Ενα άρθρο των FT για την χρησιμότητα του [ρεφορμιστικού] σοσιαλισμού στον καπιταλισμό

Σχετικά πρόσφατα, πριν από μερικές εβδομάδες, οι Financial Times, η εφημερίδα του χρηματιστικού κεφαλαίου, δημοσίευσε ένα άρθρο με την υπογραφή Janan Ganesh και τίτλο “γιατί οι αμερικάνοι καπιταλιστές πρέπει να ασπαστούν τον… σοσιαλισμό”. Πρόκειται για μια “πραγματεία” σχετικά με την χρησιμότητα του ρεφορμισμού για την επιβίωση του καπιταλισμού, γραμμένη από μια συνειδητή καπιταλιστική πένα, τόσο συνειδητή που δύσκολα βρίσκεις ανάλογη στις μέρες μας ακόμα και στην επαναστατική αριστερά…

Το άρθρο αυτό όπως και άλλα που έχουν προηγηθεί ασχολούνται με τον “σοσιαλισμό” που ακόμα και σαν λέξη έχει αρχίσει για πρώτη φορά να γίνεται οικείος στην αμερικάνικη νεολαία αλλά και σε μεγάλους κύκλους του δημοκρατικού κόμματος. Βέβαια εξ αρχής ξεκαθαρίζει για πιο “σοσιαλισμό” μιλάει… Σημειώνει ότι η λέξη σοασιαλισμός “Είτε βγαίνει από τα χείλη Δημοκρατικών, οι οποίοι έχουν αρχίσει να βλέπουν θετικά τη λέξη, είτε από τα χείλη Ρεπουμπλικάνων, οι οποίoι νιώθουν ακόμα την ίδια απέχθεια, έχει αποκτήσει ένα νόημα πιο κοντά στην ευρωπαϊκή σοσιαλιστική (ή χριστιανική) δημοκρατία…”. Και εξηγεί αμέσως τι εννοούν με αυτό τον “σοσιαλισμό”: “Δημοσιονομικές μεταφορές (δημόσια χρηματοδότηση), γενική υγειονομική περίθαλψη, ισχυρά εργατικά συνδικάτα”. Όπως ξεκαθαρίζει “Τα στοιχεία αυτά όχι μόνο δεν ισοδυναμούν με σοσιαλισμό, αλλά ένας πραγματικός υπέρμαχος του δόγματος αυτού (σ.σ. δηλαδή ένας κομμουνιστής) θα τα αντιμαχόταν ως απόπειρα να ξεπουληθεί η επανάσταση. Δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντικαταστήσουν την αγορά, όσο για να σταματήσουν τις μάζες από το να στραφούν εναντίον της…”.
Με ξεκάθαρη σκέψη και χωρίς ενδοιασμούς το άρθρο σημειώνει ότι:
“Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε μια παράδοξη σκέψη. Οι σκληροπυρηνικοί καπιταλιστές πρέπει να ψηφίσουν έναν Δημοκρατικό πρόεδρο το 2020 -ακόμα και έναν σχετικά αριστεριστή- αντί για έναν Ρεπουμπλικάνο. Άλλωστε, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς είναι λιγότερο δημοφιλές από οποιαδήποτε άλλη περίοδο μετά τη δεκαετία του 1930…” και διαπιστώνοντας ότι η δυσαρέσκεια του κόσμου έχει χτυπήσει κόκκινο με την πολιτική των ρεπουμπλικάνων σχολιάζει και συμβουλεύει: “Μια απάντηση στη δυσαρέσκεια αυτή είναι να μην υπάρξει καμία υποχώρηση. Μια πιο συνετή απάντηση είναι να συγκρατηθεί ο θυμός με την πραγματοποίηση ρεαλιστικών παραχωρήσεων…”.

