Συρία: Eπανάσταση των στερημένων και ιμπεριαλιστική επέμβαση
Η συριακή εξέγερση ήταν αρχικά μια επανάσταση των στερημένων. Εκείνοι που προσπαθούν να παρουσιάσουν την εξέγερση των αραβικών μαζών με το επιχείρημα ότι «ο ιμπεριαλισμός παίζει το παιχνίδι του» προσπαθούν να κρύψουν ένα γεγονός, που αποδεικνύει ότι αυτή ήταν πράγματι μια επανάσταση: Από τον Μάρτιο του 2011, όταν ξεκίνησε η επανάσταση, μέχρι τον Αύγουστο του 2011, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η κυβέρνηση του ΑΚΡ (του κόμματος του Eρντογάν) στην Τουρκία δεν παρέλειψαν να δίνουν στον Μπασάρ Άσσαντ συμβουλές για το πώς να εξευμενίσει την επανάσταση! Όταν έγινε προφανές ότι ο Άσαντ δεν είχε την ικανότητα να καταστείλει τις διαδηλώσεις, τόσο οι ΗΠΑ όσο και ο Ταγίπ Ερντογάν αποφάσισαν να στραφούν αλλού. Η επιρροή των ΗΠΑ, τα χρήματα από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και η υλικοτεχνική υποστήριξη της Τουρκίας έχουν από κοινού ανοίξει το δρόμο για ένα φιλο-ιμπεριαλιστικό ισλαμισμό με τον οποίο η επανάσταση αφήνει σταδιακά τη θέση της στους φιλο-ιμπεριαλιστικούς πολεμοκάπηλους και την Αλ Κάιντα. Σήμερα, ο στόχος του ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του είναι όχι μόνο να δημιουργήσουν ένα κατάλληλο καθεστώς για τους δικούς τους σκοπούς, αλλά και να σβήσουν παντελώς τη φωτιά της επανάστασης.
Η Τουρκική μπουζουαρζία παίζει έναν ιδιαίτερο αντιδραστικό ρόλο τόσο στη Συρία όσο και στη Μέση Ανατολή. Η Τουρκική κυβέρνηση έχει σχηματίσει ένα νέο αντιδραστικό σουνιτικό άξονα στην περιοχή με την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Προσπαθούν να προσελκύσουν την Μουσουλμανική Αδελφότητα και τη Χαμάς σε αυτόν τον άξονα στη βάση θρησκευτικών διαχωρισμών των Σουνιτών, ενάντια στον σιιτικό άξονα των Νασράλα, Άσσαντ, Μαλίκι και Αχμαντινετζάτ. Στην περίπτωση της Συρίας η τουρκική κυβέρνηση φιλοξενεί, χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και εκπαιδεύει (με στρατιωτικά μέσα) μια σουνιτική ισλαμική αντιπολίτευση της Συρίας. Υποκινούν την αντιπολίτευση εναντίον όχι μόνο του καθεστώτος του Άσσαντ, αλλά και της αναδυόμενης κουρδικής αυτονομίας στην Rojava (βορειοανατολική Συρία / Δυτικό Κουρδιστάν).
Αυτός ο αντιδραστικός ρόλος βασίζεται στις ταξικές ανάγκες της τουρκικής μπουρζουαρζίας. Το Τουρκικό χρηματιστικό κεφάλαιο είναι πολύ μεγάλο για να μείνει εντός των εθνικών συνόρων του. Αλλά, επίσης, είναι πολύ μικρό για να είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη. Αυτή η αντίφαση συγχωνεύεται με τη μεγάλη ύφεση του παγκόσμιου καπιταλισμού και αυτό το μείγμα κάνει το τουρκικό χρηματιστικό κεφάλαιο πολύ πιο επιθετικό. Και θέλει να επιτύχει τους στόχους του με τη βοήθεια του ιμπεριαλισμού. Γνωρίζει ότι δεν είναι αρκετά ισχυρό ώστε να επιτύχει τους στόχους του μόνο του. Έτσι προσφέρει αυτή την αντιδραστική χωριστική συμμαχία για την υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Οι πύραυλοι Πάτριοτ που αναπτύσονται από το ΝΑΤΟ μεταμορφώνουν τα τουρκο-συριακά σύνορα σε μια ασπίδα για τα συμφέροντα και τις πράξεις των ιμπεριαλιστών και των συνεργατών τους.
Από την άλλη πλευρά, η θέση του σιιτικού άξονα φαίνεται να είναι πιο αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-σιωνιστική, αλλά δεν είναι ένα σταθερό μέτωπο. Ο αστικός χαρακτήρας αυτού του άξονα είναι το πιο αδύναμο σημείο αυτής της αντι-ιμπεριαλιστικής και αντι-σιωνιστικής στάσης, όπως βλέπουμε και στην περίπτωση της Συρίας. Δεν είναι μόνο η συμμαχία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας αλλά επίσης ο νέο-φιλελευθερισμός και η καταπίεση του καθεστώτος Άσσαντ που έκανε την Συρία ανοιχτή σε μια ξένη παρέμβαση. Πρέπει να θυμόμαστε μια παρόμοια κατάσταση στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και την τελευταία αμερικανική κατοχή στο Ιράκ. Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ βρήκε έναν έτοιμο σύμμαχο μέσα στις μάζες των Κούρδων λόγω των σφαγών του εθνικιστικού καθεστώτος του Σαντάμ στο Κουρδιστάν.
