του Sungur Savran (ηγετικού στελέχους του DİP)

Στις 30 Δεκεμβρίου 1922, πριν από ακριβώς 100 χρόνια, ιδρύθηκε ένα κράτος που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία. Ούτε αυτοκράτορας ούτε Καίσαρας, ούτε βασιλιάς ούτε εμίρης, ούτε σάχης ούτε σουλτάνος, ούτε καρδινάλιος ούτε χαλίφης, ούτε πλούσιοι καπιταλιστές κυβερνούσαν αυτό το κράτος. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι καταπιεσμένοι έγιναν η κυρίαρχη τάξη που κυβερνούσε το κράτος. Ολόκληρη η δομή του κράτους είχε αναδιαμορφωθεί αναλόγως. Αυτή ήταν μια κατάσταση που η ιστορία δεν είχε ξαναδεί. Ήταν ένα εργατικό κράτος που έζησε για σχεδόν 75 χρόνια, ενώ ο προκάτοχός του, η Παρισινή Κομμούνα, είχε επιβιώσει για 72 ημέρες. Πρόκειται για ένα κράτος που αναδιαμόρφωσε τις σχέσεις μεταξύ των εθνών με τρόπο πρωτοφανή στη σύγχρονη ιστορία.

Αυτή ήταν η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Σαν σήμερα πριν από εκατό χρόνια, στις 30 Δεκεμβρίου 1922, συνήλθε το πρώτο Συνέδριο της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών και διακήρυξε τη δημιουργία αυτού του ιδιαίτερου κράτους. Σε αυτό το στάδιο, τα συστατικά στοιχεία της ΕΣΣΔ ήταν μόνο η Ρωσική Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Σοβιετική Δημοκρατία (RSFSR – РСФСР) και οι Σοσιαλιστικές Ομοσπονδιακές Σοβιετικές Δημοκρατίες της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και του Νότιου Καυκάσου ή Υπερκαυκασίας (Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία). Όμως, κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης δεκαετίας του 1920 και εν μέρει της δεκαετίας του 1930, η ΕΣΣΔ επρόκειτο να εξελιχθεί σε ένα γιγαντιαίο κράτος, ιδίως με την προσχώρηση νέων δημοκρατιών που ιδρύθηκαν από Μουσουλμανικούς λαούς. Αυτή η κατάσταση καθόρισε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας έως το 1991.

Έχουμε συνοψίσει σε διάφορα κείμενα τον τρόπο με τον οποίο η ΕΣΣΔ ήταν ένα ιδιαίτερο κράτος, διαφορετικό από όλα τα άλλα υπάρχοντα κράτη. Εδώ, χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, χωρίς να εξηγήσουμε εκτενώς τα επιχειρήματά μας, θα συνοψίσουμε, μέσω κάποιων απλών, σύντομων και άμεσων θέσεων, πώς η ΕΣΣΔ ήταν ένα μοναδικό κράτος στη σύγχρονη ιστορία.

“Η ΕΣΣΔ αποπέμπει τον καπιταλισμό”, έργο του Ντμίτρι Μουρ, περίπου 1920.

Έξι θέσεις για την ΕΣΣΔ

  1. Με την ίδρυση της ΕΣΣΔ η Οκτωβριανή επανάσταση ολοκληρώθηκε ως πολιτική επανάσταση.

Η προλεταριακή επανάσταση στη Ρωσία ξεκίνησε στις 8 Μαρτίου 1917 με το σημερινό ημερολόγιο. Είναι σύνηθες να την περιγράφουμε ως ολοκληρωμένη επανάσταση στις 7 Νοεμβρίου 1917, όταν θριάμβευσε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Ωστόσο, δεδομένου ότι η ΕΣΣΔ, το τελικό προϊόν της επανάστασης στη Ρωσία, ήταν ένα κράτος που περιλάμβανε πολλές γεωγραφικές περιοχές εκτός Ρωσίας, από την Ουκρανία, η οποία δεν είχε ακόμη γίνει μέρος της επανάστασης το 1917, μέχρι τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, συμπεριλαμβανομένων, πάνω απ’ όλα, των εδαφών που κατοικούνταν από Μουσουλμανικούς λαούς, αυτό σημαίνει ότι η επανάσταση δεν είχε ακόμη ολοκληρώσει το έργο της το 1917. Η επανάσταση προσάρτησε αυτά τα εδάφη στη δική της γεωγραφία με βάση τον εμφύλιο πόλεμο και χάρη στην πολύ επιδέξια πολιτική τακτική που εφάρμοσαν οι Μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Λένιν. Αυτό δεν είναι μόνο γεωγραφικό πρόβλημα. Ταυτόχρονα, η εδραίωση της εξουσίας του προλεταριάτου στη βάση της συμμαχίας του με την αγροτιά θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο στα τέλη του 1922. Ως εκ τούτου, η επανάσταση στη Ρωσία δεν θα πρέπει να κατανοηθεί ως ένα φαινόμενο συγκεκριμένο για το 1917, αλλά ως μια πενταετής διαδικασία μεταξύ 1917–22.

