ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΙΚΑ
Συνάδελφοι και συναδέλφισες,
Όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στο συνέδριο της Ομοσπονδίας μας που θα γίνει στις αρχές Νοέμβρη. Όσο περισσότερο διατυπώνεται η άποψη το πόσο κρίσιμο είναι το συνέδριο για την ανάδειξη του νέου ΔΣ της ΠΟΣΕ-ΙΚΑ,τόσο λιγότερο συζητιέται πόσο κρίσιμη και ταυτόχρονα τραγική είναι η κατάσταση στη βάση των εργαζομένων και σε ολόκληρη τη κοινωνία.
Ο ΕΦΚΑ κι εμείς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ατζέντα του συνεδρίου θα κινηθεί γύρω από το νέο υπερταμείο των φτωχών, το ΕΦΚΑ, τη κατάργηση του ΙΚΑ και το πώς θα διασφαλιστεί η«συνέχεια» του ΙΚΑ μέσα στο νέο υπερταμείο. Μια σκληρή μάχη θα δοθεί για το ποια συνδικαλιστική πλειοψηφία θα επικρατήσει για να είναι ο προνομιακός συνομιλητής των εκάστοτε υπουργών. Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν στο νέο ΕΦΚΑ θα υπάρξει ένα σωματείο και μια Ομοσπονδία όταν το σωματείο του ΟΠΑΔ και οι υπάλληλοι του δεν εντάχτηκαν στα σωματεία του ΙΚΑ.
Αν περιμένουμε άπραγοι και το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά τότε η κήρυξη μιας απεργίας στο ΕΦΚΑ θα είναι συνεννόηση σε ένα πύργο της Βαβέλ. Όμως ανεξάρτητα τι σκέφτονται οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές μας, όπως ήδη διαρρέεται, εντός 4ετετίας από την ίδρυση του υπερταμείου, από το σύνολο των περίπου 8.500 υπαλλήλων, μόνο 4.500 θα παραμείνουν. Είτε πρόκειται για ένα επεξεργασμένο σχέδιο, είτε πρόκειται για μια στατιστική προβολή της υπάρχουσας κατάστασης, πρόκειται για τη πιο απαισιόδοξη εκδοχή της ιστορίας που υπονομεύει κάθε μελλοντική μάχη πριν καν αυτή δοθεί. Σε αυτό δεν υπολογίζουμε ότι το υπερταμείο ξεκινά με έναν ελλειμματικό προϋπολογισμό που φτάνει τα 3,1δις€ αν και στις οικονομικές καταστάσεις εμφανίζεται μόνο ένα έλλειμμα 1,1 δις€, ενώ το πραγματικό έλλειμμα καλύπτεται από διορθωτικές κινήσεις του προϋπολογισμού ύψους 1,4δις€ και τον κουμπαρά του ΑΚΑΓΕ κατά 400εκ€. Το νέο υπερταμείο ξεκινά χρεοκοπημένο. Δεν υπάρχουν κλαδικές συνδικαλιστικές λύσεις. Η παρούσα συνδικαλιστική μας ηγεσία στη πραγματικότητα έχει αποτύχει: Το προσωπικό του ΙΚΑ συρρικνώθηκε δραματικά, δεκάδες καταστήματα έκλεισαν, ο χρόνος εργασίας αυξήθηκε σε ημερήσια βάση κατά 14% και σε ετήσια 20% ενώ το ετήσιο εισόδημά μας έπεσε μέχρι και 50% χωρίς να υπολογίσει κανείς την υπερφορολόγηση, τις αυξήσεις στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, τη μείωση των συντάξεων και του εφάπαξ αλλά και τις συνολικές επιπτώσεις στη υπερχρέωση κάθε νοικοκυριού εξαιτίας της μαζικής ανεργίας.
Στα χρόνια των μνημονίων ο λαός μας αγωνίστηκε, παρά τη θέληση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, με κάθε γνωστό μέσο αλλά και την ανάδειξη νέων κινηματικών διαδικασιών. Η αναποτελεσματικότητα μέσα στα όρια της χρεοκοπημένης καπιταλιστικής χώρας, έδωσε το έναυσμα να βρεθεί μια νέα πολιτική λύση. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πλειοψηφιών κόμμα το 2015 που τελικά συνεργάστηκε με τους εθνικιστές ΑΝΕΛ για να κυβερνήσει, αναπτέρωσε για σύντομο χρονικό διάστημα τις ελπίδες του λαού. Η ελπίδα για μια «δημοκρατική αριστερή» λύση στη χρεοκοπία και το δράμα του λαού μας διαψεύστηκε το ίδιο σύντομα. Το 3ο μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα των δόσεων έγιναν η συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων και πολιτικών κομμάτων που ο λαός μας πέταξε στα σκουπίδια. Όλα τα οικονομικά και κοινωνικά μεγέθη (χρέος, ύφεση, ανεργία) του 3ου μνημονίου έχουν αποτύχει παταγωδώς με ανυπολόγιστες συνέπειες στη ζωή εκατομμυρίων. Η κρίση και η χρεοκοπία των χωρών της Νοτιανατολικής Ευρώπης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) κτυπά πλέον το σκληρό πυρήνα της Ευρώπης (Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία). Η μεγαλύτερη τράπεζα στην Ευρώπη, η γερμανική Ντόιτσε Μπανκ κρύβει περισσότερους οικονομικούς σκελετούς από τη Λήμαν Μπρόδερς. (κατάρρευση της μετοχής της από τα 100€ στα 10€). Το «οικονομικό θαύμα» του μεταπολέμου διαλύεται με επικίνδυνες συνέπειες σε όλη την Ευρώπη. Μια επιστροφή στο εθνικό προστατευτικό κράτος είναι αδύνατη την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η ενοποίηση της Ευρώπης κάτω από την ηγεμονία του χρηματιστικού κεφαλαίου έχει ήδη αποτύχει και ζούμε τις συνέπειες; της αποτυχίας. Μόνο η εργατική τάξη της Ευρώπης έχει τη δυνατότητα και το συλλογικό συμφέρον να ενώσει την Ευρώπη και τους λαούς της από τα κάτω χωρίς τα βαμπίρ του κεφαλαίου. Η αποτυχία του 3ου Μνημονίου είναι δεδομένη αν και επικαλύπτεται εντός της χώρας από τις κορώνες της «δίκαιης ανάπτυξης» Την ίδια ώρα το ΔΝΤ ζητά περεταίρω περικοπές συντάξεων και στα προαπαιτούμενα είναι τα εργασιακά (απαγόρευση απεργίας, νομιμοποίηση lockout κλπ) ενώ ο διεθνής τύπος έχει προεξοφλήσει την επέκταση της ύφεσης σε όλη την Ευρώπη.
