Η σεξουαλική βία ως μηχανισμός κυριαρχίας του Ισραήλ
του Σαλάχ Μούσα
Ισραηλινοί διαδηλώνουν υπέρ των βιαστών στρατιωτών
Είδατε το βίντεο που περιφέρεται στα κοινωνικά δίκτυα;
Τη ζωντανή μετάδοση από την αίθουσα του Ισραηλινού Ανωτάτου Δικαστηρίου -την ύψιστη δικαστική σκηνή της χώρας- όπου, στις 12.11.2025, ξέσπασε μια γιορτή άγρια, θερμή, αχαλίνωτη, προς τιμήν των στρατιωτών που βίασαν έναν Παλαιστίνιο αιχμάλωτο στη ματωμένη Σντε Τεϊμάν.
Είδατε τις αγκαλιές που άνοιξαν για να τους καλωσορίσουν;
Τις επευφημίες, τα χειροκροτήματα, την παράσταση λατρείας μπροστά στους δράστες;
Στις 29.7.2024, πλήθος Ισραηλινών όρμησε στο ίδιο στρατόπεδο, για να υποστηρίξει τους στρατιώτες που βασάνισαν και βίασαν αιχμαλώτους· υπουργοί, βουλευτές, εξτρεμιστές — όλοι στην ίδια σκηνή ατιμίας.
Η στρατιωτική εισαγγελέας Αρουσαλμί αποπέμφθηκε επειδή τόλμησε να διαρρεύσει το βίντεο· και από τότε, οι μαρτυρίες ξεχύνονται σαν ποτάμι που δεν αναχαιτίζεται — ποτάμι αηδίας, φρίκης και σεξουαλικής βίας, θεσμοθετημένης, συστηματικής, αποικιακής.
Το κράτος του Ισραήλ πανηγυρίζει για τους «ήρωες» που επέστρεψαν από τις τελετουργίες βιασμού.
Χειροκροτήματα για τη «νίκη» που χαράχτηκε πάνω στις σάρκες δεμένων ανθρώπων.
Το κοινό ζητά παράσημα· ζητά να τιμηθεί το έγκλημα.
«Ο λαός του Ισραήλ ζει», φώναζαν οι στρατιώτες καθώς βίαζαν -άνδρες, γυναίκες- με τρόπους που η γλώσσα ντρέπεται να περιγράψει.
Και έστελναν βίντεο και φωτογραφίες στους ηγέτες τους, σαν τρόπαια.
«Ο λαός του Ισραήλ ζει» — μέχρι να ψηφιστεί ο νόμος περί εκτέλεσης αιχμαλώτων, ο νόμος της ντροπής, ο νόμος του βιασμού.
Χειροκροτήματα για τους βιαστές μέσα στο δικαστήριο — να ελευθερωθούν, λένε, γιατί «εκτελούσαν το καθήκον τους».
Η σεξουαλική βία παρουσιάζεται ως εργαλείο στρατηγικής:
κάμψη της αντίστασης, εκφοβισμός των μελλοντικών μαχητών, κλοπή της ψυχής ενός λαού από τα βαθύτερα ενδόμυχα της ύπαρξής του.
Η διάλυση της εσωτερικής αξιοπρέπειας γίνεται όπλο βαρύτερο από βόμβα.
Και οι στρατιώτες ομολογούν, υπερήφανοι:
«Ναι, βιάσαμε τους αιχμαλώτους. Σπάσαμε τα όνειρά τους. Τα σώματά τους είναι πολιτική ύλη.»
Ο αιχμάλωτος ξεριζώνεται πρώτα από το σπίτι του· έπειτα από το σώμα του.
Διπλή κλοπή:
του τόπου
και της αίσθησης ασφάλειας.
Το σώμα γίνεται νέα ζώνη κατοχής, νέο σύνορο της ισραηλινής κυριαρχίας.
«Δεν χρειάζονται πύραυλοι», λένε στο δικαστήριο.
«Ο βιασμός αρκεί. Είναι πόλεμος ενάντια στην ψυχή· διάλυση της συνείδησης· συντριβή της αξιοπρέπειας.
Να σβήνεις το εθνικό πνεύμα.
Να κάνεις τον άνθρωπο σκιά, και το σώμα του σημάδι της εξουσίας μας πάνω στη ζωή και στον θάνατο.»
Χειροκροτήματα για τους βιαστές, γιατί απέδειξαν πως η σεξουαλική βία δεν είναι πράξη πάθους· είναι μηχανισμός κυριαρχίας.
Πλήγμα στο σώμα για να γονατίσει το πνεύμα.
Πλήγμα στο άτομο για να σπάσει η κοινότητα.
Πλήγμα στην αξιοπρέπεια για να ξεψυχήσει η πατρίδα.
Η ατομική οδύνη μετατρέπεται σε τελετουργία κοινωνικής μηχανικής, σε διαδικασία απογύμνωσης του ανθρώπου από τον εσωτερικό του κόσμο· γεννιέται ένας Παλαιστίνιος που ζει διαρκώς στο κατώφλι της απειλής.
