Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη
Ενάντια στο Ρεύμα
Τέταρτη Διεθνής, Μάιος 1948
Από την επιθεώρηση Τέταρτη Διεθνής, Τόμος 9, Τεύχος 3, Μάιος 1948, σελ. 86-89.
Μεταγραφή και επιμέλεια από τον Einde O’Callaghan για το ETOL (Encyclopedia of Trotskyism on–line, Εγκυκλοπαίδεια του Tροτσκισμού στο Διαδίκτυο, https://www.marxists.org/history/etol/index.htm ) .
αποικιοκρατών κατά την εξέγερση του 1936 – 1939
Το άρθρο που δίνει στη δημοσιότητα σε ελληνική μετάφραση η Νέα Προοπτική έχει γραφτεί πριν από 77 χρόνια, όταν κορυφωνόταν το δράμα του λαού της Παλαιστίνης με την επίσημη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ πάνω στο έδαφος της Παλαιστίνης με εξανδραποδισμό του Παλαιστινιακού Αραβικού λαού της. Η Νάκμπα, η καταστροφή του Παλαιστινιακού λαού ήταν σύμφυτη με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Ο τωρινός γενοκτονικός πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα και η συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση στη Δυτική Όχθη έχει τις ρίζες της σε εκείνη την πράξη του 1948 και στην απόφαση της 29ης Νοεμβρίου 1947, όταν η γενική συνέλευση του νεοδημιουργημένου τότε ΟΗΕ ψήφισε τον τεμαχισμό της Παλαιστίνης.
Το κείμενο των τροτσκιστών της Παλαιστίνης του Μαῒου 1948 δίνει σημαντικές πληροφορίες για το πώς οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις αντέδρασαν στην ίδρυση του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ. Αντίθετα με τις οργανώσεις του σταλινοποιημένου Κομμουνιστικού Κόμματος Παλαιστίνης, που ακολούθησαν τυφλά και κατά γράμμα τη γραμμή τού Στάλιν, οι Παλαιστίνιοι, Εβραίοι και Άραβες, μπολσεβίκοι – λενινιστές τροτσκιστές υπερασπίζονται την μέχρι τότε θέση αρχών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ενάντια στο σιωνιστικό και ιμπεριαλιστικό σχέδιο διχοτόμησης και αποικιοκρατικής κατοχής της Παλαιστίνης. Σίγουρα στο κείμενο αυτό μπορεί κάποιος σήμερα να βρει πτυχές ξεπερασμένες, άστοχες ή και λαθεμένες, όμως είναι ένα ιστορικό κείμενο που αξίζει να μελετηθεί από τους αγωνιστές σήμερα, στην πάλη ενάντια στη σιωνιστική γενοκτονία, και για την επεξεργασία μιας απαραίτητης επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής για μια ενιαία, ελεύθερη, χωρίς διακρίσεις, σοσιαλιστική Παλαιστίνη, στα πλαίσια μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των ελεύθερων λαών της Μέσης Ανατολής.
Σίγουρα η θέση που διατυπώνεται στο υποκεφάλαιο Ένας αμυντικός πόλεμος; ότι «Αυτός ο πόλεμος (του 1948) δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει προοδευτικό χαρακτήρα από καμία πλευρά», είναι λανθασμένη. Ανεξάρτητα από την κριτική που πρέπει να ασκηθεί στον ρόλο που έπαιξαν οι τότε αραβικές αστικές και φεουδαλικές ηγεσίες, τις προσπάθειες συμβιβασμού τους με τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό, απέναντι στην σύγκρουση του 1948 και την Νάκμπα οι επαναστάτες μαρξιστές και η διεθνής εργατική τάξη δεν κρατούν “ίσες αποστάσεις” “ουδετερότητας”. Το Αραβικό εθνικό κίνημα, κίνημα καταπιεσμένου έθνους που απειλείται από τον ιμπεριαλισμό και την σιωνιστική εποικιστική αποικιοκρατία και εθνοκάθαρση είχε κι έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση ενός αμυντικού απελευθερωτικού πολέμου. Αυτός μπορεί να είναι τελικά νικηφόρος με την εργατική τάξη επικεφαλής των φτωχών λαϊκών μαζών και με την αμέριστη υποστήριξη των επαναστατικών δυνάμεων και της εργατικής τάξης στην περιοχή αλλά και στα μητροπολιτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα διεθνώς.
