Αργεντινή
Το Μέτωπο της Αριστεράς στις εκλογές
του Γκαμπριέλ Σολάνο, PrensaObrera, #1479
Οι ψήφοι υπέρ του Μετώπου της Αριστεράς (FrentedelaIzquierda, FIT) φθάνουν, εν τέλει, στα 1,2 εκατομμύρια. Πρόκειται για μια άνοδο κατά 200.000 ψήφους σε σχέση με τις εκλογές του 2015, και μια μικρή πτώση σε σχέση με τις εκλογές του 2013, όταν εκλέξαμε τρεις βουλευτές στο εθνικό κοινοβούλιο. Με την ενσωμάτωση των νέων περιοχών, το ποσοστό των ψήφων επί του συνόλου των ψηφοφόρων δείχνει επίσης μια μικρή πτώση σε σύγκριση με το 2013, από 5,19% στο 4,70%.
Ο τελικός αριθμός, ωστόσο, αποκρύπτει τοπικές πολιτικές πραγματικότητες μεγάλης σημασίας. Ενώ το 2013 τα πιο σημαντικά άλματα έγιναν σε περιοχές της ενδοχώρας, κυρίως στη Σάλτα, τη Μεντόσα και, σε μικρότερο βαθμό, την Κόρδοβα, αυτή τη φορά γίναμε μάρτυρες μιας πτώσης σε αυτές τις επαρχίες και μιας ανόδου στην Πόλη του Μπουένος Άιρες και την περιφέρεια του Μπουένος Άιρες. Και στις δύο περιοχές, το FIT έλαβε τα υψηλότερα ποσοστά από την πρώτη του εκλογική κάθοδο το 2011. Στην πόλη του Μπουένος Άιρες, για το εθνικό κοινοβούλιο, λάβαμε 5,81% έναντι 5,64% το 2013 και 5,48% το 2015. Η αύξηση είναι μεγαλύτερη στην κατηγορία των βουλευτών της Πόλης του Μπουένος Άιρες, όπου λάβαμε 6,8%. Στην περιφέρεια του Μπουένος Άιρες λάβαμε αυτή τη φορά 5,33% έναντι 5,01% το 2013 και 4,46% το 2015. Σε αυτό το παιχνίδι των προσθαφαιρέσεων, το FIT θα ανανεώσει την παρουσία του με δύο -από τις τρεις, προηγουμένως- έδρες στο Κογκρέσο, και θα αυξήσει την εκπροσώπησή του στο νομοθετικό σώμα της Πόλης του Μπουένος Άιρες με την είσοδο δύο βουλευτών. Στην τρίτη κατηγορία θα διατηρήσει τον βουλευτή του στο επαρχιακό νομοθετικό σώμα της περιφέρειας του Μπουένος Άιρες.
Η αξία της ανάπτυξης στις κεντρικές περιοχές της χώρας, όπως η Πόλη και η επαρχία του Μπουένος Άιρες, δε σηκώνει συζήτηση. Ένα είναι το πολιτικό κέντρο της χώρας και ένα δεύτερο η περιφέρεια που συγκεντρώνει το πιο σημαντικό κομμάτι της αποσπασμένης εργατικής τάξης. Αλλά αυτό δεν πρέπει να επισκιάζει ακόμη και για μια στιγμή την ανάγκη ενός λεπτομερούς απολογισμού της πτώσης στις περιοχές της ενδοχώρας, όπου είχαμε λάβει στο παρελθόν αποτελέσματα που μας είχαν επιτρέψει να εκλέξουμε βουλευτές στο εθνικό κοινοβούλιο. Αγγίζοντας πολύ υψηλά σημεία και στη συνέχεια πισωγυρίζοντας, διατηρώντας ταυτόχρονα τα ποσοστά των ψήφων άνω του μέσου όρου, κατέστη προφανές ότι η ψήφος στο FIT ήταν μεν το αποτέλεσμα της επιτυχούς αξιοποίησης των τοπικών πολιτικών κρίσεων, αλλά δεν έγινε η έκφραση μιας σοσιαλιστικής συνείδησης ενός ευρύτερου τομέα της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευομένων. Ο απολογισμός σημαίνει την ανάγκη να ενισχυθεί μια πολιτική δουλειά προπαγάνδας, αγκιτάτσιας και οργάνωσης σε σοσιαλιστικές βάσεις μεταξύ των εκμεταλλευόμενων μαζών, στην οποία δουλειά πρέπει απαραιτήτως να υποταχθεί το κοινοβουλευτικό έργο.
Παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία της ανόδου είναι πενιχρά σε σύγκριση με το 2015, και δείχνουν μια ελαφρά πτώση σε σχέση με το 2013, η εκλογή του FIT τονίστηκε από τον Τύπο ως θετική. Αυτό οφείλεται όχι στην εκλογική αριθμητική αλλά στη θέση που αυτό εκφράζει στην συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση. Σε στιγμές καπιταλιστικής επίθεσης κατά του εργατικού κινήματος, γεγονός που μεταφράζεται στην εκλογική αρένα με το θρίαμβο του “μακρισμού” [ΣτΜ: macrismo, από το όνομα του νυν Προέδρου της Αργεντινής, Μαουρίσιο Μάκρι] στις μεγάλες περιοχές, η ψήφος στο FIT θεωρείται γραμμή αντίστασης και ένα πεδίο πολιτικής συσπείρωσης για την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. Αυτή η γραμμή αντίστασης ξεχωρίζει αντίθετα με την κρίση του Partido Justicialista [ΣτΜ: το παραδοσιακό κόμμα των περονικών] και του κιρχνερισμού [ΣτΜ: από το όνομα του τέως Προέδρου της Αργεντινής, Νέστορ Κίρχνερ και της συζύγου του, Κριστίνα Φερναντές ή CFK, συνεχιστή τη πολιτικής του], ο οποίος ηττήθηκε από τον μακρισμό ευρέως, φτάνοντας να πάρει διαστάσεις πραγματικής ήττας σε ορισμένες επαρχίες.
Από την άλλη πλευρά, ιδιαίτερα στην επαρχία του Μπουένος Άιρες, το FIT αντιμετώπισε την πρόκληση μιας πολωμένης εκστρατείας, στην οποία ο κιρχνερισμός δεν ήταν πλέον στην κυβέρνηση αλλά στην αντιπολίτευση. Αυτή η αλλαγή έδωσε [στον κιρχνερισμό] ένα μεγάλο περιθώριο δημαγωγίας, επιδιώκοντας να παρουσιαστεί ως η μόνη δύναμη ικανή να νικήσει τον μακρισμό. Λέγοντας ότι στα αριστερά του βρισκόταν το τείχος, ο κιρχνερισμός και η ίδια η Κριστίνα Κίρχνερ, με το δικό τους διεστραμμένο τρόπο, προσπάθησαν να προσελκύσουν τις ψήφους του FIT και δεν το κατάφεραν, όπως αποδεικνύεται από την άνοδο μας μεταξύ των προκαταρκτικών (PASO) και των γενικών εκλογών. Κάτι παρόμοιο συνέβη στην Πόλη του Μπουένος Άιρες όταν ο [πρώην βουλευτής του PJ Ντανιέλ] Φίλμους πρότεινε στο [βουλευτή του FIT Μαρσέλο] Ραμάλ στο ντιμπέητ των υποψηφίων να υπογράψουν κοινή δέσμευση να μην ψηφίσουν νόμους προσαρμογής. Η προσπάθεια προσέλκυσης του εκλογικού σώματος του FIT απέτυχε και στις δύο περιοχές.
