Ι) Πολύ-πολύ πρόσφατα, ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε στην Βουλή των Ελλήνων –σ’ αυτόν τον δημοφιλέστερο χορωδιακό σύλλογο της χώρας– να υπερψηφίσει, το προταθέν απ’ την ελληνόφωνη συγκυβέρνηση της ΝΔ και του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ νομοσχέδιο αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων που θα εμπλέκονται σε δραστηριότητες «εγκληματικής οργάνωσης» κατ’ άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, ως και σε «τρομοκρατικές πράξεις» του άρθρου 187 Α του ίδιου κώδικα, ως το τελευταίο προστέθηκε με το άρθρο 40§1 του Ν.3251/2004. Έτσι, ο θεσμοθετηθείς ήδη νέος Νόμος φέρει, πλέον, και την σφραγίδα πατρότητας της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζήτημα δεν σχολιάσθηκε επαρκώς. Τουναντίον· υποβαθμίσθηκε σκανδαλωδώς για ευνόητους και προφανείς λόγους μικροκομματικής σκοπιμότητας. Το θεωρούμε βαρύτατο αντιδημοκρατικό ολίσθημα που καταδολιεύει τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, ναρκοθετεί το ηθικό κύρος της Αριστεράς και ακυρώνει την πολιτική της αξιοπιστία. Αντί να προβούμε σε νομικές αναλύσεις, η κατανόηση των οποίων θα προϋπέθετε επαρκείς ειδικές γνώσεις που απολλείπονται απ’ την μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών μας, ας μας επιτραπεί μια, επί τροχάδην, υπόμνηση της ελληνικής και ξένης σχετικής ιστορικής εμπειρίας.
ΙΙ) Μετά την δολοφονία (και ληστεία) ξένων τουριστών στο Δήλεσι τον Απρίλη του 1870, θεσμοθετήθηκε ο Νόμος ΤΟΔ/1871 «περί καταστολής της ληστείας» [Μέχρι το 1913 οι νόμοι της Ελληνικής Πολιτείας έφεραν ελληνική αρίθμηση. Μετά το 1913 καθιερώθηκε –και ισχύει μέχρι σήμερα– η αραβική αρίθμηση]. Ο Νόμος εκείνος έδιδε ευκαιρίες για απερίγραπτες καταχρήσεις [εκτοπίζονταν οι συγγενείς των επικηρυγμένων ληστών απλώς και μόνο διότι ήσαν συγγενείς με τους ληστές. Εισήγαγε, δηλαδή, την αντικειμενική ευθύνη: ευθύνη άνευ υπαιτιότητας του ευθυνομένου]. Σαράντα τέσσερα χρόνια αργότερα (1914) τον ενεργοποίησε ο Ελευθ. Βενιζέλος για να καταδιώξει τους Έλληνες σοσιαλιστές [εξόρισε τους Ισραηλίτες σοσιαλιστές Μπεναρόγια και Γιονά στην Νάξο τον Ιούνιο του 1914 διότι υπέπεσαν στο «έγκλημα» της διοργάνωσης μιας απεργίας]. Επανενεργοποιήθηκε πολύ-πολύ αργότερα, μετά την συμφωνία της Βάρκιζας (1945) για την μαζική δίωξη των οπαδών της Αριστεράς και πρώην αντιστασιακών. Τούτο το νομικώς ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ επετεύχθη χάριν της ακόλουθης αυθαίρετης, κυνικής και σκόπιμης εξίσωσης του τύπου: ληστές του δεκάτου ενάτου αιώνα ίσον πρώην αντιστασιακοί και Αριστεροί Έλληνες πολίτες μεσούντος του εικοστού αιώνα. Δηλαδή, οι αντιτιθέμενοι πολιτικά –ΚΑΙ οι συγγενείς τους, απλώς και μόνον διότι ήσαν συγγενείς τους! – στην νέα καθεστηκυία τάξη, ήσαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που όφειλαν να λογοδοτήσουν για τα φρονήματά τους, μπροστά στα όργανα αυτής ακριβώς της καθεστηκυίας τάξης!
