Eκδήλωση του ΕΕΚ
Η κοινωνική εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων»
Ήταν Kυριακή 23 Δεκεμβρίου, προπαραμονή των Xριστουγέννων, αυτό όμως δεν εμπόδισε πλήθος συντρόφων και φίλων να κατακλύσουν το καφέ-μπαρ- βιβλιοπωλείο Λοκομοτίβα, στα Eξάρχεια. H μεγάλη συμμετοχή κόσμου ασφαλώς αντανακλά το μεγάλο ενδιαφέρον που έχει προκαλέσει η κοινωνική έκρηξη στη Γαλλία – με επιπτώσεις σε όλη την Eυρώπη και την Eλλάδα.
Το φαινόμενο «κίτρινα γιλέκα» όπως επισήμανε εισαγωγικά ο σ. Γ. Αγγέλης, «εξαπλώνεται κι αλλού, στο Βέλγιο, την Ολλανδία κάτι που νιώθει στο σβέρκο του ο Όρμπαν στην Ουγγαρία. Στη Γαλλία συνεχίζεται και μέσα στις γιορτές χτυπώντας τον Μακρόν και όλο το οικοδόμημα της Ε.Ε.».
Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο σ. Σάββας Μιχαήλ, γενικός γραμματέας του ΕΕΚ. Tο στίγμα που έδωσε ήταν ότι το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» με όλη του την πολυμορφία και αντιφάσεις είναι γνήσια λαϊκό. Στην πορεία τους τα κίτρινα γιλέκα ριζοσπαστικοποιούνται και “κοκκινίζουν”, και αποτελούν προανάκροσυμα νέων εξεγέρσεων στην βυθισμένη σε άλυτη κρίση καπιταλιστική Eυρώπη.
Ο Σάββας Μιχάηλ εξήγησε ότι το κίνημα «δεν έπεσε από τον ουρανό». Πρόκειται για μια κοινωνική εξέγερση που είχε προαναγγελθεί, όπως έχει επισημάνει το ΕΕΚ, στη Γαλλία: από την «Γαλλική Άνοιξη» το 2016 και τις εκλογές του 2017, που φανέρωσαν την επιθανάτια αγωνία της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως λειτουργούσε από το 1958.
H Γαλλία είναι το κλειδί της κατάστασης στην Ευρώπη. Οι εξεγερμένοι ανήκουν στην πλειοψηφία τους στην κατώτερη μικροαστική τάξη σε μια Γαλλία όπου όλες οι ανισότητες γιγαντώνονται, μέσα στην Μητρόπολη και ανάμεσα στην πρωτεύουσα και μια περιθωριοποιημένη περιφέρεια, χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες. Όταν ο “Πρόεδρος των πλουσίων” Μακρόν κατάργησε τον φόρο στους πλούσιους (για να τους δώσει κίνητρα για επενδύσεις!!!) και στη συνέχεια τριπλασίαζε τον φόρο στα καύσιμα έριξε τον δαυλό στο μπαρούτι της συσσωρευμένης χρόνια τώρα λαϊκής οργής.
Η ετερογένεια του κινήματος είναι υπαρκτή. Το κρίσιμο είναι η επέμβαση της εργατικής τάξης ως τάξης, κάτι που δεν έχει γίνει, με ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας και της μισοδιαλυμένης Αριστεράς και άκρας Αριστεράς.
Η κάθοδος της νεολαίας στους δρόμους έδωσε νέα ώθηση στην εξέγερση, που πήρε τη μορφή ενός πολέμου των φτωχών ενάντια στους πλούσιους, με άγρια καταστολή από το κράτος και οδοφράγματα στο Παρίσι. Για την ακρίβεια, είναι το πλούσιο Παρίσι που καίγεται, με τους εξεγερμένους να πολιορκούν τις πύλες του Ελιζέ, του προεδρικού μεγάρου.
Ο διεθνής και πολιτικός χαρακτήρας της συνεχιζόμενης κοινωνικής εξέγερσης
Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» ξεκίνησε το Σάββατο 17 Νοεμβρίου, αμέσως μετά την εξαγγελία της Κυβέρνησης για αύξηση στον φόρο επί της βενζίνης.
