Η αθώωση του Τάσου Θεοφίλου την Παρασκευή 7 Ιουλίου από το 5μελές Εφετείο της Αθήνας χάρισε το χαμόγελο σε κάθε άνθρωπο που αγαπά την ελευθερία.
Η καταδίκη και φυλάκιση για πέντε χρόνια ενός νέου αναρχικού κομμουνιστή αγωνιστή είχε σαν στόχο την τρομοκράτηση του αντιστεκόμενου λαού, και πρωτίστως του πιο μαχητικού τμήματος της νέας γενιάς. Η απελευθέρωσή του δεν δικαιώνει το νομικό σύστημα, το οποίο μέχρι και την τελευταία στιγμή χωρίς στοιχεία προσπαθούσε να καταδικάσει τον Τάσο. Αντίθετα, φανερώνει πως πρώτα από όλα δεν λυγίσαμε, όπως θα θέλανε οι εντεταλμένοι εισαγγελείς. Ο ίδιος ο Τάσος Θεοφίλου με την απολογία του απηύθυνε ένα ισχυρό κατηγορώ ενάντια στους διώκτες του, ενάντια στη σκευωρία της Αντι-τρομοκρατικής υπηρεσίας – υπηρεσίας κατ’ επάγγελμα τρομοκράτησης του μαζικού εργατικού και λαϊκού κινήματος. Το κίνημα αλληλεγγύης το οποίο απλώθηκε σε κάθε γωνιά της χώρας δείχνει πως όχι μόνο ο Τάσος, αλλά ολόκληρος ο λαός δεν έχει λυγίσει και δεν έχει σκύψει το κεφάλι παρά τα Μνημόνια και την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ημέρες χαράς σκιάζονται. Σκιάζονται όταν η Ηριάννα ΒΛ. είναι καταδικασμένη σε 13 χρόνια φυλάκιση γιατί… δεν πρόσεχε τις παρέες της. Η σχέση της με τον Κ., ο οποίος είχε κατηγορηθεί και αθωωθεί για συμμετοχή στη ΣΠΦ, ήταν επαρκής αιτία για την καταδίκη της, μαζί με ένα μερικό δείγμα DNA. Σκιάζονται γιατί ο Περικλής Μ. είναι επίσης καταδικασμένος σε 13 χρόνια φυλακή για φιλική σχέση με τον ίδιο Κ. και πάλι χωρίς στοιχεία. Σκιάζονται όταν το Συμβούλιο της φυλακής αρνείται για πολλοστή φορά την άδεια στο Δημήτρη Κουφοντίνα στις 6/7.
Σκιάζονται όταν για κάθε πολιτική δίκη με την κατηγορία της τρομοκρατίας επιβάλλονται εξοντωτικές ποινές. Σκιάζονται γιατί ζούμε στη χρεοκοπημένη καπιταλιστική Ελλάδα της ατέλειωτης μνημονιακής φρίκης και στην πρώτη γραμμή της τραγωδίας των προσφύγων.
Δεν μπορούμε να χαμογελάμε όσο θα ‘θελε η καρδιά μας όσο το σύστημα της οργανωμένης αδικίας, του καπιταλιστικού δίκαιου, οι δικαστές και οι μπάτσοι δύνανται να “σε φυτεύουν ανάμεσα σε τσιμέντα και σίδερα” – για να δανειστούμε μια φράση του ίδιου του Τάσου Θεοφίλου.
Η επαναστατική ανατροπή του συστήματος των καπιταλιστών και η συντριβή του κράτους τους είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για να ζήσουμε σαν γνήσια ελεύθεροι άνθρωποι. Στον αγώνα μας αυτό μας εμπνέει το χαμόγελο του Τάσου που δεν κατάφεραν να αγγίξουν οι διώκτες του και μας γεμίζει πεποίθηση ότι θα νικήσουμε γιατί στη δική μας πλευρά του οδοφράγματος παραμένει ακέραιο το ηθικό πλεονέκτημα, αυτό που συκοφαντεί κατ’ επάγγελμα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές τις μέρες έχουμε έναν αυθεντικό λόγο να χαμογελάμε, γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να περπατάει ξανά ελεύθερος και γιατί με το χαμόγελο θυμόμαστε ότι έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε.
Nίκος Tζιρής
10/7/2017