Στις 25-7-1929 τέθηκε σε ισχύ ο Ν.4229 του ίδιου έτους που ψήφισαν ο Βενιζέλος και οι Φιλελεύθεροί του, ο διαβόητος αντικομμουνιστικός Νόμος που επεχείρησε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, να εισαγάγει καθεστώς μαζικής κτηνωδίας, ο γνωστός ευρύτερα ως «ιδιώνυμο». Δεν πρόλαβαν να περάσουν έξι χρόνια απ’ την ψήφιση του «ιδιώνυμου» και η «δεξιά» Τσαλδαρική κυβέρνηση εφάρμοσε συστηματικά το «ιδιώνυμο», όχι μόνον εναντίον των κομμουνιστών αλλά και εναντίον των «κομμουνιστοφάγων» βενιζελικών Φιλελεύθερων ως παραδέχτηκε ο αρχηγός των τελευταίων Σοφούλης στην Βουλή στις 24-4-1936! Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγο αργότερα, η φασιστική δικτατορία του Μεταξά αντέγραψε, ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ, την νομοτυπική μορφή του βενιζελικού «ιδιώνυμου» (διαφοροποιουμένη μόνον στην επαπειλή ασύγκριτα βαρύτερων κυρώσεων) όταν έθεσε σε ισχύ τους Αναγκ. Νόμους 117/1936 και 1075/1938, με βάση τους οποίους εξόριζε και βασάνιζε τους κομμουνιστές και, δίπλα σ’ αυτούς, τους «κομμουνιστοφάγους» Φιλελεύθερους. Αργότερα, η μοναρχική Δεξιά της εμφυλιακής Ελλάδας, θεσμοθέτησε, πάνω στα ίδια πρότυπα του «ιδιώνυμου», τον Α.Ν 509/1947 που έθεσε εκτός νόμου το Κ.Κ.Ε και ίσχυσε αδιατάρακτα μέχρι το καλοκαίρι του 1974! Πρέπει να επισημανθεί τούτο το εξόχως χαρακτηριστικό: Η φασιστική χούντα, πάνω στον επιθανάτιο ρόγχο της, εφάρμοσε τον αντικομμουνιστικό Α.Ν 509/1947, για να καταδικάσει, φυλακίσει και εξορίσει τους αναφανέντες δεξιούς και βασιλόφρονες αντιπάλους της (sic!).
Το 1959 η δεξιά ΕΡΕ (Κ. Καραμανλής) ψήφισε τον Ν.4000 προκειμένου να αντιμετωπίσει τους «οχληρούς νέους» που εκσφενδόνιζαν γιαούρτια «χωρίς διάκρισιν». Ήταν ο ευρύτερα γνωστός Νόμος «περί τεντυμποϊσμού». Η φασιστική χούντα τον χρησιμοποίησε ευρύτατα για να καταδιώξει αντιστασιακούς αντιπάλους της ακόμη κι’ αν αυτοί είχαν υπερβεί το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας τους, χωρίς να παρουσιάζουν ενδείξεις «νεάζουσας συμπεριφοράς». Την αυτή πρακτική ακολούθησε και η μεταπολιτευτική Δεξιά εναντίον αριστερών διαδηλωτών, απεργών ή διακινητών αριστερών εντύπων.
Στις 17-8-1956 το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρσλρούης (της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας) διέταξε την απαγόρευση τους Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας επικαλούμενο, ως νομολογιακό προηγούμενο, την προγενέστερη διάλυση του Γερμανικού Νεοναζιστικού Κόμματος. [Η βασική συλλογιστική του συνίστατο εις τούτο: Η υφισταμένη νομιμότητα παρείχε νομική δυνατότητα δίωξης ΑΠΟΛΥΤΑ ΝΟΜΙΜΩΝ ενεργειών, οι οποίες, όμως, έτειναν σε ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ παράνομους σκοπούς!]