Είναι προς τιμή των Εβραίων και Αράβων κομμουνιστών – τροτσκιστών του 1948 ότι όταν όλες οι δυνάμεις του πλανήτη και η νικηφόρα στον πόλεμο ΕΣΣΔ τάσσονταν υπέρ της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ -πάνω στο πληγωμένο και σφαγιασμένο σώμα του λαού της Παλαιστίνης- κράτησαν ψηλά τη σημαία του επαναστατικού διεθνισμού και της υπεράσπισης των καταπιεζομένων λαών.
Ακολουθεί το κείμενο του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Συνδέσμου της Παλαιστίνης, τμήματος της Τέταρτης Διεθνούς.
Θόδωρος Κουτσουμπός
* * *
Πολιτικοί και διπλωμάτες εξακολουθούν να προσπαθούν να βρουν μια φόρμουλα για την καταστροφική κατάσταση στην οποία έχει βυθιστεί η Παλαιστίνη λόγω της απόφασης του ΟΗΕ για τη διχοτόμηση. Πρόκειται για «παραβίαση της διεθνούς ειρήνης» ή μήπως πρόκειται απλώς για «εχθρικές πράξεις»; Σε ό,τι μας αφορά, δεν έχει νόημα αυτή η διάκριση. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες δολοφονιών ή ακρωτηριασμών ανδρών και γυναικών, ηλικιωμένων και νέων, Εβραίων ή Αράβων. Όπως πάντα, οι εργαζόμενες μάζες και οι φτωχοί υποφέρουν περισσότερο.
Όχι πολύ καιρό πριν, οι Άραβες και οι Εβραίοι εργάτες ενώθηκαν σε απεργίες ενάντια σε έναν ξένο καταπιεστή. Αυτός ο κοινός αγώνας τερματίστηκε. Σήμερα οι εργάτες υποκινούνται να σκοτωθούν μεταξύ τους. Οι υποκινητές τα κατάφεραν.
«Οι Βρετανοί θέλουν να ματαιώσουν τη διχοτόμηση μέσω της αραβικής τρομοκρατίας», εξηγούν οι Σιωνιστές. Σαν να μην ήταν αυτή η κοινοτική σύγκρουση το ίδιο το όργανο με το οποίο επιτυγχάνεται η διχοτόμηση! Ήταν εύκολο για τους ιμπεριαλιστές να το προβλέψουν αυτό και είναι ικανοποιημένοι με την πορεία των γεγονότων.
Τι τσεκούρι ακονίζουν οι Μπέβιν-Τσόρτσιλ;
Η Βρετανία ήταν ηττημένη στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος των ξένων περιουσιακών της στοιχείων. Η βιομηχανία της έχει μείνει πίσω. Η οικοδόμηση του παραγωγικού της μηχανισμού απαιτεί δολάρια και ανθρώπινο δυναμικό.
Η «τήρηση της τάξης» στην Παλαιστίνη κοστίζει στην Αγγλία πάνω από 35 εκατομμύρια λίρες ετησίως, ένα ποσό που υπερβαίνει το κέρδος που μπορεί να αποσπάσει από αυτή τη χώρα. Η διχοτόμηση θα την απαλλάξει από τις οικονομικές της υποχρεώσεις, θα της επιτρέψει να απασχολεί τους στρατιώτες της στην παραγωγική διαδικασία, ενώ η πηγή εισοδήματός της θα παραμείνει άθικτη. – Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Με τον διαχωρισμό μπαίνει μια σφήνα ανάμεσα στον Άραβα και τον Εβραίο εργάτη. Το σιωνιστικό κράτος με τις προκλητικές γραμμές οριοθέτησής του θα προκαλέσει την άνθηση αλυτρωτικών κινημάτων (αντιποίνων) εκατέρωθεν, θα υπάρξουν μάχες για μια «Αραβική Παλαιστίνη» και για ένα «εβραϊκό κράτος εντός των ιστορικών συνόρων του Eretz Israel (Γης του Ισραήλ)». Ως αποτέλεσμα, η σοβινιστική ατμόσφαιρα που δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο θα δηλητηριάσει τον αραβικό κόσμο στη Μέση Ανατολή και θα καταπνίξει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των μαζών, ενώ οι Σιωνιστές και οι Άραβες φεουδάρχες θα ανταγωνίζονται για ιμπεριαλιστικές εύνοιες.
Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Βρετανία για τα πλεονεκτήματα που αποκομίζει από τη διχοτόμηση είναι να παραιτηθεί από το μονοπώλιο κυριαρχίας της σε αυτή τη χώρα. Από την άλλη πλευρά, η Wall Street πρέπει να βγει ανοιχτά και να συνεισφέρει το μερίδιό της στη βρωμιά της διαφύλαξης των ιμπεριαλιστικών θέσεων. Αυτό, φυσικά, αμαυρώνει τη «δημοκρατική» φήμη του κράτους του δολαρίου, ενώ ταυτόχρονα προσθέτει στο κύρος της Μεγάλης Βρετανίας. Η διχοτόμηση, επομένως, είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών ληστών που προκύπτει από έναν αλλαγμένο αστερισμό εξουσίας.
