ΟΑΕΔ:στρατηγικός εταίρος χωρίς τη φωνή των ανέργων

ΟΑΕΔ:στρατηγικός εταίρος χωρίς τη φωνή των ανέργων

 

Σε ημερίδα του Συλλόγου Υπαλλήλων ΟΑΕΔ Κεντρικής Ελλάδος είχε προσκληθεί ο σ. Βασίλης Πέτσης, αγωνιζόμενος εργαζόμενος της ΕΡΑ Βόλου που μαζί με 2.500 ακόμα συναδέλφους του βίωσε το μαύρο της ΕΡΤ κι ακόμα περισσότερους διαθέσιμους σχολικούς φύλακες και καθηγητές. Είχε προσκληθεί για να μεταφέρει την εμπειρία του από την ανεργία τα δυο χρόνια αγώνα μέχρι την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και την επαναπρόσληψη των εργαζομένων. Όμως ο Σύλλογος του ΟΑΕΔ «ξέχασε» το όνομά του στην εκφώνηση των ομιλητών και ό ίδιος βρέθηκε εντός ενός χώρου άγνωστου σε αυτόν: Διοικητές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι και λοιποί. Μετά από ώρες αναμονής αποφάσισε να μην εκφωνήσει την ομιλία που είχε προετοιμάσει καθώς αντιλήφθηκε ότι όλοι όσοι παραβρέθηκαν εκεί λίγο ενδιαφέρονταν να ακούσουν τη φωνή ενός ανέργου που αγωνίστηκε μέχρι τέλους.

 

Μας παραχώρησε ευγενικά την ομιλία του για όσους έχουν ώτα ευήκοα:

Χαίρετε κυρίες και κύριοι
θα ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα την ομιλία μου, γιατί η πρώτη λέξη που ήρθε στην σκέψη μου, σαν  μου ζητήθηκε να μιλήσω για τον αγώνα των 2 χρόνων του μαύρου στην ΕΡΤ, του μαύρου στην Δημοκρατία, ήταν η λέξη ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ!.
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ λοιπόν  είναι ένας συγκεκριμένος τύπος μηνύματος, που έχει ως άμεσο στόχο να επηρεάσει την κοινή γνώμη, παρά να προβάλλει αμερόληπτα κάποιες πληροφορίες. Στόχος βέβαια δεν είναι άλλος από το να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της εκάστοτε εξουσίας του αστικού κράτους. Μας διέσυραν, μας κατασυκοφάντησαν, έστρεψαν αρχικά εναντίον μας μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ανεξάρτητου  τάξης και  επιπέδου μέσα από τα παπαγαλάκια τους, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα φερέφωνα τους.  Η παραπληροφόρηση για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ ξεκίνησε μήνες πριν προσφέροντας, μαζί με cd και συνταγές μαγειρικής, υλικό διχαστικό στους αναγνώστες και στους θεατές. Καταργώντας  αυτόματα άρθρα του συντάγματος, αντικαθιστώντας τα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ΚΥΑ! Βέβαια η ΕΡΤ έκλεισε και με βάση την περιορισμένη νομοθετική εξουσία που παραχωρούσε το Σύνταγμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Δευτέρα 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013. Τρίτη μέρα από την απώλεια στενού συγγενικού προσώπου και καθώς η ταφή δεν γίνεται Σάββατο και Κυριακή στον Βόλο, Δευτέρα ήταν η μέρα που αποχαιρετήσαμε τον δικό μας άνθρωπο, προσπαθώντας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας από την τρίτη απώλεια μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.

ΤΡΙΤΗ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 και το ταξίδι  ΣΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ξεκινούσε! Ένα τηλεφώνημα στο σπίτι από την προϊσταμένη του σταθμού, που  ζητούσε θορυβημένη, τηλέφωνα καθηγητών από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, παιδαγωγούς της μεταπτυχιακής φοίτησης της κόρης μου, εκείνον τον καιρό.
Βράδυ και το μήνυμα, καθώς και η φιγούρα του κυβερνητικού εκπροσώπου προβάλλουν  μπρός στις οθόνες των τηλεοράσεων. Και για να μη ξεχνιόμαστε….. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ μαζί μου: Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ και τώρα 4 χρόνια περίπου μετά, οι διακεκομμένες γραμμές του χαμένου ή μάλλον του κομμένου σήματος, που στοιχειώνουν  την μνήμη, προβάλλονται συνεχώς στην οθόνη των ματιών μου, σαν γυρίζω πίσω στον χρόνο!!!
Δεν μπόρεσα, δεν πρόλαβα  να πενθήσω, να συνέλθω, από τις απώλειες των δικών μου ανθρώπων και μια άλλη απώλεια έρχεται να συμπληρώσει το παζλ της κατακερματισμένης υπόστασης!

