη.
3. Η φιλελευθεροποίηση των χρηματιστικών αγορών κι η διέξοδος του πλεονάζοντος κεφαλαίου στους κερδοσκοπικούς αιθέρες σε πλανητική κλίμακα μετά το 1979-80 έδωσε όντως προσωρινή διέξοδο, στήριξε την πολιτική αντεπαναστατικής σταθεροποίησης, δημιούργησε όρους συμμαχίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας με νεόπλουτα μικροαστικά στρώματα, έγινε αφετηρία στις αντιλαϊκές επιθέσεις που πήρανε το όνομα του «νεοφιλελευθερισμού». Γρήγορα, όμως, έφερε και αλλεπάλληλα κραχ που έδειχναν την επισφαλή φύση της και την διευρυμένη αναπαραγωγή των αντιφάσεων (1987, 1989, στη συνέχεια 1997-98 στην Ασία και Ρωσία και ακόμα το 2000/01 σε Λατινική Αμερική και τον Μάρτιο του 2000 στην ίδια την Αμερική).
Η επιδείνωση της δημοσιονομικής κρίσης στις ΗΠΑ, τα γιγάντια δίδυμα ελλείμματα που συμπαρασύρουν στην άβυσσο το δολάριο είναι συνέπειες της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης και της κρίσης της. Ο παρασιτισμός της Αμερικής σε βάρος της παγκόσμιας οικονομίας φανερώνει την παρακμή και τη δική της και του όλου συστήματος.
Ενώ μετά την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέττον Γουντς και τα πετρελαϊκά σοκ η κρίση του χρέους είχε επίκεντρο κυρίως τις χώρες της περιφέρειας και χρηματοδοτήθηκε με τη λεγόμενη «ανακύκλωση των πετροδολαρίων» μετά το 1974, τώρα το κέντρο της κρίσης του χρέους ταυτίζεται με το ίδιο το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, την αμερικανική Μητρόπολη και χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από μια χώρα της περιφέρειας, η οποία, μάλιστα, βρίσκεται ακόμα εκτός πλήρους ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό: την Κίνα.
Μετά το 2001, το αμερικανικό έλλειμμα χρηματοδοτείται πρώτα και κύρια με την πώληση κρατικών χρεογράφων στη Κίνα. Η τελευταία, κρατώντας σταθερή την ισοτιμία του γιουάν με το δολάριο, χάρη στην πτώση του τελευταίου και χάρη στην υπερεκμετάλλευση της κινεζικής εργατικής δύναμης που ακόμα στηρίζεται και σε έναν μη καπιταλιστικό τομέα της οικονομίας για την αναπαραγωγή της, μπορεί να πουλάει πάμφθηνα τα εμπορεύματά της στην αμερικανική και παγκόσμια αγορά και να συντηρεί τις υπερχρεωμένες κρατικές επιχειρήσεις της και τις ευάλωτες, μακροπρόθεσμα, κρατικές της τράπεζες. Έχει 60 δις δολάρια αποθέματα αλλά και 680 δις δολάρια χρέη εταιριών που δεν εξυπηρετούνται καλά ή και καθόλου. Υπάρχει μια βιομηχανική υπερεπένδυση και μια επισφαλής γιγάντια ‘φούσκα’ (π.χ. στα ακίνητα, στην παραγωγή τσιμέντου και χάλυβα) που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκάσει με τεράστιες συνέπειες στην Ασία αλλά και στις ΗΠΑ και παγκόσμια.
Τώρα, προχωρούμε σε ένα νέο κύκλο χρηματιστικών κρίσεων παγκόσμιας κλίμακας μέσω της διατάραξης στον άξονα Κίνας-ΗΠΑ.
Ήδη η Ιαπωνία έχει ξανά οξύ πρόβλημα, καθώς η όποια μικρή αναθέρμανση το 2003-04, δεν έδωσε τέλος στη συρρίκνωση της οικονομίας, στις τέσσερις υφέσεις της δεκαετίας του ’90 και στον αποπληθωρισμό. Το δημόσιο χρέος της, 150 % του ΑΕΠ είναι τριπλάσιο από εκείνο που οδήγησε την Αργεντινή στη χρεοκοπία το 2001(45%).
