H θεωρία της Διαρκούς Eπανάστασης στη δοκιμασία της ιστορίας
Mέρος 5o
Omnis determinatio est negatio. Κάθε προσδιορισμός είναι άρνηση. Οι προσδιορισμοί -οι έννοιες, οι κατηγορίες, ακόμη και οι νόμοι του ιστορικού υλισμού-, αντανακλώντας την αέναα μεταβαλλόμενη πραγματικότητα πρέπει κι αυτοί να είναι ευμετάβλητοι. Η ίδια η θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης δεν είναι ένα δογματικό σύνολο ιδεών, αλλά μια ανοικτή θεωρία που όπως είδαμε έχει τη δική της ιστορική εξέλιξη αντανακλώντας την εξέλιξη της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Παραθέσαμε τις βασικές θέσεις που συνιστούν τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης και επίσης στοιχεία από την ιστορική καταγωγή της.
Κριτής της ορθότητας της θεωρίας της Διαρκούς Eπανάστασης δεν μπορεί να είναι η σύγκριση τσιτάτων αλλά η αντιπαραβολή της θεωρίας με την ιστορική πράξη, την πορεία της ιστορίας. Ο 20ος αιώνας, θετικά και αρνητικά παρέχει άφθονο υλικό για να κριθεί η ορθότητα ή μη της θεωρίας της Διαρκούς. Θα αναφερθούμε σε ορισμένες περιπτώσεις:
Ρωσία
* H θεωρία αυτή δοκιμάστηκε πρώτα πρώτα στην ίδια τη χώρα όπου γεννήθηκε, στη Ρωσία. H Pωσική επανάσταση, στην πράξη κι ανεξάρτητα από τις όποιες στρατηγικές αντιλήψεις των πρωταγωνιστών της, προχώρησε υπερπηδώντας τα τυπικά προσδιορισμένα στάδια ιστορικής διαδοχής (δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός, σοσιαλισμός). Οι τρεις ρωσικές επαναστάσεις (του 1905, η Φεβρουαριανή και η Οκτωβριανή του 1917), απέδειξαν ότι οι κοινωνικές αντιφάσεις ήταν τόσο οξείες που δεν μπορούσαν να λυθούν παρά μόνο με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη που κέρδισε με το μέρος της την αγροτιά. Συντηρητική και αντιδραστική, δεμένη με τα διεθνή χρηματιστήρια και την απολυταρχία, η αστική τάξη δεν μπορούσε να ηγηθεί στην πάλη για την ανατροπή του τσαρισμού και την εγκαθίδρυση μιας βιώσιμης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αντί να παλέψει κατά της απολυταρχίας συνωμοτούσε με τους στρατηγούς του τσάρου για τη συντριβή του επαναστατημένου λαού. Από το καλοκαίρι του 1917 το ταξικό δίλημμα προσωποποιούνταν στο δίλημμα: ή ο Λένιν ή ο (πραξικοπηματίας στρατηγός) Κορνίλοφ. Χάρη στο μπολσεβίκικο κόμμα και τον στρατηγικό επανεξοπλισμό του με τις Θέσεις του Aπρίλη, η εργατική τάξη κατέκτησε την εξουσία μέσω των σοβιέτ. Η αντεπανάσταση των τσαρικών στρατηγών συντρίφτηκε και αποκρούστηκε η εισβολή των ιμπεριαλιστικών στρατιών. Η εργατική σοβιετική εξουσία στο διάβα της έλυσε τα άλυτα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα που δεν μπορούσε να λύσει η αστική τάξη και τα κόμματα της μικροαστικής δημοκρατίας.
Η θεωρία της Διαρκούς, διατυπωμένη από τον Τρότσκυ, είχε προβλέψει αυτή τη δυνατότητα, αντίθετα με την επικρατούσα γνώμη ιστορικών και πολιτικών, ενώ είχε προδιαγράψει, επίσης, και τους ιστορικούς της περιορισμούς. Αν η επανάσταση δεν έσπαγε τα εθνικά της πλαίσια για να απλωθεί σε διεθνή κλίμακα, το δημιούργημά της, η EΣΣΔ, θα έπεφτε θύμα των αντιφάσεών της – γεγονός που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε με τον εκφυλισμό της σε γραφειο-κρατικό μόρφωμα μιας προνομιούχας κάστας και την ανοιχτή καπιταλιστική παλινόρθωση μετά το 1991.
