Φυλακές υψίστης ασφαλείας
και μεγίστης απανθρωπιάς
Την Πέμπτη 3 Ιουλίου επρόκειτο να εισαχθεί προς ψήφιση στο θερινό τμήμα της Βουλής το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που αποτελείται από 46 άρθρα και που εισάγει τον κανόνα της εξαίρεσης για ορισμένες κατηγορίες κρατουμένων, υπόδικων και καταδικασμένων, για τους οποίους εισάγεται διαφορετικό καθεστώς από τους υπόλοιπους, καταργώντας όλα τα δικαιώματά τους στην επικοινωνία, στο επισκεπτήριο, σε άδειες, σε σπουδές, σε αλληλογραφία κλπ.
Aυτό το νομοσχέδιο θεσμοποιεί ένα χώρο μη-δικαίου, κατά τη Ζωή Κωσταντοπούλου και εισάγει ανεπίτρεπτες διακρίσεις μεταξύ των κρατουμένων, με βάση την κατηγορία του αδικήματος (νόμος περί “τρομοκρατίας” και “σύστασης εγκληματικής οργάνωσης”, βάση του Ν.187Α και 187 –αν και σύμφωνα με πληροφορίες για χάρη των χρυσαυγιτών φυλακισμένων ο υπουργός Δικαιοσύνης Αθανασίου ετοιμάζει ευεργετική τροποποίηση- καθώς και τους νόμους για ανθρωποκτονία, ληστεία, εκβίαση).
Όσοι έχουν κάθειρξη πάνω από 12 χρόνια θα παραμένουν στις φυλακές τύπου Γ’ για 10 χρόνια και μετά θα επανεξετάζεται η περίπτωσή τους. Αυτό το καθεστώς της απόλυτης απομόνωσης συνιστά ουσιαστικά μια “φυλακή μέσα στη φυλακή” και οδηγεί στη φυσική και ηθική εξόντωση του κρατούμενου. Όπως αποδεικνύουν σχετικές επιστημονικές έρευνες αυτά τα “λευκά κελιά” οδηγούν σε τρέλα, αυτοκτονία, χωρίς όρια βία και αυτές οι περιπτώσεις βίας, όπως προβλέπει το νομοσχέδιο θα αντιμετωπίζονται με τα όπλα αστυνομικών της ΕΛΑΣ, ειδικών φρουρών που θα είναι φύλακες, θα οπλοφορούν και δεν θα δίνουν αναφορά παρά μόνο στον Υπουργό Δημόσιας Τάξης και όχι στον Δικαιοσύνης. Όμως ο Υπουργός Δικαιοσύνης θα έχει το δικαίωμα να διορίζει ως διευθυντές σ’ αυτές τις φυλακές συνταξιούχους αστυνομικούς ή δικαστικούς κάτι που μέχρι τώρα απαγορεύει ο αστικός κώδικας. Ακόμα και ο συνήγορος υπεράσπισης, με βάση αυτό το νομοσχέδιο, αντιμετωπίζεται ως εχθρός, χάνοντας τα υπερασπιστικά δικαιώματά του. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που διέπεται από τη λογική της μηδενικής ανοχής, μια καθαρά φασιστική λογική εκδικητικότητας και παραδειγματικής τιμωρίας όσων θεωρούνται -από τους δικαστές- “εχθροί του λαού”, οι βαριά καταδικασμένοι, οι πολιτικοί κρατούμενοι που βιώνουν ήδη όρους εξόντωσης, οι ανυπότακτοι, όσοι δηλαδή αντιστέκονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη μνημονιακή πολιτική.
Μέσα στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που ζούμε η εξαίρεση γίνεται κανόνας, που δημιουργεί λευκά κελιά και μαύρες κηλίδες στο σωφρονιστικό σύστημα.
Απέναντι σ’ αυτό το νομοσχέδιο, απαιτώντας την απόσυρσή του, άρχισαν απεργία πείνας 4500 κρατούμενοι σε όλες τις φυλακές της χώρας. Η απεργία πείνας άρχισε στις 23 Ιουνίου και σταμάτησε την 1 Ιουλίου.
Κατά την προσφιλή τακτική των ΜΜΕ η είδηση δεν μεταδόθηκε, η κοινωνία δεν έπρεπει να το μάθει. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε αν η επιτροπή αγώνα των φυλακισμένων έχει εκδώσει σχετική ανακοίνωση. Πάντως η διαδήλωση του Σαββάτου 28 Ιουνίου από το Mοναστηράκι στην Oμόνοια, Bουλή και Προπύλαια, σε συμπαράσταση στους φυλακισμένους απεργούς πείνας ήταν μαζική καθώς πάνω από 2000 άτομα συμμετείχαν, κυρίως από τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο (το EEK συμμετείχε, επίσης). Επιτυχημένη ήταν και η εκδήλωση του Συριζα στις 1 Ιούλη ενάντια στο νομοσχέδιο.
Είναι φανερό ότι έχουμε απέναντί μας μια μισητή, ανίκανη τροϊκανή κυβέρνηση που βρίσκεται σε πολιτική αποσύνθεση και βλέπει μπροστά της το φάντασμα της κοινωνικής εξέγερσης και της αναμέτρησης της με τις μάζες, που έχουν χάσει, λόγω της κρίσης και της μνημονιακής πολιτικής, τα πάντα, δουλειά, δικαιώματα, ελπίδα για το μέλλον. Για όλους αυτούς δεν φτάνουν οι υπερπλήρεις φυλακές, όπου ήδη στοιβάζονται 13 χιλιάδες κρατούμενοι (όταν η χωρητικότητα είναι για πολύ λιγότερους).
Δεν αρκούν, επίσης, ούτε οι νέες ιδιωτικές φυλακές, που θα δούμε σύντομα να χτίζονται. Ήδη το ΤΑΙΠΕΔ αγόρασε όλη την έκταση γύρω από της φυλακές Κασσάνδρας Χαλκιδικής και σκοπεύει να την πουλήσει για να χτιστεί ιδιωτική φυλακή.
Δεν αρκούν τα κέντρα κράτησης και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας,υπερπλήρη ήδη και αυτά, με δραματικούς όρους διαβίωσης. Απαιτείται κάτι πολύ πιο δραστικό, κάτι που να οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο και να διασπείρει το φόβο, ένα φόβο που να φωλιάζει βαθιά στην τύχη του άνεργου, του πεινασμένου, του πνιγμένου στα χρέη, του αγανακτισμένου, του εξεγερμένου. Τον φόβο για την απόλυτη απομόνωση, το φόβο των βασανιστηρίων που και αυτά θεσμοθετούνται με αυτό το νομοσχέδιο.
Απέναντι σε αυτή την απειλή απαιτείται συντονισμένος αγώνας, στα πλαίσια ενός κοινωνικού ενιαίου μετώπου πάλης, όχι μόνο για να ματαιωθεί η ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου, αλλά για να ανατραπεί η ανίκανη και επικίνδυνη κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου που ετοιμάζεται να μετατρέψει ολόκληρη την κοινωνία σε φυλακή, σε ένα απέραντο Γκουαντάναμο.
Για να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα που βουλιάζει στην κρίση του και απειλεί να μας θάψει όλους, αλυσοδεμένους κάτω από τα ερείπιά του.
Κατερίνα Μάτσα