  1. Η ΕΣΣΔ ήταν η πρώτη δικτατορία του προλεταριάτου στην ιστορία που εγκαθιδρύθηκε μόνιμα, ένας φάρος για άλλα εργατικά κράτη που προέκυψαν από άλλες σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ού αιώνα.

Υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις για να μετατραπεί σε δικτατορία ή κράτος του προλεταριάτου. Ας αναφέρουμε μόνο τα πιο απαραίτητα, εκείνα των οποίων η απουσία θα έκανε την ΕΣΣΔ να μην είναι πλέον εργατικό κράτος. Πρώτα απ’ όλα, για να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου, η πολιτική εξουσία πρέπει να αποσπαστεί από την αστική τάξη και τις άλλες προκαπιταλιστικές τάξεις που μαζί με αυτήν κατέχουν το κράτος, και το παλιό κράτος πρέπει να διαλυθεί και να εγκαθιδρυθεί μια κρατική δομή κατάλληλη για την εξουσία του προλεταριάτου. Η συγκεκριμένη κατάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών έλυσε αυτό το πρόβλημα με την πιο προηγμένη μορφή στην ΕΣΣΔ. Ένας άλλος όρος που πρέπει να πληροί ένα κράτος για να μπορεί να ονομάζεται δικτατορία του προλεταριάτου ή εργατικό κράτος είναι ότι πρέπει να απελευθερώσει την εργατική τάξη (και ταυτόχρονα τις τάξεις που υφίστανται εκμετάλλευση με άλλους τρόπους, όπως η αγροτιά) από την κοινωνικοοικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου και να θέσει τέλος στην παραγωγή υπεραξίας. Η ΕΣΣΔ εκπλήρωσε αυτή την προϋπόθεση από νωρίς, εθνικοποιώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των κύριων μέσων παραγωγής και κυκλοφορίας και στερώντας από τους καπιταλιστές τη δυνατότητα να κυριαρχήσουν στις διαδικασίες παραγωγής και κυκλοφορίας, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις. Ωστόσο, η κατάργηση της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας είναι ουσιαστικά ένα νομικοπολιτικό μέτρο. Για να γίνει αυτό μόνιμο και διαρθρωτικό, η παραγωγή και οι άλλες οικονομικές δραστηριότητες πρέπει να υπαχθούν σε κεντρικό σχεδιασμό. Τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση έγιναν ήδη από τη δεκαετία του 1920, όταν ιδρύθηκε ο οργανισμός σχεδιασμού Gosplan, στον οποίο ανατέθηκε η προγραμματισμένη ηλεκτροδότηση ολόκληρης της σοβιετικής επικράτειας (Goelro). Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920 το σχέδιο αυτό είχε υλοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Από τότε άρχισε η διαδικασία του συγκεντρωτικού σχεδιασμού ολόκληρης της οικονομίας από το Gosplan. Με αυτόν τον τρόπο η οικονομία της μετάβασης σε μια αταξική κοινωνία αποσυνδέθηκε πλήρως από τον καπιταλισμό με την κατάργηση της εμπορευματικοποίησης της εργατικής δύναμης. Εκτός από αυτές τις τρεις προϋποθέσεις, υπάρχουν και άλλες (μία τράπεζα, κρατικό μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου, κ.λπ.), αλλά αυτές μπορούν να θεωρηθούν ως η βάση για αυτές τις τρεις.

  1. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία η ΕΣΣΔ καθιερώθηκε ως μη εθνικό κράτος σε έναν κόσμο εθνικών κρατών και παρέμεινε έτσι μέχρι τέλους. Αυτό το χαρακτηριστικό την καθιστά μια ευέλικτη μεταβατική μορφή που προετοιμάζεται για την παγκόσμια σοσιαλιστική ομοσπονδία.