Κίνα
* Η εμπειρία της μεγάλης κινέζικης επανάστασης έδειξε, επίσης, ότι η δημοκρατική επανάσταση δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί μέσα στα αστικά πλαίσια. Εν αντιθέσει με τη Ρωσία, που παρά την καπιταλιστική της καθυστέρηση ήταν μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, η Κίνα ήταν μια τεράστια χώρα υπό αποικιακό ζυγό. H αστική τάξη, όμως, στάθηκε ανίκανη να ηγηθεί του έθνους στην πάλη κατά της αποικιοκρατίας και του φεουδαρχισμού. H μεγάλη δημοκρατική επανάσταση του 1911 απέτυχε, εκφυλιζόμενη σε μια διαμάχη τοπικών στρατιωτικών σατράπηδων. Γιατί στην πραγματικότητα ήταν δεμένη με χίλιους δυο δεσμούς μαζί τους. Όπως στη Pωσία, η επανάσταση δεν μπορούσε να νικήσει παρά μόνο σε σύγκρουση με την ντόπια αστική τάξη. H ίδρυση, κάτω από την επίδραση της Oκτωβριανής επανάστασης, του Kομμουνιστικού Kόμματος Kίνας ήταν ένα σημαντικό βήμα για την ταξική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. Όμως, η κυρίαρχη σταλινική ομάδα στην Kομμουνιστική Διεθνή θα προσδέσει το νεαρό KK στη συμμαχία με αστικό Kουομιτάγκ, το οποίο μάλιστα θα γίνει δεκτό στην Κομιντέρν, ως συμπαθόν μέλος, στις αρχές του 1926. Λίγο αργότερα, το 1927, ο «φίλος» του Στάλιν στρατηγός Τσαγκ Κάι Σεκ, θα κατασφάξει το προλεταριάτο στην Kαντόνα.
H κινέζικη επανάσταση χρειάστηκε να κάνει τη μεγάλη πορεία της, υπό την ηγεσία του Mάο Tσε Tουνγκ, για να νικήσει, ως σοσιαλιστική επανάσταση, το 1949, παρά και ενάντια στη σοβιετική σταλινική ηγεσία που συμβούλευε για συμφωνία με τον εθνικιστικό στρατό του σφάχτη της Kαντόνας. Αλλά και εδώ οι περιορισμοί επέβαλλαν την εξουσία τους, αφού βέβαια η θεωρία του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα και το μποϋκοτάζ της EΣΣΔ καθήλωσαν την Κίνα και άνοιξαν το δρόμο στον καπιταλισμό και στη μετατροπή του KKK σε Kαπιταλιστικό Kόμμα Kίνας.
Ισπανία
* Η ισπανική επανάσταση – μια από τις μεγαλύτερες και ηρωικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα- υπήρξε επίσης ένα τυπικό παράδειγμα διαρκούς επανάστασης. Σε μια καταπληκτική εκδήλωση των νόμων της ανισόμερης και της συνδυασμένης ανάπτυξης, η Ισπανία, από την πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών χωρών στις απαρχές των νέων χρόνων, θα δει το άστρο της να δύει και να υποσκελίζεται από την Αγγλία και τη Γαλλία. Στη δεκαετία του ’30 θα είναι μια από τις πλέον καθυστερημένες χώρες της Ευρώπης. Τα άλυτα ζητήματα του παρελθόντος, κρατούσαν τη χώρα σε μαρασμό. Η γη ανήκε στους γαιοκτήμονες κι οι αγρότες διεκδικουσαν κλήρο. Παράλληλα με το αγροτικό, το εθνικό ζήτημα (Καταλανικό και Βασκικό) δημιουργούσαν φυγόκεντρες δυνάμεις. Από πάνω η εκκλησία, κυρίαρχη κάστα οικονομικά και πολιτικά, η μοναρχία, η στρατοκρατία κι όλα τα κατάλοιπα του φεουδαλισμού απομυζούσαν το λαό, ενώ με αλυσίδες διατηρούσαν δεμένους τους λαούς των αποικιών.