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ!
Όχι δεν έπρεπε να αφεθούμε στην παθητικότητα, τη μοιρολατρεία και στην εσωστρέφεια! Όχι δεν έπρεπε να έχουμε συμμετοχή στις αποφάσεις τους που είχαν πάρει για μας χωρίς εμάς.

Στην αρνητική αυτή συγκυρία λοιπόν έπρεπε να δείξουμε ότι έχουμε την δύναμη να  παλεύουμε ενάντια στην αδικία, ότι δεν ήμασταν εμείς, αν και πενηντάρηδες,  η γενιά  που διαγράφεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δεν ήμασταν η γενιά της ανάθεσης! Όποιος επιδιώκει να απελευθερωθεί αγωνιζόμενος, δεν μπορεί να επικαλείται τέτοιου είδους μέτρα και σταθμά για τα αυτονόητα. Δεν είναι δυνατό μέσα σε έναν κόσμο που τρέφεται από τον ανταγωνισμό, που συντηρείται από τη θήρα και τον κανιβαλισμό, ένα ελεύθερο πνεύμα να μη νιώθει ότι ασφυκτιά, ακόμη κι αν δεν κατορθώσει να προκαλέσει ρωγμές στο προσωπείο του σύγχρονου λαβύρινθου. Κι αυτή η ασφυξία, ο βαθύτερος προβληματισμός, η προσπάθεια ουσιαστικότερης σκέψης, συχνά ερμηνεύεται ως μιζέρια, φέροντας το στίγμα της ντροπής. Δεν είναι τυχαία η καλλιεργημένη νοοτροπία του «εμείς να περνάμε καλά» και να μην εμβαθύνουμε πολύ, γιατί η ενδοσκόπηση είναι δυστυχία, είναι φόβος μήπως γίνουμε καλύτεροι σαν άνθρωποι και μείνουμε μόνοι μας. Κάθε τι που θα αναδείκνυε τη μοναδικότητά των δικαιωμάτων μας σε τούτη την χώρα και την ιερότητα του να αγωνίζεσαι ήταν προφανώς επικίνδυνο! Εξυπνάδα δεν είναι η επικράτηση του ισχυρότερου και το να επιβιώνει ο καλύτερος κι όποιος φαίνεται ευάλωτος, να μην είναι αρκετά ικανός  και θα πρέπει  να μένει πίσω στο δαρβινικό βασίλειο.  Δεν είναι τυχαίο που η ευτυχία του να εργάζεσαι, του να δημιουργείς και να μπορείς να ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις  που δημιουργούνται σαν μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας έχει εκφυλιστεί, κατά κάποιον τρόπο, σε πολιτική έννοια. Απομονώνει σε επιμέρους μοναδικότητες, σε εγωιστικές ατομικότητες, που στρέφονται στον εαυτό τους, για να τη διατηρήσουν. Η ευτυχία του να είσαι παραγωγικό ον δεν  δίνει πλέον αξία σε όποιον τη φέρει. Τον κάνει έρμαιο της αιώνιας απαξίας της προσωπικότητας ενός εκάστου, μέσα σε ένα απαίσιο σύστημα και  του φρουρούμενου κοινωνικού παραδείσου, μιας επίπεδης ζωής όπου τίποτε δεν έχει σημασία στην ουσία.
ΟΙ πρώτες συνελεύσεις μεταξύ των εργαζομένων ήρθαν σαν πρώτη σκέψη στην αντίδραση που ήταν στα σπάργανα, σε μια τελεσίδικη απόφαση που πάρθηκε και διαμορφώθηκε από τους κρατούντες. Το ξύλινο σπιτάκι (σ.σ. ΕΡΓΑΤΗ: το οίκημα της ΕΡΑ ΒΟΛΟΥ στην παραλία του Αγ. Κων/νου στο Βόλο) από την πρώτη νύχτα του κλεισίματος, έγινε το σημείο αναφοράς και κέντρο αγών, από πολλές κοινωνικές ομάδες από τα κινήματα, σωματεία, από ανέργους, από χαμηλοεισοδηματίες, ανθρώπους που αγωνίζονταν για το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την οριζοντιότητα στις  όποιες σχέσεις των ανθρώπων.

