Προσυνεδριακός διάλογος για το 16ο συνέδριο του ΕΕΚ
Γιατί η δημόσια ασφάλιση είναι ασύμβατη με τον χρεοκοπημένο ελληνικό καπιταλισμό
Η κρίση του ασφαλιστικού – συνταξιοδοτικού συστήματος βρίσκεται στον ”πυρήνα” της κρίσης χρέους -τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού- αυτής της χώρας.
Από αυτήν την άποψη αποτελεί μία από τις σημαντικότερες θρυαλλίδες της επικείμενης έκρηξης της νέας φάσης στην οποία έχει μπει η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, ανεξάρτητα από το αν και σε ποιο βαθμό θα ”τελειώσουν” τα Μνημόνια το ερχόμενο καλοκαίρι.
Είναι γι’ αυτό που η κυβέρνηση έχει ψηφίσει ήδη από το καλοκαίρι του 2017 περικοπές πάνω από 3 δισ. ευρώ στις κύριες συντάξεις κατά την μετα-μνημονιακή περίοδο 2019 -2022.
Έτσι είναι απόλυτα αληθές -και σχετικά με το Ασφαλιστικό- πως η ”κρίσιμη ταξική αναμέτρηση είναι μπροστά” και ”δεν βρίσκεται πίσω”, όπως αναφέρεται από τις πρώτες κιόλας γραμμές στο σχέδιο προοπτικών της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ για το 16ο Συνέδριό του.
Πιο αναλυτικά αναφέρεται πως «οι από πάνω δεν έχουν καταφέρει να σταθεροποιήσουν την υπονομευμένη και διαρκώς κλονιζόμενη από την καπιταλιστική κρίση αστική κυριαρχία. Κι οι “από κάτω” δεν έχουν συντριβεί ακόμα σε μια αποφασιστική ταξική αναμέτρηση».
Έτσι, «η αναμέτρηση αυτή δεν βρίσκεται πίσω, στο 2015, ούτε καν στο πρώτο κύμα εισβολής των μαζών στο προσκήνιο, το 2010-2012, που προκάλεσε σε ένα προγενέστερο και συνεπώς ξεπερασμένο στάδιο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα και διεθνώς. Η κρίσιμη αναμέτρηση βρίσκεται μπροστά κι η ιστορική πρόκληση ανοικτή».
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για το ασφαλιστικό, δεδομένου ότι το μόνο που κατάφεραν οι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις στις συντάξεις από το 2010 έως το 2017 ήταν να αναβάλλουν την έκρηξη της ”βόμβας” η οποία βρίσκεται στο εσωτερικό των ασφαλιστικών ταμείων.
Τα συστατικά υλικά της ασφαλιστικής ”βόμβας” είναι τρία :
* Η δέσμευση του ελληνικού αστικού πολιτικού συστήματος για τη διατήρηση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό -ειδικά μέχρι το 2022–έτσι ώστε να ξεπληρώνεται το γιγάντιο ελληνικό δημόσιο χρέος προς τους ξένους πιστωτές.
* Η πίεση για αύξηση της εθνικής συνταξιοδοτικής δαπάνης λόγω της κλιμακώμενης εξόδου της ”γενιάς του Πολυτεχνείου” στην έξοδο, η οποία αναμένεται να κορυφωθεί επίσης μετά το 2021.
* Τα χαμηλά έσοδα των Ταμείων από ασφαλιστικές εισφορές λόγω της συνεχιζόμενης μείωσης των αμοιβών των απασχολούμενων που φέρνει η μαζική υποκατάσταση των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης με συμβάσης ελαστικής απασχόλησης.
Μ’ άλλα λόγια, την ώρα που θα αυξάνεται η δημόσια συνταξιοδοτική δαπάνη, το κράτος δεν θα μπορεί να καταβάλλει περισσότερα για την κάλυψη της λόγω των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων του, ενώ τα έσοδα των Ταμείων από εισφορές δεν θα επαρκούν για το κλείσιμο των ελλειμμάτων τους.
Υπό αυτούς τους όρους, θα υπάρχει σταθερά η πίεση από την πλευρά των αστικών κυβερνήσεων για περικοπές στις συντάξεις.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι τα χρέη των κυρίως των εργοδοτών, αλλά και των αυταπασχολούμενων προς τα Ταμεία ξεπερνάνε κατά πολύ τα ετήσια έσοδα τους από εισφορές, αλλά ακόμα και το ύψος των δαπανών για συντάξεις.
Συγκεκριμένα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα Ταμεία υπερβαίνουν τα 30 δισ. ευρώ, ενώ τα έσοδα τις εισφορές του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας υπέρ της κύριας ασφάλισης ανέρχονται μόλις στα 9 δισ. ευρώ και οι ετήσιες δαπάνες για κύριες συντάξεις ανέρχονται σε 26 δισ. ευρώ.
Μ’ άλλα λόγια, τα χρέη των αφεντικών λόγω εισφορών που ποτέ δεν κατέβαλλαν αντιστοιχούν στο 333% των ετήσιων εσόδων των Ταμείων από εισφορές και στο 115% των ετησίων δαπανών για κύριες συντάξεις.
Είναι σαφές, δηλαδή, ότι οι καπιταλιστές, με τα χρέη με τα οποία φόρτωσαν τα Ταμεία είναι απολύτως υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία τους, αν και είναι οι μόνοι οι οποίοι δεν πλήρωσαν κανένα τίμημα γι’ αυτό.
Όχι μόνο αυτό, αλλά οι αμοιβές τις οποίες δίνουν στους εργαζομένους σήμερα ναρκοθετούν οποιαδήποτε μελλοντική ”ανάσταση” του ασφαλιστικού.
Μ΄άλλα λόγια, η επιβίωση του ασφαλιστικού -συνταξιοδοτικού συστήματος είναι ασύμβατη με την επιβίωση του καπιταλιστικού συστήματος.
Είτε ο καπιταλισμός θα συνθλίψει τη δημόσια ασφάλιση και, έτσι, τη δημόσια υγεία, είτε η εργατική τάξη θα συντρίψει τον καπιταλισμό, διασώζωντας τη δημόσια ασφάλιση και την υγεία. ”Ενδιάμεσος” δρόμος δεν υπάρχει.
Δ.Κ.