Η Λειτουργία του ΟΗΕ
Αν οι Αγγλοαμερικανοί ιμπεριαλιστές είχαν επιβάλει αυτή τη «λύση» στην Παλαιστίνη, το άθλιο παιχνίδι θα ήταν εμφανές σε ολόκληρη την Αραβική Ανατολή. Ωστόσο, το απέφυγαν: το «πρόβλημα» μεταφέρθηκε στον ΟΗΕ. Η λειτουργία του ΟΗΕ ήταν να γλυκάνει το πικρό πιάτο που μαγειρεύεται στην ιμπεριαλιστική κουζίνα, ντύνοντάς το, σύμφωνα με τα λόγια του Μπέβιν, με την ανοησία της «συνείδησης του κόσμου που αποδίδει δικαιοσύνη». Ακριβώς! Και οι διπλωμάτες των μικρότερων χωρών χόρευαν στον ρυθμό του φλάουτου του δολαρίου, επαναλαμβάνοντας την «κοινή γνώμη του κόσμου». Και τα ιδιόμορφα καστ σε αυτή την παράσταση επέτρεψαν στη Μεγάλη Βρετανία να εμφανιστεί ως ο Φύλακας Άγγελος, ξεχειλίζοντας από συμπάθεια και για τις δύο πλευρές.
Και η Σοβιετική Ένωση; Γιατί οι εκπρόσωποί της δεν χαρακτήρισαν το παιχνίδι του ΟΗΕ ως την απάτη που πραγματικά είναι; – Προφανώς, η τρέχουσα εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ δεν ασχολείται με τις μάχες των αποικιακών μαζών. Και καθώς το παλαιστινιακό ζήτημα είναι μια υπόθεση δεύτερης κατηγορίας για τους «Μεγάλους», οι Σοβιετικοί διπλωμάτες έκριναν σκόπιμο να επικεντρωθούν σε όσα είχε πει ο Στάλιν σχετικά με το ότι «η Σοβιετική Ένωση ήταν έτοιμη να συναντήσει την Αμερική και τη Βρετανία στα μισά του δρόμου, παρά τις οικονομικές και κοινωνικές διαφορές».
Έτσι «έλυσε» ο ΟΗΕ το παλαιστινιακό πρόβλημα. Ωστόσο, είναι το ίδιο δυσάρεστο πιάτο που έχει ετοιμαστεί για την Ινδία, την Ελλάδα και την Ινδοκίνα.
Τι έχουν να κερδίσουν οι Εβραίοι με τη διχοτόμηση;
Οι Σιωνιστές κυριεύτηκαν από μια αίσθηση θριάμβου όταν τους προσφέρθηκε το κόκαλο από τους μάγειρες του ΟΗΕ. «Το έργο μας, ο δίκαιος σκοπός μας νίκησε… ενώπιον του φόρουμ των εθνών».
Οι Σιωνιστές έχουν τη συνήθεια να ζητούν «δικαιοσύνη» από τους εχθρούς του εβραϊκού λαού από την εποχή του Χερτσλ: από τον Τσάρο, τον Γερμανό Κάιζερ, τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές, τη Γουόλ Στριτ. Τώρα είδαν την ευκαιρία τους. Η Wall Street διανέμει δάνεια και «πολιτική ανεξαρτησία». Φυσικά, όχι τυχαία. Το τίμημα πρέπει να πληρωθεί με αίμα.
Το εβραϊκό κράτος, αυτό το δώρο του Τρούμαν και του Μπέβιν, δίνει στην καπιταλιστική οικονομία των Σιωνιστών μια ανάσα. Αυτή η οικονομία στηρίζεται σε πολύ σαθρά θεμέλια. Τα προϊόντα της δεν μπορούν να ανταγωνιστούν την παγκόσμια αγορά. Η μόνη της ελπίδα είναι η εσωτερική αγορά από την οποία αποκλείονται τα αραβικά αγαθά. Έτσι, το πρόβλημα της εβραϊκής μετανάστευσης έχει καταστεί ένα πρόβλημα ζωής ή θανάτου.