Kαθώς οι δημόσιες συγκοινωνίες στη γαλλική επαρχία είναι ανύπαρκτες, η συντριπτική πλειοψηφία, το 83% είναι υποχρεωμένο να πηγαίνει στη δουλειά του με το ατομικό αυτοκίνητο. Στην περιφερειακή Γαλλία μόνο το 5% του ενεργού πληθυσμού είναι αγρότες. Η πλειοψηφία των κινητοποιούμενων είναι εργάτες, φοιτητές, εργαζόμενοι, υπάλληλοι, μικρέμποροι, που δυσφορούν από την έλλειψη υπηρεσιών, υπηρεσιών υγείας και σχολείων. Το κύμα της εξέγερσης είναι ασταμάτητο και συνεχίζεται για 6η εβδομάδα [μέχρι τότε, τώρα πέρασε την 8η παρά τις γιορτές].
Ύστερα από τις συγκρούσεις με την πάνοπλη και βιαιότατη αστυνομία και τα CRS (στη βάση των οποίων έχουν φτιαχτεί τα ελληνικά MAT) η φασίστρια Λεπέν σαφώς συντάχθηκε με το «νόμο και την τάξη» και δήλωσε ρητά την υποστήριξή της στην αστυνομία και το κράτος. Yπολογίζεται ότι τουλάχιστον το 95% των φασιστών ήταν υπέρ της λήξης των κινητοποιήσεων σε αντιδιαστολή με τους αριστερούς, που ήταν υπέρ της συνέχισης.
«Ήταν κάτι πρωτόγνωρο αυτό που συνέβη και δεν υπάρχει επιστροφή», έγραψε ο συγγραφέας Ερίκ Αζάν. Είναι η μεγάλη φτωχή μάζα που πέφτει στη μάχη, ανοργάνωτη, με την καταστολή από την στρατιωτικοποιημένη αστυνομία του γαλλικού ιμπεριαλισμού να έχει ως αποτέλεσμα τρεις νεκρούς και πολλούς βαριά τραυματισμένους (ένας διαδηλωτής απώλεσε το μάτι του). Η δήλωση του αρχηγού της χωροφυλακής είναι ενδεικτική: «δεν έχουμε στρατιωτική στρατηγική για το πώς να ελέγξουμε τον οργισμένο πληθυσμό».
Η ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική Γαλλία είναι σε μια κρίσιμη φάση. Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» χρησιμοποιεί τις καταλήψεις κόμβων κυκλοφορίας, τις διαδηλώσεις, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Για να διασπάσει το κίνημα ο Mακρόν, μαζί με την αστυνομική βία, υποσχέθηκε ψίχουλα. Η υποτιθέμενη αύξηση κατά 100 ευρώ δεν θα δοθεί από τους εργοδότες αλλά από έναν αρνητικό φόρο που θα πληρώσουν πάλι οι φορολογούμενοι.
Ο Σάββας Μιχαήλ παρουσίασε στοιχεία ερευνών που έχουν δημοσιοποιηθεί στον γαλλικό τύπο για την πολιτική ταυτότητα των διαδηλωτών: Οι μισοί δηλώνουν ανένταχτοι. Από τους υπόλοιπους το 5% τοποθετείται στην άκρα δεξιά, το 13% στην δεξιά, το 6% στο κέντρο, το 16% δηλώνει άκρα αριστερά και αθροιστικά η αριστερά να φτάνει το… 45% .
Από την άλλη μεριά, δημοσκόπηση που έγινε για τις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου, το 24% δηλώνει ότι θα ψηφίσει Λεπέν, το 19% Μακρόν, το 9% Μελανσόν (ο επικεφαλής του αριστερού εθνικισμού «Ανυπότακτη Γαλλία» χάνει τη μισή του δύναμη), 8,5% οικολόγους, 4% Σοσιαλιστικό Κόμμα και 3% τους Tροτσκιστές, ενώ μειωμένα εμφανίζονται τα ποσοστά της επίσημης Δεξιάς.
Σε άλλη έρευνα για το τι ψήφισαν οι διαδηλωτές το 2017: αριστερά ψήφισε το 1/3, λιγότερο από το 1/3 την Λεπέν, ενώ η απόρριψη συνολικά του πολιτικού συστήματος κυριαρχεί.