Η ΕΕ πληρώνει τα βάρη από την πτώση του δολαρίου, την ανατίμηση του ευρώ, τα βάρη από την ίδια την εισαγωγή του ευρωπαϊκού νομίσματος και την στασιμότητα που επιφέρει στην οικονομία. Η Γερμανία, η ατμομηχανή της ΕΕ παρουσιάζει τον μεγαλύτερο αριθμό ανέργων από τον καιρό της ανόδου του φασισμού( >5 εκατομμύρια άνεργοι). Η Γαλλία έχει επίσης ένα υψηλότατο ποσοστό ανέργων, πάνω από 10%. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα σε Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία οδηγούν σε μερική αναθεώρηση στης συνθήκης του Μάαστριχτ που έτσι κι αλλιώς έχει παραβιαστεί από τους ισχυρότερους εταίρους. Μετά την παταγώδη αποτυχία της στρατηγικής της Λισαβόνας και την αναγκαστική αναθεώρηση όλων των ανέφικτων στόχων που θα έκαναν την ΕΕ πιο ανταγωνιστική από τις ΗΠΑ, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, επιθέσεις στα εργατικά κεκτημένα στο ωράριο, τις εργασιακές σχέσεις και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το μαζικό απεργιακό κύμα στην Γαλλία είναι μονάχα η αρχή. Το ίδιο ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνάει την ταξική πάλη σε όλη την Ευρώπη, απειλώντας να τινάξει στον αέρα τις πιο αδύνατες «ασφάλειες» του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού κυκλώματος.
4. Η καπιταλιστική παλινόρθωση στην πρώην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα δεν έλυσε αλλά παρόξυνε την κρίση του καπιταλισμού, όπως το δείχνουν όλες οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και τις αντιφάσεις, ακόμα και τα αδιέξοδα, της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Ρωσία και την Κίνα παραμένουν το κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης, όπως σωστά επισήμαναν οι Προγραμματικές Θέσεις του παγκόσμιου Συνέδριου για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς τον Απρίλιο του 2004. Δεν υπάρχει ένα ομοιόμορφο, ομοιογενές κοινωνικο-οικονομικό τοπίο παγκόσμια. Παρόλες τις αντεπαναστατικές παλινορθωτικές στροφές, η συνέχεια της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας δεν έχει ακόμα αποκατασταθεί. Δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη της παλινόρθωσης. Γι’ αυτό χρειάστηκαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να πυροδοτήσουν ένα δεύτερο κύμα αντεπαναστάσεων –στη Σερβία, την Γεωργία και προπαντός, πρόσφατα, στην Ουκρανία. Ακολουθεί στον ίδιο δρόμο η Μολδαβία και, πιθανόν, η Λευκορωσία κι άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (Αρμενία, Κεντρική Ασία).
Ο απολυταρχισμός του Πούτιν, θρεμμένος και με τον πόλεμο στη Τσετσενία, αποτελεί εκδήλωση κρίσης. Η διάλυση της Γιούκος, η επίθεση στους ολιγάρχες, η μετατροπή της Γκαζπρομ σε γιγαντιαίο εθνικό μονοπώλιο πετρελαίου και ενέργειας δεν είναι επιστροφή σε μιαν «ΕΣΣΔ χωρίς σοβιέτ» αλλά αναδίπλωση για να προχωρήσει η παλινόρθωση. Ιστορικά, είναι αδύνατο στο Κρεμλίνο να αναστήσει μιαν αυτοκρατορία χωρίς την απαραίτητη υλική βάση.
Η πορεία της παλινόρθωσης είναι δεμένη με νέες εκρήξεις στα Βαλκάνια, τον Καύκασο, στα σύνορα και μέσα στη Ρωσία.
Από την άλλη μεριά, η κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων λαού στη Ρωσία κατά των νέων μέτρων του Πούτιν, που καταστρέφουν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και τις κρατικές επιδοτήσεις σε κοινωνικές υπηρεσίες, με στόχο να προωθηθεί η εμπορευματοποίηση της εργατικής δύναμης, αποτελεί μια πρώτη, συντονισμένη σε πανεθνική κλίμακα απάντηση ευρύτατων στρωμάτων κι όχι απλώς κάποιων κοινωνικών ομάδων, όπως στο παρελθόν. Από κάθε άποψη, αυτή η κινητοποίηση είναι ελπιδοφόρα, δείχνοντας ότι ούτε ο κρατικός «πατριωτικός» αυταρχισμός μπορεί εύκολα να προωθήσει την παλινόρθωση στη χώρα του Οκτώβρη.
