Αλλά για ποιόν;
Μετά την υπερψήφιση στην Βουλή της δανειακής σύμβασης με τα φιρμάνια της τρόικας που σπέρνουν φτώχεια και εξαθλίωση, από μια δράκα αστών πολιτικάντηδων βουλευτών από τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μαζί με 2 φασίστες, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες λαού βρίσκονται στον δρόμο σε σύγκρουση με την αστυνομία, η κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου, ολοένα και περισσότερο όχι μόνο απονομιμοποιείται αλλά είναι και πιο αδύνατη να εφαρμόσει τα μέτρα που επιβάλει η τρόικα.
Η συνεχιζόμενη αποσάθρωση του αστικού πολιτικού σκηνικού έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και συνεχίζεται. Ο αριθμός των διαγραμμένων βουλευτών από το ΠΑΣΟΚ την ΝΔ και από το ΛΑΟΣ πλησιάζει επικίνδυνα στον αριθμό των βουλευτών της ΝΔ. Οι παραιτήσεις βουλευτών και από τα δύο κόμματα έχει, επίσης, πάρει την μορφή χιονοστιβάδας. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης, τα γκάλοπ το εμφανίζουν ως πέμπτο κόμμα με ποσοστά κάτω του 10%. Η Ν.Δ με την συμμετοχή της στην κυβέρνηση Παπαδήμου και με την πλήρη ταύτισή της με την τρόικα και με τα μέτρα εξαθλίωσης του λαού, βλέπει τον στόχο της για αυτοδύναμη κυβέρνηση να μετατρέπεται σε όνειρο απατηλό. Ακόμα και τα φασιστοειδή του ΛΑΟΣ με την προθυμία τους να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου όχι μόνο αποτελματώνονται αλλά αρχίζουν να αποσαρθρώνονται.
Η κρίση και η χρεοκοπία και η αντίδραση των μαζών όχι μόνο αποδυναμώνουν πολύ γρήγορα οποιοδήποτε κυβέρνηση αλλά καθιστούν επίσης σχεδόν αδύνατο οποιαδήποτε εναλλακτικό σχήμα. Η περίοδος της εναλλαγής στην εξουσία των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος εμφανίζεται με την αδυναμία να διαμορφωθεί ένα πολιτικό σχήμα, με εκλογές ή χωρίς εκλογές, ικανό να αντικαταστήσει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Διάφορα σενάρια και συνωμοσίες εξυφαίνονται. Κύκλοι της Ε.Ε συζητούν να επιβάλουν μια νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών και πολιτικών που δεν θα προκύψει από εκλογές αλλά θα επιβληθεί στη χώρα για όσο διάστημα χρειάζεται! Οι συνωμοσίες, στο στρατό, για δικτατορική λύση, όπως φαίνεται και από τα γεγονότα στην Ευελπίδων στην επέτειο του Πολυτεχνείου, δεν έχουν εγκαταλειφθεί. Αυτό όμως που φοβούνται από τέτοιου είδους λύσεις είναι τις μάζες στο δρόμο.
Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, κύκλοι της άρχουσας τάξης, βλέπουν σαν εναλλακτική λύση μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Μια Αριστερή κυβέρνηση με την συμμετοχή ή όχι κάποιου από τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια του συστήματος που θα υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει την χρεοκοπία του καπιταλισμού επιβάλλοντας στον λαό άγρια μέτρα φτώχειας και εξαθλίωσης. Μια λύση που έτσι και αλλιώς δοκιμάστηκε, πριν από λίγα χρόνια σε πιό ήρεμες οικονομικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στη Γαλλία και Ιταλία, με θετικά για τις άρχουσες τάξεις αποτελέσματα αλλά είταν μιά δυσάρεστη εμπειρία για την εργατική τάξη και τον λαό που στήριξε αυτές τις κυβερνήσεις. Η πρόταση αυτή προωθείται με διάφορους τρόπους και από μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ. Ο «γνωστός» Πρεντεντέρης γράφει και καλεί την Αριστερά να ¨κατέβει από την εξέδρα που βρίσκεται και φωνάζει, στο γήπεδο και να πάρει μέρος στο παιχνίδι……¨ Αυτή η προοπτική βρίσκει ανταπόκριση στην καθεστωτική Αριστερά και όχι μόνο.
Η ΔΗΜ.ΑΡ του Φ. Κουβέλη, που από τη δημιουργία της είχε σαν στόχο την συμμετοχή της σε κυβερνήσεις συνεργασίας, ήταν και είναι ένθερμος υποστηρικτής αυτής της προοπτικής. Ιδιαίτερα τώρα, που λόγω της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ τα εκλογικά ποσοστά της έχουν εκτοξευτεί στο 18%, το βλέπουν σαν ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Σε αυτήν την προοπτική έχουν προσφέρει πολιτική στέγη στο πιο αντιδραστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, στους Σημιτικούς εκπροσώπους του ¨εκσυγχρονισμού¨.