Η συνεχής ροή μεταναστών που θα έρθουν με τα απομεινάρια των περιουσιών τους είναι πιθανό να αυξήσει την κυκλοφορία των αγαθών, θα επιτρέψει στους αστούς παραγωγούς να ξεφορτωθούν τα ακριβά εμπορεύματά τους. Η μαζική μετανάστευση θα ήταν επίσης πολύ χρήσιμη ως μέσο για την επιβολή μείωσης των μισθών που «επιβαρύνουν τόσο πολύ» την εβραϊκή βιομηχανία. Ένα κράτος που εμπλέκεται σε αναπόφευκτες στρατιωτικές συγκρούσεις θα σήμαινε διαταγές από τον «Εβραϊκό Στρατό», μια πηγή «εβραϊκών» κερδών που δεν πρέπει να υποτιμάται καθόλου. Ένα κράτος θα σήμαινε χιλιάδες άνετες θέσεις για βετεράνους σιωνιστές αξιωματούχους.
Ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό;
Οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί. Θα πρέπει να πληρώσουν τις υψηλές τιμές μετά την απαγόρευση των αραβικών προϊόντων. Θα καταρρεύσουν κάτω από τον ζυγό των αμέτρητων φόρων, άμεσων και έμμεσων. Θα πρέπει να καλύψουν το έλλειμμα του εβραϊκού κράτους. Ζουν στην ύπαιθρο, χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι τους, ενώ οι θεσμοί τους έχουν «πιο σημαντικές δουλειές» να ασχοληθούν.
Ο Εβραίος εργάτης, έχοντας χωριστεί από τον Άραβα συνάδελφό του και εμποδισμένος να αγωνιστεί σε έναν κοινό ταξικό αγώνα, θα βρεθεί στο έλεος των ταξικών του εχθρών, του ιμπεριαλισμού και της σιωνιστικής αστικής τάξης. Θα είναι εύκολο να τον ξεσηκώσουν ενάντια στον προλετάριο σύμμαχό του, τον Άραβα εργάτη, «που του στερεί θέσεις εργασίας και μειώνει το επίπεδο των μισθών» (μια μέθοδος που δεν έχει αποτύχει στο παρελθόν!). Δεν είπε μάταια ο Βάιτσμαν ότι «το εβραϊκό κράτος θα ανακόψει την κομμουνιστική επιρροή». Ως αποζημίωση, στον Εβραίο εργάτη απονέμεται το προνόμιο να πεθάνει ως ήρωας στο βωμό τού εβραϊκού κράτους.
Και ποιες υποσχέσεις δίνει το εβραϊκό κράτος; Είναι όντως ένα βήμα προς τη λύση του εβραϊκού προβλήματος;
Η διχοτόμηση δεν είχε σκοπό να λύσει την εβραϊκή δυστυχία ούτε είναι πιθανό να το κάνει ποτέ. Αυτό το κράτος νάνος που είναι πολύ μικρό για να απορροφήσει τις εβραϊκές μάζες δεν μπορεί καν να λύσει τα προβλήματα των πολιτών του. Το εβραϊκό κράτος μπορεί μόνο να μολύνει την αραβική Ανατολή με αντισημιτισμό και μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί -όπως είπε ο Τρότσκι- μια αιματηρή παγίδα για εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους.
Η διχοτόμηση ρίχνει νερό στο μύλο των αντιδραστικών Αράβων
Οι ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου αντέδρασαν στην απόφαση για διχοτόμηση με ομιλίες γεμάτες απειλές και ενθουσιασμό. Στην πραγματικότητα, ένα σιωνιστικό κράτος είναι για αυτούς ένα θεόσταλτο δώρο από τον Αλλάχ. Το κάλεσμα των εργατών και των φελάχων στον «ιερό πόλεμο για τη σωτηρία της Παλαιστίνης» υποτίθεται ότι καταπνίγει τις κραυγές τους για ψωμί, γη και ελευθερία. Μια ακόμη δοκιμασμένη στο χρόνο μέθοδος εκτροπής ενός πικραμένου λαού ενάντια στον εβραϊκό και κομμουνιστικό κίνδυνο.
