φωτογραφία: Ν.Π.
Οι προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι μία κεντρική πολιτική -πέρα από τοπική- μάχη για την επαναστατική αριστερά, καθώς αποτελεί, παρά τον μονόπλευρα “τοπικό” χαρακτήρα που επιχειρεί να επιβάλλει σ’ αυτές η κυβέρνηση της ΝΔ, το πρώτο εκλογικό κρας τεστ τόσο για τον Μητσοτάκη όσο και τις υπόλοιπες δυνάμεις που συμμετείχαν στις διπλές εθνικές εκλογές.
Ακόμα κι αν αυτή η μάχη δίνεται στο “γήπεδο του αντιπάλου” της εργατικής τάξης και της αριστεράς, δηλαδή στις αστικές αυτοδιοικητικές κάλπες, δεν παύει να αποτελεί μια στιγμή του ταξικού πολέμου ενάντια στην ελληνική αστική τάξη, τον ιμπεριαλισμό και την κυβέρνησή τους σε συνθήκες ραγδαίας επιδείνωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, συνέχισης του πολέμου του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και δραματικών συνεπειών της “κλιματικής αλλαγής” (βλ. πυρκαγιές στον Έβρο – Πλημμύρες στη Θεσσαλία, κ.ά.).
Με αυτό το σκεπτικό, το ΕΕΚ, με ό,τι δυνάμεις διαθέτει ανά την επικράτεια, συμμετείχε σε όλες τις διεργασίες στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς, προκειμένου να υπάρξει κοινή κάθοδος οργανωμένων συλλογικοτήτων και ανένταχτων αγωνιστών με βάση κοινούς προγραμματικούς και πολιτικούς άξονες στις δημοτικές και περιφερειακές κάλπες της 8ης Οκτωβρίου.
Και αυτό κατέστη δυνατό σε όλες τις πόλεις και περιφέρειες, στις οποίες είχε δυνάμεις το ΕΕΚ, με εξαίρεση το Ίλιον (Νέα Λιόσια), στο οποίο το ΕΕΚ είναι η μόνη οργανωμένη συλλογικότητα που στηρίζει την Αριστερή Κίνηση Ιλίου (ΑΡΚΙ), σε συνεργασία και κοινή δράση με πολλούς άλλους διαφορετικής πολιτικής προέλευσης αλλά κοινούς στόχους, αγωνιστές της αριστεράς.
Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη το 2019, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συγκεκριμένα του ΝΑΡ (και όχι του ΣΕΚ που εξαρχής αντιτάχθηκε στη σύσταση της ΑΡ.Κ.Ι. το 2019, δεν συμμετείχε σ’ αυτή ενώ δεν τη συμπεριέλαβε στις τοπικές αντικαπιταλιστικές κινήσεις που στηρίζει ανά τη χώρα) στο Ίλιον, αρνήθηκαν σ’ αυτές τις κάλπες να συμμετάσχουν στο ψηφοδέλτιο της ΑΡΚΙ. Αντ’ αυτού, η τοπική επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε Ίλιον – Πετρούπολη – Άγιους Ανάργυρους/Καματερό εξέδωσε μία ανακοίνωση “κριτικής ψήφισης” της ΑΡΚΙ με το σκεπτικό ότι σε αυτήν «συσπειρώνονται αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς με τους οποίους έχουμε βρεθεί και συνεργαστεί συχνά στο παρελθόν στους κοινωνικούς αγώνες και σίγουρα θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του “μονόδρομου” της ΕΕ και του ΝΑΤΟ των πολέμων και του αντεργατικού μεσαίωνα».
Καταρχάς, ως τοπική οργάνωση του ΕΕΚ του Ιλίου εκτιμούμε θετικά τη στάση της τοπικής επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καλέσει δημόσια σε ψήφο στην ΑΡΚΙ, παρά την αρνητική της στάση για συμμετοχή στην ΑΡΚΙ. Απαντάμε επίσης θετικά στη «διάθεσή» της να βρεθούμε στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του “μονόδρομου” της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κ.λπ., όπως αναφέρει η ανακοίνωση (της τοπικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Ακριβώς αυτά τα σημεία, άλλωστε, μεταξύ άλλων, και μάλιστα, με το… παραπάνω υπογραμμίζει σαν πολιτικούς στόχους η 4σελιδη διακήρυξη της Αριστερής Κίνησης Ιλίου η οποία κυκλοφορεί σε αρκετές χιλιάδες αντίτυπα εδώ και μερικές εβδομάδες στις γειτονιές της πόλης.