Ο ¨Συνασπισμός¨ και ο ¨ΣΥΡΙΖΑ¨ έχοντας την ουτοπική, στην πραγματικότητα βαθειά αντιδραστική, πρόταση για την κρίση με την προώθηση μιας στρατηγικής Κεϋνσιανικού τύπου στην Ε.Ε, με διαγραφή ενός μέρους του χρέους και επαναδιαπραγμάτευση του υπόλοιπου, την προώθηση ¨επενδύσεων στην παραγωγή¨ – την στιγμή που το Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τραπεζιτικό σύστημα βρίσκεται υπό κατάρρευση- σπρώχνεται θέλοντας και μη σε κυβερνήσεις συνεργασίας με αριστερό προσωπείο. Η αναζήτηση συμμάχων στους λεγόμενους ¨αριστερούς ¨ πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως η Σακοράφα κ.α, τους φέρνει πιο κοντά στην συμμετοχή τους σε κυβερνητικά σχήματα.
Το ΚΚΕ, στην παρούσα πολιτική στιγμή, είναι αντίθετο στην προοπτική μιας Αριστερής κυβέρνησης συνεργασίας και την πολεμάει με κάθε τρόπο. Η στρατηγική της «Λαϊκής Εξουσίας» από το Κόμμα -την μπερδεύουν συνειδητά με την εργατική εξουσία- χωρίς την συντριβή του αστικού κράτους αλλά με κοινοβουλευτικές- εκλογικές διαδικασίες, είναι δεξιά πολιτική που διασπά και μπλοκάρει την ανεξάρτητη κίνηση της εργατικής τάξης και νεολαίας. Η λογική ότι μόνο το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ υπάρχει και παλεύει και όλοι οι άλλοι είναι εχθροί του λαού καθώς και όποιο κίνημα γεννιέται και παλεύει και δεν ελέγχεται από το Κόμμα πρέπει να καταστραφεί, δεν είναι μια ¨αριστερίστική σεχταριστική πολιτική¨ όπως χαρακτηρίζεται από μέρος του ΝΑΡ και της ΑΝΑΡΣΥΑΣ, αλλά μια Δεξιά πολιτική ιδιότυπης προσαρμογής στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε συνεργασία γιατί η γραφειοκρατία του Περισσού θέλει μόνη της να συνδιαλλαγεί με την άρχουσα τάξη ως μοναδικός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης. Η λογική του ΄89 δεν ανήκει στο παρελθόν.
Το ¨Μέτωπο ανατροπής¨ του Αλαβάνου η ΚΟΕ και άλλες δυνάμεις της ¨πατριωτικής Αριστεράς¨, στην κοινή γραμμή της ¨αυτόνομης εθνικής οικονομικής ανάπτυξής¨ δεν βρίσκονται εκτός της λογικής των κυβερνήσεων συνεργασίας. Αγκάθι για αυτούς σε σχέση με τις άλλες δυνάμεις είναι αν η χρεοκοπία θα γίνει με το ευρώ ή με την δραχμή!
Οι θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ σε αυτό το θέμα είναι ¨από όλα έχει ο μπαξές¨. Από την ανοικτή υποστήριξη της Αριστερής κυβέρνησης από δυνάμεις κυρίως γύρω από την ΑΡΑΝ μέχρι την γελοία θέση, της φαινομενικά ιστορικής αναλογίας, ότι η Αριστερή κυβέρνηση είναι μορφή ¨Δυαδικής Εξουσίας¨! Η θέση αυτή πέραν της παραποίησης της Ιστορικής αλήθειας και την Ιστορική αγραμματοσύνη, κρύβει την σταλινική αντίληψη των σταδίων. Άλλες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ πιο ¨αριστερές¨ αρνούνται την συμμετοχή ή και την στήριξη μιας τέτοιας κυβέρνησης γιατί ο «κυβερνητισμός δεν αποτελεί λύση στην κρίση του καπιταλισμού…» αλλά μια αριστερή κυβέρνηση «θα είναι μια ΘΕΤΙΚΗ εξέλιξη για το εργατικό κίνημα, γιατί θα δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες για νικηφόρους εργατικούς αγώνες….» (συνέντευξη του Π. Γκαργκάνα, ηγέτη του ΣΕΚ στο ΠΡΙΝ) ή «η δημιουργία μιας Αριστερής κυβέρνησης θα δώσει την ευκαιρία ¨πολιτικών εκβιασμών από την πλευρά της εργατικής τάξης¨ για ρήξεις και νίκες του εργατικού κινήματος….» (δηλώσεις του Δημ. Δεσύλα, ηγέτη του ΝΑΡ οι οποίες ενσωματώθηκαν σε απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ).
Σε συνθήκες κρίσης και χρεοκοπίας του καπιταλισμού που καταστρέφει την εργατική τάξη, οι ρεφορμιστικές αυτές θέσεις ότι αν πιέσουμε σωστά και σε καλύτερες συνθήκες μπορούμε να κερδίσουμε παραχωρήσεις από το κεφάλαιο, δεν είναι απλώς ένα λάθος είναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ γιατί αποπροσανατολίζουν το κίνημα καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες μπλοκάροντας το κίνημα αφήνοντας την άρχουσα τάξη να συνωμοτεί ελευθέρα ενάντια στην εργατική τάξη.
