Η Ελλάδα της κρίσης «γιορτάζει»
την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών
Η 26η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών και είναι αφιερωμένη στη μάχη ενάντια στις εξαρτήσεις, που έχουν πάρει πλέον διαστάσεις κοινωνικής μάστιγας. Χρειαζόμαστε αλήθεια μια παγκόσμια ημέρα για να θυμηθούμε και να επικαλεστούμε τον αγώνα ενάντια στις ουσίες;
Oι εξαρτήσεις είναι ένα διαταξικό φαινόμενο, χτυπάει όλες τις κοινωνικές τάξεις, όμως έχει ξεκάθαρα και ταξικά χαρακτηριστικά. Θα ήταν λάθος να προσπαθήσει κανείς να απομονώσει το ζήτημα των ουσιών από τη γενικότερη κοινωνικο-οικονομική κρίση και δυσλειτουργία, αφού ουσιαστικά τα ναρκωτικά αξιοποιούνται από το ίδιο το κράτος, σαν ένας κατασταλτικός μηχανισμός που λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να κάνει τους ανθρώπους ανίκανους να αντιδράσουν. Αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και της φτωχοποίησης μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας, είναι τα ψυχολογικά προβλήματα, το άγχος και ο πόνος επειδή λείπει η ελπίδα για το μέλλον. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, απομονωμένοι αναζητώντας ένα τεχνητό μέσο διαφυγής από την εξαθλίωση που τους έχουν αναγκάσει να ζουν. Ψάχνουν ουσιαστικά έναν εικονικό τρόπο να ανακουφίσουν την ψυχή τους από την ανασφάλεια και το αίσθημα της ταπείνωσης, μιας και το ίδιο το σύστημα εκμηδενίζει την ανθρώπινη υπόσταση και καταρρακώνει την αξιοπρέπεια.
Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι ολέθριες για κάποιους ανθρώπους που πληρώνουν το τίμημα με την ίδια τους τη ζωή. Δεν είναι τυχαίο αλλωστε, ότι όσο οι δείκτες ανεργίας και μερικής απασχόλησης αυξάνονται τόσο αναστέλλονται τα κίνητρα για θεραπεία και απεξάρτηση. Όσο η κρίση εντείνεται, όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στην ενέσιμη χρήση ουσιών ακόμα και στην κοινή χρήση σύριγγας. Μέσα σε αυτό το κλίμα εμφανίζονται και τα λεγόμενα «ναρκωτικά της κρίσης», τα οποία είναι ιδιαίτερα τοξικές εξαρτησιογόνες ουσίες με πάρα πολύ χαμηλό κόστος, αλλά και με εξίσου χαμηλό προσδόκιμο ζωής για όσους τα χρησιμοποιούν.
Η πολιτεία αντί να αναλογιστεί και να αντιμετωπίσει τις αιτίες της κρίσης και της υποτροπής, αντιτάσσεται στο πρόβλημα των ουσιών με κατασταλτικές πολιτικές και αστυνομικές επιχειρήσεις σκούπα, που το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να μετατοπίζουν κάθε φορά την πιάτσα από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο. Επιπλέον προσπαθούν να περάσουν την εντύπωση ότι ο εξαρτημένος είναι ένας άνθρωπος παραβατικός, που πάσχει από κάποια χρόνια ανίατη ασθένεια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περσινή χρονιά όπου τρεις θεραπευόμενοι του 18 άνω, υποχρεώθηκαν να διακόψουν τη θεραπεία τους στη φάση της κοινωνικής επανένταξης γιατί βρέθηκαν στη φυλακή για αδικήματα και εντάλματα που αφορούσαν την περίοδο που ήταν στη χρήση. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε και την περιπολία της ομάδας Δίας έξω από το θεραπευτικό πρόγραμμα των αγοριών, όπως επίσης τις εξακριβώσεις στοιχείων και τα ρατσιστικά σχόλια σε θεραπευόμενους της ίδιας μονάδας.
Τα ναρκωτικά δεν είναι ατομικό πρόβλημα του κάθε εξαρτημένου αλλά ένα κοινωνικό ζήτημα που απαιτεί και την κοινωνική συνοχή. Η πολιτεία και το κράτος οφείλουν να ενισχύσουν την δημόσια, δωρεάν και χωρίς υποκατάστατα απεξάρτηση. Aντ’ αυτού αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με συρρίκνωση στον προϋπολογισμό των θεραπευτικών φορέων και περικοπές στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας. Η κατά τα άλλα όμως «αριστερή» κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ, από τη μια μειώνει ολοένα και περισσότερο τα χρήματα και τους πόρους για τα στεγνά προγράμματα απεξάρτησης και από την άλλη προετοιμάζει σιγά σιγά νόμους για τη νομιμοποίηση κάποιων ναρκωτικών ουσιών, όπως το χασίς. Μοιάζει ειρωνεία, αλλά δεν είναι, εάν σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στο περιθώριο και την εξαθλίωση, εξαιτίας όλων αυτών που έχουν διαμορφώσει τις συνθήκες για να υπάρχουν και να αυξάνονται τόσο τα ναρκωτικά, όσο και εξαρτήσεις κάθε τύπου. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να έχουμε στο νου μας κάθε μέρα μαζί με τον αγώνα ώστε να πάψουν να υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, προνομιούχοι και απόκληροι.
Bικ. K.
