Μαζί με την «ελληνική τραγωδία», που αυτό το καλοκαίρι έστρεψε τα βλέμματα των κεφαλών του διεθνούς κεφαλαίου, καθώς και των λαών, στην Ελλάδα, -γνωρίζοντας ωστόσο πως στην πραγματικότητα αυτή δεν αφορά στην χρεοκοπία μιας μικρής Βαλκανικής χώρας, αλλά συνολικά της Ιμπεριαλιστικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και την κατάρρευση του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος- οι φλόγες στη Μέση Ανατολή, όχι απλά δεν σταμάτησαν να κατακαίνε την περιοχή και να διαλύουνε την «τάξη» αιώνων, αλλά μέσα στο καλοκαίρι κάνουν παραπάνω από ορατά τα απάνθρωπα και καταστροφικά αποτελέσματα τους.
Τα νέα κύματα των προσφύγων, κυνηγημένων από τον εμφύλιο πόλεμο και τον θάνατο (κραδαίνοντας ισλαμιστικό, Ιμπεριαλιστικό ή κυβερνητικό δρεπάνι), δεν φτάνουν απλά μέχρι το Πεδίο του Άρεως, για να συναντήσουν από την μια την ρατσιστική υστερία εγχώριων φασιστών και αντιδραστικών κάθε κοπής, κι από την άλλη, την ανικανότητα και παραλυσία της «αριστερής» -και κατά τ’ άλλα «ευαίσθητης»- κυβέρνησης, αφήνοντας το κύριο βάρος της αλληλεγγύης στην κινηματική εθελοντική προσφορά. Παρόμοιες καταστάσεις διαμορφώνονται σε μια σειρά από Ευρωπαϊκές χώρες.
Αντίστοιχες συνθήκες, ή και ακόμα χειρότερες δεδομένων των ιστορικών ιδιομορφιών και προκαταλήψεων κάθε χώρας, έχουν αναπτυχθεί και στην Ουγγαρία, κάτι που επισημαίνει με καταγγελία/δημόσια έκκληση του και το Ουγγρικό Ενωμένο Αριστερό Κίνημα – Hungarian United Left Movement (MEBAL).
Στο κείμενο καταγγέλλεται η αδιάφορη -αν όχι εχθρική- συμπεριφορά της κυβέρνησης του δεξιού/ακροδεξιού λαϊκιστή Όρμπαν που επιδίδεται συστηματικά σε ξενόφοβη, ρατσιστική τρομοκράτηση του πληθυσμού σε βάρος των μεταναστών –και παρ’ όλ’ αυτά στο παρελθόν έχει γίνει αντικείμενο ύμνων για την «αντί-ΔΝΤ», «πατριωτική» του στάση, από εγχώριες «αριστερές» γραφίδες της εθνικιστικής «άκρας αριστεράς».
Αναδεικνύονται οι δυσχέρειες που συναντούν, και εκεί, οι αλληλέγγυοι προς τους πρόσφυγες: «Εξαιτίας των μεγάλων αριθμών των προσφύγων και της ανικανότητας των κυρίαρχων δυνάμεων καθώς και των σκοτεινών τους προθέσεων, μια σοβαρή κρίση αναδύεται στην Ουγγαρία. Μια ανθρωπιστική καταστροφή βρίσκεται εν εξελίξει. Χιλιάδες άνθρωποι προσμένουν την φθίνουσα πιθανότητα να συνεχίσουν το ταξίδι τους χωρίς φαγητό, νερό, χώρο διαμονής και ιατρική φροντίδα. Η δυστυχία τους μετριάζεται από εθελοντές πολίτες που δουλεύουν για την ανακούφιση τους, ενώ οι Ουγγρικές αρχές είναι απασχολημένες με το να χτίζουν φράχτη από συρματόπλεγμα μήκους 175 χλμ. στα Ούγγρο-Σερβικά σύνορα.» Καμιά βοήθεια δεν αναμένεται από την κυβέρνηση του Όρμπαν που, όπως αναφέρεται στο κείμενο «διεξάγει ένα πρόγραμμα κοινωνικής εξόντωσης απέναντι στον ίδιο της το λαό, στους φτωχούς, εδώ και χρόνια».