Δεν υπάρχει άλλο κράτος στη σύγχρονη ιστορία που να μην έχει πάρει το όνομά του από μια φυλή ή μια γεωγραφία του παρελθόντος και που να μην έχει θέσει ως κύριο στόχο του την οικοδόμηση ενός ξεχωριστού έθνους. Ακόμα και χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και η Νότια Αφρική, που στην πραγματικότητα είναι εντελώς τεχνητά αποικιοκρατικά κράτη λευκών εποίκων, έχουν βασίσει την κυριαρχία τους σε έθνη που αρχικά ήταν φανταστικά και αργότερα πήραν σάρκα και οστά. Η ΕΣΣΔ είναι το μόνο κράτος που έκανε συνειδητά το αντίθετο. Σκόπιμα παρέλειψε το όνομα του πρώην κυρίαρχου έθνους από το όνομα του κράτους. Με αυτόν τον τρόπο προσφέρει στους προλετάριους όλου του κόσμου και στους συμμάχους τους ένα προλεταριακό σοσιαλιστικό σπίτι στο οποίο μπορούν να ενταχθούν όταν οι ίδιοι βιώσουν νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Σε πρώιμο στάδιο παρείχε μια μορφή με την οποία όλα τα έθνη θα μπορούσαννα συγχωνευθούν χωρίς κάποιο από αυτά να καταλαμβάνει τη θέση του “κυρίαρχου έθνους”.

  1. Ενώ εξωτερικά εμφάνιζε έναν χαρακτήρα μη εθνικό, η ΕΣΣΔ ήταν μια μορφή κράτους που άνοιγε συστηματικά το δρόμο για την ανάπτυξη και την εξέλιξη καταπιεσμένων και μικρών εθνών στο εσωτερικό της.

Η νέα κρατική δομή, η οποία υπέταξε το ρωσικό έθνος, το πρώην κυρίαρχο έθνος στη γεωγραφία της επανάστασης, σε βαθμό που άλλαξε το όνομα του κράτους, αντίθετα, δημιούργησε ειδικές ευκαιρίες για όλα τα καταπιεσμένα ή/και μικρά έθνη να αναπτύξουν τη γλώσσα, τη γραφή, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό τους σε βαθμό που δεν είχαν ξαναδεί. Επίσης, έγινε αρχή ότι όλοι οι λαοί που οργανώνονται ως ξεχωριστές μονάδες εντός της κρατικής δομής θα πρέπει να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους μέσω των δικών τους διαχειριστών. Αυτή η πολιτική ονομάζεται korenizatsiya. Αυτή η πολιτική επέτρεψε στους Κούρδους, οι οποίοι ήταν κυρίως λαός της Μέσης Ανατολής, αλλά ζούσαν επίσης σε μικρές μειονότητες στον Καύκασο, να οργανωθούν για πρώτη φορά σε μια πολιτική μονάδα που ονομάστηκε Kurdistan e Sor.

  1. Για ένα σημαντικό μέρος του 20ού αιώνα η ΕΣΣΔ ήταν το όργανο της ηγεμονίας του προλεταριάτου στην παγκόσμια επανάσταση.

Στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση του 20ού αιώνα τα αγροτικά έθνη έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Κίνα, η Γιουγκοσλαβία, η Αλβανία, το Βιετνάμ, η Κορέα, η Κούβα (εκτός από την Κίνα), όπου έγιναν πραγματικές πολιτικές επαναστάσεις, δεν είχε ακόμη σχηματιστεί ένα κατάλληλο βιομηχανικό προλεταριάτο που θα καθοδηγούσε την αγροτιά. Η ΕΣΣΔ κατέστησε δυνατή την ονομασία αυτών των επαναστάσεων ως προλεταριακών, τόσο με τη διασφάλιση ότι τα επαναστατικά πρωτοπόρα κόμματα αυτών των χωρών (εκτός από την Κούβα) απέκτησαν προλεταριακό χαρακτήρα κατά τη συγκρότησή τους όσο και με το παράδειγμα της δικής της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής δομής.

  1. Πέρα από την κατάργηση του καπιταλισμού και την έναρξη της μετάβασης στον κομμουνισμό, η ΕΣΣΔ αποτέλεσε την πρώτη στιγμή της παρακμής του εθνικισμού, ο οποίος αποτέλεσε το πιο αδιαμφισβήτητο ιδεολογικό τσιμέντο στη σύγχρονη ιστορία.