 

Στην αρχή οι απόψεις αντικρουόμενες για τον χαρακτήρα του αγώνα. Κάποιοι θεώρησαν πως η θέση μας ήταν στον χώρο εργασίας και στα μικρόφωνα, κάποιοι άλλοι μίλησαν για τον δρόμο, όπου γεννιούνται οι συνειδήσεις και το άνοιγμα στην κοινωνία! Η πορεία αρχίζει σιγά -σιγά να βρίσκει τη ρότα, μέσα από τον συνδυασμό και των 2 απόψεων.

 

Οι πρώτες μέρες κύλησαν μέσα από συγκεντρώσεις στον χώρο της εργασίας, στο χώρο που με πολύ αγάπη και επαγγελματισμό είχε δημιουργήσει ένα  ευφάνταστος  και επαγγελματίας βιοτέχνης ραδιοφώνων, ο Γιώργης Κοντογεωργίου και με πορείες στους δρόμους της πόλης, καλώντας τους συμπολίτες να στηρίξουν  τον φορέα που από το 1948, στήριζε  τον παλμό αυτής της πόλης και πρωτοστατούσε στο πέρασμα των χρόνων στην υπηρεσία -βλέπε- αποστολή του, της ενημέρωσης πάνω σε θέματα πολιτικής, πολιτισμού και ψυχαγωγίας.

Αυτός ο σταθμός, κυρίες και κύριοι, ήταν ο πρώτος περιφερειακός σταθμός σε όλη την Ελλάδα και θυμάμαι ήταν ο δίαυλος επικοινωνίας αφού  πολλές στιγμές ενημερώνονταν οι ψαράδες που ξανοίγονταν στον Παγασητικό για να προφυλαχτούν με τα δελτία έκτακτων καιρικών φαινομένων, να επιστρατεύουν ευαισθητοποιώντας για τις ανάγκες των συνανθρώπων μας τους πολίτες ζητώντας αίμα, ενισχύοντας οικογένειες που πλήττονταν από οικονομική ανέχεια, με συγκέντρωση τροφίμων και χρημάτων, ενεργοποιώντας τον κόσμο σε καταστάσεις έντονων φυσικών φαινομένων, όπως σεισμοί , πλημμύρες, πυρκαγιές και μεσολαβώντας σε φορείς και υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση των πολιτών.

 

Αυτά και άλλα πολλά  ήταν η αποστολή ενός δημόσιου φορέα που με μια δικτατορική απόφαση στέλνοντας στην απραξία 2950 ανθρώπους, βάζοντας χειροπέδες στην ελεύθερη και παραγωγική σκέψη! Την συγκεκριμένη εργασία την υπηρετούσα πάντα με σεβασμό χωρίς να εκμεταλλευτώ ποτέ την θέση εργασίας. Το αντικείμενο εργασίας, από σφουγγάρισμα, μέχρι εκπομπές και μάλιστα πέρα από το ωράριο χωρίς ποτέ να μου δοθεί κάποιο οικονομικό μπόνους η υπερωρία, προϊστάμενος λογιστηρίου χωρίς την παραμικρή ατασθαλία ή την μη έγκυρη αποστολή των εγγράφων προς την υπηρεσία, στον χρόνο που έπρεπε!

Κάποιοι από τους συναδέλφους δεν άντεξαν, αποχώρησαν, εμείς που μείναμε συνεχίσαμε την δουλειά μας κανονικά, υπήρχε βέβαια η κοινωνία, η αλληλεγγύη από ανθρώπους που ποτέ δεν έτυχαν της έκφρασης και της προβολής των απόψεων και θέσεων τους. Καθημερινά περνούσαν από το μικρό ξύλινο μέγαρο της καρδιάς μας, άνθρωποι, συμπαραστάτες στο όνειρο, στις επιθυμίες, στον αγώνα και στους στόχους μας ενεργώντας με αλληλεγγύη συλλογικά ή και σε προσωπικό επίπεδο. Αυτοί που είχαν καρπωθεί την δημοσιότητα χρησιμοποιώντας τα μικρόφωνα και τις συχνότητες μας, εξαφανίστηκαν, ξεχνώντας τον φιλόξενο χώρο και την αγάπη των εργαζομένων, ξεχνώντας ότι η ραδιοφωνία  ήταν ο επικοινωνιακός κομιστής των μηνυμάτων τους πολιτιστικά ή πολιτικά που πρόβαλλαν την  δουλειά τους !!
Την συνεισφορά αυτή την διέγραψαν, στράφηκαν αλλού, μας απαξίωσαν και πολλές φορές περνώντας, μας γύριζαν την πλάτη.

