Στα Γλυκά Νερά έγινε γυναικοκτονία!
του Θάνου Θ.
Η Κάρολαϊν Κράουτς δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, στις 11 Μαΐου, και πάνω από το άψυχο σώμα της το 11 μηνών μωράκι της προσπαθούσε μάταια να την ξυπνήσει. Ο σκύλος κρεμάστηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο που εμπιστευόταν και η «ληστεία» σκηνοθετήθηκε όπως θα γινόταν πιο πιστευτή στην ήδη από το ρατσισμό δηλητηριασμένη κοινή γνώμη. Ο γυναικοκτόνος είπε πως οι εισβολείς δεν μιλούσαν Ελληνικά, γνωρίζοντας καλά πως αμέσως θα βρεθεί ένα πρόσφορο προς τον φασισμό ακροατήριο. Και όντως βρέθηκε.
Η Άννα Ζαΐρη, αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, έσπευσε να αποδώσει το ειδεχθές έγκλημα και την γενικότερη αύξηση της εγκληματικότητας στην «εισροή των ξένων». Είχε πει πως ένα τέτοιο έγκλημα μπορεί να γίνει μόνο από κάποιον που δεν ασπάζεται τον ελληνικό τρόπο ζωής. Ο Τζήμερος –γνωστή μπάμια του twitter– έκανε λόγο για την αναγκαιότητα του δικαιώματος στην οπλοκατοχή για να μπορεί κάθε νοικοκυραίος να φυλάει μια καραμπίνα για ώρα ανάγκης – τίνος όμως την ανάγκη;
Οι «ληστές» επικηρύχθηκαν από το κράτος με 300.000 ευρώ. Η μιντιακή προπαγάνδα και ο κυρίαρχος λόγος στα μέσα έλεγε ότι ένα τέτοιο έγκλημα μόνο κάποιος «ξένος απολίτιστος» θα μπορούσε να το κάνει, «γιατί οι Έλληνες και χριστιανοί έχουν αγάπη και όρια». Η απόδοση του εγκλήματος στους «αλλοδαπούς» και τους «άλλους» βόλεψε όχι μόνο τον ίδιο το γυναικοκτόνο αλλά και τους λοιπούς νοικοκυραίους, που αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν στα media τον πιλότο απαρηγόρητο και με δακρύβρεχτο λόγο για το χαμό της «καλής του». Βολεύτηκαν όλοι στην απόσταση που τράβηξαν μεταξύ «αυτών των πολιτισμένων φιλήσυχων νοικοκυραίων» και των «άλλων απολίτιστων δολοφόνων».
Ο δολοφόνος όμως, ο τελεστής ακόμη μιας γυναικοκτονίας, που έρχεται να προστεθεί στη σωρεία γυναικοκτονιών που διαπράττονται με αυξανόμενη συχνότητα, ήταν «ο πιλότος, το καλό παιδί». Ήταν ένας λευκός cis ετεροφυλόφιλος «πετυχημένος άντρας με ζηλευτή οικογένεια». Ο γυναικοκτόνος της Κάρολαϊν είχε και αυτός τα κλειδιά τους σπιτιού της, κοιμόταν στην άλλη άκρη του κρεβατιού της. Ο σκύλος δε γάβγισε στο αφεντικό του, η Κάρολαϊν ούτε που περίμενε την επίθεση και ο Μπάμπης με «βαθιά υποκριτική τέχνη», με στημένα ρεπορτάζ και μιμούμενος το μοτίβο μιας άλλης ληστείας που συνέβη σε πρώην συνάδελφό του, κατάφερνε επί 37 μέρες να ξεγελάει το πανελλήνιο.
Τώρα, κατόπιν εορτής, αρχίζουν να ανοίγουν στόματα του περιβάλλοντος. Στόματα που, ως είθισται, δεν ανοίγουν ποτέ όταν πρέπει, παρά αφού γίνει το κακό. Στόματα ανθρώπων που γνώριζαν το δράμα και όμως παρέμειναν σιωπηλοί. Η Κάρολαϊν σκόπευε να πάρει διαζύγιο και αυτός, έχοντας σχέση μαζί της απ’ όταν εκείνη ήταν 15 και εκείνος 27, την έπνιξε (την για ένα εκατομμύριο ασφαλισμένη Κάρολαϊν) ωσάν νά ‘ταν το εμπόρευμα που του ανήκε πια. Το υποχείριο που αντέδρασε και θέλησε να δώσει ένα τέλος, να πάρει απόσταση από την τοξικότητα ενός νάρκισσου, που πρόβαλλε συνεχώς την ισχύ και την επιτυχία του και διάλεξε μια ανήλικη τότε ως το ευκολότερο θύμα της χειριστικότητάς του. Μέχρι και η σύμβουλος ψυχικής υγείας –αυτοαποκαλούμενη ψυχολόγος– που περνοδιάβαινε τα κανάλια παραβιάζοντας τα πρωτόκολλα της ιδιωτικότητας και διαβεβαίωνε πόσο αγαπημένο ζευγάρι ήταν, έπαιξε το ρόλο της στη μετατόπιση του κέντρου βάρους της συζήτησης.
