Ένας χρόνο χωρίς τον σύντροφο Γιάννη Γιαννατσή (τον συν. Γιάννη ΚΑΤΕΕ).
Ο σύντροφος Γιάννης προδομένος από την καρδιά του μας άφησε απρόσμενα τα ξημερώματα της Τρίτης 1ης Σεπτέμβρη 2015, στα 55 του χρόνια. Από τότε ένα δυσαναπλήρωτο κενό υπάρχει στη σκέψη, στην καρδιά αλλά και στη δράση όλων των συντρόφων του στο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, αλλά και σε άλλους συντρόφους που μαζί του έδωσαν αγώνες. Όλοι μας, τον χρόνο που μας πέρασε, στις διαδηλώσεις, στις συγκεντρώσεις, στις συνελεύσεις, αναζητούσαμε ένα ψηλό τύπο με γυαλιά και μούσι, ολίγον ανατσούμπαλο, να μπει μπροστά στις μάχες, να μιλήσει. ΑΥΤΟΣ όμως έλειπε… έλειπε αλλά ήταν πάντα ΠΑΡΩΝ.
Ο σύντροφος Γιάννης από φοιτητής ακόμα στα ΚΑΤΕΕ -όπως λέγονταν τότε τα ΤΕΙ- (γι’ αυτό, ιδιαίτερα οι παλιοί σύντροφοι, τον αποκαλούσαμε Γιάννης ΚΑΤΕΕ), εντάχθηκε στις γραμμές του επαναστατικού μαρξισμού, στην Εργατική Διεθνιστική Ένωση από την οποία δημιουργήθηκε το ΕΕΚ, μαζί με την συντρόφισσα Τρισεύγενη, συντρόφισσα για πάντα και στη ζωή του και μέσα από αυτή την όμορφη σχέση ήρθε στη ζωή μια γλυκύτατη και αξιαγάπητη συντρόφισσα, η Γιάννα μας.
Από την πρώτη στιγμή, η ζωή του ταυτίστηκε με την πάλη για την επανάσταση, τον ελευθεριακό κουμμουνισμό, τον διεθνισμό και την οικοδόμηση του Επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης. Για 35 χρόνια στάθηκε στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την κοινωνική απελευθέρωση. Νεαρός φοιτητής πάλεψε στη νεολαία, ως στέλεχος των Νέων Σοσιαλιστών – νεολαία τότε της ΕΔΕ, για τον εργατικό επαναστατικό προσανατολισμό της. Συμμετείχε και οργάνωνε στην ηγεσία της νεολαίας, όλες τις εθνικές και διεθνείς καμπάνιες της ΕΔΕ και των Ν.Σ.
* Το 1982 συμμετείχε στην πορεία Ελευσίνα – Αθήνα με θέμα την πάλη ενάντια στην ανεργία και τον πόλεμο.
* Το 1983 από 13/2 εως 14/3 πήρε μέρος στη Διεθνή πορεία από την Τριρ της Γερμανίας (την γενέτειρα πόλη του Μαρξ) μέχρι το Λονδίνο, για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Μαρξ, παλεύοντας για τον επαναστατικό μαρξισμό στο κέντρο της Ευρώπης.
* Το 1983 από 21/11 μέχρι 12/12 έλαβε μέρος στην πανελλαδική καμπάνια της ΕΔΕ και των Ν.Σ διασχίζοντας την διαδρομή Θεσσαλονίκη- Αθήνα στην πορεία ενάντια στην ανεργία και τον πόλεμο.
* Το 1984 με το «τρένο των ανέργων» από Αλεξανδρούπολη μέχρι την Αθήνα, σταματώντας σε κάθε σταθμό και κάνοντας καμπάνια ενάντια στην ανεργία, την ακρίβεια για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την αναγκαιότητα του Επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης.
Σ’ όλη αυτή την περίοδο από το ’80 – ’85, την επαύριον της κατάρρευσης του Κεϊνσιανισμού και με την πετρελαϊκή κρίση παρούσα, ήταν ζωντανές και πρόσφατες οι επαναστατικές παραδόσεις του Μάη του’68 και του Πολυτεχνείου, τα κινήματα της ανατροπής των δικτατοριών σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, η αφύπνιση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε Ασία και Αφρική και πάνω από όλα η νίκη της βιετναμέζικης επανάστασης το 1975 – η πρώτη ήττα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά και η αντίδραση του καπιταλισμού με την εκλογή της Θάτσερ στην Αγγλία και του Ρήγκαν στην Αμερική. Αυτά τα γεγονότα, και καθώς ο συν. Γιάννης πάλευε κάτω από τη σημαία του Τροτσκισμού, τον διαμόρφωσαν σε όλη την ζωή του ως αταλάντευτο Διεθνιστή. Σ’ όλη την ζωή του ξεκίναγε από την ανάλυση της διεθνούς κατάστασης παλεύοντας για διεθνείς προοπτικές και ήταν πάντα εχθρικός στον εθνικισμό και την προσαρμογή στο εθνικό περιβάλλον.