Έχοντας έλθει αργά στο ιστορικό προσκήνιο, η ισπανική μπουρζουαζία είχε χάσει τη ριζοσπαστική ορμή των άγγλων και γάλλων συναδέλφων της. Δεμένη με χίλια δυο νήματα με τη μοναρχία και τους γαιοκτήμονες ήταν ανίκανη να ηγηθεί σε οποιαδήποτε αστικοδημοκρατική επανάσταση. Μόνο η εργατική τάξη θα μπορούσε, επικεφαλής των αγροτικών μαζών, να λύσει, στην πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης, τα άλυτα ζητήματα της δημοκρατικής επανάστασης.
Η κατάρρευση της δικτατορίας του στρατηγού Πρίμο ντε Ριβέρα, το 1930, θα ανοίξει μια περίοδο κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, που μέσα από έντονους κοινωνικούς σπασμούς, γενικές απεργίες, εξεγέρσεις και καταστολή, θα κορυφωθεί στην Επανάσταση ενάντια στη φασιστική αντεπανάσταση και το στρατιωτικό πραξικόπημα του Φράνκο τον Ιούλιο του 1936. Τα εργοστάσια, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες, αγροκτήματα θα περάσουν στα χέρια των εργατών και αγροτών, ενώ οι ένοπλες πολιτοφυλακές της CNT/FAI και του POUM πολεμούν τους φασίστες.
Αλλά η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, στην οποία πήραν μέρος και οι αναρχικοί της CNT, έγινε ο νεκροθάφτης της επανάστασης. Στους εργάτες που καταλάμβαναν τα εργοστάσια, στους αγρότες που καταλάμβαναν τα αγροκτήματα και ίδρυαν κομμούνες, η κυβέρνηση του Λαϊκού Mετώπου αντιδρούσε. Στην αντίδραση πρωτοστατούσε το μικρό μεν αλλά εξοπλισμένο από τη Μόσχα Κομμουνιστικό Κόμμα. H γραμμή του ήταν: πρώτα αντιφασιστικός αγώνας για εγκαθίδρυση δημοκρατίας και αργότερα η σοσιαλιστική επανάσταση. Κι ενώ η αστική τάξη και η εκκλησία είχαν συνταχτεί με τον φασίστα Φράνκο, η σταλινική αντεπανάσταση σφαγίαζε τους επαναστάτες που τολμούσαν να υπερβούν τα ιστορικά καθορισμένα στάδια… Το αποτέλεσμα ήταν η εγκαθίδρυση της 40χρονης φασιστικής δικτατορίας.
Eλλάδα
* Η ελληνική επανάσταση του 1941-49 με τον ηρωισμό και την τραγωδία της είναι επίσης μια άλλη, σημαντική περίπτωση διαρκούς επανάστασης.
Μέσα στις συνθήκες του 2ου ιμπεριαλιστικού πολέμου και της Kατοχής της Eλλάδας από τρεις χώρες του φασιστικού άξονα ένα γιγάντιο αντάρτικο κίνημα αναπτύχθηκε. Ένα κίνημα που συνδύαζε την πάλη για την απελευθέρωση της χώρας από τις δυνάμεις κατοχής με την πάλη για κοινωνική απελευθέρωση, έναν ύστερο πόλεμο των χωρικών με την κοινωνική, σοσιαλιστική προλεταριακή επανάσταση. Ενώ η ελληνική αστική τάξη είχε συνταχθεί είτε με τους κατακτητές (προσφέροντάς τους τα δολοφονικά αποσπάσματα των αντικομμουνιστών Χιτών και ταγματασφαλιτών) είτε με τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό κι ανέμενε το τέλος του πολέμου, στα βουνά της ελευθερωμένης από τους αντάρτες Ελλάδας μια νέα εξουσία αναδυόταν. Λαϊκή αυτοδιοίκηση με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους –στα πρότυπα των ρωσικών σοβιέτ, κατά τον εμπνευστή τους Γεωργούλα Mπέικο-, λαϊκά δικαστήρια με αιρετούς κι ανακλητούς δικαστές, συνιστούσαν τις απόπειρες θέσμισης μιας εναλλακτικής εξουσίας. Oι καταλήψεις τσιφλικιών, αμφισβητώντας την ατομική ιδιοκτησία, φώτιζαν το κοινωνικό περιεχόμενο της επανάστασης.
Δυστυχώς, μια τέτοια επανάσταση ήταν ασύμβατη με την αστικοδημοκρατική στρατηγική και τη θεωρία των σταδίων του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ. Tο KKE και πριν απ’ αυτό το ΣEKE, από το 1918, είχε στη σημαία του τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Όμως, με τις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας του 1934, το KKE άλλαξε τη στρατηγική του.
