Η λογική της αυτοκρατορίας και ο ταξικός πόλεμος στο Λος Άντζελες
του Άρη Μαραβά
Αυτό που εκτυλίσσεται στο Λος Άντζελες δεν αποτελεί απλώς μια παραβίαση των συνταγματικών αρχών ή μια υπέρβαση εκτελεστικής εξουσίας· είναι η γυμνή εφαρμογή της κρατικής βίας του καπιταλισμού ενάντια στην εργατική τάξη, μεταμφιεσμένη ως «εθνική ασφάλεια». Είναι το μπούμερανγκ του ιμπεριαλισμού που επιστρέφει στην καρδιά της μητρόπολης. Πάνω απ’ όλα, είναι ταξικός πόλεμος, μεταφερμένος από την περιφέρεια στον πυρήνα του συστήματος.
Καπιταλισμός, Καταστολή και ο Ρόλος του Κράτους
Ο Μαρξ μας δίδαξε πως το κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος μηχανισμός. Είναι εργαλείο καταπίεσης στα χέρια της κυρίαρχης τάξης. Αυτό που οργανώνει ο Τραμπ και οι αυλικοί του -ο Μίλερ, ο Χέγκσεθ, ο Χόμαν- δεν είναι κάτι νέο. Είναι η λογική συνέπεια ενός καπιταλιστικού συστήματος σε κρίση. Όταν η νομιμοποίηση του συστήματος αρχίζει να ραγίζει, τότε το κεφάλαιο αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο: την καταστολή.
Τι βλέπουμε στο Λος Άντζελες; Μετανάστες εργάτες να αρπάζονται από εργοτάξια και καντίνες. Μαθητές, δάσκαλοι, καθαριστές να δέχονται δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης για το «έγκλημά» τους να διαμαρτύρονται. Η λεγόμενη «τάξη και ασφάλεια» που επιβάλλεται με ελικόπτερα και στρατιωτική τάξη δεν έχει καμία σχέση με προστασία· είναι ωμή καταστολή για να σιωπήσει η εργατική τάξη και ιδιαίτερα τα πιο καταπιεσμένα, φυλετικά στοχοποιημένα κομμάτια της. Ας το πούμε καθαρά: αυτό δεν είναι σφάλμα του συστήματος. Είναι το ίδιο το σύστημα.
Τα Εργαλεία του Ιμπεριαλισμού Επιστρέφουν στην Πατρίδα
Οι τεχνικές του ιμπεριαλισμού -παρακολούθηση, αυθαίρετες συλλήψεις, συλλογικές τιμωρίες- καλλιεργήθηκαν πρώτα στο εξωτερικό. Στη Γάζα. Στο Ιράκ. Στην Αϊτή. Ό,τι ασκείται στους άλλους, ασκείται αργά ή γρήγορα και στους ίδιους τους φτωχούς της μητρόπολης. Ο Τρότσκι μας προειδοποίησε: ο φασισμός δεν προκύπτει από τη δύναμη, αλλά από τον φόβο του κεφαλαίου μπροστά σε μια εργατική τάξη που αρχίζει να κινείται. Και η εργατική τάξη κινείται.
Οι μετανάστες, οι μαθητές και οι εργάτες στους δρόμους του Λος Άντζελες δεν είναι «ταραχοποιοί». Είναι αυτοί που κάνουν την πόλη να λειτουργεί – οι εργάτες που ταΐζουν, καθαρίζουν, χτίζουν και διδάσκουν. Είναι η τάξη των οποίων τα συμφέροντα είναι ασυμβίβαστα με εκείνα των δισεκατομμυριούχων, των σπιτονοικοκύρηδων, των κυρ Παντελήδων, των συνοριοφυλάκων και των επενδυτών στις φυλακές. Η καταστολή τους δεν είναι τυχαία. Είναι στοχευμένη. Συστημική. Ταξική.
Ο Τραμπισμός ως Εκφυλισμένος Καπιταλισμός
Ο τραμπισμός δεν είναι απλώς μια ακροδεξιά ιδεολογία. Είναι η επιθανάτια μορφή του καπιταλισμού, το πρόσωπο της αστικής εξουσίας όταν εγκαταλείπει κάθε δημοκρατική πρόφαση. Στηρίζεται στον ρατσισμό, τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και την ποινικοποίηση της διαφωνίας. Η Αμερική του Τραμπ δεν αποκαθιστά την «τάξη»· επιβάλλει μια εταιρική δικτατορία με θεατρικά στοιχεία στρατοκρατίας.