Βέβαια δεν ήταν ο κανόνας και δεν μπορώ να λησμονήσω τον παπα-Αντώνη τον Κούντρια ή τον πατέρα Δημήτρη ή τον πατέρα Ιωάννη που προσεύχονταν για μας ξορκίζοντας το άδικο. Δεν μπορώ να λησμονήσω την στάση των επίσημων αρχών της πόλης, που το θεώρησαν ανάξιο να ασχοληθούν με το θέμα μας ή την ερώτηση του ιερωμένου που μας ρωτουσε σε τακτά διαστήματα για το πότε θα φύγουμε για να κάνει το σταθμό αίθουσες κατήχησης.

Πενήντα χρονών και πάνω η πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΡΤ Βόλου, εμείς που μείναμε συστήσαμε επιτροπή αγώνα, τα μικρόφωνα που από το 1948 δεν είχαν σιωπήσει ποτέ με 6ωρο καθημερινό πρόγραμμα, συνεχίσαμε να μεταδίδουμε τον παλμό της κοινωνίας, παρά τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, συνεχίσαμε να προστατεύουμε με ομάδες περιφρούρησης την περιουσία του Ελληνικού λαού επί  24ωρο, με βάρδιες χωρίς να αφήσουμε λεπτό μόνον του το χώρο που δημιουργούσαμε και εργαζόμασταν συνεχίζοντας το έργο μας. Η συμπαράσταση συνεχής από τους ανθρώπους !
Η  ΕΡΤ ΒΟΛΟΥ συνέχιζε λες και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Σε πρώτο πλάνο η ελεύθερη και απρόσκοπτη ενημέρωση, χωρίς παρεμβάσεις, δίνοντας φωνή σε όσους δεν είχαν. Καταλαβαίνετε ότι μέσα σε μια τόσο μεγάλη κρίση ενός συστήματος, και δη καπιταλιστικού, καμιά ατομική λύση δεν ήταν, ούτε και είναι εφικτή και κανένα ατομικό πρόβλημα δεν λύνεται χωρίς την επίλυση των συνολικών κοινωνικών ζητημάτων.

 

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, οι καθηγητές, φοιτητές, υπάλληλοι από την Δημοτική αστυνομία, από τον ΟΑΕΔ, υπάλληλοι του Δήμου, οι καθαρίστριες, οι σχολικοί φύλακες, άνεργοι, λάτρεις του ραδιοφώνου, κινήματα., συλλογικότητες, πολιτικές οργανώσεις και πόσοι άλλοι δεν έλειψαν ούτε μια μέρα.

Και τώρα που θυμάμαι τις μέρες αυτές  έρχονται στον νου μου από το ποίημα του πάστορα  MAΡTIN NIΜΕΛΕΡ και κατά άλλους του MΠΕΡΤΟΛΤ  ΜΠΡΕΧΤ oι εξής στίχοι:
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…

Για σένα που νομίζεις..
ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ..
ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο
και να σε διώξουν
γιατί δεν έχεις λεφτά..
Ότι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαί, δε θα στο πάρουν
Ότι ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου
για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλυτώσεις
Ότι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει..
Ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου..

Οργανώναμε εκθέσεις ζωγραφικής με έργα δικά μας και εικαστικών ανθρώπων της πόλης, συναυλίες με διαφορετικά είδη μουσικής, θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες για τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά, BAZAAR, πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης. Συμμετείχαμε σε οικογιορτές και σε πορείες ή συνελεύσεις, οργώναμε την χώρα από άκρη  σε άκρη, διατρανώνοντας με την παρουσία μας και τις φωνές μας, πως για μας τίποτε δεν είχε τελειώσει και κάθε μέρα θα γινόμασταν η άμμος στα γρανάζια της εξουσίας. Μόνο ξέρετε, κάποιες φορές στον δρόμο για τον σταθμό τα μάτια έτρεχαν, τα δόντια μάτωναν, τα χείλια και οι γροθιές χτυπούσαν τις λαμαρίνες για να ισορροπήσει ο πόνος της ψυχής και του κορμιού. Μόνο κρυβόμουνα από τους συναδέλφους, αν και πολλές φορές τους έβλεπα και τους ίδιους στο σκοτάδι της νύχτας να αντιδρούν παρόμοια!

