Ένα χρόνο μετά τη θλιβερή είδηση του αναπάντεχου χαμού του σ. Γιάννη Γιαννατσή ήταν ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΕΚΕΙ! Οι σύντροφοί του από το ΕΕΚ, οι συναγωνιστές του από μάχες που είχε δώσει στις γειτονιές των Πετραλώνων,του Θησείου, του Κουκακίου και του Βοτανικού, αλλά και γείτονες που τον γνώριζαν, βρεθήκαμε το απόγευμα τις 16 του Σεπτέμβρη στο πάρκο Βουτιέ για να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη του σ. Γιάννη.
Κάτω από το φως της πανσέληνου, πάνω από 150 άνθρωποι όλων των ηλικιών, από υπερήλικες που αγωνίστηκαν για χρόνια μαζί σε διάφορες μάχες, αλλά και νεολαίοι σύντροφοι που τον είχαν ακουστά, έζησαν, όχι απλά μια εκδήλωση μνήμης, αλλά ένα αγωνιστικό προσκλητήριο μάχης. Τέτοιο που και ο ίδιος θα ήθελε, μιας και όλη του η συνειδητή ζωή ήταν αφιερωμένη στο κτίσιμο του μέλλοντος.
Την εκδήλωση άνοιξε η σύντροφός του στη ζωή και στους αγώνες σ. Τρισεύγενη με μια συγκινητική ομιλία για τη ζωή και το έργο του Γιάννη. Τη σκυτάλη πήραν άλλοι ομιλητές από το ΕΕΚ, το κόμμα που στρατεύτηκε στις γραμμές του για 3,5 δεκαετίες, αγωνιστές από το κίνημα για το λόφο Φιλοπάππου, το αναρχικό στέκι ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ, το πολιτιστικό-κοινωνικό στέκι Ταξίδι Χωρίς Χάρτη, τον Συλλογικό Χώρο για την Τροφή, την Παρέμβαση Κατοίκων, την Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων Θησείου Κουκακίου, αλλά και ατομικές συνεισφορές από γείτονες και συναγωνιστές του.
Με το πέρας των ομιλιών η μουσική ομάδα από το Ταξίδι Χωρίς Χάρτη αφιέρωσε στο σ. Γιάννη ένα τραγούδι με τίτλο «σπόρος παραδοσιακός» αγγίζοντας μία ακόμη πτυχή της πολύπλευρης δράσης του.
Στη συνέχεια προβλήθηκε ένα βίντεο με μονταρισμένο υλικό από κινηματογράφηση λαϊκών συνελεύσεων που πρωταγωνιστούσε ο ίδιος και φωτογραφίες με στιγμές από τη δράση και τη ζωή του. Η εκδήλωση έκλεισε με φαγητό, ποτό και ζωηρή συζήτηση κατά παρέες. Ακόμη και το φινάλε είχε τη σφραγίδα του σ. Γιάννη, του συντρόφου, του αγωνιστή, του άνθρωπου που μας έμαθε με το παράδειγμά του, πώς να φτιάχνουμε κοινότητες ζωής και αγώνα!
Γιάννης Γιαννατσής
Διεκδικώντας το όνειρο
Είναι μεγάλη τιμή για εμένα και τη Γιάννα η παρουσία σας στο πολιτικό μνημόσυνο του συντρόφου μου και πατέρα της Γιάννη Γιαννατσή. Ευχαριστούμε από καρδίας κατ’ αρχάς για την συνδιοργάνωση από τους συντρόφους μας στο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, την Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου, το Κοινωνικό – Πολιτιστικό στέκι “Ταξίδι χωρίς χάρτη”, τη βοήθεια στα ηχητικά από το στέκι της “Αντίπνοιας” καθως και τους συγγενείς, φίλους, γείτονες, συναγωνιστές, συντρόφους από αγώνες που δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε μαζί.
Είναι δύσκολο σε πέντε αράδες να περιγράψεις τη ΖΩΗ ενός αγωνιστή που ΄Oραμά του ήταν ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ, από αυτούς που μας κλέβουν καθημερινά τα όνειρα, τις ελπίδες και τη ζωή. Διεθνιστής, Τροτσκιστής, γνήσιος ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ παθιασμένος και αφοσιωμένος στην πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, στην πάλη της εργατικής τάξης για την χειραφέτησή της και την κοινωνική της απελευθέρωση από τα δεινά του καπιταλισμού.
Μαθητής πολιτικοποιήθηκε και στα φοιτητικά του χρόνια οργανώθηκε στην Εργατική Διεθνιστική Ένωση πρόδρομο του ΕΕΚ. Την δεκαετία του 1980 πάλεψε για τον Διεθνισμό συμμετέχοντας και οργανώνοντας μαζί με νεολαίους συντρόφους μας από όλα τα πέρατα της γης διεθνείς καμπάνιες με ευρωπορείες και πανελλαδικές καμπάνιες διασχίζοντας την διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα ενάντια στην ανεργία και τον πόλεμο.
Από το 1987 κάτοικος Πετραλώνων αναπτύσσει μια πολύπλευρη πολιτική και κοινωνική δράση αναδεικνύοντας μικρά φαινομενικά προβλήματα της περιοχής σε πολιτικά ζητήματα, χωρίς συμβιβασμούς. Ξεκάθαρος ότι ο Δήμος σαν θεσμός είναι κομμάτι του αστικού κράτους, δεν μεταρρυθμίζεται και όλοι οι δημότες μπορούν να διαχειρίζονται μόνοι τους τις υποθέσεις τους. Με σεβασμό στη διαφορετικότητα, αντιρατσιστής, στο πλάι των μεταναστών και των κατατρεγμένων. Δεν μένει αμέτοχος και στις μεγάλες προκλήσεις του κινήματος. Κινητοποιήσεις για μην κλείσει στη γειτονιά το εργοστάσιο της Sisser Palco· Εξέγερση του Δεκέμβρη 2008· Κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ· Παρκόμετρα στο Θησείο· Σεράφειο κολυμβητήριο. Μνημόνια και καθημερινός αγώνας με σύνθημα “Στην κρίση κανένας μόνος του”. Πορείες, παρεμβάσεις στις τράπεζες και στη ΔΕΗ με σύνθημα, “Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη”, αλληλέγγυος σε όσους δεν είχαν ρεύμα με πολλές επανασυνδέσεις μαζί με συντρόφους της περιοχής.
ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ να μας λείπεις ένα χρόνο τώρα, αλλά ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ, να μας εμπνέουν οι ιδέες σου, οι επιθυμίες σου, τα πιστεύω σου. ΠΙΣΤΕΥΕ στη ΖΩΗ, μισούσε τη μιζέρια, την εσωστρέφεια, τη ρουτίνα, την επανάπαυση, τον σκεπτικισμό, την απομόνωση, την απαισιοδοξία. Όλα αυτά τα όπλα της άρχουσας τάξης για να μας αδρανοποιεί και ιδιαίτερα τις μέρες που περνάμε. Αν θέλουμε λοιπόν να μιλάμε για ΖΩΗ εκεί που τελειώνουν οι άλλοι δρόμοι αρχίζουν οι δρόμοι της Επαναστατικής Προοπτικής μέσα από τους καθημερινούς αγώνες και τις διεκδικήσεις.
Από την Απελπισία στην Ελπίδα. Αυτό υλοποιούσε. Μετέτρεπε το αρνητικό σε θετικό, ΠΙΣΤΕΥΕ στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ και τη δύναμή της, ΑΚΟΥΓΕ ΚΑΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΤΑΝ. ΔΕ ΦΟΒΗΘΗΚΕ τον κόσμο. ΕΣΠΑΣΕ την μιζέρια. Έκανε άνοιγμα στην κοινωνία. Έδωσε χώρο στον καθένα να μιλήσει, να εκφραστεί, να βγει μπροστά, να εκπαιδευτεί. Μάθαινε από τις συζητήσεις με τους κατοίκους, όχι αφ’ υψηλού αλλά με την πίστη ότι αυτός ο κόσμος κρύβει μέσα του τη δύναμη για να αλλάξει την κοινωνία και τον ίδιο του τον εαυτό φτάνει να δράσει συλλογικά μαζί με τους άλλους.
