[Το κείμενο γράφτηκε από τον Λέοντα Tρότσκυ λίγο μετά τη δολοφονία των Λήμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ και δημοσιεύτηκε στο σοβιετικό τύπο της εποχής. O Kαρλ Λήμπκνεχτ και η Pόζα Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκαν στις 15 Iανουαρίου 1919 στη διάρκεια της εξέγερσης των Σπαρτακιστών στη Γερμανία. Oι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας ήταν οι αντιδραστικοί γιούνκερς, όμως οι πολιτικοί και ηθικοί αυτουργοί ήταν οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας, οι Σάιντεμαν, Έμπερτ και Nόσκε.
H Kομιντέρν, πριν σταλινοποιηθεί τιμούσε μαζί με τα Λ των γερμανών κομμουνιστών και τον Bλαδίμηρο Ίλιτς Λένιν που πέθανε στις 21 Γενάρη του 1924.]
Λέον Tρότσκυ
Μέρος τρίτο (τελευταίο)
Η σημασία των όσων συμβαίνουν στην Γερμανία μπορεί να κατανοηθεί πιο εύκολα εάν κοιτάξουμε το δικό μας παρελθόν. Θυμάστε την πορεία των γεγονότων και την εσωτερική τους λογική. Τις πρώτες εβδομάδες η αίσθηση ήταν ότι η κύρια αποστολή είχε κιόλας ολοκληρωθεί. Νέα πρόσωπα που βγήκαν μπροστά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ ασκήσει εξουσία εδώ, εκμεταλλεύτηκαν αρχικά την εμπιστοσύνη ή την φαινομενική εμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών. Αλλά η εμπιστοσύνη αυτή άρχισε σύντομα να θρυμματίζεται. Η Πετρούπολη βρέθηκε μπροστά στη δεύτερη φάση της απόφασης, όπως άλλωστε θα έπρεπε. Τον Ιούλιο όπως και τον Φλεβάρη [1917] ήταν η εμπροσθοφυλακή της επανάστασης, η οποία είχε βγει πολύ μπροστά. Αλλά αυτή η πρωτοπορία η οποία καλούσε τις λαϊκές μάζες να ξεκινήσουν τον αγώνα ενάντια στην μπουρζουαζία και τους συνεργάτες της, πλήρωσε βαρύ τίμημα για την βαθειά αναγνώριση του ρόλου της.
Στα Ιουλιανά η εμπροσθοφυλακή της Πετρούπολης ξέκοψε από την κυβέρνηση Κερένσκι. Η πράξη αυτή όμως δεν είχε πάρει ακόμα τη μορφή της εξέγερσης όπως αυτή που κάναμε τον Οκτώβρη. Ήταν μια σύγκρουση της πρωτοπορίας, ο ιστορικός ρόλος της οποίας δεν είχε εκτιμηθεί ακόμα από τις πλατείες μάζες στην επαρχία. Στη σύγκρουση αυτή οι εργάτες της Πετρούπολης αποκάλυψαν στις λαϊκές μάζες όχι μόνο της Ρωσίας αλλά όλων των κρατών, ότι πίσω από τον Κερένσκι δεν υπήρχε κανένας ανεξάρτητος στρατός, και όλες οι δυνάμεις που τον στήριζαν ήταν οι δυνάμεις της μπουρζουαζίας, η λευκή φρουρά, η αντεπανάσταση.
Έπειτα, τον Ιούλιο, υποστήκαμε μια ήττα. Ο σύντροφος Λένιν αναγκάστηκε να κρυφτεί. Κάποιοι από εμάς φυλακίστηκαν. Τα έντυπά μας κλείστηκαν. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης εξαναγκάστηκε σε περιορισμό. Τα τυπογραφεία του Κόμματος και του Σοβιέτ καταστράφηκαν, παντού βασίλευε το γλέντι της Μαύρης Εκατονταρχίας. Με άλλα λόγια γινόταν ότι ακριβώς γίνεται σήμερα στους δρόμους του Βερολίνου. Ωστόσο κανένας γνήσιος επαναστάτης δεν είχε καμία αμφιβολία ότι τα Ιουλιανά ήταν απλώς το προοίμιο του θριάμβου μας.
