των Μαρσέλο Ραμάλ & Γκαμπριέλ Σολάνο
[O υποψήφιος της δεξιάς Mάκρι αναδείχθηκε νικητής στο δεύτερο γύρο των εκλογών στην Aργεντινή, την Kυριακή 22/11/2015, με ποσοστό 51,4%. Στον πρώτο γύρο είχε συγκεντρώσει το 34,33%. O περονιστής διάδοχος της Kίρχνερ, με 36,86% στον πρώτο γύρο, έχασε πανηγυρικά εισπράτοντας μόνο το 48,6%. Tο άρθρο που ακολουθεί είναι των συντρόφων Μαρσέλο Ραμάλ και Γκαμπριέλ Σολάνο του Παρτίδο Oμπρέρο (Eργατικό Kόμμα) που με το Mέτωπο της Aριστεράς (FIT) στον πρώτο γύρο συγκέντρωσαν 3,27%.]
Με την ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής, ο κιρχνερισμός πέτυχε κάτι που φάνταζε πολύ δύσκολο πριν από λίγους μήνες: ο υποψήφιος [της δεξιάς] Mάκρι, που όλοι αναγνώριζαν πως αγγίζει “τα όρια” [των δυνατοτήτων] του, που στερείται ενός πολιτικού οικοδομήματος σε εθνικό επίπεδο και που πριν από λίγους μήνες σχεδόν έχασε τη μοναδική περιφέρεια [επιρροής] του –την πρωτεύουσα Mπουένος Άιρες– ανήλθε στην Προεδρία του Έθνους. Οι λόγοι γι’ αυτήν την επιτυχία μπορούν να εντοπιστούν μονάχα στη λαϊκή απόρριψη των Μπέρνι, των Ανίμπαλ Φερνάντες και ολόκληρης της ομάδας των υποψηφίων και αξιωματούχων της κιρχνερικής διακυβέρνησης, και στην οικονομική χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν τη χώρα.
Ο Μάκρι επωφελήθηκε ξανά από τα ανυπέρβλητα εμπόδια του λεγόμενου προοδευτισμού. Υπενθυμίζουμε ότι ο θρίαμβός του στην Πόλη του Μπουένος Άιρες [Σ.τ.M: το 2007] οφειλόταν στην αποτυχία του [προηγούμενου Κυβερνήτη] Ανίμπαλ Ιμπάρα, ο οποίος εκδιώχθηκε από την Κυβέρνηση για το ρόλο του στο αιματοκύλισμα του [νυχτερινού κέντρου] Κρομανιόν [Σ.τ.M: Το Κρομανιόν λειτουργούσε με άδεια από την Κυβέρνηση του Μπουένος Άιρες χωρίς να πληρεί τις βασικές προδιαγραφές ασφαλείας. Όταν τον Δεκέμβριο του 2004 έπιασε φωτιά, οδηγώντας στο θάνατο 194 ανθρώπους, το συμβάν θεωρήθηκε μέγιστη αποτυχία της διακυβέρνησης του Νέστορ Κίρχνερ και του Ιμπάρα προσωπικά, ο οποίος εκδιώχθηκε από τη θέση του λίγο αργότερα, ανοίγοντας το δρόμο για τον Μαουρίσιο Μάκρι.].
