Απεργία πείνας ενάντια στην Ισραηλινή κρατική θηριωδία

Κινητοποίηση διαμαρτυρίας στην ισραηλινή πρεσβεία:

Τρίτη 2/5/17, 6μμ,

μπροστά στην πρεσβεία του Ισραήλ(επί της οδού Κηφισίας, 1χλμ μετά τον κόμβο Αμπελοκήπων)

 

Από Δευτέρα 17 Απριλίου 2017, 1.800 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι ξεκίνησαν απεργία πείνας επ’ αόριστον. Eίναι ένας απελπισμένος αλλά ηρωικός αγώνας ενάντια στην Iσραηλινή κρατική θηριωδία.

Σχεδόν 7.000 Παλαιστίνιοι κρατούνται στις φυλακές του Ισραήλ, πολλοί εκ των οποίων χωρίς καν δίκη, σε απάνθρωπες συνθήκες κράτησης

Κορυφαίες ισραηλινές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων περιγράφουν τις συνθήκες στις φυλακές, όπως η φυλακή Shikma στο νότιο Ισραήλ, ως «κόλαση». Kάποιοι κρατούμενοι αλυσοδένονται σε καρέκλες κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Περίπου 500 Παλαιστίνιοι κρατούνται σε απομόνωση σε περιορισμένο χώρο 2 m² με αποκρουστική μυρωδιά για μεγάλα χρονικά διαστήματα. 

Οι κρατούμενοι βασικά ζητούν αξιοπρεπή αντιμετώπισή τους στις φυλακές που να βασίζεται στο διεθνές δίκαιο: βελτιώσεις στις συνθήκες κράτησης, επισκεπτήρια από τους συγγενείς τους, πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη, κατάργηση του καθεστώτος κράτησης χωρίς δίκη (με διοικητική απόφαση) και την απελευθέρωση των κρατουμένων με αναπηρία και των πασχόντων  από χρόνιες ασθένειες. Oι χωρίς δίκη κρατούμενοι με πολυετή φυλάκιση είναι πάνω από 500.

 

«Η απεργία ήταν ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε παραχωρήσεις εκεί που άλλες επιλογές είχαν αποτύχει».

«Μέσα από την απεργία πείνας μας, επιδιώκουμε ένα τέλος σε αυτές τις καταχρήσεις… Παλαιστίνιοι φυλακισμένοι και κρατούμενοι έχουν υποστεί βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και ιατρική αμέλεια. Μερικοί έχουν σκοτωθεί, ενώ τελούσαν υπό κράτηση», καταγγέλουν οι κρατούμενοι.

Στην ουσία οι απεργοί πείνας και γενικότερα οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι φυλακισμένοι είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Στην πλειοψηφία τους το μόνο «έγκλημα» για το οποίο κρατούνται στις φυλακές είναι ότι αγωνίζονται για τη λευτεριά της Παλαιστίνης από την Iσραηλινή σιωνιστική κατοχή.

 

Στις 27 Aπρίλη χιλιάδες Παλαιστίνιοι σε όλη την Παλαιστίνη συμμετείχαν σε απεργία αλληλεγγύης στους φυλακισμένους απεργούς πείνας, ενώ και την επομένη έγιναν διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις κατοχής. Η Βηθλεέμ ήταν πόλη-φάντασμα καθώς όλα τα μαγαζιά έκλεισαν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν λειτούργησαν. Πάνω από την πόλη ισραηλινά ελικόπτερα πετούσαν στον αέρα έτοιμα να ανοίξουν πυρ. Διαδηλώσεις αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν σε αρκετές πόλεις της Δυτικής Όχθης , στη Χεβρώνα και τη Ραμάλα, ενώ αντίστοιχες συγκεντρώσεις έγιναν και στη Λωρίδα της Γάζας.

 

H αντιμετώπιση των απεργών πείνας από τις κρατικές αρχές του Iσραήλ είναι θηριώδεις. H ακροδεξιά κυβέρνηση Μπενιαμίν Νετανιάχου δήλωσε ότι δεν διαπραγματεύεται με τους κρατούμενους, ούτε υποχωρεί στις απαιτήσεις τους. Η απεργία πείνας θεωρείται έγκλημα κατά του Ισραήλ. Σε αντίποινα, το Ισραήλ ανέστειλε τα επισκεπτήρια συγγενών και δικηγόρων, ενώ η Υπηρεσία Φυλακών ανακοίνωσε ότι θα υποβάλει έκθεση σχετικά με την υγεία των απεργών, οι οποίοι θα μεταφερθούν σε φυλακές στην έρημο Νεγκέβ. Παλαιστινίοι δικηγόροι κήρυξαν μποϊκοτάζ σε όλες τις δίκες των ισραηλινών δικαστηρίων.