Η δημιουργία μιας Αριστερής κυβερνήσεις, σήμερα, στα πλαίσια του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν θα μπορέσει να πάρει μέτρα ανακούφισης του λαού αλλά αντίθετα θα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει την χρεοκοπία των τραπεζών και του κράτους, παίρνοντας τα ίδια άγρια μέτρα που παίρνει και η κυβέρνηση Παπαδήμου. Το πρόβλημα αντιμετώπισης της κρίσης δεν είναι οι καλές προθέσεις ή οι τίμιοι κυβερνώντες αλλά το ίδιο το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα. Καμία δυνατότητα παραχωρήσεων δεν υπάρχει. Αυτή η πολιτική θα είναι καταστροφική γιατί θα σπείρει απογοήτευση και θα αφοπλίσει την εργατική τάξη και τον λαό, ανοίγοντας το δρόμο σε αντιδραστικές – φασιστικές λύσεις. Η πάλη ενάντια στην προοπτική της Αριστερής κυβέρνησης και των αυταπατών που αυτή σπέρνει είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για την εργατική τάξη. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανοχή σε οποιαδήποτε μορφή κυβέρνησης αλλά αντίθετα απαιτείται η πάλη για την ανατροπή της για την προοπτική επαναστατικής ανατροπής και της εργατικής εξουσίας.
Είναι ιστορικό γεγονός ότι οι Αριστερές κυβερνήσεις ή οι κυβερνήσεις συνεργασίας που προωθούνται από τον καπιταλισμό στην περίοδο των κρίσεων χρειάζονται για να δοθεί ο χρόνος και η ευκαιρία στο σύστημα να ανασυνταχτεί και να οργανώσει την επίθεσή του ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Οι κυβερνήσεις των Λαϊκών Μετώπων στο μεσοπόλεμο με την συμμετοχή ή στήριξη των σταλινικών καμάτων, αφόπλισε πολιτικά την εργατική τάξη, δίνοντας την δυνατότητα στο φασισμό να αναπτυχθεί και να οδηγηθεί η ανθρωπότητα στο μακελειό του β’ παγκοσμίου πολέμου. Η τραγωδία της Ισπανικής Επανάστασης και η άνοδος του Φράνκο στην εξουσία είναι ένα από τα πιο τραγικά αποτελέσματα των κυβερνήσεων των Λαϊκών Μετώπων. Αλλά και μετά τον πόλεμο ο αφοπλισμός των παρτιζάνικων τμημάτων και η σταθεροποίηση του καπιταλισμού, στα πλαίσια των συμφωνιών της Γιάλτας, μπόρεσε να επιτευχθεί μέσα από την συμμετοχή των σταλινικών ΚΚ στις κυβερνήσεις της Γαλλίας και Ιταλίας. Στη συνέχεια αφού έκαναν την δουλειά τους, τους πέταξαν στην άκρη σαν στημένες λεμονόκουπες. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Ελληνική τραγωδία του ’44, με την συμμετοχή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην κυβέρνηση Παπανδρέου που οδήγησε στην προδοσία του ελληνικού αντάρτικου, στη συμφωνία της Βάρκιζας και την ήττα της επανάστασης 41-49.
Όμως και οι Αριστερές κυβερνήσεις που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια της κρίσης σε ολόκληρο τον κόσμο, στην Γαλλία, Ιταλία, Βραζιλία κ.ά., δεν είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυβέρνηση Πρόντι στην Ιταλία, μια κυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν ή την υποστήριζαν όλα τα κόμματα της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής ή μη, ¨επαναστατικής¨ ή ρεφορμιστικής με εξαίρεση το τροτσκιστικό – PCL (τμήμα της Κίνησης για την Επανίδρυση της 4ης Διεθνούς CRFI) . Αυτή η κυβέρνηση αφού πήρε άγρια μέτρα λιτότητας και καταστολής ενάντια στην εργατική τάξη, έπεσε μέσα στην χλεύη και την καταισχύνη. Το αποτέλεσμα ήταν η αποσάθρωση των κομμάτων της Αριστεράς (η ¨Κομουνιστική Επανίδρυση¨ το κόμμα πρότυπο για ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς στην Ευρώπη διαλύθηκε σε χρόνο μηδέν) και η επάνοδος στην κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι.
Αν τα καταστροφικά αυτά αποτελέσματα, εμφανίστηκαν στην περίοδο πριν την χρεοκοπία του καπιταλισμού στην Ευρώπη και το κόσμο, τώρα οι συνέπειες θα είναι ακόμα χειρότερες. Το μόνο μέλλον των εργαζομένων της νεολαίας και του λαού είναι ο επαναστατικός δρόμος της ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής εξουσίας. Η μόνη λύση, μακριά από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, είναι η αυτο-οργάνωση της εργατικής τάξης για την οργάνωση Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας, την ανατροπή κάθε καπιταλιστικής κυβέρνησης, την διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων παραγωγικών μονάδων κάτω από εργατικό έλεγχο.
