- κείμενο και φωτογραφίες του Θόδωρου Κουτσουμπού
Πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες κόσμου, νέοι και μεγαλύτεροι, αριστεροί και αναρχικοί, με μαζική διαδήλωση από τα Προπύλαια, στα Χαυτεία, Σταδίου, Σύνταγμα και μετά Ομόνοια και/ή Εξάρχεια, τίμησαν τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την Εξέγερση του Δεκέμβρη του 08.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η κάθοδος μεγάλων μαζών στο δρόμο της διεκδίκησης της μνήμης και τιμωρίας των ενόχων, της μνήμης που δεν είναι μουσειακό είδος αλλά ζωντανή μαχόμενη διεκδίκηση στους παρόντες καιρούς, εκφράζει τα βαθύτερα ρεύματα της ιστορίας και της πάλης των τάξεων που σημάδεψε εκείνος ο Δεκέμβρης του 2008, που μαζί με την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 και τον Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944 αποτελούν τη δική μας συναστρία που φωτίζει το δρόμο της ταξικής απελευθέρωσης. Όπως έχει παρατηρηθεί, συχνά, στις επαναστάσεις, όταν μεγάλα πλήθη ανθρώπων κατεβαίνουν στις πορείες και στο στίβο της κοινωνικής διεκδίκησης, κάτι μεγάλο και βροντερό επωάζεται…
Η προκλητική παρουσία των ΜΑΤ και της αστυνομίας (οι Μητσοτάκης – Θεοδωρικάκος είχαν κινητοποιήσει αρχικά 3.500 αστυνομικούς, αλλά αργότερα αύξησαν κατά κάποιες χιλιάδες τον αριθμό των δυνάμεων καταστολής) δεν πτόησε τους διαδηλωτές. Απλώς αύξησε το θυμό και την ένταση των συνθημάτων κατά της αστυνομίας. Η αστυνομία εκτίμησε τους διαδηλωτές “πάνω από 7.000”, μια ένδειξη ότι ο πραγματικός αριθμός ξεπερνούσε τις 15.000. Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν η κεφαλή της πορείας έμπαινε από την Όθωνος στην Αμαλίας, στο χώρο μπροστά στη Βουλή, το τέλος της μόλις έφθανε στην πλατεία Κλαυθμώνος με μεγάλη πυκνότητα όλων σχεδόν των μπλοκ. Πλην του ΚΚΕ, που από το 2008 διατηρεί σταθερά την εχθρότητά του στην εξέγερση του Δεκέμβρη και στις εκδηλώσεις μνήμης, όλες οι άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες ήταν παρούσες. Περιθωριακή ήταν η παρουσία ολίγων δεκάδων διαδηλωτών της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, στο τέλος της πορείας, που επιχειρούν να παρουσιαστούν με αριστερή αμφίεση, λες και ξεχάσαμε τη βία των ΜΑΤ και της αστυνομίας στις αντίστοιχες διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη.
Παρά τα δυναμικά και οργισμένα συνθήματα το πλήθος πορεύτηκε χωρίς επεισόδια. Η οργή φούντωνε καθώς μια μέρα πριν, στη Θεσσαλονίκη αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ πυροβόλησε τον νεαρό Ρομά Κώστα Φραγκούλη, με την κατηγορία ότι δεν πλήρωσε λογαριασμό 20 ευρώ σε βενζινάδικο. Μια ζωή για 20 ευρώ! Στην κεφαλή της πορείας το πανό της συνέλευσης αναρχικών και ο πατέρας του Βαγγέλη Μάγγου, του παιδιού που βασανίστηκε από αστυνομικούς και πέθανε το περασμένο καλοκαίρι στο Βόλο. “H συγκάλυψη είναι έγκλημα”, έγραφε το πλακάτ που κρατούσε ο Γιάννης Μάγγος απαιτώντας δικαιοσύνη. Παρούσα και η Μάγδα Φύσσα, η μητέρα του δολοφονημένου από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή Παύλου Φύσσα.
Μετά το τέλος της πορείας, στα Εξάρχεια, η αστυνομία με χημικά, αύρες και κρότου λάμψης επιτέθηκε στο πλήθος. Έριχναν χημικά ακόμη και ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκινητα στην οδό Σόλωνος, πνίγοντας τον κόσμο. Δεκαεννιά φέρονται ως προσαχθέντες στην Αθήνα, 15 στη Θεσσαλονίκη.
Οι συλλήψεις και προσαγωγές, οι δίκες και καταδίκες, φαίνεται να έχουν αντίθετο αποτέλεσμα από τους σχεδιασμούς των κρατικών εγκεφάλων (ή ανεγκέφαλων;). Τα 15χρονα παιδιά του 2008 είναι τώρα 29χρονα (τόσο θα ήταν ο Αλέξανδρος αν δεν είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Επ. Κορκονέα), και πίσω τους νέες γενιές αγωνιστών συντάσσονται. Και η ιστορία -η πραγματική ιστορία, όχι οι κατασκευές των εξουσιαστών- απαιτεί την ιστορική δικαίωση όλων των θυμάτων της κρατικής, παρακρατικής και φασιστικής βίας. Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς, Παύλος Φύσσας, Σαχζάτ Λουκμάν, Βασίλης Μάγγος, Νίκος Σαμπάνης, αυτή η ατέρμων σειρά δολοφονημένων ανθρώπων, απαιτεί ιστορική δικαίωση και τιμωρία των ενόχων.
