Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως στη Συρία συμπυκνώνονται τα καταστροφικά αδιέξοδα της Ιμπεριαλιστικής παρακμής/ Οι κίνδυνοι, μιας γενικής ανάφλεξης απειλούν ήδη τον πλανήτη. Τέτοιο κίνδυνο αποτελεί η επικίνδυνη ισορροπία μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας.
Τα νέα επεισόδια στο θρίλερ, δείχνουν μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Η Τουρκία, «στριμωγμένη» από την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, που αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια της για ηγεμονία στην περιοχή, αντιδρά σπασμωδικά, ανεβάζοντας το θερμόμετρο στα ύψη. Μετά την κατάρριψη του Ρώσικου Σουχόι, που έφερε τις δύο χώρες στα πρόθυρα μιας ανοιχτής σύγκρουσης, τώρα επεμβαίνει στο Συριακό έδαφος, βομβαρδίζοντας δυνάμεις του Άσαντ, αλλά και τους Κουρδους αντάρτες (YPG), υπερασπιστές της Ροζάβα απέναντι στο ISIS.
Ως τώρα, η συμμετοχή της Τουρκίας στον Συριακό πόλεμο, γινόταν κυρίως διαμέσου της ενίσχυσης των ομάδων της «μετριοπαθούς» αντιπολίτευσης (ανεπίσημα, και του ISIS), οι οποίες όμως έχουν οριακά διαλυθεί από το συνεχές Ρωσικό σφυροκόπημα. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο βασικός παράγοντας έντασης με την Τουρκία, που κατηγορεί τον Πούτιν πως «θέλει να αφήσει στη διεθνή κοινότητα μόνο δύο επιλογές, δηλαδή είτε το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ είτε τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, συντρίβοντας τις ενδιάμεσες δυνάμεις», όπως δήλωσε ο Αχμέτ Νταβούτογλου.
Στα πλαίσια των ίδιων δηλώσεων, επιπλέον, διαφάνηκε ένα αγκάθι στις σχέσεις μεταξύ των δύο συμμάχων, Τουρκίας και ΗΠΑ. Αφορμή, ήταν η εξισωτική στάση του Αμερικάνου αξιωματούχου, Τζον Κίρμπι, που δήλωσε πως «τόσο η Τουρκία όσο και οι Κούρδοι της Συρίας θα πρέπει να επικεντρωθούν στην κοινή απειλή από το Ισλαμικό Κράτος». Η ενοχλημένη Τούρκικη πλευρά, δήλωσε «σοκαρισμένη» που οι ΗΠΑ θέτουν «στην ίδια μοίρα» το Τούρκικο κράτος και τους Κούρδους αντάρτες. Δεν είναι μυστική, άλλωστε, η δυσφορία της Τουρκίας για την υποστήριξη που έχει δείξει η Αμερική στο YPG, από την πολιορκία του Κομπάνι και δώθε, θεωρώντας το ως προέκταση του PKK, με το οποίο άλλωστε βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση σφυροκοπώντας ανελέητα τις Κουρδικές πόλεις.
Η ιμπεριαλιστική κρίση εμφανίζει διάσταση ανάμεσα στα εθνικά σχέδια του «σουλτάνου» Ερντογάν και στην ισορροπία που προσπαθεί να διατηρήσει ο πάλαι πότε «παγκόσμιος ηγεμόνας», ο οποίος όμως έχει απωλέσει τον έλεγχο της περιοχής και έχει αποθαρρυνθεί από τις συνεχείς ήττες, αποφεύγοντας -προς το παρόν- μια απευθείας αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Ο Ομπάμα, έσπευσε για άλλη μια φορά σε ρόλο πυροσβέστη για να διασκεδάσει την οργή του Πούτιν για τους Τούρκικους βομβαρδισμούς, ζητώντας του παράλληλα να σταματήσει τους ανεξέλεγκτους βομβαρδισμούς στη Συρία. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει, ωστόσο, ποια θα είναι η στάση των ΗΠΑ, αν στις επόμενες προεδρικές εκλογές επικρατήσει ο εκπρόσωπος των πιο ακραίων πτερύγων του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού, ο «παλιάτσος» Ντόναλντ Τραμπ. Δεν είναι λίγες οι φωνές εντός ΗΠΑ, που ζητούν μια σκλήρυνση της στάσης απέναντι στη Ρωσία, όπως ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν, που συμμετείχε στη 52η Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο, κατηγορώντας τον Ρώσο Πρόεδρο πως «με την πολιτική του στη Συρία οξύνει την προσφυγική κρίση και τη χρησιμοποιεί μάλιστα ως όπλο, επιδιώκοντας να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή ενοποίηση».
Όμως, ήδη ο έλεγχος έχει χαθεί: παλιές «κόντρες» επιδεινώνονται, ενώ παραδοσιακές συμμαχίες δοκιμάζονται. Η Σ. Αραβία, που βρίσκεται με το δάχτυλο στη σκανδάλη απέναντι στο Ιράν, μετά τις τελευταίες εξελίξεις έστειλε μαχητικά αεροσκάφη στη Τουρκία, θέτοντας τα σε επιφυλακή σε στρατιωτικές βάσεις.
Αν και πολλά θα εξαρτηθούν από τις αντιδράσεις της Ρωσίας, είναι δεδομένο πως έχουμε μπει σε μια περίοδο που κυριαρχεί μια εξαιρετικά εύθραυστη «(αν)ισορροπία του τρόμου» στη Μέση Ανατολή, που κάθε ημέρα θέτει σε αμφισβήτηση το αν ο πλανήτης μας θα συνεχίσει να υπάρχει ως έχει ή αν από την μια στιγμή στην άλλη θα τυλιχτούμε στις φλόγες ενός γενικευμένου πολέμου.
Περισσότερο από ποτέ, η επαναστατική συντριβή του ιμπεριαλισμού και των καπιταλιστικών κρατών από την εργατική τάξη και τους λαούς, είναι απαραίτητη.
Κ. Αποστολόπουλος