Η ιστορική αδυναμία της αριστεράς προέρχεται από την οπορτουνιστική καθοδήγηση της σοβιετικής γραφειοκρατίας, να δώσουν πολιτική στήριξη στα εθνικιστικά αστικά καθεστώτα όπως του Mπάαθ, του Νάσερ και Αραφάτ. Ενώ αυτά τα εθνικιστικά ρεύματα έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στον δυτικό ιμπεριαλισμό, οι μάζες του αραβικού κόσμου είναι αποξενωμένες όχι μόνο από αυτές τις εθνικιστικές ηγεσίες, αλλά επίσης και από τον σοσιαλισμό. Ενώ οι λεγόμενες κοσμικές και σοσιαλιστικές κινήσεις στρέφονται στην πολιτική της λύσης των δύο κρατών στην Παλαιστίνη, το Ισλαμικό κίνημα ανυψώνεται ως μόνη εναλλακτική λύση ενάντια στον Σιωνισμό με τη βοήθεια κάποιων ηρωικών παραδειγμάτων αντίστασης.
Τώρα οι Ισλαμιστές στην περιοχή μπορεί να είναι στο μέγιστο σημείο της ιστορίας τους, αλλά επίσης μπορούμε να το δούμε ως αφετηρία της παρακμής τους. Ο σουνιτικός άξονας, αναγκάζει τα πιο προηγμένα καθεστώτα της ισλαμικής αντίστασης, όπως η Χαμάς, να αναγνωρίσει τη νομιμότητα του ισραηλινού κράτους. Οι τελευταίες ντροπιαστικές διπλωματικές προσπάθειες του υπουργείου εξωτερικών της Τουρκίας και του Μόρσι στην Αίγυπτο είναι ένα σαφές παράδειγμα. Η λεγόμενη Παλαιστινιακή ενότητα μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια προοδευτική εξέλιξη, ενώ αυτή η ενότητα πραγματοποιείται υπό την ηγεμονία της δοσίλογης Φατάχ, με την υποστήριξη του αντιδραστικού σουνιτικού άξονα Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ. Ούτε ο σουνιτικός άξονας, ούτε ο σιιτικός μπορεί να λύσει τα μεγάλα ιστορικά προβλήματα των καταπιεσμένων λαών της Μέσης Ανατολής. Αργά η γρήγορα θα αρχίσει να μειώνεται όπως και ο σταλινισμός στο παρελθόν.
Πρέπει να εγερθεί το σύνθημα του αντιιμπεριαλιστικού και αντι-σιωνιστικού ταξικού πολέμου ενάντια στον χωριστικό θρησκευτικό πόλεμο που προκαλείται από τον σουνιτικό άξονα Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ, και υποστηρίζεται από τον ιμπεριαλισμό και τον Σιωνισμό. Τώρα το DIP παλεύει για να σχηματίσει μια αντι-ιμπεριαλιστική, αντι-σιωνιστική και μη θρησκευτική χωριστική γραμμή μάχης στην Τουρκία.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επειδή βλέπουμε το γεγονός ότι η αντίθεση των μαζών σε έναν πιθανό πόλεμο κατά της Συρίας δεν είναι ισχυρή όπως ήταν κατά την περίοδο του πολέμου στο Ιράκ. Ένας από τους κύριους παράγοντες είναι οι θρησκευτικές διαιρέσεις μεταξύ των μαζών που προκαλούνται από τον Ερντογάν και την πολιτική της κυβέρνησής του. Το Ισλαμικό κίνημα που αντιτασσόταν σε οποιαδήποτε επέμβαση στο Ιράκ στο παρελθόν, τώρα υποστηρίζει έως και απαιτεί επέμβαση στη Συρία.
Ο άλλος παράγοντας είναι ο τουρκικός εθνικισμός. Η Τουρκική μπουρζουαζία φοβάται από τον ανερχόμενο αγώνα των Κούρδων στη Συρία. Και τρομοκρατούν τις τουρκικές μάζες λέγοντας “αν δεν παρέμβουμε στη Συρία, οι Κούρδοι μπορούν να ενωθούν και το νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας μπορεί να χαθεί!”
Έτσι, το κόμμα μας, το DIP θέτει τα συνθήματα «Κάτω τα χέρια από τη Συρία! Κάνετε ειρήνη με τους Κούρδους, κάνετε πόλεμο με τις ΗΠΑ! Ελευθερία στην Rojava!»
Levent
Νέα Προοπτική τεύχος#544# Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013
