Το νομοσχέδιο «Ελεύθερα πανεπιστήμια» πέρασε, αλλά το πίσω του άφησε μια ζωντανή εμπειρία με καταλήψεις δύο μηνών σε πάρα πολλά πανεπιστήμια και σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Ένα κίνημα όπου οι φοιτητικές μάζες κάθε βδομάδα, φώναζαν το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Εργάτες, Αγρότες, Φοιτητές» σε μία κλονισμένη πολιτική ατμόσφαιρα με την αμφίδρομη αλληλεπίδραση της πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα και την κρίση στην Ευρώπη, με την παγκόσμια οικονομική κρίση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του ΝΑΤΟ, στην επιθανάτια στρατηγική του γερασμένου καπιταλισμού να αναπτυχθεί στον πρώην σοβιετικό χώρο.
Το φοιτητικό κίνημα έζησε μια αντιφατική κατάσταση με τις φοιτητικές μάζες αλλά και όλες τις δυνάμεις του κινήματος να μιλάνε για κλιμάκωση και γενίκευση του αγώνα, την σύνδεση του αγώνα με τον αγώνα των αγροτών, των μελισσοκόμων, τον καθαριστριών και με το κάλεσμα της μονοήμερης γενικής απεργίας τουφεκιάς στις 28 Φεβρουαρίου, με καθυστέρηση τριών εβδομάδων. Η κλιμάκωση του αγώνα μπορούσε να γίνει μόνο με την σύνδεση με τα εργατικά σωματεία -όπου ηγεμονεύει άλλωστε το ΠΑΜΕ- ή αλλιώς με ένα χτύπημα στα κεντρικά θεμέλια του κράτους που θα μαζικοποιούσε τον αγώνα και πλέον φανερωνόταν ανοιχτά ποια είναι τα όρια κάθε πολιτικής δύναμης που κινεί τα νήματα της ταξικής πάλης. Μια δεύτερη αντίφαση ήταν πως ενώ ήταν ζωτικής σημασίας για την κυβέρνηση πρώτον να μειώσει δημόσιες δαπάνες –τώρα έφτασε ξανά η ώρα της παιδείας- για να βρεί και να ξεπληρώσει στους δανειστές ως το 2032, όπως έχει αναλυθεί στις προκηρύξεις της Νεολαίας ΕΕΚ, και ήταν σημαντικό να εξασφαλίσει την πολιτική της δύναμη μέσα στον κόσμο της εκπαίδευσης καθώς αργά ή γρήγορα πρόκειται να γεννηθεί ένα μαθητικό κίνημα ενάντια στο Εθνικό απολυτήριο. Ενώ λοιπόν ήταν απαραίτητα αυτά για την κυβέρνηση, το ΚΚΕ δεν κράτησε ως συνήθως –γιατι αυτό γίνεται πάντα όταν το αστικό κράτος το έχει ανάγκη- απεργοσπαστική στάση όπως το 2006. Αντίθετα αρχικά λειτούργησε σαν ατμομηχανή για το κίνημα με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά να είναι διαμελισμένη και ανίκανη να σταθεί στα πόδια της. Η στάση αυτή μπορεί να εξηγηθεί λόγω της μαύρης επετείου των Τεμπών και τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Όλα άλλωστε επαλήθευσαν αυτήν την εξήγηση όταν ψηφιζόταν το νομοσχέδιο και το ΚΚΕ με τις πιστές δυνάμεις σε αυτό, της ΑΡΙ.Σ., αποχώρησαν από την ολοήμερη συγκέντρωση έξω από τη βουλή και χωρίς καμία απόφαση φοιτητικού συλλόγου, κάλεσαν εκείνη την στιγμή «συντονισμό των Φ.Σ.» στο Πάντειο. Και βέβαια φάνηκε μετά την ψήφιση που η ΚΝΕ με τις προβοκατόρικες μεθόδους μη αναγνώρισης κατάμεστων γενικών συνελεύσεων όπου χρησιμοποίησε μέχρι και βία για να σπάσει τις καταλήψεις από την επόμενη κιόλας μέρα! Παράλληλα, ΑΡΑΣ, ΑΡΕΝ, ΑΡΑΝ καλούσαν σε μη επαναδρομολόγηση φοιτητικών συνελεύσεων.
Όλη η εμπειρία, ήταν το τελικό χτύπημα σε μια προκαθορισμένη διαδικασία ρήξης μέσα στα ΕΑΑΚ, όπου δεν γίνεται για την δημιουργία μιας «καλής» ΕΑΑΚ αλλά με σκοπό την συντήρηση δυνάμεων της νΚΑ στα πανεπιστήμια όταν έχασαν το πάνω χέρι στα ΕΑΑΚ ήδη από το ‘19. Η ATTACK δεν αποτελεί έναν ευνοϊκό χώρο δράσης του φοιτητικού κινήματος της επαναστατικής αριστεράς και η γέννησή της είναι από μία άποψη συνδεδεμένη με την επιτάχυνση της διαδικασίας μετασχηματισμού του ΝΑΡ σε νέα πλατφόρμα και τις αδυναμίες μέσα σε όλο το κίνημα, που οξύνονται συνεχώς μετά την έκρηξη του πολέμου και την διεύρυνσή του σε όλη την υδρόγειο βήμα βήμα. Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μια μαρξιστική οργάνωση της επαναστατικής νεολαίας με την οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, για να αποκτήσει το εργατικό κίνημα την ανεξαρτησία του από την σοσιαλδημοκρατία, τον κεντρισμό και τον σταλινισμό. Για μια πλατφόρμα που θα οδηγήσει το προλεταριάτο στην κατάκτηση της εξουσίας με την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα του 21ου αιώνα.
Φ.Π.