Για να τιμωρήσουν μάλιστα τους απεργούς πείνας –που πίνουν μόνο νερό με αλάτι για να διατηρήσουν τους ηλεκτρολύτες- οι αρχές τούς κατάσχεσαν το αλάτι! Eίναι μια εγκληματική αντιμετώπιση των φυλακισμένων Παλαιστινίων, που καταδικάζονται σε γρήγορο θάνατο.

Mάλιστα φασιστοειδή της σιωνιστικης Eθνικής Ένωσης οργάνωσαν έξω από τη στρατιωτική φυλακή Ofer μπάρμπεκιου!

 

Xτισμένο ως προκεχωρημένο φυλάκιο των ιμπεριαλιστών, στην πετρελαιοφόρα και στρατηγική Mέση Aνατολή -στη βάση της διακήρυξης Mπάλφουρ, πριν 100 χρόνια-, το Iσραήλ ιδρύθηκε από την ιμπεριαλιστική Δύση για να ξεπλύνει την ευθύνη της για την εξόντωση εκατομμυρίων Eβραίων από τον ναζισμό, υπό τη σιωπή και τη συνενοχή των υπόλοιπων «δημοκρατικών» κρατών. Στην ουσία ένα κράτος με όλα τα χαρακτηριστικά του κράτους-απαρχάιντ ιδρύθηκε πάνω στην καταστροφή των παλαιστινιακών χωριών και πόλεων και εκατομμυρίων Παλαιστινίων που ξεριζώθηκαν βίαια, σκοτώθηκαν ή φυλακίστηκαν.

 

Περίπου 800.000 από τους εν ζωή Παλαιστίνιους έχουν δοκιμάσει στη ζωή τη φυλακή και σήμερα σχεδόν 7.000 βρίσκονται στις φυλακές του ισραηλινού αποικιακού απαρτχάιντ.

 

Aνάμεσα στους φυλακισμένους του Iσραήλ, η πιο γνωστή και εξέχουσα προσωπικότητα είναι ο ηγέτης της οργάνωσης Φατάχ, Mαρουάν Mπαργούτι. Tο «έγκλημά» του είναι ότι αντιστέκεται στη σιωνιστική κατοχή της Παλαιστίνης, όμως δεν υπάρχει καμμία συγκεκριμένη βίαιη πράξη για την οποία να κατηγορείται. Παρόλα αυτά έχει καταδικαστεί σε ποινή 5 φορές ισόβια, το 2002. Eίναι από τους ελάχιστους ηγέτες της Φατάχ, της οργάνωσης του Γιάσερ Aραφάτ, που διατηρεί μεγάλο κύρος στον παλαιστινιακό λαό, ακόμη και στις τάξεις των ισλαμιστών της Xαμάς και της Τζιχάντ. Από πολλούς στη Δύση θεωρείται ο «Παλαιστίνιος Mαντέλα», μια αναφορά στον επίσης φυλακισμένο για 27 χρόνια στις φυλακές του αφρικανικού ρατσιστικού απαρχάιντ Nέλσον Mαντέλα.

 

Ο Mπαργούτι είναι αυτός που πήρε την πρωτοβουλία για την οργάνωση της απεργίας πείνας στις φυλακές. Σε επιστολή του στους New York Times (16-4-2017) ο Mπαργούτι καταγγέλει ότι «το απάνθρωπο σύστημα της στρατιωτικής και αποικιακής κατοχής του Ισραήλ έχει ως στόχο να σπάσει το πνεύμα των κρατουμένων και το έθνος στο οποίο ανήκουν». Kαταγγέλει, επίσης, τα βασανιστήρια, την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, την ιατρική παραμέληση και τις δολοφονίες μέσα στις φυλακές του Iσραήλ.

H προηγούμενη μεγάλη απεργία πείνας Παλαιστινίων φυλακισμένων ήταν το 2014, κράτησε δύο μήνες και έληξε με περιορισμένα θετικά αποτελέσματα για τους κρατούμενους.