5. Ο πόλεμος είναι δεμένος με την τύχη της Ρωσίας -και της Κίνας. Στο Ιράκ οι ΗΠΑ βρίσκονται σε αδιέξοδο, αδιέξοδο που οι «εκλογές» δεν έλυσαν αλλά επιδείνωσαν, αναδεικνύοντας τους Σιίτες παντοδύναμους με συνέπειες και στην επιρροή της Τεχεράνης τη στιγμή που γίνονται πολεμικές ετοιμασίες κατά του Ιράν.
Το αντάρτικο στο Ιράκ έχει τάση να μετατραπεί σε λαϊκό πόλεμο και πρέπει να υποστηριχτεί, χωρίς παραχωρήσεις στον εθνικισμό ή τους ισλαμιστές (που είναι μειοψηφία).
Δεν είναι απίθανη η φυγή προς τα εμπρός του ιμπεριαλισμού με επιθέσεις, με ή χωρίς το Ισραήλ, στη Συρία και το Ιράν. Οι συνέπειες, όμως θα είναι ανυπολόγιστες, διευρύνοντας το πολεμικό θέατρο από την Μεσόγειο ως τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας.
Τα προβλήματα του αντιπολεμικού κινήματος είναι αλληλένδετα με τον ρεφορμιστικό προσανατολισμό των φιλοκεντροαριστερών δυνάμεων που ηγεμονεύουν στο κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Το βασικό καθήκον παραμένει: η αξιοποίηση της πολιτικής κρίσης που προκαλεί ο πόλεμος στην Ευρώπη και την Αμερική για τη μετατροπή του σε ταξικό πόλεμο κατά των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που προωθούν.
6. Με την Μέση Ανατολή να φλέγεται και τον ιμπεριαλισμό να κυκλώνει και να πιέζει την Ρωσία σε Καύκασο και Ουκρανία, τα Βαλκάνια ξαναμπαίνουν σε τροχιά αποσταθεροποίησης, μετά τον κατακερματισμό, με πρώτο πιθανό σταθμό το «μέλλον» του Κοσόβου. Η «ανεξαρτησία» του Κοσόβου, όπως κι η ετοιμαζόμενη «ανεξαρτησία»-αποκοπή του Μαυροβουνίου από την Σερβία έρχονται να ολοκληρώσουν την κονιορτοποίηση της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως προϋπόθεση της νέο-αποικιοποίησης των Βαλκανίων. Η ένταξη στην ΕΕ μιας σειράς βαλκανικών χωρών δεν αποκρούει αλλά προωθεί την αποικιοποίηση, καθιστώντας ταυτόχρονα τα Βαλκάνια αρένα ολοένα οξύτερων ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, με ζοφερές συνέπειες.
7. Η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο σταυροδρόμι των διεθνών αντιφάσεων στη Μ. Ανατολή και τα Βαλκάνια, παραδέρνοντας μέσα στη κρίση στην ΕΕ, και συνθλιβόμενη από την σύγκρουση ΕΕ-ΗΠΑ.
Η «απογραφή» έβαλε χωρίς προσχήματα στο κέντρο των πιέσεων της Κομισιόν και του ΔΝΤ την Ελλάδα. Η δημοσιονομική κρίση είναι δομική όπως και όλα τα άλυτα ζητήματα (αγροτικό, συνταξιοδοτικό, εργασιακές σχέσεις, υγεία, παιδεία, μέλλον του δημόσιου τομέα κλπ.).
Ο ελληνικός καπιταλισμός αν και με τον Σημίτη κατάφερε να βάλει το “κεφάλι” του κάτω από την προστατευτική συναλλαγματική “ομπρέλα” του ευρώ, αποφεύγοντας προσωρινά να εξελιχθεί σε μια περίπτωση Αργεντινής στην Ε.Ε., είναι τώρα υποχρεωμένος να έρθει αντιμέτωπος με τις υποχρεώσεις αυτής της ευρωπαϊκής στρατηγικής επιλογής και να ξεκινήσει από εκεί που άρχισε να “σκοντάφτει” το ΠAΣOK το 2001 όταν αποτόλμησε να ανοίξει το ασφαλιστικό. Τώρα όμως είναι υποχρεωμένος να λειτουργήσει υπό τις συνδυασμένες ασφυκτικές πιέσεις της κρίσης του τεράστιου δημόσιου και ιδιωτικού χρέους και των ελλειμμάτων, σε συνθήκες απώλειας των χρηματοδοτικών εργαλείων της προηγούμενης πενταετίας, με αδυναμία καταφυγής σε δημόσιες επενδύσεις και με τις δυσμενέστερες διεθνείς συνθήκες (ύφεση στην Ε.Ε., κρίση πετρελαίου, επικείμενη αύξηση των επιτοκίων, δραστική μείωση χρηματοδοτήσεων από την Ε.Ε., δραματική αύξηση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου, κ. α. ).
