ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΣΤΟ Σ. ΝΙΚΟ ΑΡΓΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

Σε δύο χρόνια φυλάκιση με τριετή αναστολή, καταδικάστηκε ο Νίκος Αργυρίου, εκ των αγωνιστών που δίνουν τη μάχη για τα δικαιώματα της στρατευμένης νεολαίας.

Όλα ξεκινούν όταν το Δεκέμβρη του 2009, φαντάροι του 586 ΤΠ/ Κέντρου Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Γρεβενών, προβαίνουν σε δημοσιοποίηση των άθλιων συνθηκών διαβίωσης που υφίσταντο. Οι καταγγελίες αναδεικνύονται από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων. Ο διοικητής του Κέντρου Δ. Βούτσης προχωρά σε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση στον σ. Νίκο Αργυρίου, και στο πρόσωπό του φυσικά στην ίδια την Επιτροπή.

Ακολουθεί ένας απίστευτος συνδυασμός επιχείρησης τρομοκράτησης και φίμωσης της Επιτροπής και του συντρόφου προσωπικά. Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος δημοσιοποιεί τα στοιχεία του Νίκου Αργυρίου και αρχίζει η δίωξη. Όπως έχει καταγγείλει η Επιτροπή, ήδη από το 2014, η δίωξη στον Αργυρίου, είναι προϊόν συνδυασμού του κεντρικού χρήστη του μπλογκ της Επιτροπής, που αναζήτησε η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, με προσωπικά στοιχεία του που είχε στη διάθεσή της, όπως διεύθυνση κατοικίας, τόπο δουλειάς κ.τ.λ. Έτσι, με αυτό τον τρόπο στοιχειοθετήθηκε η δίωξη ενάντια στον Αργυρίου, ως συντάκτη των καταγγελιών των φαντάρων. Φαίνεται πως για τους ιθύνοντες της δίωξης, είναι αδιανόητο φαντάροι που περνούν βίο αβίωτο, να παίρνουν την πρωτοβουλία να ζητήσουν την αλληλεγγύη ανθρώπων έξω από τα στρατόπεδα, να καταγγείλουν αυτά που ζουν.

Σαφώς και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο ελληνικός στρατός, στο πλαίσιο της προσαρμογής του σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πυκνώνει τις ασκήσεις που αφορούν προσομειώσεις καταστολής πλήθους σε καταστάσεις εξέγερσης, ή απεργιών σε ζωτικούς οικονομικούς χώρους για το κράτος. Είναι λογικό λοιπόν, να μη γίνεται ανεκτή ακόμα και η απλή δημοσιοποίηση οποιασδήποτε φωνής των φαντάρων. Πολύ περισσότερο όταν φαίνεται ότι έχουν την αλληλεγγύη αγωνιστών.

Είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος γενικά, της επαναστατικής πρωτοπορίας του ειδικά, η πάλη για τα δικαιώματα των στρατευμένων, όχι στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού των ενόπλων δυνάμεων, όπως διατείνεται για δεκαετίες η ρεφορμιστική αριστερά.