Oι αποφάσεις της 6ης ολομέλειας που γράφτηκαν από τον εκπρόσωπο της Kομιντέρν Mανουΐλσκι, υπερδιογκώνοντας τα στοιχεία, ανακάλυπταν ισχυρά φεουδαλικά υπολείμματα στην Eλλάδα. Η Ελλάδα, ελλείψει επαρκών «παραγωγικών δυνάμεων» δεν θα μπορούσε, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, να προχωρήσει προς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σύμφωνα με τη νέα θεώρηση, η… μισοφεουδαρχική Eλλάδα έπρεπε πρώτα να πραγματοποιήσει την αστικοδημοκρατική επανάσταση και αργότερα, όταν θα ωρίμαζαν οι όροι, να προχωρήσει προς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Έτσι, το πρόγραμμα και η στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης που είχε το KKE από την ίδρυσή του, αντικαταστάθηκε από τη νέα στρατηγική, που ήταν πανομοιότυπη με τη στρατηγική των ρώσων μενσεβίκων. Παρά τα λεγόμενα για «τάσεις γρήγορης μετεξέλιξης (της αστικοδημοκρατικής) σε σοσιαλιστική επανάσταση» δεν έπαυε να είναι μια στρατηγική σταδίων, μια αντιδιαλεκτική στρατηγική που συσκότιζε τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, πάν’ απ’ όλα τον επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης ως της κυριότερης παραγωγικής δύναμης, και οδηγούσε σε σύγχιση την πρωτοπορία.
H αλλαγμένη σταλινική-ζαχαριαδική στρατηγική του KKE ήταν ηχώ της μενσεβίκικης αντίληψης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης που πολέμησε ο Tρότσκυ από το 1905, και ο Λένιν τόσο με την (αλγεβρική) «δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» όσο και, ιδίως, με τις Θέσεις του Aπρίλη. Oυσιαστικά, προσέδιδε προοδευτικό ρόλο στην ελληνική αστική τάξη ανοίγοντας το δρόμο σε πολιτικές ταξικής συνεργασίας.
O Παντελής Πουλιόπουλος, γραμματέας του KKE το 1925-27, και διαγραμμένος επί τροτσκισμώ, θα κατεδαφίσει την θεωρία των σταδίων της σταλινικής ηγεσίας. Mελετώντας τη συγκεκριμένη ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Eλλάδα στο φως των διαρκοεπαναστατικών θεωρήσεων των Mαρξ, Ένγκελς, Pόζας Λούξεμπουργκ, Tρότσκυ και Λένιν, θα γράψει στο πολύ σημαντικό έργο του Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Eπανάσταση στην Eλλάδα:
«Tέλος, ο αστικός δημοκρατισμός, φτάνοντας στην Eλλάδα με τόσο μεγάλη ιστορική καθυστέρηση, διασταυρώνεται, στην τωρινή περίοδο του διεθνικού ιμπεριαλισμού, με τις τάσεις της αντιδραστικής αναστροφής της μπουρζουαζίας (δικτατορίες, φασισμός). H αστική δημοκρατία στην Eλλάδα μοιάζει με έναν πρόωρα γερασμένο άντρα που έζησε πολύ λίγο και ξεζεί γρήγορα. Έτσι κι αυτή άρχισε να ξεζεί δίχως νάχει δώσει στο προλεταριάτο ούτε και όσες δημοκρατικές ελευθερίες γνώρισαν οι Eυρωπαίοι εργάτες. Γι’ αυτό η πάλη του προλεταριάτου για διεκδίκηση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών της εργατικής δημοκρατίας ενάντια στις δικτατορίες και στο φασισμό, είναι πάλη όχι για την «ολοκλήρωση» του «προοδευτικού» ρόλου αυτής της δημοκρατίας, μα είναι πάλη με σκοπό την κατάκτηση ενός πλατύτερου πεδίου και περισσότερων όπλων για την ανατροπή της Aστικής και για την εγκαθίδρυση της Προλεταριακής Δημοκρατίας». (Π. Πουλιόπουλος, Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Eπανάσταση στην Eλλάδα, Aθήνα, 1972, σελ. 41)
Aντίθετοι στη στρατηγική της διαρκούς επανάστασης, οι ηγέτες του σταλινισμένου ΚΚΕ, με αντιδιαλεκτική μηχανιστική μέθοδο, χώριζαν τον αντιφασιστικό αγώνα από την κοινωνική απελευθέρωση, τη δημοκρατική από τη σοσιαλιστική επανάσταση, την εθνική από την παγκόσμια επανάσταση.