Έχτισε κοινότητες αγώνα γιατί αυτός ήταν και παραμένει ΟΡΟΣ να είμαστε όρθιοι και να διεκδικούμε, αλλιώς θα μας ποδοπατήσουν. Αντλούσε δύναμη από την ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ και ήταν πάντα έτοιμος για το απροσδόκητο και το γούσταρε.
Έκανε ΔΕΣΜΟΥΣ ΖΩΗΣ μέσα από ρίσκα, μέσα από την πράξη του μαζί με τον κόσμο. ΕΘΕΤΕ ΟΡΑΜΑΤΑ, και έφερνε τον ένα πλάι στον άλλο, ανθρώπους που μέχρι να γνωριστούν δεν έλεγαν καλημέρα, αντάμωναν στις αυτοοργανωμένες δράσεις τα καρναβάλια, τις λαϊκές συνελεύσεις, το κίνημα Φιλοπάππου, τα στέκια.
Η “Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου” που δημιουργήθηκε το Δεκέμβρη του 2002, ήταν ένα μεγάλο πείραμα για τα δεδομένα της εποχής εκείνης της “Μεγάλης Ελλάδας” διοργανώτριας των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, των αυταπατών της κοινωνίας, της ευκολίας των δανείων, του καταναλωτισμού και του life style. Εκεί βρεθήκαμε άνθρωποι όλων των ηλικιών, διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων εκτός από φασίστες, πολιτικοποιημένοι και μη, από τις γειτονιές γύρω από το λόφο και για 6 τουλάχιστον χρόνια αλλάξαμε πολλά σ’ αυτές τις γειτονιές.
Τα στέκια της νεολαίας με τις φρέσκιες ιδέες, τους προβληματισμούς, το καινούργιο, το πρωτότυπο ήταν γι’ αυτόν ΕΜΠΝΕΥΣΗ και η ΕΛΠΙΔΑ, σε μια κοινωνία που αργοπεθαίνει μέσα από τα δεινά της κρίσης. Πάντα έλεγε ότι όπου υπάρχουν στέκια και συλλογικότητες, εκεί ο φασισμός δεν μπορεί να πατήσει το ποδάρι του γιατί αυτοί οι χώροι είναι χώροι αντίστασης, αλληλεγγύης, συντροφικότητας και σημείο αναφοράς σε κάθε γειτονιά. Γινόταν κουραστικός στους συνομιλητές του μερικές φορές, όταν μιλούσε ξανά και ξανά για τον Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία, τον Συλλογικό χώρο για την τροφή και το “Ταξίδι Χωρίς Χάρτη”. ΕΠΕΜΕΝΕ διαρκώς για την σημασία της συμμετοχής της νεολαίας σ’ αυτά.
Ο Γιάννης όντας ο ίδιος πολύ χαοτικός στην καθημερινότητά του, εμπνεόταν από το χάος της κοινωνίας, από τις διαφορετικές καταβολές των ανθρώπων, εκμεταλλευόταν τις δυνατότητες του πλούτου της σκέψης τους και δημιουργούσε το καινούργιο πλάθοντας τις επιθυμίες τους, βγάζοντάς τους στο δρόμο και κάνοντάς τους ενεργούς στα καθημερινά ζητήματα. Στις λαϊκές συνελεύσεις είχαμε πάντα σαν αρχή ΣΥΖΗΤΑΜΕ – ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΡΟΥΜΕ.
Έλεγε “Έχω δημιουργικό άγχος”. Να ζεις με δημιουργική αμφιβολία σημαίνει να έρχεσαι στο χάος για να ανακαλύψεις εκεί την αλήθεια και να βρεις όλες τις δυνατότητες του εξωτερικού αντικειμενικού κόσμου που κρύβουν και τις λύσεις των προβλημάτων της κοινωνίας.
