Tην Kυριακή 7 Mάη διεξάγεται στη Γαλλία ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών με υποψήφιους τον Eμμανουέλ Mακρόν, έναν νεοφιλελεύθερο τραπεζίτη, κατασκευασμένο δημιούργημα του MEDEF [του Συνδέσμου Γάλλων Επιχειρηματιών] και από την άλλη, τη Mαρίν Λε Πεν, τη ρατσίστρια υποψήφια του φασιστοειδούς Eθνικού Mετώπου. Oι εκλογές είναι κρίσιμες για τη Γαλλία και για την Eυρώπη ολόκληρη.
Tο κείμενο που ακολουθεί είναι του Σάββα Mιχαήλ, γ. γραμματέα του EEK. Στη βάση αυτού του κειμένου έγινε η εισήγηση του Σ. Mιχαήλ στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στη Λοκομοτίβα, την επομένη του α’ γύρου των γαλλικών εκλογών, τη Δευτέρα 24 Aπρίλη, την οποία παρακολούθησε πλήθος κόσμου.
Αντίστοιχη συζήτηση για το αποτέλεσμα του β’ γύρου θα γίνει τη Δευτέρα 8 Mαΐου, ώρα 8 μ.μ. στο ίδιο μέρος, Λοκομοτίβα (Mπόταση 7 και Σολωμού, Eξάρχεια).
TO MHNYMA TOY A’ ΓΥΡΟY ΤΩΝ ΓΑΛΛΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Το πρώτο μήνυμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας της 23ης Απριλίου είναι σαφές: το αστικό πολιτικό σύστημα της Γαλλίας έχει καταρρεύσει, γεγονός που επιδεινώνει όλες τις αντιφάσεις στην Ευρώπη και διεθνώς.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της 5ης Δημοκρατίας, κανένας εκπρόσωπος των δύο κυριότερων παραδοσιακών κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση για έξι δεκαετίες, οι Δεξιοί και οι Σοσιαλδημοκράτες, δε θα βρίσκεται, μετά από δύο εβδομάδες, στο δεύτερο γύρο. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, πληρώνοντας, πρώτα απ’ όλα το τίμημα για την καταστροφική και αντιλαϊκή πενταετία τού Ολάντ, κείτεται σε ερείπια με τον Αμόν να παίρνει μόνο ένα άθλιο 6,35 τοις εκατό. Η Δεξιά, η οποία ήλπιζε σε μια εύκολη εναλλαγή στην εξουσία μετά την πολιτική χρεοκοπία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξαλείφθηκε επίσης. Οι δύο υποψήφιοι για το δεύτερο γύρο θα είναι η Μαρίν Λε Πεν του φασιστοειδούς Εθνικού Μετώπου και ο Μακρόν, ένας τραπεζίτης και νεοφιλελεύθερος, μη κομματικός, χωρίς πολιτική οντότητα, τεχνητά κατασκευασμένος σαν μια απεγνωσμένη, βραχυπρόθεσμη εναλλακτική λύση από τη γαλλική άρχουσα τάξη, υποστηριζόμενος απ’ την MEDEF [= ο Σύνδεσμος Γάλλων Επιχειρηματιών] και τα περισσότερα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και από την ΕΕ και το Βερολίνο (τόσο από την Μέρκελ, όσο κι από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας).
Σίγουρα, πρόκειται για μια κρίση πολιτικού καθεστώτος, όχι για απλή κρίση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, αλλά για μια κρίση διακυβερνησιμότητας, κρίση πολιτικής εξουσίας και κυριαρχίας.
Η κατάρρευση του δικομματικού συστήματος της 5ης Δημοκρατίας είναι το προϊόν της άλυτης και αδιέξοδης μέσα στα συστημικά πλαίσια παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης μετά το 2007, καθώς επιδείνωσε όλες τις αντιφάσεις και τις ανισορροπίες του ιμπεριαλιστικού σχεδίου της ΕΕ, του οποίου ο άξονας τοποθετείται στη σχέση Γαλλίας -Γερμανίας, με καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Όποιος και να εκλεγεί Γάλλος πρόεδρος στις 7 Μαΐου είτε, κατά πάσα πιθανότητα, ο υπέρ της ΕΕ Μακρόν, είτε η αντι-ΕΕ Λεπέν, δε μπορεί να επιλύσει την κρίση στη μετά-Brexit ΕΕ που βρίσκεται σε αποσύνθεση.
Οι επιπτώσεις από την κρίση στη Γαλλία παρήγαγαν ήδη μια διαρκώς επιδεινούμενη κοινωνική καταστροφή, μια Γαλλία που γίνεται ερειπωμένη Ελλάδα, με την αύξηση της ανεργίας (επισήμως στο 10 τοις εκατό) και γιγαντωμένη την επισφαλή, «ευέλικτη» εργασία.Η κοινωνική πόλωση οδήγησε το 2016 στη μαζική κινητοποίηση εναντίον του αντεργατικού νόμου Ελ Κομρί, με όλα τα κόμματα που συμμετείχαν στο κοινοβούλιο να παίρνουν αντεργατική θέση. Αλλά αυτή η κοινωνική πόλωση, λόγω της αποτυχίας της αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης και της άκρας αριστεράς), δεν έχει βρει την κατάλληλη και απαραίτητη έκφραση σε μια πολιτική πόλωση. Όλα παραπέμθηκαν στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές και το τωρινό αδιέξοδό τους.