Στις κινητοποιήσεις εκδηλώθηκαν αλλά δεν αφέθηκαν να συνεχιστούν μεμονωμένες εκδηλώσεις ξενοφοβίας και ρατσισμού. Τα «κίτρινα γιλέκα» εκφράζουν την διεκδίκηση της αξιοπρέπειας ενάντια στην εξουσία που τους αγνοεί, δηλώνοντας συμβολικά με το σχετικό ένδυμα «κι όμως υπάρχω».
Το 63% των διαδηλωτών δυσκολεύεται να επιβιώσει. Με τα μέτρα που πήρε ο Μακρόν η ανεργία φούντωσε στην Γαλλία.
Ο «Ριζοσπάστης» για να στηρίξει την απαράδεκτη στάση του ΚΚΕ ενάντια στο κίνημα, το παρουσιάζει σαν διαμάχη μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου και υπογραμμίζει ότι συμμετείχε η ομοσπονδία των μεγάλων γεωργικών επιχειρήσεων. Όμως, η τελευταία, όχι μόνο προσέτρεξε με καθυστέρηση, όταν το κίνημα είχε πάρει εμπρός, αλλά και ζητάει αύξηση των τιμών των αγροτικών προϊόντων που είναι αντίθετο με το βασικό σύνθημα των «κίτρινων γιλέκων» για μείωση των τιμών και αύξηση του λαϊκού εισοδήματος.
Ο Σάββας Μιχαήλ ξεκαθάρισε ότι η αντίφαση στο κίνημα, θα λυθεί μόνο με την ενεργό παρέμβαση της εργατικής τάξης να γίνει η ηγεμονική δύναμη στο λαϊκό κίνημα ενάντια στον Mακρόν, το γαλλικό κεφάλαιο και την ΕΕ, με ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση, και στηρίζοντας συνάμα μέτρα όπως είναι η κατάργηση των μεσαζόντων στο εμπόριο και η εθνικοποίηση των μεγάλων αλυσίδων τροφίμων και σουπερμάρκετ.
Η παρακμή και η κρίση του καπιταλισμού τα τελευταία 50 χρόνια, πρέπει να μελετηθεί και από την σκοπιά της γεωγραφίας των κοινωνικών αλλαγών σε συνδυασμό με την κοινωνική αποδιοργάνωση που παράγει η κρίση, το τέλος του δωρεάν σχολείου, την έλλειψη υπηρεσιών υγείας. Βρισκόμαστε στους αντίποδες των «τριάντα ένδοξων χρόνων» της μεταπολεμικής άνθησης και ο ταξικός διαχωρισμός πρέπει να ιδωθεί όχι στατικά αλλά στην διαλεκτική κινητικότητά του.
Είναι ο ίδιος ο κοινωνικός δεσμός που σπάει στην σημερινή κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού και μαζί του όλες οι ανθρώπινες σχέσεις διαλύονται. Η οργή είναι εκδήλωση μιας κοινωνικής εξέγερσης πολύ μεγάλης που με όλες τις διακυμάνσεις της ανοίγει μια νέα περίοδο αγώνων στη Γαλλία, την Ευρώπη, στον κόσμο. Ο ρόλος της εργατικής τάξης είναι ο πιο κρίσιμος παράγοντας κι έτσι η ευθύνη της επαναστατικής Αριστεράς είναι τεράστια.
Είναι χαρακτηριστική η φράση σε editorial του βρετανικού Economist: «οι διαμαρτυρίες έχουν υποκλαπεί από βίαια στοιχεία που το συμφέρον τους είναι η βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού».
Η εξέγερση έχει διεθνή διάσταση. Ο Μακρόν ήξερε ότι η Ε.Ε. είναι σε αποσύνθεση, μια σπασμένη διεθνής αλυσίδα (η Ελλάδα ήταν ο πρώτος σπασμένος κρίκος της), σε μια διεθνή πολιτική κρίση που οξύνθηκε μετά το Brexit το 2016 και με την άνοδο του Τραμπ. Οι “μεταρρυθμίσεις” που ο Μακρόν πρότεινε στη Γερμανία και την ΕΕ πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων πρώτα από την γερμανική αστική τάξη – και τώρα από τον γαλλικό λαό.