Μια παρόμοια κατάσταση έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες μέρες στην Γερμανία, επίσης. Όπως και η Πετρούπολη στην δική μας περίπτωση έτσι και το Βερολίνο βγήκε μπροστά από τις υπόλοιπες μάζες, όπως και σε εμάς, όλοι οι εχθροί του Γερμανικού προλεταριάτου κραυγάζουν πως «δεν μπορούμε να παραμείνουμε κάτω από την δικτατορία του Βερολίνου, το Σπαρτακιστικό Βερολίνο είναι απομονωμένο, πρέπει να καλέσουμε σε συνταγματική συνέλευση και να αποχωρήσουμε από το κόκκινο Βερολίνο -που έχει διαφθαρεί από την προπαγάνδα του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζα Λούξεμπουργκ- σε μια πιο υγιή επαρχιακή πόλη της Γερμανίας». Ό,τι έκαναν σε εμάς οι εχθροί μας, όλη η κακόβουλη αγκιτάτσια και όλη η άθλια συκοφάντηση που ακούσαμε εδώ, όλα αυτά μεταφρασμένα στα γερμανικά, κατασκευάζονται και διαδίδονται σε όλη την Γερμανία προσανατολισμένα ενάντια στο Βερολινέζικο προλεταριάτο και τους ηγέτες του, τον Λήμπκνεχτ και τη Λούξεμπουργκ.
Να είστε σίγουροι ότι η μυστική αποστολή του Βερολινέζικου προλεταριάτου αναπτύχθηκε ευρύτερα και πιο βαθιά από ό,τι σε μας στα Ιουλιανά, και ότι στην πραγματικότητα τα θύματα και οι απώλειες εκεί ήταν πιο σημαντικές από ότι εδώ. Αλλά αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι οι Γερμανοί έγραφαν ιστορία, την οποία εμείς ήδη την είχαμε γράψει, η αστική και στρατιωτική μηχανή τους είχε ήδη πάρει τα μαθήματα από την δική μας εμπειρία. Και ακόμα πιο σημαντικό, οι ταξικές σχέσεις εκεί είναι ασύγκριτα πιο συγκεκριμένες από ότι εδώ, η καθεστηκυία τάξη είναι ασύγκριτά πιο σταθερή, πιο έξυπνη, πιο ενεργή και αυτό σημαίνει πολύ πιο ανελέητη επίσης.Σύντροφοι και συντρόφισσες, εδώ πέρασαν τέσσερις μήνες μεταξύ της επανάστασης του Φλεβάρη και των Ιουλιανών, το προλεταριάτο της Πετρούπολης χρειάστηκε ένα τέταρτο του χρόνου για να νιώσει την ακαταμάχητη ανάγκη να βγει στους δρόμους και να προσπαθήσει να ταρακουνήσει τις κολώνες πάνω στις οποίες στεγαζόταν το κράτος του Κερένσκι και του Τσερετέλι. Μετά την ήττα των Ιουλιανών, πέρασαν πάλι τέσσερις μήνες κατά την διάρκεια των οποίων όλες οι βαριές εφεδρικές δυνάμεις από τις επαρχίες παρατάχθηκαν πίσω από την Πετρούπολη και έτσι ήμασταν σε θέση, με την βεβαιότητα της νίκης, να καταφέρουμε την άμεση επίθεση ενάντια στα οχυρά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας τον Οκτώβρη του 1917.
Στην Γερμανία, όπου η πρώτη επανάσταση που ανέτρεψε την μοναρχία πραγματοποιήθηκε μόλις στις αρχές του Νοεμβρίου, τα δικά τους Ιουλιανά λαμβάνουν χώρα ήδη στις αρχές του Γενάρη. Αυτό το γεγονός δεν δηλώνει ότι το Γερμανικό προλεταριάτο ζει τις μέρες της δικής του επανάστασης σύμφωνα με ένα σύντομο ημερολόγιο; Εκεί που εμείς χρειαστήκαμε τέσσερις μήνες εκείνοι χρειάστηκαν δύο. Και ας ελπίσουμε ότι αυτό το χρονοδιάγραμμα θα συνεχιστεί. Ίσως από τα Γερμανικά Ιουλιανά έως τον Γερμανικό Οκτώβρη δεν θα χρειαστεί να περάσουν τέσσερις μήνες όπως εδώ, αλλά λιγότερο –ίσως οι δύο μήνες ή και ακόμα λιγότεροι θα είναι επαρκείς. Αλλά όπως και να προχωρήσει η διαδικασία, ένα είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, οι σφαίρες που χτύπησαν πισώπλατα τον Καρλ Λήμπκνεχτ αντήχησαν με πολύ ισχυρή ηχώ σε όλη τη Γερμανία. Και αυτή η ηχώ ακούστηκε σαν καμπάνες κηδείας στα αυτιά του Σάιντεμαν και του Έμπερτ, τόσο στη Γερμανία όσο και παντού.