Και αν τελικά η Κάρολαϊν είχε καταφέρει να πάρει το παιδί της και να φύγει από το χειριστικό, κακοποιητικό περιβάλλον του γυναικοκτόνου, τί θα σήμαινε αυτό για την ίδια, συνυπολογιζόμενου του νόμου Τσιάρα για τη συνεπιμέλεια; Άλλωστε ο Λοβέρδος της ΝΔ είπε ξεκάθαρα πως «ένας κακοποιητικός σύζυγος μπορεί να είναι παράλληλα καλός πατέρας», δοκιμάζοντας τα όρια της κοινής λογικής.
Οι χαρακτηρισμοί «ψυχάκιας» και «τρελός» δεν καταδεικνύουν επ’ ουδενί την πραγματικότητα και μοναδικό αποτέλεσμα έχουν να θολώνουν τα νερά της γυναικοκτονίας, και να στρέψουν τη συζήτηση σε ψυχοπαθολογικά αίτια, στιγματίζοντας έτσι μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα –αυτή των ψυχικά πασχόντων– την ίδια στιγμή που η ρίζα του ζητήματος –δηλαδή η πατριαρχία, ο σεξισμός, η γυναίκα-κτήμα του άντρα– συγκαλύπτεται από τα κανάλια και τους θεσμούς.
Ο πρώην συνδικαλιστής, νυν τηλεμαϊντανός κατ’ ευφημισμό, Μπαλάσκας σήμερα το πρωί μάλιστα, στην εκπομπή Κοινωνία Ώρα MEGA, έδωσε έναν συνοπτικό οδηγό επιβίωσης γυναικοκτόνων. Χαρακτηριστικά είπε:
«Ήταν βλάκας ο πιλότος, διότι εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός, μέσα στο θυμό του τα έχασε και τρελάθηκε, εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία δε θα πήγαινε ούτε 4 χρόνια φυλακή. Γιατί θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής σε ενδοοικογενειακό καυγά «χωρίς να το θέλω εκείνη τη στιγμή, δε λειτουργούσα εγώ», πρώην έντιμος βίος, τέσσερις χιλιάδες πράγματα… θα πήγαινε 5, 6 χρόνια φυλακή; Είναι νέο παιδί».
Αυτή ακριβώς η δήλωση καταδεικνύει το λόγο που όσες φορές και αν έχει απευθυνθεί απειλούμενη γυναίκα/θηλυκότητα στην αστυνομία για να καταγγείλει κακοποιητική συμπεριφορά και να λάβει βοήθεια, η βία που της ασκήθηκε δεν απετράπη. Η αντίδραση του κόσμου στα λεγόμενά του και η ΕΔΕ που προκηρύχθηκε από την αστυνομία (και ας γνωρίζουμε πόσο μάταιη διαδικασία είναι) απαντήθηκε από τον ίδιο σαν προσπάθεια λασπολογίας εις βάρος του από κάποιους που «με δόλο παρερμηνεύουν τα λόγια του».
Η πατριαρχία παραβιάζει τις ζωές και τα σώματά μας, προσπαθεί να τα κάμψει, να τα κανονικοποιήσει, να τα δομήσει σε αλληλοσυμπληρούμενα λειτουργικά κουτάκια, προσπαθεί να σιωπήσει τα θύματα, να ξεπλύνει τους θύτες και να τους δικαιολογήσει. Είναι τα γνωστά «τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε»· «ήταν έγκλημα πάθους»· «τον απειλούσε με διαζύγιο»· και άλλα συναφή αυτόματα «επιχειρήματα» στη φαρέτρα της έμφυλης καταπίεσης.
Πρέπει επιτέλους να μπει ένα τέλος στην έμφυλη βία, τον έμφυλο καταμερισμό εργασίας, την αντίληψη των δύο πόλων του φύλου, των αλληλοσυμπληρωματικών τους ιδιοτήτων και τη συστημική επιβολή των θεωρήσεων αυτών σε όλα τα υποκείμενα από τη γέννησή τους. Θα θέλαμε πολύ να λέγαμε πως είμαστε όλα παρόντα στη μάχη, όμως μας λείπουν οι δολοφονημένες γυναίκες και θηλυκότητες από χέρια που τα όπλισε η θανατοπολιτική.
Η πατριαρχία και ο σεξισμός είναι η βαθιά σκουριά στη ρίζα των ανθρώπινων κοινωνιών από την πρώτη κιόλας ταξική διαστρωμάτωση του είδους, που την περίοδο της πιο βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, με τις αντιθέσεις στην πλήρη όξυνσή τους, θεριεύει. Δεν είναι τυχαία τα ποσοστά των γυναικοκτονιών που αυξάνονται σε περιβάλλον βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής.
Η μάχη κατά της πατριαρχίας οφείλει να δοθεί σε όλους τους χώρους κοινωνικής διάδρασης και τα αντανακλαστικά μας να αφουγκράζονται συνεχώς τις προβληματικές και τις μορφές που μπορεί να παίρνει η έμφυλη καταπίεση. Στον αγώνα αυτό δεν περισσεύει κανένα, συνεπώς ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ. Ο αγώνας για το έμφυλο ζήτημα μπορεί πραγματικά να ανοίξει μια τομή στην ιστορία και να αποτελέσει πεδίο διεργασιών στο δρόμο της συνολικότερης ανατροπής κάθε μορφής εξουσίας που μπορεί να υφίσταται άνθρωπος από άνθρωπο.
Για το δικαίωμα όλων των ανθρώπων στη ζωή.