Στη Γερμανία υπάρχει η πιο αδύναμη μεταπολεμικά κυβέρνηση με τους Ναζί στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Μακρόν υποσχέθηκε στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ότι μπορεί να βάλει σε τάξη την εργατική τάξη της χώρας του, να επιβάλλει εκεί πρώτα τις αντεργατικές-αντιλαϊκές “μεταρρυθμίσεις” για να περάσουν στη συνέχεια σε όλη την ΕΕ. Τώρα βλέπει να χάνει τον πόλεμο από αυτούς που δεν το περίμενε, τους «μικροαστούς της επαρχίας».
Το 2019 θα είναι χρονιά όπου θα επιδεινωθεί η ύφεση στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη· έχουμε μπει σε μια νέα φάση της παγκόσμιας κρίσης. Οι «από πάνω» δεν μπορούν να κυβερνήσουν, υπάρχει κρίση διακυβερνησιμότητας: όλα τα μέσα, θεσμοί, όργανα που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη για να κυβερνήσει τον πληθυσμό, οικονομικά, πολιτικά, ασφάλειας-καταστολής, είναι σε κρίση. Η 5η Δημοκρατία είναι υπό κατάρρευση. Η αστική τάξη δεν έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική και το μέχρι τώρα πολιτικό της σύστημα σωριάζεται σε ερείπια. Διαλύονται όλοι οι κοινωνικοί δεσμοί που χωρίς αυτούς δεν υπάρχει βάση της εξουσίας. Και είναι η ίδια η αστική εξουσία που τους καταστρέφει.
Που πηγαίνει η Ευρώπη; Ο Μακρόν έχει τελειώσει σαν το “στρατηγικό χαρτί” όπως προβλήθηκε . Οι εθνικιστές με δήλωση της Λεπέν (1/12) ζητούν «επιστροφή στην ησυχία» και την ίδια ώρα ξεσπάει στην Ουγγαρία το κίνημα της εργατικής τάξης ενάντια στον φασίστα εθνικιστή Όρμπαν. Είναι οι εργάτες της Ουγγαρίας που βγαίνουν στους δρόμους, 100 χρόνια μετά την επανάσταση των εργατικών συμβουλίων του 1919, με κόκκινες σημαίες και ζητώντας γενική πολιτική απεργία διαρκείας, σε μια σύγκρουση που από την Βουδαπέστη εξαπλώνεται σε άλλες πόλεις.
Αριστερά και άκρα αριστερά στην Γαλλία
Η γαλλική αριστερά και άκρα αριστερά φάνηκαν να αναντίστοιχες των περιστάσεων. Το 2005 στην εξέγερση των προαστίων υποτιθέμενες”επαναστατικές” αριστερές οργανώσεις δεν κάνανε τίποτα, χαρακτηρίζοντας την εξέγερση σαν “μπάχαλα των λούμπεν”. Το Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα έγινε κάτι παρόμοιο κι η εργατική τάξη ως τάξη δεν έπαιξε καθοριστικό ηγετικό ρόλο στην εξέγερση. Στη Γαλλία, η ίδια στάση επαναλαμβάνεται.
Στη Γαλλία ξεσηκώθηκαν οι περιθωριοποιημένοι και οι ενδιάμεσοι κοινωνικά που φοβούνται ότι θα πέσουν στον γκρεμό. Το δίλημμα δεν είναι «Μακρόν ή εθνικιστές”. Ούτε οι αριστεροί εθνικιστές που θεωρούν σαν πανάκεια την έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ. Οι Γάλλοι μικροαστοί δεν θα ξεχάσουν την εμπειρία τους από την στάση του Μελανσόν που έκανε δήλωση υποστήριξης στους μπάτσους την ώρα της πιο άγριας καταστολής.
Η εικόνα της Ευρώπης έχει αλλάξει ριζικά. Μια επιμέρους αλλά σημαντική πολιτικά μάχη είναι οι Ευρωεκλογές.Tο ΕΕΚ θα επέμβει καλώντας σε επαναστατική διεθνιστική συστράτευση. Ενάντια στον εθνικισμό των μεν, τον ιμπεριαλιστικό ευρωπαϊσμό των δε, να αντιπαρατάξουμε τον μαχόμενο διεθνισμό και την πάλη για την Διεθνή.
Πρώτος σταθμό η Διεθνής Εκδήλωση και το Συνέδριο για τα 100 χρόνια της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Κωνσταντινούπολη, τον Φεβρουάριο της Νέας Χρονιάς.
Eρνέστο Aγ.
