Διεθνής Eργατική Συνδιάσκεψη : «Η Ευρώπη σε κρίση» (τελική απόφαση)
RedMed, 14 Ιουνίου 2013
Εμείς, που πήραμε μέρος στη Διεθνή Εργατική Ευρω-συνδιάσκεψη στις 9 και 10 Ιουνίου στην Αθήνα, αγωνιστές που προερχόμαστε από είκοσι χώρες της Ευρώπης, Δύσης και Ανατολής, Βορρά και Νότου, αλλά και από τη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, που αγωνιζόμαστε σε δεκάδες διάφορες πολιτικές οργανώσεις και κόμματα της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, των μαχητικών συνδικάτων, των κοινωνικών κινημάτων, των συλλογικοτήτων λαϊκής αυτο-οργανωμένης πάλης, καλούμε τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους εξαθλιωμένους και τις κοινωνικά αποκλεισμένες μάζες σε κάθε χώρα να ενωθούμε σε ένα κοινό αγώνα για μια διεθνιστική επαναστατική διέξοδο από την κοινωνική καταστροφή που διαχέει η σημερινή παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού.
Περισσότερα από έξι χρόνια τώρα, μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια κρίση έχει καταπιεί τον καπιταλιστικό κόσμο. Δεν είναι ούτε μια συηθισμένη, κλασική κυκλική κρίση, ούτε μια συγκυριακή διαταραχή, αλλά μια καθολική, συστητική, ιστορική κρίση που θέτει τις μεγαλύτερες προκλήσεις για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Για όλους εμάς, τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευμένους, αυτή είναι η στιγμή της απόφασης και του αγώνα για να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας. Δεν είναι αυτό ή εκείνο το αίτημα που απειλείται, αλλά η ίδια μας η ζωή – το δικαίωμα για μια ζωή της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο.
Έχοντας ξεκινήσει από το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, τις HΠΑ, η κρίση σύντομα έθεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση στο επίκεντρό της.
Οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις τους, η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ προσπαθούν να κάνουν τους εργαζόμενους να πληρώσουν για την πτώχευση του δικού τους εκμεταλλευτικού συστήματος, καταστρέφοντας τις ζωές, τις θέσεις εργασίας, τους μισθούς και τις συντάξεις, τα σπίτια, τα δικαιώματα των εκατομμυρίων με τα πιο βάρβαρα -και εντελώς αναποτελεσματικά- προγράμματα “λιτότητας” και κοινωνικού κανιβαλισμού.
Παρ’ όλες τις διαφορές στο βαθμό, τη μορφή και το ρυθμό ανάπτυξης, η κρίση πλήττει την Ευρώπη στο σύνολό της, Νότια και Βόρεια, Δυτική και Ανατολική. Δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην περιφέρεια ή στη Νότια Ευρώπη. Η πτώχευση της Ελλάδας ήταν το προανάκρουσμα, δείχνοντας τι θα επακολουθούσε σε ηπειρωτικό και διεθνές επίπεδο.
Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, η ευρώ-ζώνη και το σύνολο του έργου για μια ΕΕ, αντιμετωπίζουν την απειλή της αποσύνθεσης, ενώ οι λαοί της Ευρώπης απειλούνται να θαφτούν κάτω από τα ερείπια του «Ευρωπαϊκού οικοδομήματος», το οποίο οικοδομήθηκε πάνω στις σάπιες βάσεις του καπιταλισμού. Οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις απέτυχαν να πραγματοποιήσουν το παλιό τους όνειρο να ενοποιήσουν την Ήπειρο ώστε να επικρατήσουν στον ανταγωνισμό τους με τις Hνωμένες Πολιτείες και την Aσία.
H πορεία μας προς τα μπρος, για μια πραγματική εναλλακτική λύση στην Ευρώπη και μια σοσιαλιστική διέξοδο από τον εφιάλτη του χρεοκοπημένου καπιταλισμού, δεν μπορεί να περιοριστεί στο σχηματισμό «ενός μετώπου των φτωχών του Νότου» ενάντια στον «πλούσιο» Βορρά, πολύ λιγότερο ένα μέτωπο των φτωχών του Νότου με τους πλούσιους του Νότου, μαζί με τους Ραχόι, Λέττα, Ολάντ, Σαμαρά, Αναστασιάδη ή Kοέλιο εναντίον των φτωχών του Βορρά, των γάλλων ή γερμανών εργαζομένων ή των φτωχών της Husby στη Στοκχόλμη. Πρέπει να σφυρηλατήσουμε ένα ενιαίο επαναστατικό διεθνιστικό μέτωπο όλων των καταπιεσμένων και αποκλεισμένων, όλων των κολασμένων της Γης, σε Νότο και Βόρρά, Ανατολή και Δύση, από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή της Άνοιξης των Λαών που επαναστατούν εναντίον όλων των τυράννων, των τοπικών δικτατόρων και των ξένων ιμπεριαλιστών, μια ενωμένη διεθνιστική δύναμη αντίστασης και χειραφέτησης που θα καλύπτει ολόκληρο τον πλανήτη.
