Την τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές, το σωματείο στη ΜΟΔ Α.Ε. (Μονάδα Οργάνωσης της Διαχείρισης Αναπτυξιακών Προγραμμάτων), προχώρησε σε κινητοποιήσεις με κατάληψη των γραφείων μιας από τις Υπηρεσίες που διαχειρίζονται προγράμματα του ΕΣΠΑ 2014-2020 με αποτέλεσμα το μπλοκάρισμα των προκηρύξεων ΕΣΠΑ.
Αντικείμενο αυτών των κινητοποιήσεων είναι η μη εφαρμογή της ΣΣΕ (αργοπορημένη προώθηση από το Υπ. Οικονομίας και Ανάπτυξης στο Υπ. Οικονομικών για έγκριση και μη έγκριση αυτής) που υπογράφηκε τον 4/2019 μεταξύ της Διοίκησης και του Συλλόγου Εργαζομένων.
Τα ζητήματα που καλείται το σωματείο να αντιπαλέψει, δεν είναι περιφερειακά, ούτε κλαδικά αιτήματα των εργαζόμενων της ΜΟΔ.
Η συλλογική αυτονομία και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τη σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι στην ουσία προ πολλού καταργημένες από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν ψηφίσει όλα τα απαιτούμενα μέτρα γι’ αυτό, κατ’ επιταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των λοιπών θεσμικών εκπροσώπων της αστικής τάξης (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κ.λπ.). Παρόλα αυτά τόσο η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο η απερχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η νεόκοπη της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ενδιαφέρονται να φαίνεται ότι στο πλαίσιο του αφηγήματος της επιστροφής στην κανονικότητα, του κύκλου που κλείνει για να ανοίξει ένας νέος, οι συλλογικές συμβάσεις επανέρχονται και μπορούν να παίξουν το ρόλο τους στην επίτευξη μίας νέας περιόδου ανακωχής στην πάλη των τάξεων. Τίποτε τέτοιο δεν ισχύει.
Κανένα έδαφος για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και συλλογική αυτονομία δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Το κράτος έχει θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό του τους μισθούς σε δημόσιο (ενιαίο μισθολόγιο-«πτωχολόγιο») και ιδιωτικό (θέσπιση κατώτατου μισθού) τομέα και δεν προτίθεται να αποχωρήσει απ’ αυτήν την παρέμβαση. Παράλληλα, επιθυμεί εξίσου να αξιοποιήσει στο έπακρο τη δυνατότητα που του δίνεται με το πρόσχημα της διαπραγμάτευσης, να συγκρατεί τις αντιδράσεις των σωματείων και των εργαζόμενων, οι οποίοι με την προσδοκία για την παραμικρή παροχή που θα ανακουφίσει έστω και ελάχιστα τη βεβαρημένη οικονομική τους κατάσταση, δεσμεύονται σε μια παρατεταμένη προσχηματική συζήτηση πολλές φορές κενή περιεχομένου, όπως αποδεικνύεται στην πράξη.
Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα όλο το προηγούμενο διάστημα, η απερχόμενη κυβέρνηση αξιοποίησε την ωφέλεια της δήθεν διεξαγωγής διαλόγου με τα σωματεία που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε υποτιθέμενες φιλικές διοικήσεις, εξασφαλίζοντας την κινηματική αδράνειά τους.
Αυτή τη στιγμή δεκάδες συλλογικές συμβάσεις βρίσκονται ακινητοποιημένες στο Υπουργείο Οικονομικών, στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όπου όπως διαφαίνεται θα υποστούν κάθε είδους ακρωτηριασμό για να καταλήξουν σε ένα κατ’ όνομα μόνο ομοίωμα συλλογικής σύμβασης, στο οποίο θα κληθούν τα σωματεία στην ουσία να συμφωνήσουν υποχρεωτικά. Όσο για το περιεχόμενό τους, αυτό θα είναι πραγματικά “άνθρακες”, αφού θέτει σε αμφισβήτηση ακόμα και κεκτημένα δικαιώματα και αυτή την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τους εργαζόμενους, η οποία είναι αμφίβολο ότι πλέον ισχύει. Όσο για τις παροχές, δεν ξεφεύγουν στο παραμικρό από την πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής, το μεσοπρόθεσμο και όλα τα μνημόνια, τα οποία οι διοικήσεις και τα υπουργεία επικαλούνται χωρίς περιστροφές.
Τα εμπόδια που στέκονται μπροστά στους εργαζόμενους, στην επίτευξη μιας ικανοποιητικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που να ανταποκρίνεται κατ’ ελάχιστο στις ανάγκες τους είναι κεντρικές πολιτικές επιλογές των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων, οι οποίες με δρακόντειο τρόπο και ευλαβικά εφαρμόστηκαν από τη δήθεν αριστερή απελθούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εξίσου ευλαβικά θα εφαρμοστούν από την κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας για συλλογικές συμβάσεις εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα πρέπει να είναι κοινός για όλα τα σωματεία του χώρου, τα οποία αντιμετωπίζουν την ίδια ακριβώς κατάσταση και καλούνται να ανατρέψουν κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης. Πρέπει να δημιουργηθούν συνδικαλιστικά μέτωπα με κοινά ελάχιστα αιτήματα:
1. Αύξηση των βασικών μισθών στο ενιαίο μισθολόγιο.
2. Επιστροφή 13ου και 14ου μισθού.
3. Ενίσχυση του εισοδήματος των εργαζόμενων με μη μισθολογικές παροχές σε κοινωνικά ευαίσθητες καταστάσεις (περίθαλψη και φροντίδα ηλικιωμένων γονέων, ασθενών μελών της οικογένειας, οικονομική ενίσχυση εργαζόμενων σε σοβαρά προβλήματα υγείας κ.λπ.).
Το ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι να εγκαταλείψουν κάθε αυταπάτη ότι σε κάτι, έστω ελάχιστο, μπορούν να βελτιώσουν τη θέση τους, ερχόμενοι σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση χωρίς να συγκρουστούν με τις κεντρικές πολιτικές που υπηρετούν οι μνημονιακές κυβερνήσεις τα δέκα τελευταία χρόνια.
• Άμεση υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με περιεχόμενο τα συμφωνηθέντα από τη διοίκηση της ΜΟΔ και το σωματείο.
• Ρητή μνεία της ισχύος της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τους εργαζόμενους.
• Κατάργηση της υποχρέωσης προσυπογραφής της ΣΣE από τους υπουργούς.
• Επαναφορά της αρχής της συλλογικής αυτονομίας.