Περιγράφοντας την πολιτική Τράμπ προσθέτει “Αν αυτό είναι το σχέδιο της δεξιάς για τη σωτηρία του συστήματος της ελεύθερης αγοράς, τότε οι καπιταλιστές πρέπει να δοκιμάσουν την τύχη τους με την αριστερά. Μπορεί να υπάρξει ένα μέλλον στο οποίο ένα πιο γενναιόδωρο κοινωνικό κράτος, χρηματοδοτούμενο από τους φόρους όσων πλούτισαν από τον δεκαετή πληθωρισμό των στοιχείων ενεργητικού, θα κατευνάσει ένα μέρος της αντικαπιταλιστικής οργής…”. Και λίγο παρακάτω “Μια ακόμα προεδρική θητεία με τις ίδιες πολιτικές θα αποτελούσε πράγματι μια τακτική νίκη για τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς, αλλά θα εμπεριείχε στρατηγικό ρίσκο. Για χάρη της βραχυπρόθεσμης ικανοποίησης των χαμηλότερων φόρων και των λιγότερο ρυθμισμένων αγορών, ρισκάρουν το βάθεμα της απογοήτευσης ενός εκλογικού σώματος, το οποίο ανησυχεί ήδη για την ακριβοδικία του συστήματος… Η προτεραιότητα των καπιταλιστών δεν είναι η εκλογή των Ρεπουμπλικανών. Είναι η διατήρηση της λαϊκής στήριξης στον καπιταλισμό. Αν αυτό επιτυγχάνεται καλύτερα μέσω κάποιων μέτρων αναδιανομής και ρύθμισης των αγορών, δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει…” (!).

Προχωρά όμως ακόμα περισσότερο και σχολιάζει το τι μπορεί να γίνει με συγκεκριμένα πρόσωπα της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής, όπως η δημοκρατική ριζοσπάστρια Ελίζαμπεθ Γουόρεν. Να τι πρέπει να γίνει με τέτοια πρόσωπα, λέει: “Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσο μισητή είναι η Ελίζαμπεθ Γουόρεν στη Wall Street. Ακόμα και δυνητικοί χρηματοδότες των Δημοκρατικών αναρωτιούνται τι θα κάνουν αν η Γερουσιαστής της Μασαχουσέτης κερδίσει το χρίσμα για τις προεδρικές εκλογές του 2020. Το έγκλημά της; Η προτίμηση στη φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας και στη ρύθμιση των χρηματοοικονομικών αγορών. Είναι λογικό για τους τραπεζίτες να ανησυχούν για τις πολιτικές αυτές. Αλλά θα έπρεπε να ανησυχούν και για τον θυμό που θα συσσωρευτεί, αν δεν εφαρμοστούν πολιτικές σαν αυτές που προτείνει. Η κ. Γουόρεν είναι «καπιταλίστρια ως το κόκκαλο». Θέλει περισσότερο, όχι λιγότερο ανταγωνισμό στην οικονομία. Αν οι καπιταλιστές πιστεύουν ότι τέσσερα ή οκτώ χρόνια από την αριστερίστικη τεχνοκρατία της είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, τότε δεν χρησιμοποιούν τη φαντασία τους όσο θα έπρεπε. Καλύτερα αυτή παρά μια πιο σκληρή σύγκρουση με την κοινή γνώμη στο μέλλον. Καλύτερα μια ελεγχόμενη έκρηξη, από μια που θα είναι απρόοπτη και ανεξέλεγκτη. Αυτή τη στιγμή, ο πολιτικός διάλογος αφορά τις υπερβολές του καπιταλισμού….” Και συμπληρώνει με έμφαση: “Πολύ σύντομα, θα προχωρήσει στα θεμέλια του ίδιου του συστήματος…”.

Αυτά είναι σχόλια και σκέψεις ενός συνειδητού καπιταλιστή στους FT. Αν εφαρμόσουμε τις διαπιστώσεις τους εδώ στην Ελλάδα εύκολα θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε για πολλούς “αριστερούς” ακόμα και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς όπως λένε οι FT για την κ. Γουόρεν, ότι είναι «καπιταλιστές ως το κόκαλο»…

Για την αντιγραφή Γ. Αγγ.