Έτσι εδώ τραγουδήσαμε το ρέκβιεμ του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Οι ηγέτες χάθηκαν. Δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ ζωντανούς. Αλλά, σύντροφοι, πόσοι από εσάς τους είχατε δει ποτέ ζωντανούς; Μια ελάχιστη μειοψηφία. Και όμως, τους τελευταίους μήνες και χρόνια ο Καρλ Λήμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ ζούσαν διαρκώς ανάμεσά μας. Στις συνεδριάσεις και στα συνέδρια εκλέγατε τον Καρλ Λήμπκνεχτ επίτιμο πρόεδρο. Ο ίδιος δεν ήταν εδώ –δεν είχε καταφέρει να φτάσει στη Ρωσία- και όμως ήταν παρών ανάμεσά μας, καθόταν στο τραπέζι σας σαν τιμώμενος καλεσμένος, όπως οι δικοί σας φίλοι και συγγενείς, το όνομά του είχε γίνει κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό τίτλο ενός συγκεκριμένου άνδρα, είχε γίνει για εμάς ο ορισμός όλων όσων είναι τα άριστα, τα πιο θαρραλέα και τα πιο ευγενή της εργατικής τάξης. Όταν κάποιος από εμάς φανταζόταν έναν άνθρωπο ανιδιοτελώς αφιερωμένο στους καταπιεσμένους, μετρημένο από την κορφή έως τα νύχια, έναν άνδρα ο οποίος ποτέ δεν κατέβασε τη σημαία μπροστά στον εχθρό, εκείνος είχε το όνομα Καρλ Λήμπκνεχτ. Αυτός εισήγαγε τη συνείδηση και τη μνήμη των λαών ως τον ηρωισμό της δράσης. Στο φρενιασμένο στρατόπεδο των εχθρών μας όταν ο μιλιταριστικός θρίαμβος ποδοπατήθηκε και συνθλίφθηκε, όταν όλοι όσοι είχαν καθήκον να διαμαρτυρηθούν σιώπησαν, όταν φαινόταν ότι πουθενά δεν υπήρχε μέρος για να ανασάνεις, εκείνος, ο Καρλ Λήμπκνεχτ, ύψωσε τη δική του φωνή, τη φωνή του μαχητή. Είπε: «σε εσάς, κυρίαρχοι τύραννοι, στρατιωτικοί χασάπηδες, ληστές, σε εσάς, κόλακες λακέδων, συμβιβασμένοι, σε εσάς που ποδοπατήσατε το Βέλγιο, σε εσάς που τρομοκρατήσατε τη Γαλλία, σε εσάς που θέλετε να συντρίψετε όλο τον κόσμο, σε εσάς που νομίζετε ότι δεν μπορείτε να κληθείτε ενώπιον της δικαιοσύνης, εγώ δηλώνω: εμείς, οι λίγοι, δεν σας φοβόμαστε, εμείς σας κηρύσσουμε τον πόλεμο και έχοντας αφυπνίσει τις μάζες θα διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο μέχρι τέλους!». Εδώ βρίσκεται η ανδρεία της αποφασιστικότητας, εδώ βρίσκεται ο ηρωισμός της δράσης, ο οποίος καθιστά τη μορφή του Καρλ Λήμπκνεχτ αξέχαστη στον παγκόσμιο προλεταριάτο.
Και στο πλευρό του στεκόταν η Ρόζα, μια πολεμίστρια του παγκόσμιου προλεταριάτου, ίση με εκείνον στο πνεύμα. Ο τραγικός τους θάνατος μέσα στη μάχη, συνδέει τα ονόματά τους με έναν ιδιαίτερο και αιώνιο δεσμό. Στο εξής θα αναφέρονται πάντα μαζί: ο Καρλ και η Ρόζα, ο Λήμπκνεχτ και η Λούξεμπουργκ!