Στην ίδια περίοδο στην Ελλάδα, είχαμε την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, που πολύ γρήγορα πρόδωσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες του λαού, γρήγορα άρχισε να φτιάχνει τα δικά του “τζάκια” βουτηγμένο στη διαφθορά και τη διαπλοκή. Εκείνη την περίοδο ο συν. Γιάννης στη σχολή του με την ΣΦΠ (Σοσιαλιστική Φοιτητική Παράταξη), στο κίνημα της νεολαίας και μέσα στην εργατική τάξη έδωσε όλες τις δυνάμεις του για το μεγάλο άλμα, την μετατροπή της ΕΔΕ σε Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, που το καταφέραμε με το ιδρυτικό του συνέδριο στο Σπόρτινγκ, τον Νοέμβριο του 1985. Ο συν. Γιάννης Γιαννατσής ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΕΚ.
Μετά το στρατιωτικό του, συνέχισε να δουλεύει πολιτικά μέσα στο εργατικό κίνημα παλεύοντας την γραμμή του ΕΕΚ για την ανατροπή της διεφθαρμένης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, και την διαφαινόμενη στροφή των μαζών προς τα αριστερά, εμφανίζεται το «κοινό πόρισμα Φλωράκη – Κύρκου», η συνεργασία ΚΚΕ και ΕΑΡ που είχε ως κατάληξη την δημιουργία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Από το αρχικό κείμενο και τις συζητήσεις φαινόταν καθαρά η προοπτική του λαϊκού μετώπου ταξικής συνεργασίας, που οδήγησε στο αίσχος της συγ-κυβέρνησης Τζανετάκη. Το ΕΕΚ, συμμετέχοντας στις περισσότερες συζητήσεις που γίνονταν πριν τη δημιουργία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και κάνοντας και τη δική του ανεξάρτητη πανελλαδική καμπάνια πρότεινε το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Ο συν. Γιάννης, στέλεχος του ΕΕΚ, έδωσε όλες τις δυνάμεις προς αυτήν την κατεύθυνση συμμετέχοντας ενεργά σε ολόκληρη την καμπάνια. Αυτή η καμπάνια αύξησε σημαντικά την επιρροή και απήχηση του κόμματος στην εργατική τάξη τη νεολαία αλλά και σε τμήματα μελών του ΚΚΕ που διαφωνούσαν με την πορεία του κόμματός τους. Όταν η απήχηση του κόμματος είχε αρχίσει να δίνει τους καρπούς της, τότε οργανώθηκε μια επίθεση μέσα στις γραμμές μας από το εξωτερικό (από τη διεθνή συσπείρωση στην οποία ανήκαμε τότε, την Διεθνή Επιτροπή της 4ης Διεθνούς και τον Τζέρι Χήλυ) και στο εσωτερικό, με σκοπό την ενσωμάτωσή μας στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και την υποστήριξη του Γκορμπατσόφ στην Σοβιετική Ένωση. Οργανώθηκε ένα αισχρό σχίσμα που στόχο είχε την διάλυση του ΕΕΚ. Αυτοί που οργάνωσαν το πραξικόπημα στο κόμμα διέλυσαν το τυπογραφείο μας, έκλεισαν τα γραφεία, τον εκδοτικό οίκο και το βιβλιοπωλείο και σε μερικούς μήνες διαλύθηκαν. Οι περισσότεροι πήγαν σπίτια τους μερικοί τρύπωσαν στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και στο ΠΑΣΟΚ! και ένας από αυτούς είναι τώρα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο συν. Γιάννης από την πρώτη στιγμή στάθηκε αταλάντευτος και χωρίς κανένα ενδοιασμό, την θυελλώδη εκείνη περίοδο, πιστός στον Μπολσεβικισμό, την επανάσταση και τον Τροτσκισμό. Τον θυμάμαι, σε εκείνο το άθλιο συνέδριο την 1η Απριλίου 1989 που ολοκλήρωσε το σχίσμα, με στεντόρια φωνή -όσοι τον ξέραμε, θυμόμαστε πώς μιλούσε όταν ήταν νευριασμένος- να καταγγέλλει την υποταγή τους στον σταλινισμό, όσων υποστήριζαν τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και την κλίκα του Γκορμπατσόφ και την πίστη του στην Επανάσταση και το ΕΕΚ.