Δημιουργικός, αναλάμβανε να κάνει ταυτόχρονα πάρα πολλά πράγματα τα οποία ενώ φαινομενικά ήταν τόσο διαφορετικά τροφοδοτούσαν το ένα το άλλο, συνεξελισσόμενα. Αν μπορούσαμε να προσθέσουμε το σύνολο του χρόνου μιας δημιουργικής μέρας του Γιάννη, η μέρα θα ξεπερνούσε τις 24 ώρες.
Χαιρόταν με ό,τι καταπιανόταν. Ξεπερνούσαμε μέσα από την εξωστρέφεια και από τις δράσεις μας τα όποια οικογενειακά – οικονομικά μας προβλήματα γνωρίζοντας ότι είναι προβλήματα που μας δημιουργούν οι κυβερνώντες και οι πολιτικές τους. Προβλήματα που αντιμετωπίσαμε συμμετέχοντας με τα σχολεία στα 7 αυτοοργανωμένα καρναβάλια που διοργανώσαμε την περίοδο 1994 – 2002 με τους συλλόγους γονέων, χορευτικούς και αθλητικούς συλλόγους. Έντονα έχει μείνει στη μνήμη μου το καρναβάλι του 1997 όπου στο διήμερο 1-2 Μάρτη συγκεντρώθηκαν στις εκδηλώσεις στο Βοτανικό και στα γήπεδα του Ρούφ πάνω από 5.000 άτομα και εκείνος μασκαρεμένος, με τη φωτογραφική του μηχανή, συντόνιζε όλη τη διοργάνωση, τρέχοντας στους δρόμους, σκαρφαλώνοντας στη γέφυρα του Πουλόπουλου για φωτογράφιση και ανεβασμένος στην εξέδρα στο Ρουφ παρουσιαστής των καρναβαλικών ομάδων. Στους ανθρώπους που βρεθήκαμε στην “Παρέμβαση Κατοίκων” θα μας μείνουν αξέχαστα τα αυτοοργανωμένα γλέντια και φαγοπότια που οργανώσαμε και είχε πάντα κάτι να σκαρώσει σ’ αυτά.
Ονειρευόταν τις λαϊκές συνελεύσεις με αφορμή την εξέγερση του Aργεντινάζο στην Αργεντινή του 2001. Με οδηγό την πολιτική του ανάλυση για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και διεθνώς, έλεγε ότι η Ελλάδα κάποια στιγμή θα γίνει Αργεντινή. Σαν γνήσιος ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ, ήθελε να ζήσει την Εξέγερση και την Επανάσταση. Πίστευε πολύ στην σημασία των λαϊκών συνελεύσεων για το ρόλο τους στη ζωή μας. Όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία την άρπαζε απ’ τα μαλλιά, ειδικά στον αγώνα για να μείνει ελεύθερος, ανοιχτός και χωρίς εμπορευματοποίηση ο λόφος Φιλοπάππου που έγινε πρότυπο σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο, πολύ πριν γεννηθούν οι λαϊκές συνελεύσεις με τους “Αγανακτισμένους του Συντάγματος”.
Παθιαζόταν στον αγώνα, τσάκιζε τον φόβο και με τον ενθουσιασμό του, κινητοποιούσε τον κόσμο στο στόχο που είχε βάλει. Έτσι δούλεψε και στο κίνημα κατά των κεραιών κινητής τηλεφωνίας την περίοδο 2006 – 2007 στις γειτονιές μας όπου καταφέρναμε μετά από λ.σ. να πέφτει η μία κεραία μετά την άλλη.
