Την ίδια στιγμή που, λόγω της βάρβαρης, όσο και εύθραυστης, συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, τα προσφυγικά/μεταναστευτικά κύματα, μαζί και οι δολοφονικοί πνιγμοί εκατοντάδων και χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, φαίνεται, προσωρινά, να μετακινούνται ξανά από το Αιγαίο στη Μεσόγειο, η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ έχει σαν μόνη απάντηση στις ανάγκες των πάνω από 60.000 εγκλωβισμένων προσφύγων, από την Ειδομένη μέχρι τον Πειραιά και το Ελληνικό, τον στρατοπεδικό εγκλεισμό. Με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τόσο στα περίκλειστα hotspot, όσο και στα άλλα, υπό στρατιωτικό έλεγχο, κλειστά, ή δήθεν «ανοιχτά», κέντρα στρατοπεδικής «φιλοξενίας», στα οποία γίνεται όλο και πιο απαγορευτική η είσοδος για κοινωνικούς φορείς και συλλογικότητες.
Η «υποδοχή» του πρόσφυγα από την κυρίαρχη εξουσία είναι συνυφασμένη με την καταδίκη του σε μια ζωή στερημένου από τα πάντα, ως ενός απόβλητου, του οποίου όχι μόνο οι βασικές ανάγκες (αξιοπρεπής σίτιση και στέγαση) δεν ικανοποιούνται, αλλά, ακόμα λιγότερο, τα βασικά δικαιώματα, πόσο μάλλον η πρόσβαση στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Εργασία.
Η μόνη έγνοια των κυβερνώντων είναι το πώς θα αξιοποιήσουν την πρωτοφανούς βαρβαρότητας κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που καταστρατηγεί βάναυσα το δικαίωμα του πρόσφυγα και του μετανάστη στο άσυλο, στο ασφαλές καταφύγιο από τις πολεμικές και/ή οικονομικές καταστροφές αντιμετωπίζοντάς τους ως «αντικείμενα», ακυρώνοντας την υπόστασή τους ως υποκειμένων, οδύνης αλλά και δικαιωμάτων, αμφισβητώντας την ίδια την ανθρωπινότητά τους.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση λειτουργούν και οι παρεμβάσεις του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γ. Μουζάλα για την χειραγώγηση των επιτροπών εξέτασης των αιτημάτων ασύλου. Τώρα, εκτός από την σκοπίμως χρονοβόρα, έως και αδύνατη, υποβολή του αιτήματος μέσω skype, οι επιτροπές επιχειρείται να μπουν σε μιαν άκρως διατεταγμένη λειτουργία μαζικής απόρριψής των σχετικών αιτημάτων, στη βάση της συμφωνηθείσας (και πανταχόθεν καταγέλαστης) «κατασκευής» της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας». Μετατρέποντας, έτσι, πρόσφυγες και μετανάστες σε «αντικείμενα προς επαναπροώθηση».
Το ζήτημα της αξιοπρεπούς στέγασης, σε κατοικίες εντός του κοινωνικού ιστού, που ήταν το ζητούμενο από την αρχή του προσφυγικού κύματος, τώρα, για μια πραγματικά, και όχι επιδερμικού χαρακτήρα, αλληλέγγυα στάση, είναι η προϋπόθεση. Δεν μπορεί παρά να είναι αντικείμενο αδιαπραγμάτευτης διεκδίκησης απέναντι σε μια κυβέρνηση με στρατηγικό της άξονα τον στρατοπεδικό εγκλεισμό.
Παράλληλα, ωστόσο, με την κινηματική διεκδίκηση/απαίτηση από την κυβέρνηση, η ίδια η πρακτική των καταλήψεων στέγης, που σε πολλές περιπτώσεις έπαιξε και ανέδειξε έναν παραδειγματικό χαρακτήρα πραγματικής, κινηματικής αλληλεγγύης, μετακινείται, εκ των πραγμάτων, από τις λογικές της προσωρινής φιλοξενίας ανθρώπων (που κάνουν μια «στάση» πριν συνεχίσουν προς τη χώρα προορισμού τους), καθώς, μετά το κλείσιμο του «βαλκανικού διαδρόμου», το προσωρινό έχει γίνει μόνιμο – αν και πάντα σε συνάρτηση με τον διαρκή αγώνα ν’ ανοίξουν τα σύνορα και να συνεχιστεί το «ταξίδι».
Οι καταλήψεις των (χιλιάδων) άδειων χώρων, σπιτιών, ξενοδοχείων, άλλων κτιρίων κ.λπ, πρέπει να προσανατολίζονται στην εξασφάλιση και οργάνωση χώρων, μεγαλύτερων ή μικρότερων, που πληρούν τις προϋποθέσεις κανονικής κατοικίας, για οικογένειες, μικρές ομάδες κ.λπ. Μια διεκδίκηση, αλλά και κινηματική πρακτική, που, εξ΄ αντικειμένου, συνδέει την ανάγκη και το αίτημα των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών με την ανάγκη και το αίτημα των χιλιάδων, και με γεωμετρική πρόοδο πολλαπλασιαζόμενων, ντόπιων αστέγων.
Το ζήτημα είναι, πλέον, το πώς, πρόσφυγες και μετανάστες γίνονται συγκάτοικοι με όλους εμάς μέσα στην ίδια πόλη. Το πώς η ολότητα των αναγκών της ζωής τους ως υποκειμένων θα μπορέσει να εκφραστεί, ν΄ ακουστεί και να απαντηθεί εδώ.
Πραγματική κινηματική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στους μετανάστες και ουσιαστική ένταξή τους στον κοινωνικό ιστό, μαζί με μας, σημαίνει αναγνώριση και κατανόηση της (πολιτισμικής, εθνικής, κοινωνικής, υπαρξιακής) υποκειμενικότητάς τους, με ταυτόχρονη συνομιλία και από κοινού δράση με αυτή την υποκειμενικότητα.
Τα ζητήματα της άμεσης νομιμοποίησης για όλους/ες, της άμεσης χορήγησης ασύλου σε όσους το αιτούνται, της πρόσβασης σε κανονική κατοικία, της προνοιακής οικονομικής στήριξης όλων των προσφύγων και μεταναστών που δεν έχουν πόρους επιβίωσης, της πρόσβασης στην Εργασία, στην Εκπαίδευση και στην Υγεία (ανεμπόδιστη, χωρίς κανέναν απολύτως αποκλεισμό και για κανέναν από το Εθνικό Σύστημα Υγείας), αλλά και σε παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά, πρέπει ν’ αποτελέσουν τις βασικές συνιστώσες του κινήματος αλληλεγγύης.
Ταυτόχρονα με την διαρκή και έμπρακτη (μέσα από κινηματικές δράσεις) αμφισβήτηση και ξεσκέπασμα του απανθρωποποιητικού και κατασταλτικού χαρακτήρα των κέντρων κλειστής, ή δήθεν «ανοιχτής», κράτησης/στρατοπέδων συγκέντρωσης, για την κατάργησή τους, την ανατροπή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, την διαρκή πάλη για το άνοιγμα των συνόρων και το γκρέμισμα κάθε είδους φράχτη, ενάντια σε κάθε ξενοφοβικό στερεότυπο, ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό, ανοιχτό ή συγκαλυμμένο, ενάντια σε πολιτικές διακρίσεων, αποκλεισμού, γκετοποίησης και εγκλεισμού, που δεν κάνουν άλλο από το να δίνουν τροφή στα ποικίλα ακροδεξιά και νεοναζιστικά μορφώματα.
10/6/2016
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Κ.Ο. Ιλίου