Στην πραγματικότητα, σε μια διαδικασία που ανάγεται στην εγκαθίδρυση των απολυταρχικών αυτοκρατοριών στην Ευρώπη και στη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, αλλά που εξαπλώθηκε παγκοσμίως με την επίδραση της Γαλλικής Επανάστασης ως παράδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο, ο εθνικισμός είχε αποκτήσει για πολλούς αιώνες τη θέση της “ανερχόμενης ιδεολογίας”. Η δημιουργία ενός έθνους-κράτους, είτε στον καπιταλιστικό κόσμο είτε στα αποαποικιοκρατούμενα εδάφη, επιβλήθηκε σε όλους τους λαούς ως όρος ύπαρξης. Η ΕΣΣΔ το ανέτρεψε αυτό για πρώτη φορά, κατάφερε σημαντικό πλήγμα στον εθνικισμό και έγινε η ενσάρκωση του προλεταριακού διεθνισμού ως ανερχόμενης ιδεολογίας. Φυσικά, δεν μιλάμε εδώ για μια ολοκληρωμένη διαδικασία, αλλά για μια σύνθετη, επώδυνη διαδικασία, με σκαμπανεβάσματα, η οποία θα διαρκέσει αιώνες, όπως ακριβώς ο εθνικισμός βρισκόταν σε διαδικασία ανόδου στη δική του εποχή.

“Βασικός Λογισμός”, αφίσσα του Ελ Λισίτσκι, 1928.

Έβδομη θέση

Τώρα, τέλος, ερχόμαστε σε ένα σημείο το οποίο θα αντιμετωπίσουμε ξεχωριστά επειδή η φύση του είναι διαφορετική από τα άλλα. Η πιο σημαντική πτυχή που τη διακρίνει από τις άλλες είναι ότι πρόκειται για ένα ζήτημα στο οποίο ο υποκειμενικός παράγοντας, η επαναστατική πολιτική, και όχι οι αντικειμενικές διαδικασίες της ιστορίας, έρχεται στο προσκήνιο και ο αντικειμενικός παράγοντας δεν παίζει τον κύριο ρόλο.

  1. Η ίδρυση της ΕΣΣΔ ήταν ο τελευταίος μεγάλος θρίαμβος του Λένιν στο νεκροκρέβατό του, ο οποίος όμως στο τέλος της ζωής του είχε οδυνηρή επίγνωση ότι το μεγάλο του επίτευγμα γλιστρούσε μέσα από τα χέρια του.

Δεδομένου ότι έχουμε ασχοληθεί λεπτομερώς με το θέμα αυτό σε διάφορα έργα μας, θα το περιγράψουμε εδώ μόνο περιληπτικά. Σε κάποιους μπορεί να μην αρέσουν αυτά που γράφουμε. Αλλά είναι δυνατόν να τεκμηριώνουμε όλα όσα γράφουμε.

Σύντομα ο Λένιν άρχισε να υποφέρει από σοβαρά προβλήματα υγείας ως αποτέλεσμα των τραυμάτων που δέχτηκε κατά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του τον Αύγουστο του 1918 από την νεαρή σοσιαλεπαναστάτρια Φάνι Κάπλαν. Είναι γενικά γνωστό ότι μετά τον Μάρτιο του 1923 ο Λένιν βρισκόταν σε κατάσταση παράλυσης, κατά την οποία έχασε και την ικανότητα να μιλάει, αλλά συχνά ξεχνιέται ότι από τον Δεκέμβριο του 1921 έως ορισμένες περιόδους του 1922 η υγεία του επηρέαζε σε διαφορετικό βαθμό το έργο του. Μιλάμε εδώ για τον μεγάλο επαναστάτη, ο οποίος ήταν συχνά κατάκοιτος για σχεδόν ενάμιση χρόνο, και ο οποίος, βλέποντας ότι η διαδικασία στην οποία είχε αναμφισβήτητα συμβάλει τα μέγιστα, έπαιρνε σταδιακά μια διαφορετική πορεία, ανέλαβε τον αγώνα κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες.