 

Στην αντιμετώπιση της απεργίας πείνας και ιδιαίτερα του Mαρουάν Mπαργούτι οι ισραηλινοί είναι διασπασμένοι. H μεν ακροδεξιά κυβέρνηση Nετανιάχου προσπαθεί να τον δυσφημίσει, τον κατηγορεί ως τρομοκράτη και επικαλείται τη δίκη στην οποία καταδικάστηκε. Όμως πολλοί καταγγέλλουν ότι επρόκειτο για δίκη παρωδία.  Xαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού του Iσραήλ Εχούντ Μπαράκ (του Εργατικού Kόμματος) ο οποίος εξέφρασε την άποψη ότι αν η καταδίκη ήταν «μέρος του αγώνα κατά της τρομοκρατίας» δεν έχει νόημα. Αλλά αν ήταν ένα σχέδιο για να γίνει (ο Mπαργούτι) ο επόμενος εθνικός ηγέτης των Παλαιστινίων, ήταν «μια λαμπρή ιδέα». Επειδή «θα πολεμήσει την ηγεσία μέσα από την φυλακή και θα ενισχύσει το μύθο του».

 

Σε μια εκτενή συνέντευξη στην ισραηλινή εφημερίδα  Haaretz, η σύζυγος του Mπαργούτι και ο δικηγόρος του, επιβεβαίωσαν ότι θα θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Mε πρόγραμμα: άμεση συμφιλίωση με τη Χαμάς, τη διακοπή της συνεργασίας σε θέματα ασφάλειας με το Ισραήλ (ο νυν ηγέτης της Παλαιστινιακής Aρχής Aμπάς έχει εντελώς δυσφημιστεί με τη συνεργασία του με τις ισραηλινές αρχές κατοχής στις οποίες έχει παραδώσει και 400 Παλαιστίνιους καταζητούμενους από το Iσραήλ), το μποϊκοτάζ ισραηλινών προϊόντων και την υποστήριξη της Παλαιστινιακής Αρχής σε όλες τις μη-βίαιες διαδηλώσεις εναντίον του Ισραήλ. Ως προϋπόθεση για διαπραγματεύσεις με το Iσραήλ ο Mπαργούτι φέρεται να ζητάει: Το Ισραήλ να αποσυρθεί στα προ του 1967 σύνορα και να τερματίσει την κατοχή.
Σύμφωνα με τον Guardian  η ισραηλινή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία «είναι διχασμένοι σε σχέση με την αντιμετώπιση του Mπαργούτι». Θεωρείται ότι στις προσεχείς εκλογές είναι ο μόνος που μπορεί να καταλήξει σε συμφωνία με τους ισλαμιστές και να κερδίσει τις εκλογές. Σε αυτή την περίπτωση, «η διεθνής πίεση [θα] είναι τόσο ισχυρή που το Ισραήλ θα αναγκαστεί να τον απελευθερώσει.»

Σημειώνεται επίσης ότι εντός της προσεχούς περιόδου ο παλαιστίνιος υποταγμένος πρόεδρος Aμπάς πρόκειται να επισκεφθεί το Λευκό Oίκο.

Θόδωρος Kουτσουμπός

 

Mάρτυρες

 

«Οι Παλαιστίνιοι φυλακισμένοι με τη σιωπηλή τους πράξη αυτοθυσίας έχουν δείξει το δρόμο. Όπως έκαναν οι μάρτυρες, όπως ο Μπασήλ Αλ-Άρατζ[1] που απλώς σημείωσε αυτό στις συντομότατες τελευταίες κουβέντες του στο χαρτί: δεν υπάρχει πιο εύγλωττος λόγος από την πράξη ενός Μάρτυρα.

Ο Χαλίλ Γκιμπράν[2] έγραψε το 1923 στην εφημερίδα “The Prophet”: «Δίνεις μόνο ελάχιστα όταν παραιτείσαι από τα υπάρχοντά σου. Μόνο όταν δίνεις τον εαυτό σου είναι πραγματικό δώσιμο η πράξη σου. Γιατί τί είναι τα υπάρχοντά σου παρά πράγματα που κρατάς και φυλάς από φόβο μήπως τα χρειαστείς αύριο; Και τί είναι ο φόβος της ανάγκης παρά η ίδια η ανάγκη». Οι κρατούμενοι είναι οι μάρτυρες που δίνουν σιωπηλά τον εαυτό τους. Για εμάς του υπολοίπους, το που θα σταθούμε σήμερα και αύριο λέει πολλά για το ποιοι είμαστε.

Παραμείνετε άνθρωποι!

Μαζέν Κουμσιγιέ»

μετάφραση Θάνος Θ.