Σε ανάλογης δυσκολίας συνθήκες (εσωτερικές και εξωτερικές), δεν έχει ξαναβρεθεί ο ελληνικός καπιταλισμός μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς ακόμα και η ιδιωτικοποίηση της οικονομίας (παραχώρηση ζωτικών τομέων παροχής υπηρεσιών κοινής ωφέλειας στον ιδιωτικό τομέα) προσκρούει στην αδυναμία του ντόπιου κεφαλαίου να αντιπαρατεθεί σε συνθήκες ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς στους ανταγωνιστές του, οι οποίοι επίσης “βλέπουν” προς πολύ περισσότερο κερδοφόρες περιοχές (Βαλκάνια, Αν. Ευρώπη, κ.λ.π.), παρά προς την Ελλάδα.
Υπάρχει κρίση όλου του πολιτικού συστήματος, όπως διαμορφώθηκε μετά την πτώση της χούντας. Αυτό φαίνεται και με την ταυτόχρονη κρίση της εκκλησιαστικής εξουσίας, της δικαστικής εξουσίας, της εξουσίας των ΜΜΕ, την πτώση ή στασιμότητα όλων των αστικών κομμάτων. Προπαντός με την εμφάνιση από το 2002 της συνεχούς προσπάθειας της εγκαθίδρυσης καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, με την ενσωμάτωση στο ελληνικό σκηνικό του δόγματος Μπους.
Η ανάδειξη της κυβέρνησης της Δεξιάς, στις εκλογές του Μαρτίου του 2004, μετά από μια 20χρονη σχεδόν διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, ήταν περισσότερο αποτέλεσμα της σήψης του τελευταίου παρά μια συντηρητική στροφή στην πρώτη. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν ηττήθηκε προηγουμένως -αντίθετα στην κυριότερη κοινωνική αναμέτρηση για τις συντάξεις το 2001 βγήκε νικητής- ώστε να υπάρξει επικράτηση του συντηρητισμού και δεξιά στροφή. Η ψήφος στη ΝΔ ήταν αποτέλεσμα βαθιάς απογοήτευσης απέναντι στο «εκσυγχρονιστικό», «διαπλεκόμενο», νεοφιλελεύθερο, μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ και απουσίας κάποιας ορατής, αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης από τα αριστερά. Η ίδια η κυβέρνηση Καραμανλή αναγνωρίζει έμμεσα ότι τα ερείσματά της είναι επισφαλή γι’ αυτό και τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης της χώρας προσπάθησε να αποφύγει ή να αναβάλλει τις κοινωνικές συγκρούσεις. Τώρα, όμως, αυτές γίνονται πλέον αναπόφευκτες, πυροδοτημένες από την κρίση και τις ασφυκτικές πιέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ αλλά και της ντόπιας αστικής τάξης.
Οι μεγάλες ταξικές αναμετρήσεις βρίσκονται μπροστά μας κι όχι πίσω.
8. Η αρένα της ταξικής πάλης δεν είναι πια η ίδια. Έχει γνωρίσει σοβαρές αλλαγές, ιδιαίτερα καθώς την τελευταία δεκαετία συντελούνται ευρύτατες και βαθιές ταξικές ανακατατάξεις.