«Πόσο υπέροχος είναι ο βιασμός», λένε οι στρατιώτες στους δικαστές.
«Τον πεινάσαμε, τον γυμνώσαμε, του κόψαμε τα δάχτυλα, τον δέσαμε μέχρι τα δεσμά να σκίσουν τη σάρκα του.
Τον είδαμε να λυγίζει, να λιώνει, να σέρνεται στα δάκρυα και στις ακαθαρσίες του.
Τον άφησαν στα σκυλιά.
Τι υπέροχος πίνακας: μουσική, χορός, αίμα.»
Χειροκροτήματα για τους βιαστές· για τους διεστραμμένους και τους σαδιστές ενός κράτους πυρετικού, άγριου, ρημαγμένου από το ίδιο του το μίσος.
Χειροκροτήματα για εκείνους που σκότωσαν κάθε ηθική έννοια, κάθε ανθρώπινη αξία.
Για τη βρωμιά που έγινε καύχημα.
Για τη σήψη που έγινε πολιτισμός.
«Ο λαός του Ισραήλ ζει», επαναλαμβάνουν.
Και περιγράφουν τη «μάχη» τους με το σώμα του αιχμαλώτου:
το τρέμουλο, την κομμένη ανάσα, τα σπασμένα κόκαλα, το ρόπαλο, το μπουκάλι, το λάστιχο του νερού.
«Επαναφέραμε τον μύθο των προγόνων μας», λένε.
«Χρειαζόμαστε αυτή τη βία για να παρηγορηθούμε από τις υπαρξιακές μας πληγές.
Ο εξευτελισμός είναι μέρος της παράστασης της ταυτότητάς μας.
Για να μείνουμε στη γη της υπόσχεσής μας, πρέπει να αποδείξουμε την κυριαρχία μας πάνω στο υποταγμένο σώμα.»
Χειροκροτήματα για τους βιαστές που μετέτρεψαν τη γη σε σκηνικό διαρκούς εισβολής — στο χώμα, στη μνήμη, στο κορμί.
Γιορτή του εγκλήματος.
Σιωπή μπροστά στη βεβήλωση του υπαρξιακού χώρου ενός λαού.
Τελετουργίες θανάτου, επιδρομών, βιασμών.
Τελετουργίες εποίκων στους δρόμους μας.
Τελετουργίες της Γάζας που ψάχνει το σώμα της κάτω από τα ερείπια.
Τελετουργίες αμερικανικών «ειρηνευτικών» σχεδίων που βιάζουν τον παλαιστινιακό εθνικό ιστό και πλένουν τα χέρια των δημίων.
Το χειροκρότημα αποκαλύπτει ό,τι ήθελε η εξουσία να κρύψει:
ένα ολοκληρωτικό αποικιακό σύστημα που βλέπει τον αδύναμο ως υλικό κυριαρχίας·
μια κοινωνία που εξοικειώθηκε με το τέρας — και το χειροκροτεί.
Ο Παλαιστίνιος αιχμάλωτος που βιάστηκε και που κανείς δεν χειροκρότησε
είναι ο μάρτυρας,
η σάρκα-κατηγορία,
η σιωπή που ουρλιάζει ηθική αλήθεια βαθύτερη από κάθε λόγο.
Η ίδια του η παρουσία καταρρίπτει το χειροκρότημα·
θυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν διαγράφεται — ούτε δεμένος, ούτε βεβηλωμένος.
Το χειροκρότημα του δικαστηρίου δεν ήταν στιγμιαίο γεγονός.
Ήταν καθρέφτης:
η αντανάκλαση μιας καταρρέουσας τάξης απέναντι στην απλή, αιώνια αλήθεια —
την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Ίσως να καταφέρουν να φιμώσουν τη φωνή του θύματος·
αλλά δεν μπορούν να σκεπάσουν την ηθική τους πτώση.
Η δικαιοσύνη δεν κατοικεί στις αίθουσες, αλλά στη γραφή, στη μνήμη, στην αντίσταση απέναντι στη βαρβαρότητα.
Η ιστορία θα γράψει ότι ένας Παλαιστίνιος βιάστηκε.
Ότι η αίθουσα χειροκρότησε.
Ότι η δικαιοσύνη λύγισε.
Ότι το έγκλημα έγινε δόξα.
Μπράβο στο Τελ Αβίβ.
Μπράβο στους πανεπιστημιακούς και διανοούμενους του Εβραϊκού Πανεπιστημίου.
Μπράβο στους ερευνητές, στους δημοσιογράφους, στην «κοινωνία των πολιτών».
Συγχαρητήρια.
Γίνατε το κράτος των βιαστών·
το κράτος της σεξουαλικής βίας·
ένα έθνος που τρέφεται από τα ίδια του τα τέρατα.
Χειροκροτήστε, χειροκροτήστε —
μέσα σας ένας λύκος σας κατατρώει
και μέσα μας πληγές που δεν κλείνουν.■
Για την υπόθεση διάβαζε: