του Ερνέστο Αγγελή
VOA Photo/L. Bryant, Public domain, via Wikimedia Commons
Δέκα χρόνια από την απαρχή της Αραβικής Επανάστασης, η εργατική τάξη και ο λαός της Τυνησίας κατεβαίνει ξανά στους δρόμους με διαδηλώσεις και μαζικές συγκρούσεις με τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε στα ερείπια της δικτατορίας του Μπεν Αλί χωρίς να ικανοποιηθεί κανένα από τα λαϊκά αιτήματα.
Τα κρίσιμα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην ιστορική χώρα της Βόρειας Αφρικής πρέπει να μελετηθούν και να γίνουν σχολείο στρατηγικής για το επαναστατικό προλεταριάτο στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Κινητήρια δύναμη είναι η άνεργη νεολαία, σε μια χώρα που μια συντριπτική πλειοψηφία της βιώνει την ανεργία και την εξαθλίωση χωρίς καμία προοπτική. Ο κρίσιμος παράγοντας της νέας κινητοποίησης των μαζών, είναι ο συνδυασμός των καταστροφικών συνεπειών της πανδημίας, της ανεργίας, του άκρατου πληθωρισμού, της υπερχρέωσης της χώρας και της καθεστωτικής κρίσης, που φουντώνει μαζί με την διαφθορά σε όλα τα επίπεδα του οικονομικά χρεοκοπημένου αστικού κράτους. Την ίδια στιγμή, το ΔΝΤ ρίχνει πετρέλαιο στη φωτιά απαιτώντας νέα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού.
Η απόφαση του προέδρου δημοκρατίας της χώρας, Σαϊέντ, την Κυριακή 25 Ιουλίου, την επαύριο των μεγαλύτερων διαδηλώσεων στη χώρα εδώ και μια δεκαετία, να καθαιρέσει την κυβέρνηση, ενεργοποιώντας το άρθρο του Συντάγματος που προβλέπει αναστολή της λειτουργίας της Βουλής, είναι μια ενέργεια που θέλει να ανακόψει το επαναστατικό κίνημα των μαζών. Εν μέρει βρίσκει έρεισμα σε ένα τμήμα του πληθυσμού και στο δίκαιο μίσος του για την κυβέρνηση των διεφθαρμένων.
Ο Σαϊέντ, απαγόρευσε την κυκλοφορία και τις διαδηλώσεις και πήρε ορισμένα έκτακτα μέτρα που αξίζει να αναφερθούν. Ένα από αυτά, αν όχι το σημαντικότερο, εντούτοις αξιοσημείωτο από άποψη πολιτικής βαρύτητας, είναι η σύλληψη 460(!) επιχειρηματιών, και πολλών ακόμα υπουργών και βουλευτών που εμπλέκονται σε υποθέσεις διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, με μια εγγύηση αποφυλάκισης όμως, υπό τον όρο της επένδυσης κεφαλαίων τους σε δημόσιες επενδύσεις!
Πέραν όμως των παραπάνω μέτρων, που θέλουν να εκτονώσουν και να καταλαγιάσουν τις απαιτήσεις των μαζών για κοινωνική κάθαρση, ο Σαϊέντ έχει συγκεντρώσει τα νήματα της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας στα χέρια του, συγκροτώντας ένα ιδιότυπο κυβερνητικό σώμα, όπου οι εκπρόσωποι της αστυνομίας, του στρατού και των δικαστών, συνεδριάζουν και αποφασίζουν μαζί του. Και αυτή η κατάσταση θα διαρκέσει τουλάχιστον για ένα μήνα και αφού οριστεί από τον Σαϊέντ νέος επικεφαλής της κυβέρνησης που θα διοριστεί από τον ίδιο. Ο Σαϊέντ επιχειρεί να δώσει χρόνο στην αστική εξουσία προτάσσοντας -καθ’ υπαγόρευση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που έχουν πιαστεί απροετοίμαστες για την νέα αυτή κατάσταση- μια συσπείρωση των καπιταλιστικών ενώσεων των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Από την άλλη μεριά, οι ισλαμιστές του άλλοτε κυβερνώντος κόμματος Ενάχντα απειλούν με εμφύλιο. Στην εσωτερική διαμάχη παρεμβαίνουν όχι μόνον οι ιμπεριαλιστές της Γαλλίας και των ΗΠΑ αλλά και περιφερειακές δυνάμεις όπως είναι η Τουρκία, το Κατάρ, η Αίγυπτος.
Στην προσωρινή εκεχειρία που επήλθε στη διαμάχη, το ρόλο-κλειδί τον παίζει ξανά η πανίσχυρη Εργατική Συνομοσπονδία UGTT στηρίζοντας αποφασιστικά έναν συμβιβασμό και διαπραγματεύσεις μεταξύ των αντιπάλων αστικών δυνάμεων. Όπως και στο παρελθόν, αντί να προβάλλει σαν εναλλακτική δύναμη εξουσίας την ίδια την εργατική τάξη, ρίχνει όλο το βάρος της στη διάσωση του οικονομικά χρεοκοπημένου και πολιτικά διασπασμένου αστικού καθεστώτος.
Εκείνο που τρομάζει πιο πολύ τους πάντες, ιμπεριαλιστές και ντόπιους αστούς, πολιτικάντηδες. ισλαμιστές και κοσμικούς, συνδικαλιστές γραφειοκράτες και ψευτο- αριστερά κόμματα (σαν το πρώην μαοϊκό, πρώην Κομμουνιστικό και νυν απλώς Εργατικό Κόμμα) αλλά και τις άρχουσες τάξεις της περιοχής είναι η προοπτική να γίνει ξανά η Τυνησία εφαλτήριο για την ορμητική αναγέννηση της Αραβικής κοινωνικής επανάστασης από τον Ατλαντικό μέχρι τον Κόλπο, περνώντας κι από την κατεχόμενη και ξανά εξεγερμένη Παλαιστίνη.