Ξέρετε που βασίζονται οι μύθοι για τους αγίους και την αιώνια ζωή τους; Στην ανάγκη των ανθρώπων να διασώζουν τη μνήμη όσων στάθηκαν στο πλευρό τους και τους οδήγησαν στον έναν ή στον άλλον δρόμο, στην προσπάθεια να απαθανατίσουν την προσωπικότητα των ηγετών τους με το φωτοστέφανο της αγιοσύνης. Εμείς, σύντροφοι, δεν έχουμε ανάγκη από μύθους, ούτε χρειαζόμαστε να μετατρέψουμε τους ήρωες μας σε αγίους. Η πραγματικότητα στην οποία ζούμε τώρα είναι επαρκής για εμάς, γιατί αυτή η πραγματικότητα είναι αυτή η ίδια θρυλική. Οι αφυπνιστικές θαυματουργές δυνάμεις του πνεύματος των μαζών και των ηγετών τους, είναι η εκπληκτική δημιουργική δύναμη που δεσπόζει πάνω από όλη την ανθρωπότητα.
Ο Καρλ Λήμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ είναι τέτοιες αιώνιες μορφές. Αισθανόμαστε την παρουσία τους ανάμεσα μας με μια εντυπωσιακή, σχεδόν φυσική αμεσότητα. Αυτή την τραγική στιγμή ενώνουμε το πνεύμα μας με τους καλύτερους εργάτες της Γερμανίας και όλου του κόσμου, που δέχθηκαν αυτή την είδηση με θλίψη και πένθος. Εδώ βιώνουμε την οξύτητα και την πίκρα του χτυπήματος εξίσου με τους Γερμανούς αδερφούς μας. Είμαστε διεθνιστές στη θλίψη και στο πένθος, όπως ακριβώς είμαστε και στους αγώνες μας.
Για εμάς ο Λήμπκνεχτ δεν ήταν μόνο ένας Γερμανός ηγέτης. Για εμάς η Ρόζα δεν ήταν μόνο μια Πολωνίδα σοσιαλίστρια που ηγήθηκε στον αγώνα τον Γερμανών εργατών. Όχι, ήταν και οι δυο αδέρφια του παγκόσμιου προλεταριάτου και όλοι μας είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους με άρρηκτο πνευματικό δεσμό. Μέχρι την τελευταία τους πνοή δεν άνηκαν σε ένα έθνος, αλλά στη Διεθνή!
Για την ενημέρωση των Ρώσων εργατών και εργατριών πρέπει να ειπωθεί ότι ο Λήμπκνεχτ και η Λούξεμπουργκ στάθηκαν ιδιαίτερα κοντά στο Ρώσικο επαναστατικό προλεταριάτο και στις πιο δύσκολες στιγμές του. Το διαμέρισμα του Λήμπκνεχτ ήταν η έδρα των Ρώσων εξόριστων στο Βερολίνο. Όταν χρειάστηκε να υψώσουμε φωνή διαμαρτυρίας στο Γερμανικό κοινοβούλιο ή στον Γερμανικό τύπο ενάντια σε όσους παρείχαν τις υπηρεσίες τους με τους Γερμανούς ηγεμόνες στην Ρώσικη αντίδραση, στραφήκαμε κυρίως στον Καρλ Λήμπκνεχτ και εκείνος χτύπησε όλες τις πόρτες και όλα τα κεφάλια, συμπεριλαμβανομένων και των κρανίων του Σάιντεμαν και του Έμπερτ για να τους αναγκάσει να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα εγκλήματα που διέπραττε η Γερμανική κυβέρνηση. Και συνεχώς απευθυνόμασταν στον Λήμπκνεχτ όταν κάποιος σύντροφός μας χρειαζόταν υλική υποστήριξη. Ο Λήμπκνεχτ ήταν ακούραστος όπως ο Κόκκινος Στρατός στη Ρώσικη επανάσταση.