Η επόμενη περίοδος ήταν πολύ δύσκολη και σκληρή, ξεκινήσαμε από το μηδέν, χωρίς κανένα μέσο, να ξαναστήσουμε το ΕΕΚ, παλεύοντας για τον επαναστατικό μαρξισμό. Σ’ αυτήν την μάχη ο σ. Γιάννης όχι μόνο δήλωσε παρών, αλλά έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, παλεύοντας θεωρητικά και πρακτικά για την αναδιοργάνωση του κόμματος. Καταφέραμε μάλιστα, στις εκλογές του ’90, να κατέβουμε ανεξάρτητοι πανελλαδικά σαν ΕΕΚ και ο σ. Γιάννης ήταν υποψήφιος. Μεγάλη επιτυχία την ίδια χρονιά ήταν και η έκδοση της εφημερίδας του ΕΕΚ, της Νέας Προοπτικής, για την οποία, εκτός των άλλων, προσέφερε και ανεκτίμητη τεχνική βοήθεια.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 μέχρι το 2008, το ΕΕΚ συμμετείχε σε μετωπικά σχήματα της επαναστατικής αριστεράς. Από το θνησιγενές σχήμα της «Αριστερής Αντιπολίτευσης», στη «Μαχόμενη Αριστερά» και τέλος στο «ΜΕ.Ρ.Α», σ’ όλη αυτή την περίοδο είχαμε κοινή πορεία με διαφωνίες αλλά και κοινούς αγώνες. Ο σ. Γιάννης ήταν παρών σε όλους τους αγώνες και στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις εθνικές ή τοπικές ήταν υποψήφιος κάτω από την σημαία του ΕΕΚ στην Αθήνα ή στον τόπο καταγωγής του, τη Μυτιλήνη.
Ο σ. Γιάννης μαζί με την συντρόφισσα Τρισεύγενη και την μικρή τότε κόρη τους Γιάννα πάντα μένανε στα Πετράλωνα. Από την πρώτη στιγμή αναπτύσσει, στην περιοχή, μια πολύπλευρη πολιτική και κοινωνική δράση, με πρωτότυπες ιδέες και δράσεις. Το πιο μικρό, φαινομενικά, κοινωνικό πρόβλημα είχε την τέχνη να το αναδεικνύει σε πολιτικό ζήτημα, να το συνδέει με τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και να κινητοποιεί τους εργαζόμενους στην περιοχή ενάντια στο κράτος, την κεντρική και τοπική εξουσία, με στόχο την επίλυση χωρίς καμία παραχώρηση και συμβιβασμό. Ο σύντροφος έδειχνε ενδιαφέρον και ασχολήθηκε με κάθε πρόβλημα που είχε κάθε φτωχός και κατατρεγμένος, προσπαθώντας να βρει λύση, μετατρέποντάς το σε συλλογικό ζήτημα, δυστυχώς για το μόνο που δεν ενδιαφερόταν ήταν για τον ίδιο και την υγεία του.
Το 2002 όταν βάλανε τα κάγκελα στο Λόφο Φιλοπάππου, εμπνευσμένος από την εξέγερση της Αργεντινής, το “Αργεντινάζο” του 2001 και τις λαϊκές συνελεύσεις, κάλεσε σε λαϊκή συνέλευση στα Πετράλωνα. Mε δική του ιδέα καλέστηκε συγκέντρωση ενάντια στην εμπορευματοποίηση του Λόφου, με ένα μικρό αφισάκι με τίτλο «Αυτά τα κάγκελα μπορούμε να τα διώξουμε! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Όλοι οι κατοικοι πρέπει να εξ- ΕΓΕΡΘΟΥΜΕ». Kαι τότε έγινε το απρόσμενο, κόσμος έπαιρνε το αφισάκι το ανατύπωνε και ξαφνικά τα Πετράλωνα γέμισαν με καλέσματα. Έτσι στις 3 Νοεμβρίου μαζεύτηκαν πάνω από 500 άτομα στη συγκέντρωση και δημιουργήθηκε η πρώτη μεγάλη Λαϊκή Συνέλευση που έριξε τα κάγκελα, σταμάτησε την εμπορευματοποίηση και άνοιξε το δρόμο για να δημιουργηθούν Λαϊκές Συνελεύσεις σε όλη την χώρα για τους ελεύθερους χώρους. Σ’ αυτήν την κινητοποίηση ήταν αντίθετα και εχθρικά όλα τα κόμματα της αριστεράς και όταν αργότερα ο Τσίπρας, ως υποψήφιος δήμαρχος έλεγε, χωρίς ντροπή, ότι εμείς είμαστε το κίνημα που έριξε τα κάγκελα ο Γιάννης γελώντας μου έλεγε «αυτοί τότε -το κόμμα του- κάλεσαν την αστυνομία και έκανε προσαγωγές».