Στην Παλαιστίνη η φεουδαρχική κυριαρχία έχει αρχίσει τελευταία να χάνει έδαφος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η αραβική εργατική τάξη αυξήθηκε σε αριθμό και πολιτική συνείδηση. Εβραίοι και Άραβες εργάτες εξεγέρθηκαν ενάντια στον ξένο καταπιεστή, εναντίον του οποίου κατέβηκαν μαζί σε απεργίες. Ένα ισχυρό αριστερό συνδικάτο είχε δημιουργηθεί και ο «Σύνδεσμος Εργατών των Αράβων της Παλαιστίνης» είχε ξεκινήσει μια πορεία απελευθέρωσης από την επιρροή των Χουσεϊνιστών. Η δολοφονία του αρχηγού της, Σάμι Τάχα, που διαπράχθηκε από μισθωτούς της Αραβικής Ύπατης Επιτροπής δεν μπόρεσε να συγκρατήσει αυτή την εξέλιξη. Αλλά εκεί που απέτυχαν οι Χουσεϊνιστές, πέτυχε η απόφαση του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, του ΟΗΕ. Η απόφαση της διχοτόμησης κατέπνιξε την ταξική πάλη των Παλαιστινίων εργατών. Η προοπτική να βρεθούν στα χέρια των Σιωνιστών «κατακτητών γης και εργασίας» προκαλεί φόβο και άγχος στους Άραβες εργάτες και τους φελάχους. Τα εθνικιστικά πολεμικά συνθήματα πέφτουν σε γόνιμο έδαφος. Και οι φεουδάρχες δολοφόνοι βλέπουν την ευκαιρία τους. Έτσι, η πολιτική της διχοτόμησης επιτρέπει στους φεουδάρχες να γυρίσουν πίσω τον τροχό της ιστορίας.
Μια Πρώτη Σύνοψη
Η πρώιμη σοδειά της πολιτικής διχοτόμησης: Εβραίοι και Άραβες πνίγονται σε μια θάλασσα σοβινιστικού ενθουσιασμού. Θρίαμβος από τη μία, οργή και αγανάκτηση από την άλλη. Κομμουνιστές δολοφονούνται. Υποκινούνται πογκρόμ μεταξύ Εβραίων. Οφθαλμός αντί οφθαλμού για δολοφονίες και προβοκάτσιες. Οι τρομοκρατικές “επιδρομές τιμωρίας” της Χαγκάνα είναι λάδι για τη μηχανή προπαγάνδας των Αράβων πατριωτών στην εκστρατεία τους να στρατολογήσουν τις μάζες για περισσότερη αιματοχυσία. Η στρατιωτική σύγκρουση και η συντριβή των εργατικών κινημάτων αποτελούν ευλογία για τους σοβινιστές εξτρεμιστές και στα δύο στρατόπεδα.
σιωνιστικές φασιστικές συμμορίες
Τι γίνεται με τους Εβραίους «κομμουνιστές»;
Το πατριωτικό κύμα κάνει την ουδετερότητα πολύ άβολη. Τα σιωνιστικά «σοσιαλιστικά» κόμματα σύντομα «διόρθωσαν» τις αντιιμπεριαλιστικές τους φράσεις και την πεισματική «αντίσταση» ενάντια στον «τεμαχισμό της χώρας σε κομμάτια» και έδωσαν την πλήρη και ενθουσιώδη υποστήριξή τους στην ιμπεριαλιστική πολιτική διχοτόμησης. Αυτό ήταν ένα ασήμαντο ζήτημα, ένα ζήτημα απλής αλλαγής της σιωνιστικής τακτικής.
Ωστόσο, θα μπορούσε να περιμένει κανείς ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης θα υιοθετούσε διαφορετική θέση. Δεν έχουν επανειλημμένα προειδοποιήσει για τα μοιραία αποτελέσματα που αναπόφευκτα θα επέλθουν με την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους; «Η διχοτόμηση αναγκαστικά θα είναι καταστροφική τόσο για τους Εβραίους όσο και για τους Άραβες… η διχοτόμηση είναι ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο που αποσκοπεί στο να δώσει στη βρετανική κυριαρχία μια νέα πνοή…» (στοιχεία που δόθηκαν από το ΚΚΠ ενώπιον της Αγγλοαμερικανικής Επιτροπής Έρευνας στις 25 Μαρτίου 1946). Ο γραμματέας του κόμματος τήρησε πιστά αυτή τη στάση μέχρι και τον Ιούλιο του 1947, όταν δήλωσε ενώπιον της επιτροπής του ΟΗΕ: «Αρνούμαστε κατηγορηματικά το σχέδιο διχοτόμησης, καθώς αυτό το σχέδιο είναι επιζήμιο για τα συμφέροντα των δύο λαών». Ωστόσο, αφού αυτό το σχέδιο υλοποιήθηκε με την υποστήριξη των σοβιετικών εκπροσώπων, η Kol Ha’am (το κεντρικό όργανο των Σταλινικών) έσπευσε να δηλώσει ότι «η δημοκρατία και η δικαιοσύνη νίκησαν (!)». Και μέσα σε μια νύχτα εμφανίστηκε ένα νεοβαπτισθέν κόμμα: το όνομα Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης άλλαξε σε Κομμουνιστικό Κόμμα του “Έρετς Ισραέλ” (Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ). Έτσι, ακόμη και το τελευταίο ίχνος επαφής με τον αραβικό πληθυσμό διακόπηκε. Το χάσμα που τους χώριζε ακόμα από τον Σιωνισμό τελικά γεφυρώθηκε. Αντί να είναι η πρωτοπορία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των αραβικών και εβραϊκών μαζών, το Παλαιστινιακό Κομμουνιστικό Κόμμα έγινε η «κομμουνιστική» ουρά των «αριστερών» Σιωνιστών. Ακριβώς την ώρα που ο Σιωνισμός δείχνει σε όλους το αντεπαναστατικό του πρόσωπο, την κραυγαλέα δουλοπρέπειά του στον ιμπεριαλισμό. Έτσι, το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα χλεύασε όλα τα προηγούμενα στοιχεία που ξεσκέπαζαν τις ιμπεριαλιστικές και σιωνιστικές απαιτήσεις.
