Γνωριστήκαμε πάνω στον αγώνα, μέσα στο λεωφορείο του Χαϊδαρίου κατεβαίνοντας μαζί με τους συμμαθητές του σ’ ένα συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Ζούσε την ασφυχτική ρατσιστική πίεση του κοινωνικού καπιταλιστικού περίγυρου και ήδη νωρίς στη ζωή του προσπάθησε να αντισταθεί στην αρχή με την ΚΝΕ όπου όμως βίωσε και εκεί την απόρριψη.
Μέσα στη δράση συνάντησε τον τροτσκισμό που έγινε η σημαία του και ταυτόχρονα η σανίδα σωτηρίας του μέσα στο εχθρικό ωκεανό των συστημικών μηχανισμών της πατρίδας – θρησκείας – οικογένειας, ήταν ασύμβατος με όλα αυτά, ήταν ένας απροσάρμοστος, ένας παρίας.
Τον κράταγε στη ζωή η συμμετοχή του στις συζητήσεις, στις συγκεντρώσεις στις πορείες μαζί με το ΕΕΚ, όμως η πιο χαρούμενη στιγμή του, πρέπει να ήταν όταν κατάφερε να ταξιδέψει στη Μόσχα και το Λένινγκραντ, στην “πατρίδα μας στο χρόνο”, στα μέρη που οι μπολσεβίκοι μεγαλούργησαν και ενέπνευσαν το παγκόσμιο προλεταριάτο.
Για πάνω από 30 χρόνια κράτησε αυτή η θυελλώδης σχέση δίπλα και μέσα στις γραμμές του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος…
Το άθλιο καπιταλιστικό λοκ ντάουν με πρόσχημα την πανδημία και τα μέτρα ελέγχου τον εξόντωσαν, δώσανε την χαριστική βολή στον άνθρωπο που η μόνη του ανάσα ήταν αυτές οι συντροφικές σχέσεις.
Θα τον θυμόμαστε όπως ήθελε πάντα να κρατάει ψηλά την τεταρτοδιεθνιστική σημαία, για τις αναπάντεχα εύστοχες παρατηρήσεις και ερωτήσεις του, για την καλή του την καρδιά και την αγάπη του για τη ζωή και τους συντρόφους του.
Θα σε θυμόμαστε, αντίο…
Κυριάκος Μoυτίδης και οι σύντροφοι από το Χαϊδάρι
(και απ’ όλη την οργάνωση)