Ο σ. Γιάννης ήταν σαν το ψάρι στο νερό μέσα στο μαζικό κίνημα, χωρίς να κρύψει ποτέ την κομματική του ταυτότητα και παλεύοντας την γραμμή του ΕΕΚ, μπορούσε να ενθαρρύνει, να μπει πάντα στην πρώτη γραμμή, να ηγηθεί κερδίζοντας την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη όλων. Στο σ. Γιάννη ταιριάζουν τα λόγια του Λένιν: «Το ιδανικό του σοσιαλδημοκράτη δεν πρέπει να είναι ένας τύπος γραμματέα τρεϊντ-γιουνιον, αλλά ένας τύπος λαϊκού κήρυκα, που να ξέρει να αντιδρά σ’ όλες τις εκδηλώσεις αυθαιρεσίας και καταπίεσης, όπου και αν παρουσιάζονται, όποιο στρώμα ή τάξη και αν αφορούν, που να ξέρει να συνοψίζει όλες αυτές τις εκδηλώσεις σε μια εικόνα αστυνομικής βίας και κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης, που να ξέρει να εκμεταλλεύεται την κάθε μικρολεπτομέρεια, για να εκθέτει μπροστά σε όλους τις σοσιαλιστικές του πεποιθήσεις και τα δημοκρατικά του αιτήματα, για να εξηγεί σ’ όλους την κοσμοϊστορική σημασία του απελευθερωτικού αγώνα του προλεταριάτου». ( ΛΕΝΙΝ ‘Τι να κάνουμε;’ Άπαντα, τόμος 6 σελ. 82 – στις αρχές του 20ού αιώνα, στην ορολογία σοσιαλδημοκράτης είναι ο επαναστάτης κομμουνιστής). Ενώ πάντα κέρδιζε την αγάπη και την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, συγκέντρωνε το μίσος των κρατικών, παρακρατικών και φασιστικών μηχανισμών. Έτσι, στις 11 Ιούλη του 2007, μετά το τέλος συγκέντρωσης στις γραμμές του προαστιακού, έγινε απόπειρα δολοφονίας του από φασίστες που βγήκαν από τις γραμμές των ΜΑΤ, φωνάζοντας ‘κουμουνιστής είσαι ρε καθίκι’, δίνοντας ένα δολοφονικό κτύπημα στο κεφάλι με ρόπαλο και τον έστειλαν στο νοσοκομείο για 6 μέρες. Στις 20 Νοεμβρίου του 2009, τα ξημερώματα, μπράβοι της νύχτας έβαλαν φωτιά στην είσοδο της πολυκατοικίας που διέμενε, με κίνδυνο να καούν, ενώ κοιμόντουσαν, ο ίδιος και η οικογένειά του.
Ολόκληρη η συνειδητή του ζωή ήταν αφιερωμένη στην προοπτική της προλεταριακής επανάστασης και του ελευθεριακού κουμμουνισμού. Ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος σύντροφος και πάντα κομματικός, παλεύοντας για την ΓΡΑΜΜΗ. Όχι, όμως, με την σταλινική αντίληψη, αλλά με την επαναστατική, πάντα έλεγε την γνώμη του και την υποστήριζε μέχρι τέλους. Πίστευε, σωστά, ότι η γραμμή του κόμματος και η δράση του πρέπει να ανοίγει ένα δρόμο, ένα σκαλοπάτι στην πάλη της εργατικής τάξης για τη χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωσή της. Όταν κερδίζαμε κάποια μάχη ή είχαμε κάποια επιτυχία, χαμογελούσε ολόκληρος γεμάτος ευτυχία αδιαφορώντας αν είχε δίκιο ή άδικο στην προηγούμενη διαφωνία του.
Γιάννη ήσουν πάντα ένας ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ σύντροφος και φίλος. Όλη σου η ζωή είναι μια ζωντανή παρακαταθήκη για όσους σε γνώρισαν και πάλεψαν μαζί σου στο ΕΕΚ, στους συντρόφους που πάλεψαν μαζί σου σε μετωπικά σχήματα και συλλογικότητες, ιδιαίτερα για τους νέους συντρόφους που μπαίνουν στη μάχη για την επανάσταση, σε καιρούς ταραγμένους με επαναστατικές ευκαιρίες.
ΓΙΑΝΝΗ, MAΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ
Γρ. Δαφνής