Οι κλαδικές συνδικαλιστικές λύσεις του παρελθόντος είναι πλέον ατελέσφορες. Το πρόβλημα παραμένει πολιτικό και ιδιαίτερα ταξικό: Ποια κοινωνική τάξη μπορεί να λύσει το πρόβλημα της καπιταλιστικής χρεοκοπίας μετά τη συνθηκολόγηση και προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ; Το ερώτημα, τι κάνουμε, βρίσκεται ξανά στα χέρια του λαού μας. Μια λύση διαπραγμάτευσης μέσω τω στείρων κοινοβουλευτικών εδράνων, στους διαδρόμους των υπουργών και των γραμματέων και του κουαρτέτου των δανειστών έχει ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Η απάντηση βρίσκεται ξανά στους δρόμους και τους αγώνες που αποκτούν άμεση πρακτική σημασία. Το ερώτημα παραμένει αμείλικτο. Και τώρα τι; Η θεωρία «να σώσουμε ότι μπορούμε», είναι η πεμπτουσία της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής και σημαίνει σύντομα ένα 4ο Μνημόνιο.
Ενότητα και προγραμματικοί στόχοι.
Η ενότητα των μαχόμενων εργατικών δυνάμεων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από τη ΓΣΕΕ του ΝΑΙ, την παράλυτη ΑΔΕΔΥ ή με το κανόνα της εξαίρεσης από τα μνημόνια που διεκδικούσε η Ομοσπονδία μας. Η κρίση ενοποιεί εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εργολαβικούς , επισφαλείς, ανασφάλιστους και άνεργους, ντόπιους και πρόσφυγες ή μετανάστες. Η ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί με την προβολή κλαδικών αιτημάτων αλλά με την ενσωμάτωσή τους σε πολιτικά αιτήματα για τη λύση του συνολικού κοινωνικού ζητήματος από τα κάτω και αριστερά με επιτροπές βάσης, μαχητικά συνδικάτα, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες, αριστερά πολιτικά κόμματα που δεν υποτάχτηκαν στα μνημόνια. Η λύση ή θα είναι πέρα από τα όρια του καπιταλισμού ή δεν θα υπάρξει. Κάθε άλλη προοπτική ανοίγει το δρόμο στη δεξιά, στον εθνικισμό, το φασισμό και το πόλεμο, στη συντριβή τη δικιά μας και των επόμενων γενιών.
Αυτό που δεν έγινε την επομένη τoυ δημοψηφίσματος, πρέπει να γίνει τώρα:
• Μονομερής και πλήρης διαγραφή ολόκληρου του χρέους και κατάργηση όλων των μνημονικών νόμων.
• Εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, χωρίς καμιά αποζημίωση στο κεφάλαιο, κάτω από εργατικό έλεγχο για να διασφαλιστούν μισθοί, συντάξεις, αποθεματικά ταμείων και οι αποταμιεύσεις των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
• Εθνικοποίηση όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, χωρίς καμιά αποζημίωση στο κεφάλαιο, κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων.
• Άμεση εκλογή των διοικήσεων των ασφαλιστικών ταμείων από τους εργαζόμενους των ασφαλιστικών ταμείων. Συμμετοχή στο ΔΣ σωματείων και συλλόγων συνταξιούχων. Απόλυτη πλειοψηφία των μελών στο ΔΣ από εργαζόμενους και όχι διορισμένους κυβερνητικούς.
• Υπηρεσιακά συμβούλια κατά πλειοψηφία από εργαζόμενους για να σπάσει η συνδιαχείριση και το μαγειρείο των εξυπηρετήσεων και μαγειρείων της κάθε κυβερνητικής εξουσίας και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
• Δουλειά για όλους, κοινωνική ασφάλιση για όλους.
Η Ριζοσπαστική Παρέμβαση Εργαζομένων ενόψει του συνεδρίου της ΠΟΣΕ-ΙΚΑ και των Υπηρεσιακών Συμβουλίων καλεί συναδέλφους και συναδέλφισσες να υπερψηφίσουν τους υποψηφίους της για μια εναλλακτική ριζοσπαστική απάντηση στη χρεοκοπία του συστήματος.
30-9-2016