Η χρηματιστική ολιγαρχία είναι η ηγεμονική μερίδα της αστικής τάξης, ισχυροποιημένη σε συνθήκες χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης. Αλλά η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να κυβερνάει χωρίς ενός βαθμού συναίνεση από άλλα κοινωνικά στρώματα. Το μπλοκ χρηματιστικής ολιγαρχίας με νέα μικροαστικά στρώματα, μετά την απογείωση και το φιάσκο του χρηματιστηρίου, διαρρηγνύεται και δοκιμάζεται παρά την όποια προσωρινή ανάκαμψη. Τα παλιά μικροαστικά στρώματα (βιοτέχνες, αγρότες, μικρομαγαζάτορες) καταστρέφονται. Η εργατική τάξη δοκιμάζεται σκληρά από την ανεργία και τις σκληρές συνέπειες από την εισαγωγή του ευρώ. Συνάμα γνωρίζει την βαθύτερη, ίσως, ταξική ανασύνθεση με την μαζική είσοδο φτηνής εργατικής δύναμης των μεταναστών -το μαζικότερο κύμα οικονομικής προσφυγιάς από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Το εργατικό κίνημα διατηρεί το μαχητικό δυναμικό του. Η σημαντικότερη μάχη που έδωσε τα τελευταία χρόνια, η Γενική Απεργία του 2001 ενάντια στην επίθεση στις συντάξεις έληξε νικηφόρα. Το δυναμικό αυτό, όμως, είναι παγιδευμένο πολιτικά. Στερείται ενός πολιτικο-διεκδικητικού κέντρου: η πασοκική ΓΣΕΕ και το σταλινικό ΠΑΜΕ διασπούν και χειραγωγούν το κίνημα, υποτάσσοντάς το στα γενικότερα πολιτικά παιχνίδια του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ και του γραφειοκρατικού ΚΚΕ στην κεντρική αστική πολιτική σκηνή.
9. Διαμορφώνονται ήδη σενάρια εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου με νέες μορφές Κεντροαριστεράς ή πληθυντικής Αριστεράς ή «προοδευτικών κυβερνήσεων», στα οποία και οι δύο πτέρυγες του διασπασμένου σταλινισμού, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ προσβλέπουν. Ένα τμήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ακολουθεί, στο όνομα υποτίθεται του «ενιαίου μετώπου» με την ρεφορμιστική Αριστερά. Το ΕΕΚ δεν είναι αντίθετο στις όποιες αναγκαίες επιμέρους συνεργασίες και την ενότητα δράσης σε συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα και χώρους με τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής- γραφειοκρατικής Αριστεράς, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Το ζήτημα, όμως που τίθεται εδώ δεν είναι μια τακτική συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος αλλά μια στρατηγική συμφωνία με στόχο την προώθηση στο «κέντρο της (αστικής) πολιτικής σκηνής» ενός συλλογικού φορέα που δεν κρύβει καν τις προθέσεις του να συνεργαστεί, κυβερνητικά ή όχι, με τους εκπροσώπους των αστικών συμφερόντων. Το νέο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «καλύτερο» αλλά χειρότερο από το προηγούμενο που έληξε άδοξα στις εκλογές του 2004 και ετοιμάζεται να κάνει τα ίδια και χειρότερα με πιθανή αφετηρία τις εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, το 2006. Η σύνοδος του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2006 δεν μπορεί να αποχωριστεί από το εθνικό σκηνικό αλλά και από τις διεθνείς του προκείμενες, την εμπειρία των «προοδευτικών κυβερνήσεων» στη Λατινική Αμερική και τα τεκταινόμενα σε Ιταλία αλλά και Γαλλία. Το ΕΕΚ είναι αντίθετο στο πολιτικό πλαίσιο του Φόρουμ όχι από σεχταρισμό- συμμετείχαμε σε όλες τις κινητοποιήσεις του κινήματος κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης διεθνώς- αλλά από τη σκοπιά της αντίθεσης στην γραφειοκρατική χειραγώγηση και την ταξική συνεργασία, για την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και τον επαναστατικό προλεταριακό διεθνισμό.
Από τη σκοπιά, ακριβώς, αυτού του διεθνισμού είμαστε σε διαρκή κι ασυμβίβαστη ρήξη με τον εθνικισμό και τον εθνοκεντρισμό της όποιας «πατριωτικής» Αριστεράς, σταλινικής και σταλινογενούς προέλευσης.
10. Τα καθήκοντά μας καθορίζονται από τους ρυθμούς και το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, όπως αντιμετωπίζονται από τη σκοπιά της επαναστατικής δράσης. Συνδυάζουν την ανεξάρτητη οικοδόμηση ενός εργατικού επαναστατικού κόμματος, με την στροφή προς τις μάζες για την οικοδόμηση μιας ενωτικής μετωπικής ταξικής απάντησης στην πρόκληση της κρίσης.