Πείσμωνε όταν τον έπνιγε το άδικο και έκανε τα πάντα συλλογικά μαζί με τους κατοίκους να ανατρέψει τα σχέδια της κυβέρνησης και του Δήμου, είχαμε το παράδειγμα της Κορεάτικης αγοράς που αποτρέψαμε να γίνει διασκεδαστήριο μέσα από 2 λαϊκές συνελεύσεις, 2 πορείες και μία παρέμβαση – κατάληψη του ραδιοσταθμού 9,84. Μεταπολεμικά για πρώτη φορά στην Αθήνα καταφέραμε να γκρεμιστούν κτίρια και να γίνει το πάρκο της Κορεάτικης Αγοράς απέναντι από το Γκάζι.
Διεκδίκηση και οικειοποίηση των δημόσιων χώρων από τους κατοίκους ενάντια στους τραπεζόδρομους και την εκμετάλλευσή τους από ιδιωτικά συμφέροντα, που κόντεψε να μας στοιχίσει τη ζωή, με την απόπειρα εμπρησμού του σπιτιού μας από μπράβους της νύχτας ενώ κοιμόμασταν, τα ξημερώματα της 21ης Νοέμβρη του 2009.
Πάντοτε και ιδιαίτερα τα χρόνια των μνημονίων, πέρναγε πολλές ώρες στο ίντερνετ παράλληλα με τις πολιτικοκοινωνικές δραστηριότητές του, ψάχνοντας, ερευνώντας, συνθέτοντας ιδέες για να βρει λύσεις σε ζητήματα καθημερινότητας και για το κοινωνικό σύνολο.
Πίστευε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνος του, ξεκομένος από τη φύση, αλλά ότι είναι μέρος ενός ζωντανού οργανισμού στον κύκλο της ζωής. Έτσι προέκυψε και η ενασχόλησή του με τις καλλιέργειες τροφίμων και στην πόλη γνωρίζοντας το αίσχος των βιομηχανιών των μεταλλαγμένων, των φυτοφαρμάκων ενάντια στην υγεία της ανθρωπότητας. Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του στο Φυτοθεραπευτικό εργαστήρι του Κοινωνικού Χώρου για την Υγεία, στην κατάληψη του πρώην ΠΙΚΠΑ.
Ασχολήθηκε με τον κύκλο της ζωής στη φύση μέσα από την κομποστοποίηση οργανικών υπολειμμάτων τροφής με γεωσκώληκες, τη δύναμη του φυσικού λιπάσματος. Υπέρμαχος αυτής της φυσικής ανακύκλωσης και όχι της ανακύκλωσης όπως μας την παρουσιάζουν οι βιομήχανοι του χαρτιού, του γυαλιού και του μετάλλου. Μελέτησε και πετύχε σε κλωβό την αναπαραγωγή του εντόμου επανάσταση BSFL -την προνύμφη της μαύρης μύγας στρατιώτης- που κομποστοποιεί όλα τα οργανικά υπολείμματα κουζίνας σε λίγες μόνο μέρες.
Υπερασπιστής φανατικός των αστικών καλλιεργειών σε ταράτσες και μπαλκόνια για ποιότητα στην τροφή και την υγεία. Ασχολήθηκε με εκτροφή σαλιγκαριών. Μελέτησε από σάιτ του εξωτερικού τα συστήματα ενυδρειοπονίας μία βιώσιμη – συμβιωτική μέθοδο παραγωγής οργανικών τροφίμων (ψαριών και φυτών). Υπάρχουν ιερογλυφικά απ’ την Αρχαία Αίγυπτο που δείχνουν υδατοκαλλιέργειες ψαριών (τιλάπια Νείλου) σε δεξαμενές με φυτά. Μέθοδος καλλιέργειας σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα αλλά με ραγδαία εξέλιξη σε όλο τον κόσμο. Ένα σύστημα που έχει εφαρμοστεί εδώ και χρόνια και εξασφαλίζει τροφή σε οικογένειες στην αποκλεισμένη Γάζα. Ο Γιάννης ήταν από τους πρώτους που το εφάρμοσε στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία, σε μικρό οικιακό σύστημα από το 2012 και φυσικά το διέδιδε μέσα από σεμινάρια που έδινε σε σχολεία, σε ομάδες νεολαίων φοιτητών από το εξωτερικό και σε εναλλακτικά φεστιβάλ.