Στο συνέδριο των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών στην Ιένα, στο οποίο έχω ήδη αναφερθεί, και στο οποίο παραβρέθηκα ως επισκέπτης, προσκλήθηκα από το προεδρείο της πρωτοβουλίας του Λήμπκνεχτ να μιλήσουμε για την απόφαση που προωθούσε ο ίδιος ο Λήμπκνεχτ καταδικάζοντας τη βία και την βαρβαρότητα της Τσαρικής κυβέρνησης στην Φινλανδία. Με την μεγαλύτερη επιμέλεια ο Λήμπκνεχτ προετοίμαζε το λόγο του συγκεντρώνοντας στοιχεία και αριθμούς ρωτώντας με λεπτομερειακά σχετικά με τις τελωνειακές σχέσεις της Τσαρικής Ρωσίας με την Φινλανδία. Αλλά πριν το θέμα φτάσει την πλατφόρμα (εγώ θα μιλούσα μετά τον Λήμπκνεχτ) λάβαμε ένα τηλεγράφημα που ανέφερε το θάνατο του Στολίπιν στο Κίεβο. Το τηλεγράφημα αυτό δημιούργησε μεγάλη ένταση στο συνέδριο. Το πρώτο ερώτημα που πρόεκυψε μεταξύ της ηγεσίας ήταν το εξής: θα ήταν κατάλληλο για έναν Ρώσο επαναστάτη να μιλήσει σε ένα Γερμανικό συνέδριο την ίδια στιγμή που άλλοι Ρώσοι επαναστάτες είχαν δολοφονήσει τον Ρώσο Πρωθυπουργό; Αυτή η σκέψη κατέβαλε ακόμα και τον Μπέμπελ: ο γηραιός κύριος που καθόταν τρία κεφάλια μπροστά από τα μέλη της υπόλοιπης Κεντρικής Επιτροπής, δεν ήθελε «περιττές» εμπλοκές. Εκείνος αμέσως με αναζήτησε και μου έκανε τις εξής ερωτήσεις: «Τι σημαίνει αυτή η δολοφονία; Ποιο κόμμα θα μπορούσε να είναι υπεύθυνο γι’ αυτήν; Πιστεύω ότι ίσως με την ομιλία μου αυτή, θα προσέλκυα την προσοχή της Γερμανικής αστυνομίας;».
«Φοβάστε ότι η ομιλία μου θα δημιουργήσει συγκεκριμένες δυσκολίες;» ρώτησα τον γέροντα προσεκτικά. «Ναι», μου απάντησε ο Μπέμπελ, «οφείλω να ομολογήσω ότι θα προτιμούσα να μην μιλήσετε». «Φυσικά», απάντησα, «στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί να υπάρξει θέμα σχετικά με την ομιλία μου». Και έτσι χωρίσαμε. Ένα λεπτό αργότερα ο Λήμπκνεχτ ήρθε κυριολεκτικά τρέχοντας προς εμένα. Ήταν ταραγμένος πέρα από κάθε όριο. «Είναι αλήθεια ότι σου πρότειναν να μην μιλήσεις;», με ρώτησε. «Ναι», του απάντησα, «μόλις τακτοποίησα αυτό το θέμα με τον Μπέμπελ». «Και εσύ συμφώνησες;», «Πώς θα μπορούσε να μην συμφωνήσω», απάντησα δικαιολογώντας τον εαυτό μου, «βλέποντας ότι δεν είμαι εδώ ως κυρίαρχος αλλά ως επισκέπτης». «Αυτή είναι μια εξωφρενική πράξη εκ μέρους του προεδρείου μας, αηδιαστική, ένα ανήκουστο σκάνδαλο, μια άθλια δειλία!» κλπ, κλπ. Ο Λήμπκνεχτ έδωσε διέξοδο στην αγανάκτησή του στην ομιλία του, όπου επιτέθηκε ανελέητα στην Τσαρική κυβέρνηση παρά τις παρασκηνιακές προειδοποιήσεις του προεδρείου που τον παρότρυνε να μην δημιουργήσει «αχρείαστες» περιπλοκές με τη μορφή της προσβολής της Τσαρικής μεγαλειότητος.
Ήδη από τη νιότη της η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν επικεφαλής των Πολωνών Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι τώρα μαζί με την λεγόμενη «Λέβικα», δηλαδή το επαναστατικό τμήμα του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώθηκαν για να σχηματίσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ μπορούσε να μιλήσει υπέροχα ρώσικα, γνώριζε σε βάθος την ρώσικη λογοτεχνία, και παρακολουθούσε τη ρώσικη πολιτική ζωή μέρα με τη μέρα, είχε ενωθεί με στενούς δεσμούς με τους Ρώσους επαναστάτες και με πολύ κόπο διευκρίνιζε τα επαναστατικά βήματα του Ρώσικου προλεταριάτου στον γερμανικό τύπο. Στην δεύτερη πατρίδα της, την Γερμανία, η Ρόζα Λούξεμπουργκ με το χαρακτηριστικό της ταλέντο, κατέκτησε την τελειότητα όχι μόνο στη γερμανική γλώσσα αλλά και στην απόλυτη κατανόηση της γερμανικής πολιτικής ζωής και κατέλαβε μια από τις εξέχουσες θέσεις στο παλιό Μπεμπελικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Εκεί παρέμενε διαρκώς στην ακροαριστερή του πτέρυγα.