Α) Απαιτείται μια διαρκής πολιτική αγκιτάτσια ενάντια στην κυβέρνηση της Δεξιάς, το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά και το αστικό κράτος με επίκεντρο την οικονομική κρίση, τα σκάνδαλα, την κρατική τρομοκρατία, την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών πολεμικών και ληστρικών σχεδίων στην περιοχή κλπ. Η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού είναι πάντα πάλη αντικυβερνητική και αντικαπιταλιστική και αντίστροφα.
Β) Ρήξη με κάθε μορφή ταξικής συνεργασίας και πάλη για τη συγκρότηση ενός ταξικού πόλου του εργατικού κινήματος και των καταπιεσμένων συμμάχων του ενάντια στο αστικό σύστημα συνολικά. Οι επιμέρους συμμαχίες τύπου ΜΕΡΑ και Πρωτοβουλίας Αγώνα μπορούν να συνεισφέρουν σ’ αυτή την κατεύθυνση χωρίς να είναι το υποκατάστατο του ταξικού πόλου που διεκδικεί την εργατική εξουσία. Η πολιτική – προγραμματική οριοθέτηση με τη ρεφορμιστική δημοκρατική, «πατριωτική», «ριζοσπαστική» ή μη, Αριστερά είναι προϋπόθεση για τη συγκρότηση ταξικού πόλου κι όχι πρόσχημα για σεχταριστική αναδίπλωση.
Γ) Η οικοδόμηση του ΕΕΚ δεν αντιπαρατίθεται αλλά συνδέεται στην ανάπτυξη κινήματος μαζί και στην αναγκαία ενότητα δράσης και συγκρότηση μετώπων και συμμαχιών.
Απαιτούνται διαρκείς πρωτοβουλίες και καμπάνιες για όλα τα καίρια κοινωνικά ζητήματα, την ανεργία, το Ασφαλιστικό, την Υγεία, την Παιδεία, το περιβάλλον, τις συνθήκες ζωής.
Είναι αναγκαία όσο ποτέ σήμερα η δημιουργία κι ανάπτυξη ενός κινήματος κατά της ανεργίας που θα περιλαμβάνει στις γραμμές του και το οργανωμένο εργατικό κίνημα και τους εργάτες που ακόμα έχουν δουλειά όσο και τους ανέργους.
Πάνω απ’ όλα απαιτείται στροφή στα πιο καταπιεσμένα στρώματα, στους ανέργους, τη νεολαία, τους μετανάστες, τις γυναίκες.
Ιδιαίτερα το γυναικείο ζήτημα κι η πάλη για τη γυναικεία χειραφέτηση στις σημερινές συνθήκες της προχωρημένης παρακμής της τελευταίας ταξικής ανταγωνιστικής και πατριαρχικής κοινωνίας, της καπιταλιστικής κοινωνίας, αποκτά κεντρική σημασία στη πάλη για τον κομμουνισμό ως την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση.
Η παρέμβαση στα συνδικάτα πρέπει να κλιμακωθεί χωρίς υποταγή στις γραφειοκρατικές δομές και με ετοιμότητα στην ανάδειξη νέων μορφών οργάνωσης και πάλης (Επιτροπές δράσης κλπ.).
Η οικοδόμηση μιας πανελλαδικής οργάνωσης του ΕΕΚ, πυρήνων σε βασικές πόλεις, τόπους δουλειάς και κατοικίας, η οικοδόμηση μιας αυτόνομης, ζωντανής, μαρξιστικής Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας και η ανάπτυξη του επαναστατικού Τύπου και του θεωρητικού περιοδικού είναι ζωτικής σημασίας προπαντός στην αμέσως επόμενη περίοδο.
Δ) Στρατηγικός μας στόχος παραμένει η ανάπτυξη και προώθηση μιας εργατικής επαναστατικής σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης στην κρίση και στο ζήτημα της εξουσίας. Τα μέσα μας είναι η προλεταριακή επανάσταση και το μεταβατικό πρόγραμμά της. Προοπτική μας, η οικοδόμηση της επανιδρυμένης Τέταρτης Διεθνούς και η νίκη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης.
Αθήνα Μάρτιος 2005