Το πρόγραμμα του Μάκρι είναι γνωστό, και περνά μέσα από μια μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος, μια νέα, μεγάλης κλίμακας, υπερχρέωση της χώρας και μια δημοσιονομική προσαρμογή που θα οδηγήσει σε αύξηση του επιτοκίου στις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι η διέξοδος που ολόκληρη η καπιταλιστική τάξη αναζητά από την οικονομική κατάρρευση που αφήνει πίσω του ο κιρχνερισμός, και που εκδηλώνεται με μια βιομηχανική κρίση και μια οικονομική αστάθεια που έχει φέρει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Αυτό το χάος είναι το αποτέλεσμα, πρωτίστως, της “κατά συρροήν αποπληρωμής” του τοκογλυφικού χρέους: το “μοντέλο” ξόφλησε σχεδόν 200 δις, και καταγράφει σήμερα ένα χρέος προς τους ξένους πιστωτές διπλάσιου μεγέθους από εκείνο του 2001. Η μακρά κιρχνερική δεκαετία υπογράμμισε, ως εκ τούτου, την εξάρτηση της χώρας από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Το ίδιο πρόγραμμα -υποτίμηση, νέα υπερχρέωση, αύξηση των επιτοκίων- αποσκοπούσε να εφαρμόσει και ο Σιόλι στην περίπτωση που θα κέρδιζε τις εκλογές, αν και υποσχόταν να το κάνει “προοδευτικά”. Μόνο την τελευταία στιγμή, και σύμφωνα με τα στοιχεία που έδειχναν ότι οδηγείται σε μια ήττα μεγάλων διαστάσεων, κατήγγειλε τον Μάκρι ως προσαρμοστικό. Αλλά το έκανε πλαισιωμένος από τους Μπέιν, Μπλέχερ και Ουρτουμπέι [Σ.τ.M: κιρχνερικοί αξιωματούχοι], οι οποίοι συνέχιζαν τις διαπραγματεύσεις με τους τοκογλύφους και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κάτω από το τραπέζι. Αυτός ο προσαρμοστικός προσανατολισμός δεν μπορεί πλέον να υλοποιηθεί με τον Σιόλι στην Κυβέρνηση. Και είναι προφανές ότι θα χρησιμεύσει σε ένα Frente para la Victoria [Σ.τ.M: το Μέτωπο για τη Νίκη το οποίο δημιούργησε ο Νέστορ Κίρχνερ το 2003 προσελκύοντας διάφορες τάσεις του περονισμού και της Αριστεράς] που θα κυμανθεί μεταξύ της αποσύνθεσης ή της συνεργασίας με τον “μακρισμό”, όπως υπαινίσσεται μια λεγεώνα κυβερνητών, βουλευτών και δημάρχων, σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ως αντιπολίτευση στην επόμενη Κυβέρνηση. Αυτή η ήττα φάνηκε την ίδια ημέρα της ψηφοφορίας, με τη μαζική αποστασία Εισαγγελέων στην περιφέρεια του Μπουένος Άιρες. Στον αγώνα κατά του “μακρισμού” και των προσαρμογών του θα πρωταγωνιστεί η αντικαπιταλιστική αριστερά και όσοι, όλα αυτά τα έτη, απέρριψαν την συνεργασία με τους κυβερνώντες.
Η λευκή ψήφος για την οποία πάλεψε το Μέτωπο της Αριστεράς (FIT) δεν προτιμήθηκε από το εκλογικό σώμα του. Ακόμη και μαχητικά τμήματα της εργατικής τάξης ψήφισαν υπέρ του Σιόλι, θεωρώντας ότι αυτό θα ήταν ένα εμπόδιο ή ένας τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι προσαρμογές που όλοι προεξοφλούν ότι θα εφαρμοστούν στην Αργεντινή. Η μεταβλητότητα του εκλογικού σώματος, η οποία εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια όλου του εκλογικού έτους, ισχύει και για το Μέτωπο της Αριστεράς. Το έργο της ανάπτυξης μιας εργατικής και σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης απαιτεί την ενίσχυση της πολιτικής δράσης μας και την οριοθέτησή μας σε σχέση με τα καπιταλιστικά μπλοκ, και ιδίως εκείνων που προσφεύγουν στην “προοδευτική” ρητορική για να υποτάξουν τους εργαζόμενους.
Οι υποτιθέμενοι “εθνικοί και λαϊκοί”, που κατηγορούσαν την Αριστερά ότι είναι “λειτουργοί της Δεξιάς” επειδή δεν υποστήριξαν την πολιτική της Εθνικής κυβέρνησης, άνοιξαν το δρόμο για μια δεξιά και αυτοσχέδια συμμαχία, η οποία θα κάνει το ντεμπούτο της ερχόμενη σε μια σφοδρή σύγκρουση με τους εκμεταλλευόμενους. Το Εργατικό Κόμμα (PO) θα αγωνιστεί ώστε αυτή η εμπειρία να οδηγήσει σε μια αποφασιστική ενίσχυση μιας καθαρής εναλλακτικής πολιτικής των εργαζομένων.
23 Νοεμβρίου 2015
