της Κατερίνας Μάτσα
Στις 5 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε ο πρώτος απαγχονισμός διαδηλωτή που τον συνέλαβε η αστυνομία στις 13 Σεπτεμβρίου, στην πρώτη διαδήλωση μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί. Ο διαδηλωτής καταδικάστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Τεχεράνης με την κατηγορία της «εχθρότητας κατά του Θεού» !. Όπως έχουν ανακοινώσει οι Αρχές θα ακολουθήσουν άλλες 11 εκτελέσεις που ήδη έχουν κριθεί, όμως δημοσιογραφικές πληροφορίες ανεβάζουν τον αριθμό των ήδη καταδικασμένων σε θάνατο σε πολλές δεκάδες νέων. Μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί στις διαδηλώσεις περισσότερα από 300 άτομα και έχουν γίνει χιλιάδες συλλήψεις.
Παρά την καταστολή οι διαδηλώσεις συνεχίζονται με αιτήματα που ξεπερνούν την υποχρεωτικότητα της μαντήλας και την κατάργηση της λαομίσητης Αστυνομίας Ηθών και αφορούν την ανατροπή του ίδιου του θεοκρατικού καθεστώτος. Η λαϊκή οργή φουντώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Το 45% του πληθυσμού των 86 εκατομμυρίων ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 10% δεν έχει να φάει. Ο πληθωρισμός είναι της τάξης του 40%, ενώ η διαφθορά των αξιωματούχων του καθεστώτος έχει πάρει ασύλληπτες διαστάσεις. Στη φτώχεια προστίθεται και η καταπίεση και ο στραγγαλισμός όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ιδιαίτερα των γυναικών. Η δολοφονία της Μαχσά Αμινί ήταν η αφορμή για ν ανάψει η πυρκαγιά της εξέγερσης, που απλώνεται στη χώρα.
Στην πρωτοπορεία των αγώνων βρίσκονται οι γυναίκες και οι νέοι, αφού το 51% του ιρανικού πληθυσμού είναι κάτω των 30 ετών. (Le monde diplomatique 11/12/2022 ελληνική έκδοση στη «Αυγή» ). Οι αγώνες περιλαμβάνουν και απεργίες σε μεγάλα εργοστάσια, όπως το εργοστάσιο ατσαλιού Ζομπαχάν, όπου οι εργάτες απεργουν από τις 27 Νοεμβρίου, διεκδικώντας καλύτερους μισθούς. Απεργούν επίσης οι εργάτες της επιχείρησης Σαρμα Αφαρίν, που παράγει συστήματα θέρμανσης και κλιματιστικά και βρίσκεται στη βιομηχανική πόλη Αλμπόρζ. Αλλά και σε άλλες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα σε βιομηχανικά κέντρα.
Σε κάποιες περιπτώσεις οι απεργίες συντονίζονται με τις διαδηλώσεις. Για παράδειγμα, στη βιομηχανική πόλη του Ισφαχάν οι απεργίες των εργατών συντονίστηκαν με τις διαδηλώσεις των φοιτητών. Φαίνεται, όμως, ότι αυτός ο συντονισμός είναι ακόμα σπάνιος. Πάντως οι υλικοί όροι της πραγματοποίησης του είναι παρόντες και βρίσκονται στην ανάπτυξη της δομικής και συστημικής κρίσης που βαθαίνει. Γιαυτό ο κοινωνικός αναβρασμός και οι μάχες με το καθεστώς των μουλάδων επεκτείνονται από τη μια πόλη του Ιράν στην άλλη. Τα θεμέλια του θεοκρατικού καθεστώτος τρίζουν.