Όμως, θα ήταν λάθος να εξηγήσουμε την απραξία απέναντι στο πρόσφατο προσφυγικό ζήτημα μόνο με την αδιαφορία ή τον ρατσισμό των κυβερνήσεων Ελλάδας, Ουγγαρίας, ή όποιας άλλης χώρας, που θεωρούνται ή προορισμοί ή «περάσματα» για «πλουσιότερες» χώρες και λόγω των συνθηκών της «Ευρώπης-Φρούριο», μετατρέπονται σε φυλακές εγκλωβισμού των προσφύγων. Πρέπει να τονιστεί ταυτόχρονα και η άλλη πλευρά του ζητήματος: η αποσάρθρωση των αστικών κρατικών μηχανισμών, που ενώ είναι βασικός παράγοντας της πηγής όλων των δεινών, πλέον αδυνατούν να συμβάλλουν, έστω και μερικά, για να μετριαστούν οι επιπτώσεις των Ιμπεριαλιστικών πεπραγμένων, όπως παραδοσιακά συνέβαινε στο επίπεδο της κρατικής «φιλανθρωπίας», έστω «για τα μάτια του κόσμου». Κρατικοί μηχανισμοί διαλυμένοι και ανήμποροι, είτε για την «ανθρωπιστική» αρωγή στα κύματα των προσφύγων, είτε, π.χ., για την αντιμετώπιση μιας πυρκαγιάς που κατακαίει σπίτια και ανθρώπους. Πρόκειται για διαφορετικές μορφές εκδήλωσης της κρίσης της ίδιας της κρατικής-καπιταλιστικής εξουσίας, όταν αυτό το οποίο έχει ουσιαστικά αποσυντεθεί είναι η οικονομική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται.
Οι Ούγγροι αριστεροί, αντιλαμβανόμενοι τον διεθνικό χαρακτήρα της παρούσας μεταναστευτικής κρίσης, και καθόλου ένα «Ουγγρικό πρόβλημα», απευθυνθούν την έκκληση τους κυρίως προς τους Ευρωπαϊκούς λαούς και ιδιαίτερα την αριστερά της Ευρώπης, προτείνοντας την συντονισμένη, διεθνιστική δράση των κινημάτων, ενάντια στις κυβερνήσεις τους και στο πολυεθνικό κεφάλαιο, που ενώ είναι ένοχοι για τη διάλυση των ζωών χιλιάδων ανθρώπων, δεν κουνάνε ούτε το δάχτυλο τους για να επιλυθούν τα σοβαρά προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Η έκκληση του Ουγγρικού Ενωμένου Αριστερού Κινήματος καταλήγει πως η αντιμεταναστευτική υστερία και η ξενόφοβη ρητορική ενάντια στους πρόσφυγες δεν είναι καθόλου «αθώα», και είναι ουσιαστικά κάλεσμα σε δράση ενάντια τους, κάτι το οποίο παραχωρεί χώρο ανάπτυξης στην άκρα δεξιά. Σε μια χώρα όπως η Ουγγαρία, όπου το ναζιστικό Jobbik (η νόμιμη εκδοχή της Mayar Guarda, της παραστρατιωτικής Ουγγρικής Φρουράς, όταν αυτή βγήκε εκτός νόμου) μεσουρανεί και αυξάνει διαρκώς τη δύναμη του, η ξενόφοβη αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος από πλευράς των «δημοκρατικών» κυβερνήσεων, είναι δεδομένο πως περιπλέκει προς το χειρότερο τα πράγματα.
Όπως στην Ουγγαρία, έτσι και στην Ελλάδα, η αρωγή στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει καθόλου ζήτημα αστικής φιλανθρωπίας, αλλά προλεταριακής και λαϊκής διεθνιστικής αλληλεγγύης και δράσης. Ακόμη περισσότερο, πάλη ενάντια στη προσφυγιά δεν σημαίνει πάλη ενάντια στους πρόσφυγες, αλλά πάλη ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και στα καπιταλιστική κράτη που την γεννούν.
Κ. Αποστολόπουλος