ΙΙΙ) Απ’ τα προπαρατεθέντα (τηλεγραφικώς) ψήγματα ιστορικής-νομικής εμπειρίας, τί προκύπτει; Ο Νόμος, ο οιοσδήποτε Νόμος, πολλώ δε μάλλον, ο Ποινικός Νόμος, αποκτάει δυναμική και πεδίο εφαρμογής, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ των προθέσεων του ιστορικού νομοθέτη. Η εφαρμογή του στον χρόνο, συχνά-πυκνά, παραλλάσσει ανάλογα με τις εκάστοτε επικρατούσες κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες και σκοπιμότητες που τις ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ και τις ΙΕΡΑΡΧΕΙ η εκάστοτε κυρίαρχη κοινωνική βούληση και οι πολιτικοί διαχειριστές της τελευταίας. ΑΥΤΗ η τελευταία θα είναι εκείνη που πάντοτε θα προσδίδει, το συνάδον στα ταξικά της συμφέροντα, κοινωνικό και ΝΟΜΙΚΟ νόημα στις αξιολογικές έννοιες που θα εμπεριέχονται στις, εσκεμμένα χαώδους αοριστίας, νομικές διατάξεις! [θα βρίσκονται πάντοτε εισαγγελείς και δικαστές πρόθυμοι να υλοποιήσουν εμπειρικά την πιο πάνω βούληση· το ότι θα μετατρέψουν εαυτόν σε «Βασιλικό Επίτροπο» -Procureur du Roi- ουδόλως τους πτοεί!]
Εν κατακλείδι: όταν ένας ποινικός Νόμος θεσπίζεται αποκλειστικώς και μόνον για λόγους πολιτικής συγκυρίας-σκοπιμότητας, εμπεριέχει διαχρονικά, αλλά και ΑΜΕΣΑ, τον εξαιρετικό κίνδυνο της ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΙΜΟΤΗΤΑΣ μόνο που την αντιστρεψιμότητα αυτήν θα την υλοποιήσει η εκάστοτε κυρίαρχη κοινωνική βούληση, μέσω του πολιτικού-υπηρετικού προσωπικού της, και θα την υποστούν οι αντίπαλοί της. Ο καιροσκοπισμός στην ποινική νομοθετική πολιτική έχει αμφίστομες συνέπειες· ενίοτε πληρώνεται πανάκριβα κυρίες και κύριοι βουλευτές της Αφελούς Αριστεράς. Σε όσους Χειροτονημένους Αριστερούς υπάρχει η οπισθόβουλη σκέψη ότι αύριο αυτοί θα είναι στην κυβέρνηση και, επομένως, ουδένα κίνδυνο διατρέχουν, ας τους υπενθυμίσουμε την αγόρευση του Κωνσταντίνου Τσάτσου της 2-5-1963 στην Βουλή –σ’ αυτό το αντηχείο άχρηστων λόγων: «Δημοκρατίαν δεν σημαίνει απλήν παντοδυναμίαν της λαϊκής θελήσεως της πλειοψηφίας. Διότι η πλειοψηφία είναι ένα στιγμιαίον γεγονός και η βούλησις η δημιουργούσα τα πολιτεύματα είναι βούλησις συνεχείας εν τη ιστορία, η οποία ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΗ ΔΙΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ…» ως είναι λ.χ. το αποτέλεσμα των κοινοβουλευτικών εκλογών (sic!). Προς αποφυγήν αφελών (;) παρεξηγήσεων ο πρωθυπουργός Herr Samaras, έσπευσε από τις Η.Π.Α, ασθμαίνων και με αγχώδη σπουδή, να οριοθετήσει το “άλλο άκρο” εναντίον του οποίου πρόκειται να στραφεί η κρατική καταστολή: αυτό το συναποτελούν όλοι «όσοι εναντιώνονται στο ΝΑΤΟ, στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση» διακήρυξε. Μετά την ανόητη και πολιτικά επιβλαβή για το λαϊκό κίνημα δολοφονία (θρασύτατη και εγκληματική) των δύο Χρυσαυγιτών, οι τηλεοπτικοί Κακαντέρηδες άδραξαν την ματωμένη μεν, χρυσή δε, ευκαιρία να καταδείξουν τους ενόχους στους κόλπους της «άκρας Αριστεράς». Αύριο-μεθαύριο, ίσως διασταλούν ερμηνευτικώς τα όρια αυτής της επάρατης «άκρας Αριστεράς» μέχρι του σημείου να αδράξουν και Υμάς, τους βουλευτές της πολιτικά αμνήμονος και παλιμπαιδίζουσας Αριστεράς. – Pauvres, naifs camarades!
Πέτρος Πέτκας
