Αυτήν την περίοδο, στη Γαλλία, οι απεργιακές κινητοποιήσεις βρίσκονται σε μια σχετική κάμψη και φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις έχουν σταματήσει.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ταξική πάλη πήγε διακοπές για καλοκαίρι και η οργή του λαού σταμάτησε να περισσεύει. Όπως επίσης δεν έχει τελειώσει η κρατική και παρακρατική καταστολή που έχει επιβάλλει με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο Γαλλικό λαό η αστική τάξη τα 3 τελευταία χρόνια.
Από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο, αρκετές και δυναμικές απεργίες συνέβησαν στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Ακόμα και οι εργαζόμενοι στην Air France κατέβηκαν σε πολυήμερες απεργίες επιφέροντας σημαντική ζημιά στα κέρδη της εταιρείας. Στο δημόσιο, η αιχμή του δόρατος ήταν η γενναία απεργία των σιδηροδρομικών αλλά και άλλων κλάδων, όπως νοσηλευτές και ταχυδρομικοί. Όμως το πιο σημαντικό γεγονός της κοινωνικής πάλης ήταν το κύμα καταλήψεων που σάρωσε τα πανεπιστήμια και αρκετά σχολεία της χώρας. Aφορμή για τις καταλήψεις ήταν η απόρριψη εκ μέρους των φοιτητών του νέου συστήματος εισαγωγής, το οποίο αποκλείει πολλούς νέους από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα. Στα φοιτητικά αιτήματα προστέθηκαν ζητήματα σχετικά με τους εργατικούς αγώνες, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες κι ο αγώνας ενάντια στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μαζικές συνελεύσεις λάμβαναν χώρα στις κατειλημμένες σχολές με συμμετοχή απεργών εργαζόμενων, μαθητών και απλού λαού. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις οι καταλήψεις αντιμετωπίστηκαν με εισβολή της αστυνομίας ή και με επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις αιφνιδίασαν το πολιτικό κατεστημένο. Οι πρυτανικές αρχές και το καθηγητικό κατεστημένο καλούσαν άμεσα ή έμμεσα την αστυνομία να «αδειάσει» τις σχολές ή ακόμα καλούσαν φασίστες να επιβάλουν την… «τάξη». Αυτό, όμως, φανερώνει και το φόβο των κυρίαρχων μπροστά στην οργή της νεολαίας.
Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση του «κεντρώου» και «φιλελεύθερου» Μακρόν δεν έκανε τίποτα περισσότερο από να χρησιμοποιήσει όλο το μηχανισμό του κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να καταστείλει τις απεργίες και καταλήψεις. Οι περισσότερες διαδηλώσεις και απεργίες αντιμετωπίστηκαν με αστυνομική βαρβαρότητα. Είναι νωπές ακόμα στη μνήμη οι εικόνες και οι σκηνές που οπλισμένοι ως τα δόντια αστυνομικοί χτυπούσαν διαδηλωτές και απεργούς κυρίως νέους. Ακόμα η προσπάθεια να γίνουν εξεταστικές στα κατειλημμένα πανεπιστήμια με… επιτηρητές τα ΜΑΤ. H περιπτωση καταστολής των ZAD κοινοτήτων και πιο πρόσφατα στη μίνι εξέγερση των κατοίκων σε ένα φτωχό προάστιο στην Νάντη όπου η αστυνομία δολοφόνησε ένα νέο μετανάστη όταν οι ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας και Χωροφυλακής θύμιζαν στρατό κατοχής. Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι ο πραγματικός εχθρός του Γαλλικού κράτους δεν είναι το ISIS αλλά ο λαός. Και η σκιά της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, παύει να γίνεται σκιά και μετατρέπεται αργά αλλά αλλά σταθερά σε ξεκάθαρη δικτατορία της μπουρζουαζίας.
Όσον αφορά τα καθήκοντα της Αριστεράς, κυρίως της επαναστατικής, αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων και των ιστορικών στιγμών. Χωρίς να σημαίνει ότι απλοί αγωνιστές δεν δίνουν καθημερινές μάχες στους δρόμους. Και σαφώς δεν υπάρχει «καθαρούτσικη» ταξική πάλη. Όμως όλη η μαχητικότητα εξαντλείται στην απόσυρση των αντεργατικών και αντιδημοκρατικών νόμων. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τώρα η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση χτυπάει πλέον αλύπητα το σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Δεν τίθενται στις εργατικές και λαικές μάζες τα ζητήματα της χρεοκοπίας και συνεπαγόμενης σήψης του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι αντεργατικοί νόμοι, οι απολύσεις, και οι βάρβαρες περικοπές σε υγεία, παιδεία και λαϊκά εισοδήματα δεν είναι απλά μια εμμονή κάποιων νεοφιλελεύθερων κύκλων. Είναι αποτέλεσμα της βαθειάς και δομικής κρίσης που υφίσταται τώρα το καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμα δεν τίθενται, από την Αριστερά, τα ζητήματα της εργατικής εξουσίας
και της διάλυσης και αντικατάστασης της παρούσας ιμπεριαλιστικής ΕΕ από τις ενωμένες πολιτείες της Eυρώπης σε σοσιαλιστική βάση ως η μόνη διέξοδος που μπορεί να βγάλει το λαό της Γαλλίας και της Ευρώπης από την άβυσσο της καπιταλιστικής παρακμής.
Όμως, σε καμιά περίπτωση ο Μακρόν δεν έχει κερδίσει τον πόλεμο με τα συνδικάτα και το λαό. Η δημοτικότητά του πέφτει συνεχώς. Η εικόνα του ισχυρού πολιτικού άνδρα που είναι ικανός να κάνει μεταρρυθμίσεις και να ξαναδώσει ένα όραμα στην καταρρέουσα ΕΕ έχει ραγίσει προ πολλού. Με τελευταίο παράδειγμα στις 15/7 , η προσπάθεια του να εκμεταλλευτεί πολιτικά την κατάκτηση του Μουντιάλ από τη Γαλλία, προωθώντας μια κατάσταση εθνικής ενότητας και πατριωτικής ευφορίας. Αλλά αυτή μάλλον ναυάγησε από τους χιλιάδες νέους «παρίες» των φτωχών προαστίων που το βράδυ της φιέστας στο Παρίσι μπαχάλεψαν την πολυτελή λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων, το καμάρι της Παριζιάνικης μπουρζουαζίας και συγκρούστηκαν με την αστυνομία όπως και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Και πολύ καλά έκαναν.
Π. Bλ.