Ποιο είναι το πραγματικό «έγκλημα» των διαδηλωτών; Ότι διέκοψαν τη ροή του κεφαλαίου. Ότι τόλμησαν να απαιτήσουν αξιοπρέπεια. Ότι αρνήθηκαν να μείνουν σιωπηλοί καθώς οι γείτονές τους εξαφανίζονταν από τις ομοσπονδιακές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, ότι αμφισβήτησαν την ιδιοκτησία με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο Νόμος ως Κοστούμι, η Εξουσία ως Αλήθεια
Ο Νόμος περί Εξέγερσης; Το Σύνταγμα; Σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο από θεατρικά σκηνικά σ’ ένα κακοπαιγμένο έργο. Ο πραγματικός νόμος είναι ο συσχετισμός των ταξικών δυνάμεων. Όταν το κεφάλαιο νιώθει ισχυρό, ενεργεί με ατιμωρησία – επειδή μπορεί. Κι όταν τα δικαστήρια ή τα κοινοβούλια αποτυγχάνουν να σταματήσουν την κυβέρνηση, δεν είναι λόγω ανικανότητας αλλά επειδή εξυπηρετούν τους ίδιους ταξικούς σκοπούς. Δεν υπάρχει ουσιαστική νομιμότητα για την εργατική τάξη κάτω από τον καπιταλισμό. Υπάρχει μόνο βία. Και η μόνη δύναμη που μπορεί να αντισταθεί και να νικήσει την καπιταλιστική βία είναι η συνειδητή, οργανωμένη, επαναστατική εργατική τάξη.
Προς μια Κοινωνία Βασισμένη στις Ανθρώπινες Ανάγκες
Δεν πρέπει να ερμηνεύσουμε αυτή τη στιγμή με φιλελεύθερους όρους. Δεν πρόκειται για μια «κακή κυβέρνηση» ή ένα «λανθασμένο μεταναστευτικό σχέδιο». Πρόκειται για μια καπιταλιστική τάξη που βάζει το κέρδος πάνω απ’ την ανθρώπινη ζωή, την ιδιοκτησία πάνω απ’ την αξιοπρέπεια, και τη στρατιωτική ισχύ πάνω απ’ την κοινωνική αλληλεγγύη.
Η εναλλακτική δεν είναι η μεταρρύθμιση. Δεν είναι μια πιο ανθρώπινη εκδοχή του ICE. Είναι η επανάσταση.
Μια κοινωνία βασισμένη στις ανθρώπινες ανάγκες δεν θα κυνηγάει μετανάστες – θα τους αναγνωρίζει ως αδέλφια στην παγκόσμια εργατική τάξη. Δεν θα ποινικοποιεί τη θλίψη – θα την μετατρέπει σε συλλογική δράση. Δεν θα στέλνει ελικόπτερα για να «ανεφοδιάσει» ομοσπονδιακούς καταδότες – θα διαλύσει ολοκληρωτικά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Δεν θα αντιμετωπίζει τη διαμαρτυρία ως εξέγερση – θα την αγκαλιάζει ως έκφραση ζωντανής δημοκρατίας.
Αυτό το μέλλον δεν είναι ουτοπία. Είναι αναγκαιότητα. Αλλά δεν θα έρθει μόνο με αιτήματα ή ψήφους. Θα χτιστεί μέσα απ’ τον αγώνα -τον ταξικό αγώνα- καθοδηγούμενο από επαναστατική σαφήνεια και οργάνωση.
Καμία αυταπάτη. Καμία αναμονή για δικαιοσύνη από το ίδιο σύστημα που μας καταπιέζει. Η καταστολή στο Λος Άντζελες είναι προειδοποίηση – αλλά και σπίθα. Και όπως κάθε σπίθα στην ιστορία, έτσι κι αυτή μπορεί να ανάψει φωτιά.
Η εργατική τάξη δεν πρέπει να είναι αφοπλισμένη – ούτε πολιτικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε οργανωτικά. Πρέπει να προετοιμαστεί όχι για διαπραγμάτευση, αλλά για ρήξη. Το καπιταλιστικό κράτος δεν θα πέσει μόνο του. Πρέπει να ανατραπεί ή για ακριβέστερα, να συντριβεί.