Η δεύτερη αποτυχία των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με την τρόικα στο Παρίσι οριστικοποιεί το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο και κατά τα φαινόμενα οδηγεί σε επίσπευση εκλογών καθώς εξαντλούνται και οι τελευταίες προσπάθειες της κυβέρνησης να δείξει ότι μπορεί να επιβιώσει.
Η αποτυχία “συνεννόησης” με την τρόικα στο Παρίσι αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει το βάθος του αδιέξοδου που υπάρχει σε δύο επίπεδα: αδιέξοδο στο ελληνικό μνημόνιο και αδιέξοδο ευρωπαϊκό, καθώς η καπιταλιστική κρίση συμπαρασύρει πλέον τον κεντρικό της πυρήνα σε Ιταλία και Γαλλία .
• Τώρα, η κυβέρνηση, ακόμα και αν δεν ανατραπεί από το ξέσπασμα αγώνων του εργατικού κινήματος και της νεολαίας, έχει εξαντλήσει και τα “κοινοβουλευτικά” της περιθώρια, ενώ η τρόικα απαιτεί επέκταση του μνημονίου από 3 έως και 12 μήνες με υπογραφή νέας συμφωνίας για τα μέτρα που θα συνοδεύουν την “παραχώρηση” μιας νέας πίστωσης από πλευράς Ε.Ε. για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό των επόμενων δύο ετών. Τις εξελίξεις αυτές η κυβέρνηση δεν μπορεί να τις υποστηρίξει με την αμφισβητούμενη πλειοψηφία της στη Βουλή καθώς μεσολαβεί η εκλογή προέδρου που προϋποθέτει 180 τουλάχιστον ψήφους και τους οποίους η κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκεντρώσει ούτε με… εξαγορές.
• Πίσω από την αδιαλλαξία της τρόικας για “παραχωρήσεις” που θα γλίτωναν την κυβέρνησή της βρίσκεται μια ευρύτερης κλίμακας σύγκρουση μεταξύ Ευρωζώνης και ΔΝΤ (δηλαδή ΗΠΑ). Στην Ουάσιγκτον μετά την εξάντληση του τελευταίου προγράμματος “ποσοτικής χαλάρωσης” ασκούν με κάθε μέσο (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα, Fed, BOE, BoJ, κ.λ.π.) πίεση στην Ευρωζώνη και ειδικά στη Γερμανία να αποδεχθεί τη δρομολόγηση προγραμμάτων “ποσοτικής χαλάρωσης” (με αγορές από την ΕΚΤ κρατικών και εταιρικών ομολόγων όπως έκαναν Fed, BoE, BoJ) προκειμένου να αποκατασταθεί η αξιοπιστία του ευρωπαϊκού χρέους και να αποφευχθεί το επαπειλούμενο “σκάσιμο” του ιταλικού και γαλλικού χρέους. Μια τέτοια απόφαση θα σημαίνει ότι η ΕΚΤ αναλαμβάνει την “ευθύνη” της αξιοπιστίας (αλλά και της “φούσκας”) του ευρωπαϊκού χρέους. Μαζί με την ΕΚΤ βέβαια παίρνει η μπάλα και τη Γερμανία που είναι η μεγαλύτερη οικονομία εγγυητής πίσω από την ΕΚΤ και το ευρώ…
• Το ΔΝΤ, στις διαπραγματεύσεις στο Παρίσι, κάθε φορά που ο Χαρδούβελης έκανε μια επιπλέον “παραχώρηση” για μέτρα προκειμένου να αποφύγει το αδιέξοδο “το ΔΝΤ… άλλαζε την θέση των γκολπόστ”, έλεγαν χαρακτηριστικά εμπλεκόμενοι στις διαδικασίες. Ο λόγος είναι ότι το ΔΝΤ με βάση την απόφαση του Νοεμβρίου του 2012 ότι το Eurogroup θα κάνει ό,τι χρειάζεται για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αν διασφαλισθούν πρωτογενή πλεονάσματα, αμφισβητεί ακριβώς αυτό το σημείο προκειμένου να ξαναβάλει στο τραπέζι τη συνολική “λύση” που πιέζει από την σύνοδο των G-20 – για αγορές κρατικών ομολόγων (δηλαδή τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ) για να εξαναγκάσει την Ευρωζώνη να καλύψει και τις Ιταλία – Γαλλία των οποίων το δημόσιο χρέος ξεπερνά τα 4 τρισ. ευρώ. Το Βερολίνο εξακολουθεί να αρνείται την “απάντηση” αυτή επιμένοντας να περιορίζει το πρόβλημα και τη λύση του στην Ελλάδα “με την εφαρμογή του μνημονίου και τη νέα πιστωτική γραμμή” για να αξιολογήσει έτσι το ελληνικό χρέος ως βιώσιμο.
• Το πρόβλημα για το ΔΝΤ δεν είναι πλέον η Ελλάδα αλλά το αδιέξοδο και ο φαύλος κύκλος υπερχρέωσης και αποπληθωρισμού στην Ευρωζώνη. Ειδικά μετά τα τελευταία στοιχεία που δείχνουν ότι ο αποπληθωρισμός επιμένει παρά τις μέχρι τώρα αντισυμβατικές παρεμβάσεις από την ΕΚΤ, η ένταση μεταξύ των δύο πλευρών έχει χτυπήσει “κόκκινο” γιατί το αδιέξοδο της Ευρώπης απειλεί, σύμφωνα με το ΔΝΤ, την “παγκόσμια οικονομική σταθερότητα”. Για το λόγο αυτόν άλλωστε στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου η πλειονότητα των αναλυτών θεωρεί ότι παρά τη σφοδρή αντίθεση των Γερμανών έχει πλησιάσει πολύ η στιγμή που ο Ντράγκι θα προχωρήσει σε αγορά κρατικών ομολόγων για να αποτρέψει να ξεσπάσει ένας δεύτερος μετά το 2008 κύκλος της κρίσης με αφορμή την Ελλάδα, που αυτή την φορά δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί με τις μεθόδους των δύο προηγούμενων χρόνων. Το νέο ερώτημα που τίθεται είναι αν ακόμα και με μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ είναι πλέον δυνατό να αποσοβηθεί έστω και προσωρινά η απειλή μιας νέας κατάρρευσης…
Σ’ αυτό το διεθνές αδιέξοδο της παγκόσμιας κρίσης και παρακμής συνθλίβονται κατά πως φαίνεται και οι τελευταίες ελπίδες της κυβέρνησης Σαμαρά να επιβιώσει τους επόμενους λίγους μήνες.