Ήξερε την σημασία των παραδοσιακών σπόρων για τις διατροφικές μας ανάγκες. Στο χώμα έχουμε τη γέννηση, την ανάπτυξη, την καρποφορία και το θάνατο και ξανά ΖΩΗ μέσα από νέο σπόρο, αναγέννηση, ζωντάνεμα απ’ την αρχή γεμάτο ελπίδες. Έλεγε συχνά, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε εξαρτημένοι από αυτά που μας σερβίρουν και να μάθουμε ότι τα μαρούλια δε φυτρώνουν στα σούπερ μάρκετ.
Ο ίδιος με την δράση του άνοιγε δρόμους, έδινε μαθήματα ΖΩΗΣ μέσα από την διαρκή σπορά των πιστεύω του… που ελπίζουμε ότι θα καρπίσει για να αλλάξουμε την κοινωνία όπως εκείνος ήθελε, για τη χειραφέτηση και τη κοινωνική απελευθέρωσή της απ’ τα δεινά της.
Γιατί όταν ζεις το αδιανόητο, ο μόνος ρεαλισμός είναι να ζητάς αυτό που φαντάζει αδύνατο.
Έτσι, θα πάρουμε τη ζωή μας πίσω, από αυτούς που μας την κλέβουν καθημερινά.
Σας ευχαριστώ πολύ !
Τρισεύγενη Βαρελά
Στο συναγωνιστή, φίλο, σύντροφο, γείτονα Γιάννη Γιαννατσή
Στις περιοχές των Πετραλώνων, του Θησείου και του Κουκακίου από τον Νοέμβρη του 2002 ξεκινήσαμε, με αφορμή τον αγώνα ενάντια στην περίφραξη του λόφου Φιλοπάππου, ένα συλλογικό και αυτοοργανωμένο ταξίδι κόντρα σε όσους επιβουλεύονταν και ορίζανε τις ζωές μας και την τύχη των γειτονιών μας. Σε αυτό το ταξίδι συναντηθήκαμε άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, αλλά ταυτόχρονα με τόσο κοινές επιθυμίες και οράματα. Επιλέξαμε να δράσουμε συλλογικά και μέσα από λαϊκές συνελεύσεις να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και να πάρουμε την τύχη των ζωών μας στα χέρια μας. Σε αυτό το ταξίδι ο Γιάννης Γιαννατσής, που μας άφησε ξαφνικά και πρόωρα την 1η Σεπτέμβρη του 2015, υπήρξε ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος που μέχρι την τελευταία του πνοή είχε να προτείνει και πάλευε να υλοποιήσει τόσα πολλά και τόσο όμορφα πράγματα, που θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη και πιο ανθρώπινη την ζωή μας απεξαρτημένη από τα καταστροφικά γρανάζια του συστήματος. Ο Γιάννης συνεχίζει να είναι δίπλα μας όσο συνεχίζουμε τον αγώνα, όσο στις γειτονιές μας θα συναντιόμαστε, θα συζητάμε και θα δρούμε.