Το 1922, ο Λένιν ήρθε σε σύγκρουση με τον Στάλιν, ο οποίος είχε συγκεντρώσει μεγάλη δύναμη ως γενικός γραμματέας του κόμματος, για μια σειρά προβλημάτων. Τα προβλήματα αυτά μπορούν να συνοψιστούν πολύ συνοπτικά ως εξής: Ο αγώνας του Λένιν κατά της χαλάρωσης του μονοπωλίου του εξωτερικού εμπορίου, η αντίθεσή του στην τάση να αποτραπεί η αύξηση της δύναμης του Γκόσπλαν, η γραμμή που υιοθέτησε κατά της γραφειοκρατικοποίησης του κράτους και του κόμματος, η μεγάλη ανησυχία του για την τάση του Στάλιν και του εσωτερικού του κύκλου προς μια Ρωσική σοβινιστική στάση στα εθνικά ζητήματα (το πιο σημαντικό σημείο εδώ είναι η πίεση που άσκησε το Ρωσικό κόμμα στο Γεωργιανό κόμμα), η νομική και πολιτική συγκρότηση της ΕΣΣΔ ως προέκταση αυτού του εθνικού ζητήματος. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των αγώνων, οι προσωπικές σχέσεις του Λένιν με τον Στάλιν έφτασαν στα πρόθυρα της ρήξης και ο ηγέτης της επανάστασης συνέστησε την αποπομπή του Στάλιν σε ένα έγγραφο γνωστό ως “Διαθήκη”.

Είναι αδύνατο να μην δει κανείς εδώ τις πρώτες μορφές των σοβαρών προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε αργότερα το Σοβιετικό κράτος. Μεταξύ αυτών, το εθνικό ζήτημα, και η δομή της ΕΣΣΔ ως έκφρασή του, ήταν ίσως το πλέον ουσιώδες ζήτημα για τον Λένιν.

Ο Στάλιν ήταν Κομισάριος Εθνικοτήτων από τον Νοέμβριο του 1917, όταν η επανάσταση πέτυχε την πρώτη της νίκη. Όπως επισημάναμε παραπάνω, καθώς η επανάσταση πέτυχε διαδοχικές νίκες σε άλλα μέρη του Τσαρικού βασιλείου, η ενοποίηση όλων των νέων Σοβιετικών Δημοκρατιών ήταν στην ημερήσια διάταξη στα μέσα του 1922. Η πρόταση του Στάλιν ως Κομισάριου Εθνικοτήτων ήταν μια πολιτική γνωστή ως “αυτονομισμός”. Δηλαδή, οι Σοβιετικές Δημοκρατίες του Νότιου Καυκάσου, μαζί με την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και τις τρεις δημοκρατίες του Καυκάσου, θα εντάσσονταν μία προς μία στη Ρωσική Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Σοβιετική Δημοκρατία (RSFSR), την πρώτη και μεγαλύτερη γεωγραφική ενότητα, και θα ενσωματώνονταν ως “αυτόνομες δημοκρατίες” σε αυτήν.

Ο Λένιν αντιτάχθηκε σε αυτό. Η πρώτη του φόρμουλα ήταν η “Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ευρώπης και της Ασίας”. Με άλλα λόγια, η απόδοση Ρώσικου χαρακτήρα στο κράτος ήταν μια επιλογή που έπρεπε να αποκλειστεί γι’ αυτόν από την αρχή. Αργότερα, όμως, κατήργησε και το “Ευρώπη και Ασία”. Δεν ήταν σωστό να περιορίσουμε εκ των προτέρων την ήπειρο στην οποία θα αναπτυσσόταν η παγκόσμια επανάσταση. Έτσι, η ΕΣΣΔ, ένα κράτος που δεν έφερε το όνομα ούτε της Ρωσίας ούτε κάποιας άλλης γεωγραφικής περιοχής, ιδρύθηκε ως αποτέλεσμα της μεγάλης επιμονής του Λένιν, παρά τον Στάλιν και τον κύκλο του.

Υπήρξε επίσης η συνοδευτική διαμάχη για τη Γεωργία. Ο ορεινός γεωργιανός λαός φύλαγε με ζήλο την ανεξαρτησία του. Οι Γεωργιανοί κομμουνιστές αναζητούσαν έναν όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητο χώρο ελιγμών για να ανταποκριθούν σε αυτή την τάση του λαού. Ο Στάλιν και οι συνεργάτες του χαρακτήρισαν αυτό ως “εθνικιστική παρέκκλιση”. Ένα στυλ αγώνα κατά το οποίο ένας εκπρόσωπος των Ρώσων κομμουνιστών έφτασε στο σημείο να χαστουκίσει έναν Γεωργιανό κομμουνιστή ήταν αρκετό για να εξοργίσει τον Λένιν. Φοβούμενος την αναβίωση του παλιού Ρωσικού σοβινισμού, έριξε όλο του το βάρος στο πλευρό των Γεωργιανών. Γι αυτό κατηγορήθηκε από τον Στάλιν για “εθνικό φιλελευθερισμό”!