Κρυβόμουνα από την γυναίκα μου και τον γιό μου, 16 χρόνων τότε, που δεν μπόρεσα να του ανοίξω τους δρόμους της επιπλέον μόρφωσης, όπως το πρώτο μου παιδί!
Άλλες φορές, πάλι σε στιγμές κατάθλιψης, το πρόσωπο σκοτείνιαζε όταν με ρωτούσαν πως είμαι! Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αποφεύγοντας να χαρακτηριστώ μελό και λαϊκιστής.
Είναι πράγματι αλήθεια, περνούσαν αρνητικές σκέψεις και ο λόφος της Γορίτσας, εκεί που καθόμουνα στα νεανικά μου χρόνια και ταξίδευα αγναντεύοντας την θάλασσα του Παγασητικού μου δίνε την λύση του τέλους!!!!

Σκεφτόμουν τους ανθρώπους της οικογένειας της ΕΡΤ . Δεκαεπτά  νεκροί, αν θυμάμαι καλά, που έφυγαν μέσα σε συνθήκες απόγνωσης και αβεβαιότητας. Όχι, δεν θα τους χάριζα την αξιοπρέπεια, δεν θα ήμουνα εγώ, ο άνθρωπος που θα ζούσα μέσα στο αρρωστημένο κατεστημένο τους.
Το άδικο, το άκαιρο, όμως, για μια φορά ακόμη είχε έρθει στην διάρκεια της επαγγελματικής μου καριέρας. Η πρώτη ήταν στην δεκαετία του 90 σαν με απέπεμψαν από την οικογένεια της ΕΡΤ, σαν γιός του κομμουνιστοσυμμορίτη, έτσι χαρακτήρισαν τον πατέρα μου,(συνάδελφοι  …και πατριώτες) που έδωσε το αίμα του, το σώμα του, τα μάτια του, παλεύοντας ενάντια στον ναζιστικό φασισμό με τις τάξεις του ΕΛΑΣ και για να μην αφήσω να αιωρούνται και ερωτηματικά, την δουλειά δεν την απόκτησα σαν γιός αναπήρου, αλλά από την εκτίμηση προς το πρόσωπο μου, του γείτονα και τότε διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού του Βόλου Δημήτρη Πλιακογιάννη.
Συλλογικότητα κυρίες και κύριοι και αντίσταση σε τετελεσμένα  γεγονότα μέσα στην κρίση ενός συστήματος που θέλει τους εργαζόμενους φιγούρες σε επιτραπέζιο παιχνίδι. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να στέλνω όσο ζω.

 

Τελειώνοντας  αφού ευχηθώ καλή επιτυχία στον σκοπό της Ημερίδας που διοργανώνεται σήμερα εδώ και ευχαριστώντας για τον ευγενικό τρόπο, την συμπαράσταση, την κατανόηση και την βοήθεια που δεχτήκαμε σαν άνεργοι από την οικογένεια των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων βέβαια, μετρημένες με ένα ή δυο δάχτυλα, στα χρόνια που βρεθήκαμε εκεί σαν άνεργοι !
Θέλω λοιπόν να πω τούτο: Προχωράμε χωρίς αυταρχισμό και ανταγωνιστική διάθεση, απομονώνοντας στοιχεία που νοιώθουν έπαρση και θέλουν την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση, γιατί κανείς ποτέ  δεν γνωρίζει τι θα φέρει η επόμενη μέρα κυρίες και κύριοι και ευτυχώς τέτοια φαινόμενα είναι λίγα, αλλά δυστυχώς παντού!

Εμείς παλέψαμε και παλεύουμε για μια δημόσια ΕΡΤ , ελεύθερη και ακαπέλωτη ενημέρωση, δεν επαναπαυόμαστε, συνεχίζουμε να αγκαλιάζουμε όλες τις αγωνιζόμενες κοινωνικές ομάδες, και να είμαστε έμπρακτα παρόντες  !

Συνεχίζουμε στην ΕΡΤ ΒΟΛΟΥ να κάνουμε συνελεύσεις αποφασίζοντας όλοι μαζί και συνδιαμορφώνοντας το πρόγραμμα και τις συνθήκες δουλειάς.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ   ΠΟΛΥ !!

 

https://oaednews.blogspot.gr/2016/11/blog-post_10.html#.WChQ6cknKSo

https://ergatis.wordpress.com