Ο Γιάννης θα ζει για πάντα στη μνήμη μας να οργώνει ακούραστα τους δρόμους των Πετραλώνων, να συζητάει στην πλατεία Μερκούρη, να μιλάει στη λαϊκή συνέλευση, να στέκεται πάνω στα πεσμένα κάγκελα στου Φιλοπάππου˙ να βάφει τις κάμερες παρακολούθησης, να τσουγκρίζει μαζί μας ένα ποτήρι κρασί, να στέκεται στην Κορεάτικη Αγορά, να είναι δίπλα στις εργάτριες της palco ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου˙ να δίνει μάχες με φασίστες-παρακρατικούς με κίνδυνο να χάσει τη ζωή του, να συζητάει στην Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου, να παλεύει ενάντια στην εγκατάσταση κεραιών κινητής τηλεφωνίας˙ να γελάει και να τσακώνεται, να συμμετέχει στην αυτοοργανωμένη δομή του Κοινωνικού χώρου για την Υγεία, να περνάει ατέλειωτες ώρες στον Συλλογικό Χώρο για την Τροφή ανάμεσα σε κατσαρόλες και πολιτικές συζητήσεις, να συμμετέχει στις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2010-2011 κατά των μνημονιακών πολιτικών τόσο στους δρόμους και τις πλατείες της γειτονίας μας όσο και στο κέντρο της Αθήνας˙ να κάθεται στην αυλή του κατειλημμένου ΠΙΚΠΑ, πάντοτε μ’ ένα χαμόγελο που ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας άλλαζε την διάθεση και μας έδινε δύναμη να συνεχίσουμε.
Τι θα μπορούσε άραγε να πρωτοθυμηθεί κανείς όλα αυτά τα χρόνια. Ό,τι κι αν έκανε σε ό,τι κι αν συμμετείχε ήταν παθιασμένος. Ένας ιδεολόγος αγωνιστής που δεν εγκατέλειπε ποτέ τον αγώνα, πιστός στις αξίες της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας. Έλεγε συχνά «μπορούμε και πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας». Ότι κι αν έκανε το έκανε πραγματικά με την καρδιά του και δινόταν ψυχή και σώματι.
Σε έναν συλλογικό και αυτοοργανωμένο αγώνα, όπως αυτός που δίνουμε από το 2002 στα Πετράλωνα, το Θησείο και το Κουκάκι ένας άνθρωπος σαν τον συναγωνιστή, φίλο, σύντροφο, γείτονα Γιάννη Γιαννατσή θα μας λείπει και η απουσία του θα μας γεμίζει θλίψη. Ταυτόχρονα θα μας συντροφεύει η ανάμνηση του και το πάθος, το πείσμα, η το ενδιαφέρον για τον διπλανό του, η ανθρωπιά του και η αγωνιστικότητα που τον διακατείχε σε κάθε βήμα του πάνω σε αυτό τον κόσμο, δείχνοντάς μας το δρόμο για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Ο Γιάννης θα ζει για πάντα στη μνήμη και την καρδιά μας.
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου
«Στους αγώνες του χθες, του σήμερα και του αύριο, είναι πολύτιμο να έχεις δίπλα σου αγωνιστές σαν τον Γιάννη»
Ίσως να ακούγεται οξύμωρο για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τους αγώνες που έχουν αναπτυχθεί στις περιοχές των Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου, το ότι ένα αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι, όχι μόνο παρευρίσκεται, αλλά νιώθει και την ανάγκη να πει δυο λόγια στο πολιτικό μνημόσυνο του Γιάννη Γιαννατσή. Στη συνέλευση του στεκιού, η συζήτηση για το τί θα θέλαμε να πούμε σήμερα, ταυτόχρονα με την ενημέρωση προς τους νεότερους συντρόφους και συντρόφισσες του στεκιού για το ποιος ήταν ο Γιάννης και η μεταφορά των κοινών μας εμπειριών, ταυτίστηκε με την αφήγηση όλων των αγώνων που έχουν ανοίξει στις γειτονιές μας.
Όσοι λοιπόν τον γνώρισαν ξέρουν πολύ καλά πως ανάμεσα στο Γιάννη και σε όσους βρέθηκαν μαζί στο δρόμο του αγώνα χτίστηκαν ιδιαίτερες σχέσεις. Βρεθήκαμε εκκινώντας ο καθένας από διαφορετική πολιτική αφετηρία. Αλληλεπιδράσαμε, συνδιαμορφώσαμε, δράσαμε από κοινού και φυσικά σε πολιτικό επίπεδο αντιπαρατεθήκαμε έντονα. Χανόμασταν για λίγο. Όμως η κοινή θέληση να αντισταθούμε σε όσους επιχειρούν να μας καθυποτάξουν και η θέληση να παλέψουμε για το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ήταν αυτή που μας έκανε να ξανασυναντιόμαστε σε πεδία αγώνα. Μαζί σε συνελεύσεις, σε πορείες, σε δράσεις που έβαζαν εμπόδια στα σχέδια των κυρίαρχων. Έτσι χτίστηκε ένα έδαφος εμπιστοσύνης, αλληλοσεβασμού, εκτίμησης και αποδοχής της διαφορετικής πολιτικής μας ταυτότητας.