Συγκεκριμένα, η διακήρυξη αναφέρει πως ως ΑΡΚΙ “παλεύουμε ασυμβίβαστα ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, το αστικός κράτος και τις κυβερνήσεις τους, για την ανατροπή τους”, αλλά και “για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ”.
Από αυτήν την άποψη, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί αυτή η ηθελημένη «άγνοια» στην ανακοίνωση της Τοπικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπου αναφέρεται πως «η δημοτική κίνηση της ΑΡ.Κ.Ι (Αριστερή Κίνηση Ιλίου) με τον στόχο της “για ένα Δήμο Κυψέλη Αλληλεγγύης” ή “για ένα Δήμο στα χέρια των εργαζομένων” κινείται στο πλαίσιο μιας άλλης φιλολαϊκής διαχείρισης των δήμων» και ότι «απουσιάζουν οι συνολικοί πολιτικοί στόχοι ενάντια σε κυβερνήσεις, κεφάλαιο και ΕΕ, καθώς και η εναντίωση στα ΕΣΠΑ»; Αγνοούν οι συγγραφείς της σχετικής ανακοίνωσης όσα έχουν διαβάσει στην διακήρυξη της ΑΡΚΙ χιλιάδες δημότες του Ιλίου;
Δεν μπορούμε να διανοηθούμε πως κατά την άποψη της τοπικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θεωρείται “συνολικός πολιτικός στόχος” η “πάλη ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις τους, για την ανατροπή τους”, μαζί και η “έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ”!
Έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε το «συμπέρασμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι από αυτήν την άποψη η ΑΡΚΙ “δεν εκπληρώνει τα κριτήρια για μια αντικαπιταλιστική παρέμβαση στο Δήμο του Ιλίου”.
Εξάλλου, από πού και ως που το σύνθημα “ένας δήμος στα χέρια των εργαζομένων” (το οποίο αποτελεί κεντρικό μότο της προεκλογικής καμπάνιας της ΑΡΚΙ) ή ακόμη -ακόμη και “κυψέλη αλληλεγγύης” (το οποίο δεν αποτελεί κεντρικό μότο) κινείται στο πλαίσιο μίας “άλλης φιλολαϊκής διαχείρισης”, όπως διατείνεται η ανακοίνωση της τοπικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Το εν λόγω σύνθημα προφανώς δεν αποτελεί παρά μία “τοπική” εκδοχή του συνθήματος “εξουσία στα χέρια των εργαζομένων”, το οποίο υποθέτουμε ότι αποδέχεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συνεπώς από πού προκύπτει αυτή η «κατηγορία» από πλευράς τοπικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι η ΑΡΚΙ θέλει απλώς μια “άλλη φιλολαϊκή διαχείριση” των δήμων; Μήπως, επίσης, δεν είναι γνωστή η θέση του ΕΕΚ στους “παροικούντες την Ιερουσαλήμ” για το ζήτημα της (εργατικής) εξουσίας ή μήπως νομίζει κανείς πως αυτή άλλαξε για τις δημοτικές εκλογές και ειδικά στο… Ίλιον; Δεν νομίζουμε!
Όσον αφορά την άποψη που εκφράζεται από την τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ότι η ΑΡΚΙ “χαρακτηρίζεται από έλλειμμα δημοκρατικής και συλλογικής λειτουργίας υιοθετώντας ένα προσωποκεντρικό μοντέλο”, θα θέλαμε να απαντήσουμε και να θυμίσουμε ότι η ΑΡΚΙ με επίμονη απαίτηση του επικεφαλής του σχήματος που έχει εκλεγεί στο Δημοτικό Συμβούλιο, άλλαξε τον εκπρόσωπό της στο ΔΣ, κάτι που δεν έχουν κάνει πολλά άλλα σχήματα και «κανένα» στην περιοχή της τοπικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ασφαλώς, όπως και στο πολιτικό έτσι και στο οργανωτικό ζήτημα, ήμαστε βέβαιοι πως υπάρχουν περιθώρια παραπέρα εμβάθυνσης και βελτίωσης. Και κάτι τέτοιο είναι ένα πολύ βασικό κριτήριο για να κρίνει κανείς τη λειτουργία μιας τοπικής κίνησης, μιας οργάνωσης κ.λπ. ως “δημοκρατική” ή μη, “συλλογική” ή μη, κ.λπ. Αλλά αυτό απαιτεί την σταθερή παρουσία και συμμετοχή στην καθημερινή δράση και όχι μόνο στις συναντήσεις για λήψη αποφάσεων.
Όπως καμία συλλογικότητα δεν υπάρχει χωρίς “πρόσωπα” έτσι και κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να “κρύβεται” -προπαντός δια της απουσίας του- από καμία “συλλογικότητα”.