Για όσους από εμάς αγωνιζόμαστε στην ΕΕ, το επίκεντρο της κρίσης, είναι ζωτικής σημασίας να αποφύγουμε τις «ευρωπαϊστικές» φιλελεύθερες ή ρεφορμιστικές αυταπάτες, ότι αυτή η ιμπεριαλιστική Ένωση των τραπεζιτών και τοκογλύφων, των μεγάλων βιομηχάνων και των διεφθαρμένων πολιτικών παλιόφιλων, αυτή η αυταρχική, καταπιεστική συμμαχία της άρχουσας ελίτ που μετατρέπει την Ευρώπη σε ένα τεράστιο στρατόπεδο επισφαλούς εργασίας, θα μπορούσε ποτέ, ειδικά τη στιγμή αυτή της ιστορικής κρίσης της, να μεταρρυθμιστεί σε μια «κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη». Μια Βαστίλη πέφτει, δεν μεταρρυθμίζεται.
Από την άλλη πλευρά, ο «ευρωσκεπτικισμός» είχε πάντα ένα αστικό αντιδραστικό περιεχόμενο, ακόμα και αν χρησιμοποιεί ένα είδος αριστερής λαϊκιστικής ρητορείας. Μια εναλλακτική διέξοδος από την κρίση, δεν είναι η αλλαγή του νομίσματος από το ευρώ σε μια (υποτιμημένη) δραχμή ή λιρέτα ή πεσέτα κ.λπ., αλλά η ριζική αλλαγή του ίδιου του κοινωνικού συστήματος, πράγμα το οποίο είναι ζωτικής σημασίας. Μια εθνικιστική αναδίπλωση στα ασφυκτικά εθνικά σύνορα, υπό την εθνική αστική τάξη του ίδιου χρεοκοπημένου κοινωνικού συστήματος και τον έλεγχο της εθνικής αστυνομίας, εθνικών στρατηγών ή εθνικών δεσμοφυλάκων δεν είναι μια πραγματικά επιθυμητή ή εφικτή εναλλακτική λύση. Η αυτάρκεια, μια αντιδραστική ουτοπία (ή μάλλον δυστοπία), οδήγησε σε καταστροφές στη δεκαετία του ’30· σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι μια καταστροφική φάρσα. Ένα τέτοιο όραμα δεν μπορεί παρά να προωθεί το ρατσισμό, την καταπίεση και τις διακρίσεις, επιτείνοντας την ήδη κατάσταση κόλασης στις κοινότητες των μεταναστών στην Ευρώπη.
Σήμερα, ο δηλητηριώδης εθνικιστικός λαϊκισμός, παρά τα διάφορα τα δεξιά ή «αριστερά» χρώματα, και, επιπλέον, η εθνικιστική Δεξιά και ακροδεξιά, κι ακόμα χειρότερα, οι επικίνδυνοι ανοιχτά ναζιστικοί σχηματισμοί, όπως η «Χρυσή Αυγή» στην Ελλάδα ή το Jobbik στην Ουγγαρία, δείχνουν σαφώς το σκοτεινό δρόμο προς την βαρβαρότητα που παράγεται από το καπιταλιστικό συστημικό αδιέξοδο.