Γιατί χρεοκόπησαν;
Η πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος της Παλαιστίνης στερείται οποιασδήποτε συνεπούς γραμμής. Η πολιτική του ΚΚΠ αντανακλά τόσο τις ανάγκες που απορρέουν από την ταξική πάλη των Εβραίων εργατών στην Παλαιστίνη όσο και τις ανάγκες της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής. Οι ανάγκες του ταξικού πολέμου, ωστόσο, απαιτούν μια συνεπή διεθνή πολιτική, την άρνηση του Σιωνισμού, των διακρίσεων που κάνει μεταξύ Αράβων και Εβραίων. Από την άλλη πλευρά, η ανάγκη προσαρμογής της κομματικής γραμμής στους διπλωματικούς ελιγμούς της ΕΣΣΔ απαιτεί μια «ελαστική» πολιτική, μια πολιτική χωρίς ραχοκοκαλιά. Ως αποτέλεσμα, βρίσκουμε την περιβόητη διστακτικότητα και τα ζιγκ-ζαγκ που έχουν πλέον δέσει το ΚΚΠ στη σιωνιστική άμαξα Ο πέμπτος τροχός!
Και οι Άραβες «Κομμουνιστές»;
Οι Άραβες σταλινικοί, ο «Σύνδεσμος Εθνικής Απελευθέρωσης», δεν τα πήγαν καλύτερα από τους Εβραίους ομολόγους τους. Βρίσκονταν σε δύσκολη θέση καθώς έπρεπε να δικαιολογήσουν τη ρωσική υποστήριξη προς το εβραϊκό κράτος. Δεν ήταν δυνατό να περιμένουν ότι οι Άραβες εργάτες θα αποδεχτούν αυτή τη γραμμή, σε καμιά περίπτωση. Γνώριζαν την παρέμβαση της σοβιετικής διπλωματίας για αυτό που επέφερε: την διάλυση της «ενότητας των Παλαιστινίων εργατών» με ένα ύπουλο πλήγμα. Μετά την δήλωση του Ζαράπκιν υπέρ της διχοτόμησης, οι άνθρωποι του Συνδέσμου Εθνικής Απελευθέρωσης βρέθηκαν περικυκλωμένοι από περιφρόνηση και εχθρότητα.
Η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης υπονόμευσε τη θέση του Συνδέσμου ανάμεσα στους Άραβες εργάτες. Έτσι άνοιξε μια πόρτα στην αντιδραστική, σοβινιστική εκστρατεία ενάντια στον «ερυθρό κίνδυνο». Προς το παρόν, ο Σύνδεσμος Εθνικής Απελευθέρωσης υποστηρίζει την ειρήνη και ασχολείται με την αποκάλυψη του προκλητικού ρόλου που διαδραματίζει η βρετανική κυβέρνηση. Αλλά επειδή είχε ζητήσει «εθνική ενότητα» (με τους φεουδάρχες Χουσεϊνιστές τους νυν υποκινητές του πολέμου τα τελευταία χρόνια), η τωρινή του στάση δεν πείθει. Ο Σύνδεσμος Εθνικής Απελευθέρωσης έπεισε τους Άραβες εργάτες ότι η κινητήρια δύναμη της πολιτικής του δεν είναι το συμφέρον του παλαιστινιακού προλεταριάτου, αλλά το συμφέρον του Κρεμλίνου.