Η ιστορία της ίδρυσης της ΕΣΣΔ είναι συνυφασμένη με αυτόν τον μεγάλο τελικό αγώνα της ζωής του Λένιν ενάντια στη γραφειοκρατία σε διάφορους τομείς.

Ο Λένιν έδωσε τόση σημασία σε αυτά τα ζητήματα που στις 30 Δεκεμβρίου 1922, παρόλο που η ΕΣΣΔ είχε ιδρυθεί σύμφωνα με τη φόρμουλα που είχε υποστηρίξει, δηλαδή παρόλο που είχε επιτύχει τους περισσότερους από τους πρακτικούς της στόχους, άρχισε την ίδια μέρα και συνέχισε την επόμενη μέρα σε ένα δηλητηριώδες κείμενο (Το ζήτημα των εθνικοτήτων ή η “αυτονομία”), κατηγορώντας τον Στάλιν και τους φίλους του για μια “μικροαστική” άποψη του εθνικού ζητήματος και ισχυριζόμενος ότι μια μέρα θα “υποχωρούσαν στην αστική άποψη”.

Πρόκειται για μια δραματική στιγμή της ιστορίας. Οι αντιφάσεις μεταξύ των μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων διαδραματίζονται ως αντιφάσεις μεταξύ των ηγετών του ίδιου κόμματος.

Συμπέρασμα

“Τί συνέβη όταν ιδρύθηκε η ΕΣΣΔ;”, θα πουν κάποιοι, “κατέρρευσε και διαλύθηκε πριν από το τέλος του 20ού αιώνα”. Κατά ειρωνικό τρόπο, ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς είναι εκείνοι που υπερασπίστηκαν το Σοβιετικό Κόμμα, ακόμη και τον Γκορμπατσόφ, ενώ εμείς επιμέναμε ότι η μεταβατική κοινωνία και το εργατικό κράτος, προϊόν της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, βρίσκονταν σε άσχημη κατεύθυνση και ότι το τέλος αυτής της πορείας θα ήταν η καπιταλιστική παλινόρθωση!

Αυτοί είναι εκείνοι που, τότε όπως και τώρα, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από την εξέλιξη της ιστορίας. Το πρόγραμμα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η δημοκρατία. Η Γαλλία απέκτησε μόνιμη δημοκρατία μόλις το 1871, περίπου 80 χρόνια μετά την επανάσταση. Και με μια εργατική επανάσταση, χάρη στην Κομμούνα! Η πρώτη αρχή της Διακήρυξης της Αμερικανικής Επανάστασης του 1776 ήταν η “ισότητα όλων των ανθρώπων”. Όμως μεταξύ αυτών που έγραψαν αυτή την αρχή ήταν και εκείνοι που είχαν εκατοντάδες σκλάβους! Μόλις 90 χρόνια αργότερα, μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, η Αμερική πέτυχε ένα καθεστώς στο οποίο όλοι οι άνθρωποι ήταν ίσοι ενώπιον του νόμου!

Σήμερα η ιστορία καλεί και πάλι για κομμουνισμό. Όταν το προλεταριάτο κινητοποιηθεί, όταν αποτινάξει το βάρος του παρελθόντος, όταν συναντήσει ξανά έναν Μπολσεβίκικο Μαρξισμό, η ΕΣΣΔ θα επανιδρυθεί.

Ούτε στην κατασκευασμένη τάξη που ονομάζεται “νέα Τουρκία”, ούτε στην παλιά! Στην αγκαλιά αυτής της νέας Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η εργατική τάξη θα μεταφέρει την Τουρκία, πρώτα και κύρια με τους Κούρδους αδελφούς και αδελφές της, αλλά και με τους εργάτες, τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους όλων των άλλων λαών που παλεύουν για την επανάσταση, σε ένα νέο αδελφικό κόσμο της ανθρωπότητας, έξω από την προϊστορία και στην πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας.

Μετάφραση Αρ. Μα.