Ο Γόρδιος δεσμός πρέπει να κοπεί με το διεθνιστικό σπαθί: πρέπει να συνδυάσουμε τον αγώνα για τη διάλυση της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης των ληστών «από πάνω μας», των εκμεταλλευτών και καταπιεστών, με την πάλη για μια σοσιαλιστική ενοποίηση «από τα κάτω», σε ένα κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών της Ηπείρου, για να εγκαθιδρυθεί αυτό που στην επαναστατική παράδοση των καταπιεσμένων λέγεται Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Για να προχωρήσουμε προς το στρατηγικό στόχο, είναι επειγόντως απαραίτητο, για όλες αυτές τις συλλογικότητες, τα κινήματα, τις οργανώσεις και τους αγωνιστές που προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις και συμμετέχουν στην ταξική πάλη και όλους τους αγώνες για τη χειραφέτηση να συζητήσουν ανοιχτά, συλλογικά, με ένα μη σεχταριστικό τρόπο, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, τους βασικούς άξονες ενός Προγράμματος διεξόδου από την κρίση και να αρχίσουμε να συντονίζουμε τους αγώνες μας, με την εκπόνηση και εφαρμογή ενός Σχεδίου για κοινές δράσεις και καμπάνιες.
Η Διεθνής Εργατική Ευρώ-συνδιάσκεψη καλεί σε κοινό αγώνα πάνω στα ακόλουθα προγραμματικά σημεία:
* Αντεπίθεση στους διεθνείς τοκογλύφους, τη δικτατορία των «αγορών», των τραπεζών και του οικονομικού κεφαλαίου, με την ακύρωση του ΣΥΝΟΛΟΥ του δημόσιου χρέους που ληστεύει και συντρίβει τις ζωές εκατομμυρίων, και με την απαλλοτρίωση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο.
* Όλα τα μέτρα «λιτότητας» και κοινωνικού κανιβαλισμού, που επιβάλλονται από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώσουν για την κρίση του εκμεταλλευτικού τους συστήματος και όχι οι εκμεταλλευμένοι! Πρέπει να αγωνιστούμε για να επαναφέρουμε τους μισθούς, τις συντάξεις, και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τα κέρδη των λίγων.
* Eνάντια στη μαζική ανεργία, την επισφαλή εργασία, την εξαθλίωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό καλούμε σε αγώνα για να απαγορεύσουμε τις απολύσεις, για την κατανομή των ωρών εργασίας μεταξύ όλων των εργαζομένων. Στους ανέργους και όσους αναζητούν μια θέση εργασίας, άμεση παροχή επιδομάτων ανεργίας έως ότου βρουν δουλειά. Δημόσια έργα υποδομής, τα οποία ούτως ή άλλως είναι ζωτικής σημασίας και επείγοντα, θα πρέπει να αναπτυχθούν για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Οι βαρόνοι της μεγάλης βιομηχανίας πάντα εκβιάζουν τους εργαζόμενους να αποδεχθούν περισσότερες περικοπές μισθών και θέσεων εργασίας αλλοιώς θα κλείσουν ή θα «αποκεντρωθούν» μεταφέροντας τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό· η απάντησή μας θα πρέπει να είναι η κατάληψη όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή απολύουν μαζικά εργαζόμενους, και η απαλλοτρίωση, χωρίς αποζημίωση, κάνοντάς τα να λειτουργήσουν και πάλι κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.
• Κατά των εξώσεων από τα σπίτια, λόγω των χρεών, τη διακοπή της ηλεκτρικής ενέργειας ή του νερού λόγω μη πληρωμής, ενάντια σε κάθε στέρηση ή ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών, συμπεριλαμβανομένης της υγείας και της εκπαίδευσης.
* Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
• Eνάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τις διακρίσεις κατά των γυναικών, του σεξουαλικού προσανατολισμού, των μειονοτήτων! Για την υπεράσπιση των μεταναστών και όλων των καταπιεσμένων κοινοτήτων! Ίσα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνοτικής καταγωγής ή θρησκείας! Οι εργάτες και τα λαϊκά κινήματα πρέπει να οργανώσουν Εργατικές Φρουρές Άμυνας εναντίον των φασιστικών συμμοριών και της κρατικής καταπίεσης.
• Για την κατάργηση του αστικού κρατικού μηχανισμού καταστολής, του ΝΑΤΟ και όλων των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών βάσεων και συμμαχιών – πλήρης αλληλεγγύη σε όλους τους αντί-ιμπεριαλιστικούς αγώνες των καταπιεσμένων εθνών στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και τη Λατινική Αμερική!
Για όλα τα άμεσα ζωτικά αιτήματα των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων, η πολεμική μας κραυγή θα πρέπει να είναι:
Κάτω όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις! Για τις κυβερνήσεις των εργατών και την εργατική εξουσία! Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση των ιμπεριαλιστών! Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!
Αθήνα, 10 Ιουνίου 2013
Νέα Προοπτική τεύχος#552# Σάββατο 29 Ιουνίου 2013