Στις εκλογές εμφανίστηκε μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πολιτικής πόλωσης, ιδιαίτερα καθώς στις τελευταίες εβδομάδες υπήρξε μια στροφή προς τον αριστερό εθνικιστή σοσιαλδημοκράτη Μελανσόν, εκτοξεύοντας το «κίνημά» του «Ανυπότακτη Γαλλία» απ’ το 10 στο 20 τοις εκατό. Αλλά κανένα νεοκεϋνσιανό πρόγραμμα και κανένας οικονομικός εθνικισμός, με δεξιό ή “αριστερό” πρόσημο, προωθούμενος από ένα μη κομματικό και αντικομματικό «Κίνημα» επικεντρωμένο γύρω από ένα άτομο που ποζάρει ως Σωτήρας και Ντε Γκωλ της αριστεράς, δε θα μπορούσε να προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση για την κρίση πολιτικής εξουσίας. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα διαλύθηκε στο κίνημα του Μελανσόν και οι τροτσκιστές υποψήφιοι του NPA [Nέο Aντικαπιταλιστικό Kόμμα] και της LO [Eργατική Πάλη] πληρώνουν τα κεντριστικά, οπορτουνιστικά ή σεχταριστικά λάθη της πολιτικής πορείας τους.
Η «πόλωση» μεταξύ Μακρόν και Λεπέν δεν είναι πραγματική αλλά πλασματική. Πρώτον, η πλειονότητα εκείνων που ψήφισαν στις 23 Απριλίου δεν εκπροσωπείται απ’ αυτούς. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε εκλογική πολιτική πόλωση, αλλά κονιορτοποίηση: 4 υποψήφιοι προσέλκυσαν ο καθένας είτε λίγο πιο πάνω, είτε λίγο πιο κάτω απ’ το 20 τοις εκατό.
Έτσι, υπάρχει ήδη μια αντίφαση μεταξύ της υπάρχουσας κοινωνικής πόλωσης και της μη υπάρχουσας «πολιτικής πόλωσης» μεταξύ Λεπέν/Μακρόν στην μάχη για την Προεδρία.
Μια Προεδρία υπό τον Μακρόν δε θα μπορέσει να επιλύσει την βαθαίνουσα δομική καπιταλιστική κρίση ή την έλλειψη ισορροπίας μεταξύ των γαλλικών ελλειμμάτων και των γερμανικών πλεονασμάτων ή να επιλύσει την κρίση χρέους της Γαλλίας ή την τεράστια τραπεζική κρίση στη Γαλλία και στην Ευρώπη. Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του, και ιδιαίτερα η πρόθεσή του να προχωρήσει σε προγράμματα «απελευθέρωσης της εργασίας», θα τον βάλει από την αρχή σε πορεία σύγκρουσης με την εργατική τάξη, σύγκρουση που θα ξεπεράσει κατά πολύ τη «γαλλική άνοιξη» του 2016.
Το 2017 δεν είναι 2002, όταν ο Ζαν Μαρί Λε Πεν πήγε στον δεύτερο γύρο. Η στήριξη στον δεύτερο γύρο στον Σιράκ δεν εμπόδισε την ακροδεξιά να πάει από τους 4,8 εκατομμύρια ψήφους το 2002, στους 7,6 εκατομμύρια το 2017. Η Μαρίν Λε Πεν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κοινωνική οργή για τις αντεπαναστατικές, αντεργατικές, αντιμεταναστευτικές ρατσιστικές πολιτικές της. Αν κερδίσει την Προεδρία θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια κατάσταση σχεδόν εμφυλίου πολέμου στη χώρα, και θα σημάνει το βίαιο τέλος της ίδιας της ΕΕ, παρ’ όλους τους συμβιβασμούς που η «μπλε μαρίν πανούκλα» θα προσπαθήσει να κάνει.
Για το λόγο αυτό, στηρίζουμε περισσότερο από ποτέ την επαναστατική γραμμή για το δεύτερο γύρο. Εκφράστηκε ήδη από τους νεαρούς επαναστάτες που διαδήλωσαν από την πρώτη στιγμή στην Πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι ή στη Ρένς και ήρθαν σε σύγκρουση με το αστυνομικό κράτος που χτίστηκε από τους Σοσιαλδημοκράτες και τη Δεξιά. Φωνάζουμε σε αλληλεγγύη μ’ αυτούς: Ni patrie ni patron /ni Le Pen ni Macron (Ούτε πατρίδα, ούτε αφεντικό / ούτε Λε Πεν, ούτε Μακρόν)!
Είναι επείγον τώρα, περισσότερο από ποτέ, να οικοδομήσουμε μια πραγματική κομμουνιστική, επαναστατική, διεθνιστική εναλλακτική και οργάνωση. Ούτε ενσωμάτωση και διάλυση στο «κίνημα» του Μελανσόν ούτε αυτοκαταστροφή επαναλαμβάνοντας όλα τα λάθη του παρελθόντος της άκρας αριστεράς αναμένοντας παραλυμένοι «μια νέα δύναμη να αναδυθεί στην Αριστερά». Όπως κάποιοι νεαροί Γάλλοι σύντροφοι λένε ήδη, χρειάζεται επειγόντως μια Rennaissance Ouvrière Révolutionnaire (Επαναστατική Εργατική Αναγέννηση).
Η προσεχής 4η Ευρωμεσογειακή Εργατική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, στις 26-28 Μαΐου 2017, έχει βάλει στην ατζέντα της μια ειδική συζήτηση για τα αποτελέσματα και τις προοπτικές των αγώνων στη Γαλλία και στην Ευρώπη, για την εργατική εξουσία, για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και για Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Σάββας Μιχαήλ
24 Απριλίου 2017