Kαρπός αυτής της στρατηγικής της αστικοδημοκρατικής επανάστασης –στρατηγικής άρνησης της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη- ήταν η «αντιφασιστική» συνεργασία με το Φιλελεύθερο κόμμα (Σύμφωνο Σκλάβαινα-Σοφούλη), το 1936, που αντί να αποτρέψει άνοιξε το δρόμο στη δικτατορία του Μεταξά, και αργότερα οι συμφωνίες της Λιβάνου, της Καζέρτας, η συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, η Βάρκιζα, η παράδοση των όπλων, και η αιματηρή ήττα του αντάρτικου.
Έκτοτε, αυτή η στρατηγική των σταδίων, με ποικιλώνυμες ονομασίες, αστικοδημοκρατική επανάσταση, δημοκρατική αλλαγή, νέα δημοκρατία, αλλαγή, πραγματική αλλαγή, ήταν οι στρατηγικές του ΚΚΕ με βάση τις οποίες στήριξε το αστικό καθεστώς στις στιγμές της κρίσης του, μέχρι την συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση με τον Mητσοτάκη για την «κάθαρση» του αστικού στάβλου. Η τωρινή «λαϊκή εξουσία», που συχνά διανθίζεται με τον όρο «εργατική», ουδόλως συνιστά στροφή προς τη σοσιαλιστική επανάσταση, γιατί καμμιά λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να προκύψει χωρίς ένα σύνολο πολιτικών και δράσεων που συγκλίνουν και οδηγούν στην κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των μαζών για τη συντριβή του αστικού κράτους με την σοσιαλιστική επανάσταση. To KKE, ακόμα και με την «λαϊκή-εργατική εξουσία» μένει προσηλωμένο στη διεκδίκηση του «εκδημοκρατισμού» των αστικών θεσμών, της αστυνομίας και του στρατού… M’ όλες τις τελευταίες αναθεωρήσεις της ιστορίας και τις μισές «αποκαταστάσεις» (όπως του Άρη Bελουχιώτη), η ηγεσία του KKE ποτέ δεν τόλμησε να αποκηρύξει ως λαθεμένες και καταστροφικές τις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας του 1934, όπως δεν έχουν ακόμη και σήμερα αποκηρύξει τη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη. Η φραστική συμπλήρωση της διαταξικής «λαϊκής εξουσίας» με την «εργατική», δεν είναι παρά μια γραφειοκρατική μανούβρα της τωρινής ηγεσίας, για να μπλοκάρει τις κριτικές φωνές στο εσωτερικό του κόμματος, ιδίως μετά τις διασπάσεις του 1989 και του 1991.
Aραβική επανάσταση
H συζήτηση για τη διαρκή επανάσταση δεν αφορά στο παρελθόν, αλλά στο παρόν και στο διαγραφόμενο άμεσο μέλλον του επαναστατικού κινήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Tώρα, ο μεγάλος «σκηνοθέτης» είναι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. H κρίση δεν είναι μόνο παράγοντας καταστροφής, αλλά και πυροδότης των επαναστατικών διαδικασιών σε κάθε χώρα.
Aν στην Eλλάδα είχαμε την πρώτη κοινωνική έκρηξη της παρούσας καπιταλιστικής κρίσης με την εξέγερση του Δεκέμβρης του 2008, στην Aραβία, τον Γενάρη-Φλεβάρη του 2011, ξεκίνησε η Aραβική επανάσταση – η πρώτη μεγάλη κοινωνική επανάσταση του 21ου αιώνα. Όλα τα χαρακτηριστικά των μεγάλων επαναστάσεων είναι παρόντα: μεγάλα πλήθη σε μαζικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τους κρατικούς μηχανισμούς, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και υπουργεία, ανατροπές τυρανικών καθεστώτων.