Ένας αμυντικός πόλεμος;
Τα δύο στρατόπεδα σήμερα κινητοποιούν τις μάζες με την επίκληση της «αυτοάμυνας». «Μας επιτέθηκαν, ας αμυνθούμε!» λένε οι Σιωνιστές. «Ας αποτρέψουμε τον κίνδυνο μιας εβραϊκής κατάκτησης!» – δηλώνει η Ανώτατη Αραβική Επιτροπή. Πού βρίσκεται η αλήθεια;
Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Ο πόλεμος στον οποίο ηγούνται οι Άραβες φεουδάρχες δεν είναι παρά η συνέχεια του αντιδραστικού τους πολέμου ενάντια στον εργάτη και τον φελάχο που αγωνίζονται να αποτινάξουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Για τους φεουδάρχες αφέντες, «σωτηρία της Παλαιστίνης» σημαίνει διασφάλιση των εσόδων τους σε βάρος των φελάχων, διατήρηση της αυταρχικής τους κυριαρχίας στην πόλη και την ύπαιθρο, συντριβή των προλεταριακών οργανώσεων και της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης.
Ο πόλεμος που διεξάγουν οι Σιωνιστές είναι η συνέχεια της επεκτατικής πολιτικής τους που βασίζεται στις διακρίσεις μεταξύ των δύο λαών: υπερασπίζονται το kibbush avoda (εκδίωξη του αραβικού εργατικού δυναμικού), το kibbush adama (εκδίωξη των Αράβων αγροτών από την γη), το μποϊκοτάζ των αραβικών αγαθών, την «εβραϊκή κυριαρχία». Η στρατιωτική σύγκρουση είναι άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής των Σιωνιστών κατακτητών.
Αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει προοδευτικό χαρακτήρα από καμία πλευρά. Ο πόλεμος δεν απελευθερώνει τις προοδευτικές δυνάμεις ούτε εξαλείφει τα κοινωνικά και οικονομικά εμπόδια στην πορεία ανάπτυξης των δύο εθνών. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Είναι πιθανό να συσκοτίσει τον ταξικό ανταγωνισμό και να ανοίξει την πόρτα για εθνικιστικές υπερβολές. Αποδυναμώνει το προλεταριάτο και ενισχύει τον ιμπεριαλισμό και στα δύο στρατόπεδα.
Τι πρέπει να γίνει;
Κάθε πλευρά είναι «αντιιμπεριαλιστική» μέχρι το κόκκαλο, απασχολημένη με την ανίχνευση των αντιδραστικών – στο αντίθετο στρατόπεδο. Και ο ιμπεριαλισμός φαίνεται πάντα – να βοηθάει την άλλη πλευρά. Αλλά αυτό το είδος αποκάλυψης είναι λάδι στη φωτιά των ιμπεριαλιστών. Διότι η εξωφρενική πολιτική του ιμπεριαλισμού βασίζεται σε πράκτορες και πρακτορεία και στα δύο στρατόπεδα. Επομένως, λέμε στον παλαιστινιακό λαό, απαντώντας στους πατριώτες πολεμοκάπηλους: Κάντε αυτόν τον πόλεμο μεταξύ Εβραίων και Αράβων, που εξυπηρετεί τον σκοπό του ιμπεριαλισμού, κοινό πόλεμο και των δύο εθνών ενάντια στον ιμπεριαλισμό!
Αυτή είναι η μόνη λύση που εγγυάται πραγματική ειρήνη. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας, ο οποίος πρέπει να επιτευχθεί χωρίς παραχωρήσεις στο σοβινιστικό κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στις μάζες.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
«Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στη δική μας χώρα!» – αυτά είχαν να πουν στους εργάτες ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ όταν οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλδημοκράτες τούς υποκινούσαν στη σφαγή των συναδέλφων τους εργατών σε άλλες χώρες. Με αυτό το πνεύμα λέμε στους Εβραίους και Άραβες εργάτες: Ο εχθρός είναι στο δικό σας στρατόπεδο!
- Εβραίοι εργάτες! Ξεφορτωθείτε τους Σιωνιστές προβοκάτορες που σας λένε να θυσιαστείτε στο βωμό του εβραϊκού κράτους.
- Άραβα εργάτη και φελάχε! Ξεφορτωθείτε τους σοβινιστές προβοκάτορες που σας βάζουν σε αιματοχυσία για το καλό και την τσέπη τους.
- Εργάτες των δύο λαών, ενωθείτε σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους πράκτορές του!