Το 1905 ο Καρλ Λήμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ έζησαν –με την πιο γνήσια έννοια του όρου- τα γεγονότα της Ρώσικης επανάστασης. Το 1905 η Ρόζα Λούξεμπουργκ άφησε το Βερολίνο για να πάει στη Βαρσοβία, όχι σαν Πολωνή αλλά σαν επαναστάτρια. Απελευθερώθηκε από το φρούριο της Βαρσοβίας με εγγύηση και έφθασε παράνομα στην Πετρούπολη το 1906, όπου, με ψευδώνυμο, επισκέφτηκε πολλούς από τους φίλους της στη φυλακή. Επιστρέφοντας στο Βερολίνο ενίσχυσε τον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό, αντιπαραβάλλοντας το δρόμο και τις μεθόδους της Ρώσικης Επανάστασης.
Μαζί με την Ρόζα επιβιώσαμε από την πιο μεγάλη καταστροφή που έπληξε την εργατική τάξη. Αναφέρομαι στην επαίσχυντη χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς τον Αύγουστο του 1914. Μαζί με εκείνη υψώσαμε τη σημεία της Τρίτης Διεθνούς. Και τώρα, σύντροφοι, στο έργο που υλοποιούμε μέρα με την ημέρα, θα παραμείνουμε πιστοί στη διαταγή του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Εάν χτίζουμε στην ακόμα παγωμένη και πεινασμένη Πετρούπολη το οικοδόμημα του σοσιαλιστικού κράτους, λειτουργούμε στο πνεύμα του Λήμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ. Εάν ο στρατός μας προελαύνει στο μέτωπο, υπερασπίζεται με το αίμα του τη διαταγή του Λήμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ. Πόσο πικρό είναι που δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί και αυτούς επίσης.
Στη Γερμανία δεν υπάρχει Κόκκινος Στρατός, καθώς η εξουσία εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια του εχθρού. Εμείς έχουμε τώρα έναν στρατό, ο οποίος αυξάνεται και γίνεται όλο και πιο ισχυρός. Και μέχρι ο στρατός του γερμανικού προλεταριάτου να αγκαλιάσει κάτω από τη σημαία του τον Καρλ και τη Ρόζα, καθένας από εμάς θεωρεί καθήκον του να επιστήσει τη προσοχή του δικού μας Κόκκινου Στρατού, για το ποιος ήταν ο Λήμπκνεχτ και η Λούξεμπουργκ, για ποιο σκοπό πέθαναν και γιατί η μνήμη τους θα πρέπει να παραμείνει ιερή για κάθε στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού, για κάθε εργάτη και αγρότη.
Το χτύπημα που μας προκλήθηκε ήταν αβάσταχτα βαρύ. Ωστόσο κοιτάμε μπροστά, όχι μόνο με την ελπίδα αλλά με την βεβαιότητα. Παρά το γεγονός ότι στην Γερμανία υπάρχει σήμερα ένα κύμα αντίδρασης, δεν χάνουμε ούτε στιγμή την εμπιστοσύνη μας, ότι και εκεί ο κόκκινος Οκτώβρης πλησιάζει. Οι μεγάλοι μαχητές δεν χάθηκαν μάταια. Ο θάνατός τους θα πάρει εκδίκηση. Οι σκιές του θα λάβουν τα πρέποντα. Απευθυνόμενοι στις αγαπημένες τους σκιές μπορούμε να πούμε: «Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λήμπκνεχτ, δεν είστε πια στο κύκλο των ζωντανών, αλλά είστε παρόντες ανάμεσά μας, αισθανόμαστε το ισχυρό πνεύμα σας, θα πολεμήσουμε κάτω από τη σημαία σας, οι τάξεις των μαχητών μας προστατεύονται από το ηθικό σας μεγαλείο! Και ο καθένας από εμάς ορκίζεται ότι όταν θα έρθει η ώρα, και εάν το απαιτήσει η επανάσταση, θα πεθάνει χωρίς τρόμο κάτω από την ίδια σημαία που και εσείς χάσατε τη ζωής σας, φίλοι και σύντροφοι στα όπλα, Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λήμπκνεχτ!»
Αρχεία, 1919
Mετάφραση Mαρζ.
