της Νάνσυ Σ.
«Μαμά, μεγαλώνω», σου δηλώνει το αγέννητο ακόμα παιδί σου από την πρώτη στιγμή που αρχίζεις να καταλαβαίνεις το σκίρτημα στην κοιλιά σου.
«Μαμά, μεγαλώνω», σου φωνάζει όταν αρθρώνει τις πρώτες κραυγές, που γίνονται συλλαβές, λέξεις, προτάσεις. «Μαμά, μεγαλώνω», σου εκφράζει με κάθε ερώτημα που σου θέτει για τον κόσμο, ζητώντας σου να είσαι οδηγός και συνοδοιπόρος. «Μαμά, μεγαλώνω», σου δηλώνει με το αίμα ανάμεσα στα πόδια της, κι εσύ συνειδητοποιείς ότι το παιδί που αποκαλούσες αλλά και θ’ αποκαλείς μια ζωή «μωρό» σου, μεγαλώνει, και μαζί του κι εσύ.
Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και φέτος, ως γυναίκα στερήθηκα τη θάλασσα κάποιες μέρες του μήνα, σε αντίθεση με έναν άντρα της ηλικίας μου που δεν το χει αυτό το «πρόβλημα». Το πολιτικό θερμόμετρο συναγωνίστηκε σε υψηλές θερμοκρασίες αυτό του φετινού καλοκαιριού, με τον υδράργυρο να χτυπάει κόκκινα όχι μόνο λόγω ζέστης. Ο λόγος, η ψήφιση του 3ου και χειρότερου μνημονίου που – κατά κοινή ομολογία – είναι ανεφάρμοστο και καταδικασμένο ν’ αποτύχει συμπαρασύροντάς μας στα ερείπια ενός συστήματος που είναι για τα σκουπίδια. Αυτό το τρίτο μνημόνιο, το οποίο καλείται να εφαρμόσει η αναστηθείσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που προέκυψε από τις εκλογές τις 20ης Σεπτεμβρίου, έφερε αλλαγές σε φόρους όπως ένα 23% ΦΠA σε είδη πρώτης ανάγκης που χρησιμοποιούν μόνο οι γυναίκες.
«Μαμά, φαίνεται η σερβιέτα μου;», «Μαμά, λέρωσα;», «Μαμά, που θα βάλω τη σερβιέτα να μη φαίνεται για ν’ αλλάξω όταν είμαι στο σχολείο;», ρωτάει μέσα στο άγχος η έφηβη κόρη μου, προσπαθώντας να κρύψει τα «πειστήρια του εγκλήματος». Ζούμε σε μια άκρως υποκριτική κοινωνία. Από τη μια, σιχαίνεται την μιαρή έμμηνο ρύση, η οποία εξακολουθεί να είναι ταμπού. Κακοποιεί τη γυναίκα ψυχολογικά και συναισθηματικά εμφυτεύοντάς της την ντροπή από την πρώτη στιγμή που η περίοδος θα γίνει μέρος της καθημερινότητάς της. Της επιβάλλει να κρύβει το γεγονός για ένα κομμάτι της φύσης της που τη συνοδεύει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Από την άλλη, η ίδια κοινωνία ξημεροβραδιάζεται σε οίκους ανοχής εικονικής πραγματικότητας ή μη, στήνοντας μια ολόκληρη βιομηχανία κέρδους στο βωμό της εικόνας του ψεύτικου, μακιγιαρισμένου, βαμμένου, σιλικονάτου, αδυνατισμένου, πλαστικού, κατασκευασμένου και δήθεν θηλυκού για ν’ αρέσει στο αρσενικό. «Η προέλευση του κόσμου» θεοποιείται κάνοντας τη γυναίκα να πιστεύει ότι κάθεται πάνω σε χρυσάφι, ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύεται αυτό το «χρυσάφι» με το χειρότερο τρόπο.
Πάντα μιλώντας για την «πολιτισμένη Δύση», γιατί στην «Ανατολή» τα πράγματα είναι όχι μόνο τελείως διαφορετικά αλλά πολύ πιο σκληρά και απάνθρωπα, η γυναίκα κέρδισε την ελευθερία να δείχνει περισσότερο «κρέας», αλλά, βεβαίως, τόσο όσο να μην προκαλεί. Της επιβάλλεται να φοράει κάτι που θα ενισχύει τις «αδυναμίες» της, για να φαντασιώνονται οι άντρες, αλλά όχι πολύ. Πρέπει να κυκλοφορεί με τα στήθη κρυμμένα και όχι πλήρως εκτιθέμενα, όπως όταν θηλάζει σε δημόσιο χώρο, γιατί αυτό είναι κάτι ανήθικο και σιχαμερό. Δεν μπορεί ν’ ανεβάζει φωτογραφίες στο Instagram με την περίοδό της να έχει «λερώσει» το σεντόνι της γιατί προσβάλλεται η δημόσια αιδώς και προκαλείται σάλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με υπέρμαχους και φανατικούς πολέμιους να σφάζονται στη διαδικτυακή αρένα. Η γυναίκα μπορεί κάλλιστα όμως κάθε μήνα να τα σκάει κανονικά αγοράζοντας σερβιέτες ή ταμπόν που θεωρούνται είδη πολυτελείας και φορολογούνται με 23% ΦΠΑ, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη…»
Στην Αυστραλία, όπου ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο καμπάνια υπέρ της κατάργησης του φόρου σ’ αυτά τα είδη πρώτης ανάγκης για τις γυναίκες, τα οποία οι καπιταλι(η)στές θεωρούν είδη πολυτελείας φορολογώντας τα με υψηλό ΦΠΑ, αποφάνθηκαν εν τέλει υπέρ της διατήρησης του φόρου για λόγους… οικονομικούς: η κατάργησή του θα σήμαινε απώλειες 22 εκατ. δολαρίων τον χρόνο! Πάνω απ’ όλα το κέρδος! Αν αυτό το παράδειγμα δεν αποτελεί κατάφωρη έμφυλη διάκριση και χείριστη εκμετάλλευση από ένα σύστημα που θεωρεί τη γυναίκα ως κοινωνικά κατασκευασμένο αντικείμενο ηδονής και κερδοφορίας με περιορισμένες ελευθερίες, τότε τι;
Με αφορμή τρία άρθρα [1], [2], [3], έναν ζωγραφικό πίνακα του Gustave Courbet που ονομάζεται «Η Προέλευση του Κόσμου» και ένα 23% ΦΠΑ σε σερβιέτες και ταμπόν, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο ως ελάχιστο μέσο αφύπνισης των γυναικών πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Περιμένοντας την άφιξη της υπερβατικής φιγούρας που θα μας σώσει από την κατάρρευση, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, η επιλογή διαφορετικού βοσκού – ηγέτη στη λογική της ανάθεσης αποτελούν φενάκη. Η χειραφέτησή μας είναι έργο δικό μας και κανενός άλλου ή δε θα υπάρξει.
[1] Περίοδος: Το splatter που κανείς δεν θέλει να δει, της Εύας Πρωτοσύγγελου, προβάσιμο στο: http://skra-punk.com/#!/articles/552166d4461035ad6e79e904 [2] Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία, της Κατερίνας Δήμα (fullmoon), προσβάσιμο στο: http://kollectnews.org/2015/08/ [3] Φόρος… αίματος, της Χριστίνα Πάντζου, προσβάσιμο στο: http://www.efsyn.gr/arthro/foros-aimatos