Αν και οι αντισταθμιστικές αναλύσεις είναι μεθοδολογικά ασαφείς, είναι αναμφισβήτητο ότι η εσωτερική διάσπαση στην εκστρατεία του FIT συνωμότησε ώστε να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Αυτή η διάσπαση, η οποία δεν είναι καινούργιο πράγμα αν λάβουμε υπόψη την ιστορία των εκλογικών εκστρατειών του FIT από το 2011, πραγματοποίησε πολλά άλματα σε σχέση με το παρελθόν. Για πρώτη φορά, ένα ευαίσθητο σημείο όπως τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ δεν έγιναν από κοινού. Αυτή η διαίρεση της εκλογικής προπαγάνδας επιβλήθηκε από το PTS [ΣτΜ: PartidodelosTrabajadoresSocialistas, δύναμη που συμμετέχει στο FIT], χωρίς καν να διεξαχθεί πρώτα μια συζήτηση για να διαπιστωθεί εάν υπάρχει η δυνατότητα ή όχι να πραγματοποιηθούν κοινά σποτ. Ο “διασπαστισμός”, που καθοδηγείται από την προώθηση των υποψηφίων του κόμματος αυτού, καταλήγει να επιτίθεται εναντίον μιας ομοιογενούς παρουσίασης του FIT στα ΜΜΕ.
Οι αποκλίσεις στην εκστρατεία δεν περιορίστηκαν σε αυτό το σημείο. Το PO [ΣτΜ: PartidoObrero, Εργατικό Κόμμα, μια από τις κύριες δυνάμεις του FIT] μετά τις προκαταρκτικές εκλογές (PASO) πρότεινε ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο στο Πανεθνικό Γραφείο του FIT, το οποίο περιελάμβανε μια κοινή εκστρατεία αγκιτάτσιας που θα αντιπαρέθετε το πρόγραμμα του FIT σε εκείνα των καπιταλιστικών κομμάτων, την πραγματοποίηση μιας Συνάντησης Εργατών για τη στήριξη των εκλογικών καταλόγων του FIT, την κινητοποίηση των ταξικών και αντι-γραφειοκρατικών συνδικάτων κατά της εργασιακής μεταρρύθμισης, που θα κατήγγειλε την ανακωχή της γραφειοκρατικής ένωσης του PJ. Καμία από αυτές τις προτάσεις δεν έγινε δεκτή με διάφορες δικαιολογίες, αλλά η πραγματική απάντηση βρισκόταν στη συνάντηση της CFK με τις [απολυμένες] εργαζόμενες της Pepsico, [ΣτΜ: μιας πολιτικής κίνησης που το PTS προετοίμαζε ζητώντας σε διάφορες περιπτώσεις να στηριχθούν από περονιστικά σωματεία] μιας πολιτικής που βρισκόταν στους αντίποδες της προώθησης μιας συνειδητής ανασυγκρότησης των εργαζομένων αγωνιστών γύρω από το FIT. Πρόκειται για μια προσκόλληση στον αστικό εθνικισμό που συγκρούεται με τη στρατηγική που γέννησε το FIT.
Η προσέγγιση αυτή θα ήταν ακόμη πιο επιζήμια αν το FIT είχε αποσύρει τους/τις υποψηφίους του στις PASO, πράγμα που θα κατέλυε το μόνο ενιαιομετωπικό στοιχείο της εκστρατείας – τις κοινές εκλογικές λίστες. Η πολιτική μάχη μας εναντίον αυτού του εσωστρεφούς προσανατολισμού μας επέτρεψε να παρουσιάσουμε μια κοινή λίστα και να στρέψουμε την εκστρατεία εναντίον των υποψηφίων των αστικών κομμάτων. Σε αυτό το σημείο το κόμμα μας εφιστά την προσοχή, τουλάχιστον στην εκδήλωση στην Ατλάντα το Νοέμβριο του 2016, όταν καλέσαμε σε κοινή δράση του FIT, χρησιμοποιώντας την αντικειμενική ώθηση που σήμαινε η πλήρωση ενός ποδοσφαιρικού σταδίου με 20.000 άτομα.
Το εκλογικό αποτέλεσμα και τα 1,2 εκατομμύρια ψήφοι επικυρώνουν εκ νέου το FIT ως σημείο εκλογικής αναφοράς για την αριστερά και την ταξική ανεξαρτησία, αν και απέχει πολύ από το να είναι ένας πολιτικός πόλος της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της. Αυτή η εκκρεμούσα εργασία απαιτεί εμβάθυνση της κοινής μας δράσης, και ταυτόχρονα μιας συζήτησης στρατηγικής στην αριστερά.
26 Οκτωβρίου 2017
Μετάφραση ΝΑΛ