Το πρόβλημα που απασχολεί όλους στις μέρες μας είναι η ασφάλεια. Οι Εβραίοι εργάτες ρωτούν: «Πώς να προστατεύσουμε τις ζωές μας; Δεν πρέπει να υποστηρίξουμε τη “Χαγκάνα”;» Και οι Άραβες εργάτες και οι φελάχοι ρωτούν: «Δεν πρέπει να ενταχθούμε στη «Νατζάντα» ή στη «Φουτουβά» για να αμυνθούμε από τις επιθέσεις των Σιωνιστών;»
Πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ της πρακτικής και της πολιτικής πλευράς αυτού του ζητήματος. Δεν μπορούμε να ματαιώσουμε την κινητοποίηση και επομένως δεν λέμε στους εργαζόμενους να αρνηθούν να κινητοποιηθούν. Αλλά είναι καθήκον μας να καταγγείλουμε τον αντιδραστικό χαρακτήρα αυτών των σοβινιστικών οργανώσεων, ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ο μόνος δρόμος για την ειρήνη μεταξύ των δύο λαών αυτής της χώρας είναι να στρέψουμε τα όπλα εναντίον των υποκινητών των δολοφονιών και στα δύο στρατόπεδα!
Αντί για τις αφηρημένες «αντιιμπεριαλιστικές» φράσεις των σοσιαλπατριωτών που καλύπτουν την υποτέλειά τους στον ιμπεριαλισμό, δείχνουμε έναν πρακτικό τρόπο για να πολεμήσουμε τον ξένο καταπιεστή: αποκαλύπτοντας τους τοπικούς πράκτορές του, υπονομεύοντας την επιρροή τους· έτσι ώστε ο Άραβας εργάτης και φελάχος να καταλάβει ότι η στρατιωτική εκστρατεία εναντίον των Εβραίων βοηθά στην επίτευξη της διχοτόμησης και βοηθά μόνο τους φεουδάρχες και τους ιμπεριαλιστές, ενώ διεξάγεται στις πλάτες του και πληρώνεται με το αίμα του· έτσι ώστε ο Εβραίος εργάτης να αναγνωρίσει επιτέλους την απάτη του Σιωνισμού και να καταλάβει ότι δεν θα είναι ελεύθερος και ασφαλής όσο δεν έχει καταργήσει τις εθνικές διακρίσεις, τον απομονωτισμό και την υποταγή στον ιμπεριαλισμό.
Πρέπει να διατηρούμε επαφή μεταξύ των εργαζομένων και των δύο λαών σε οποιονδήποτε χώρο εργασίας όπου αυτό είναι ακόμη εφικτό, προκειμένου να αποτρέψουμε προκλητικές πράξεις και να διαφυλάξουμε τη ζωή των εργαζομένων στην εργασία και στους δρόμους. Ας φτιάξουμε επαναστατικά στελέχη. Σε αυτή την πύρινη κόλαση του σοβινισμού πρέπει να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία της διεθνούς αδελφοσύνης.
Ενάντια στο Ρεύμα!
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός, που βρίσκεται σε κατήφορο, προσπαθεί να επιβιώσει διογκώνοντας φανταστικές εθνικές συγκρούσεις, καταπατώντας τις μάζες και κακοποιώντας τες. Μακροπρόθεσμα, αυτή η θεραπεία θα αποτύχει. Οι μάζες θα μάθουν το μάθημά τους μέσα από τα βάσανα. Θα γνωρίσουν τον εχθρό τους: τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή, που κρύβεται πίσω από την τοπική κυβερνητική του υπηρεσία. Με την ταξική πάλη να εντείνεται σε όλο τον κόσμο, και ιδιαίτερα στις αραβικές χώρες, το τέλος του αδελφοκτόνου πολέμου σε αυτή τη χώρα είναι αναπόφευκτο να έρθει.
Το πατριωτικό κύμα σήμερα παρασύρει όλους όσους δεν έχουν τις αρχές του διεθνούς κομμουνισμού στα θεμέλιά τους. Η επαναστατική δραστηριότητα σε αυτή τη συγκυρία απαιτεί υπομονή, επιμονή και διορατικότητα. Είναι ένας δρόμος γεμάτος κινδύνους και δυσκολίες. Αλλά είναι η μόνη διέξοδος από αυτό το πατριωτικό τέλμα. Λοιπόν, ας θυμηθούμε τα λόγια του Λένιν που, ειπωμένα σε παρόμοια κατάσταση, ισχύουν και για τη δική μας:
«Δεν είμαστε τσαρλατάνοι… Πρέπει να βασιστούμε στη συνείδηση των μαζών. Ακόμα κι αν είναι απαραίτητο να παραμείνουμε μειοψηφία, ας είναι έτσι. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε μειοψηφία. Θα συνεχίσουμε το έργο της κριτικής για να απελευθερώσουμε τις μάζες από την απάτη… Η γραμμή μας θα αποδειχθεί σωστή… Όλοι οι καταπιεσμένοι θα έρθουν σε ‘μάς. Δεν έχουν άλλη διέξοδο.»■
Μετάφραση Γιάν. Σιμ.
Για το ίδιο θέμα βλέπε και