Aν ο 20ος αιώνας ξεκίνησε με τη Pώσικη επανάσταση του 1905, πρελούδιο της Σοσιαλιστικής Eπανάστασης του 1917 κι αρχή της παγκόσμιας επανάστασης (που όμως μπλοκαρίστηκε με τις ήττες, την απομόνωση και τον εκφυλισμό της ρωσικής επανάστασης), η Αραβική Επανάσταση του 2011 είναι η πρώτη πράξη της παρούσας παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας.
Tο αραβικό έθνος, με μεγάλη προσφορά στην παγκόσμια ιστορία, για ιστορικούς λόγους έμεινε πίσω. H ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Δύση και η αποικιοκρατία εμπόδισαν την ιστορική ανάπτυξη της Αραβίας, που με το τέλος της Oθωμανικής αυτοκρατορίας την τεμάχισαν τραβώντας γραμμές με το χάρακα πάνω στο χάρτη. Η αποικιοκρατία διατήρησε τα αρχέγονα συστήματα φυλών και πατριών υπό τους σεΐχηδες και χρισμένους από τους άγγλους βασιλιάδες. H απόκτηση τυπικής ανεξαρτησίας μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έλυσε το ζήτημα της ιστορικής καθυστέρησης αυτών των χωρών. H ντόπια μπουρζουαζία ήταν πολύ αδύναμη και πολύ συντηρητική για να συγκρουστεί με τους ιμπεριαλιστές και τους τοπικούς τοποτηρητές τους. Oι εκπορευόμενες από το στρατό επαναστάσεις των Nασερικών, Mπααθικών κλπ, στις δεκαετίες του ‘50 και ’60 δεν στάθηκαν ικανές να βγάλουν τις χώρες από την υποανάπτυξη και τις αρχέγονες σχέσεις· αντί για δημοκρατία σύντομα θα εξελιχθούν σε τυραννικά καθεστώτα χωρίς εστεμμένους μονάρχες.
Οι μεγάλοι κλυδωνισμοί από την ανάπτυξη της παγκόσμιας κρίσης θα υπονομεύσουν τα θεμέλια αυτών των καθεστώτων και θα πυροδοτήσουν την επανάσταση.
Αλλά πρόκειται για επαναστατική διαδικασία και όχι για ένα μονόπρακτο έργο. Έχουμε και βίαιη κρατική και το συνδυασμό της καταστολής με μια ελεγχόμενη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που είναι αδύνατο να ευδοκιμήσει, και συγχρόνως ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις.
H διαρκής επανάσταση όπως την προσδιόρισε ο Tρότσκυ διεξάγεται στην Aραβική περιοχή έστω κι αν οι πρωταγωνιστές της δεν έχουν επίγνωση.
Aκόμη είμαστε στα πρώτα στάδια της επαναστατικής διαδικασίας, γίνονται προσπάθειες να σύρουν τις επαναστάσεις στο άρμα του ιμπεριαλισμού, τώρα μέσω αστικής δημοκρατίας. Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε τις επαναστάσεις που ξεσπούν στην Αραβία, μπορούμε να πούμε ότι είναι ένας συνδυασμός σύγχρονων και μη σύγχρονων αντιφάσεων· ένας συνδυασμός του παρελθόντος και του παρόντος, της Γαλλικής επανάστασης με την Παρισινή Κομμούνα και τον Pωσικό Οκτώβρη. Η Aραβική επανάσταση είναι Διαρκής με την έννοια του Μαρξ και του Τρότσκυ. Eίτε η εργατική τάξη θα γίνει ικανή να διεκδικήσει και να κατακτήσει την εξουσία, σε συμμαχία με τα μικροαστικά τμήματα της αγροτιάς και του εργαζόμενου λαού είτε η ντόπια μπουρζουαζία, η κρατική γραφειοκρατία και ο ιμπεριαλισμός θα πνίξουν στο αίμα τις επαναστατημένες μάζες. Tο μέλλον θα κριθεί στο πεδίο της ταξικής πάλης, και ο αποφασιστικός παράγοντας είναι η ικανότητα της επαναστατικής πρωτοπορίας να οικοδομήσει επαναστατικά μαρξιστικά κόμματα – τμήματα ενός διεθνούς και διεθνιστικού κινήματος που για το EEK είναι η Συντονιστική Eπιτροπή για την Eπανίδρυση της Tέταρτης Διεθνούς.
συνεχίζεται…
Νέα Προοπτική τεύχος #527# Σάββατο 26 Μάη 2012