Ο Γιάννης Γιαννατσής σε όσα πράγματα συμμετείχε, συμμετείχε με πάθος και αυταπάρνηση, έδινε ιδέες και χρόνο. Εξέθετε τον εαυτό του γι’ αυτό και έγινε στόχος επιθέσεων. Μιλώντας για αυτόν αντιλαμβάνεται κανείς το κενό που δημιουργεί η απουσία του. Στους αγώνες του χθες, του σήμερα και του αύριο, το να έχεις δίπλα σου αγωνιστές σαν τον Γιάννη είναι πολύτιμο. Και ξέρουμε πως ο καλύτερος τρόπος να τιμάμε έναν αγωνιστή είναι να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Για την ανατροπή αυτού του κόσμου, για την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης.
αναρχικό- αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια
Αριστοβούλου & Πυλάδου, Κ. Πετράλωνα
«Τι να πρωτοθυμηθώ για τον Γιάννη»
Mιλούν για το Γιάννη
Για τον Γιάννη
Τι να πρωτοθυμηθώ για τον Γιάννη… Είναι πολλές οι στιγμές και δύσκολο να τις μεταφέρω. Εκείνο όμως που με συντροφεύει συχνά στην σκέψη μου, είναι το θετικό πρόσημο που έβαζε στα πράγματα ο Γιάννης και πάντα προσπαθούσε να δει τα θετικά στα πράγματα, κι ας φαινόντουσαν δύσκολα ή ας έληγαν άδοξα. Πολλές φορές όταν είμαι απογοητευμένη από τους συλλογικούς μας αγώνες και τα πράγματα μοιάζουν να φτάνουν σε τέλμα, θυμάμαι την πρόταση που πολύ συχνά είχε ο Γιάννης, την τόλμη του να δοκιμάζουμε πράγματα και ας αποτύχουν, παρά το αντίθετο (δηλαδή βάζοντας μπροστά πολλούς φόβους μας και διαφωνίες μεταξύ μας, να μην αποτολμούμε πράγματα).
Φωτεινή “Ταξίδι Χωρίς Χάρτη”
Πριν από λίγες μέρες σκεφτόμουν πώς ήταν η ζωή μου πριν γνωρίσω το Γιάννη και την Τρισεύγενη. Ζούσα στην οδό Φιλοπάππου πολλά χρόνια, με καθημερινές βόλτες στο λόφο. Ζούσα μία ήρεμη ζωή με την οικογένειά μου, μη δίνοντας πολύ σημασία στο τι γινόταν γύρω στη γειτονιά μου. Μπορεί να πει κανείς ότι ζούσα σε μία ωραία “φούσκα”. Μέχρι τις 3 Νοέμβρη του 2002, όπου πήγα σε μια συγκέντρωση στον περιφερειακό του λόφου Φιλοπάππου και άκουσα για πρώτη φορά τον Γιάννη να μιλάει. Με τη δύναμη του λόγου του, τις αλήθειες και την πραγματικότητα που έφερε στο φως… με μια μεγάλη γροθιά… έσκασε την “φούσκα” μου, ανοίγοντας τα μάτια μου καλά και σηκώνοντας τις “κεραίες μου” ψηλά για ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Γι’ αυτό, στο “Γροθιά” θα είμαι πάντα ευγνώμων!!!
Ντενίς Ρ. *
* Με καταγωγή από την Καλιφόρνια της Αμερικής. Συμμετείχε στο κίνημα για το λόφο Φιλοπάππου.
