Μητσοτάκης/Θεοδωρικάκος κάνουν επίδειξη ισχύος με τα ΜΑΤ
του Θόδωρου Κουτσουμπού
Πέμπτη 21 Ιουλίου, 6η ημέρα πανελλαδικής πορείας αλληλεγγύης στον Γιάννη Μιχαηλίδη. Στο φρουρούμενο δωμάτιο του νοσοκομείου Λαμίας, η ζωή του φυλακισμένου απεργού πείνας κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή. Έχοντας συμπληρώσει 60 μέρες απεργίας πείνας, αυτή την ημέρα διέκοψε την ολίγη ζάχαρη στο νερό που πίνει. Οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές, της ζωής του 34χρονου φυλακισμένου είναι πλέον μετρημένες.
Αλλά για τα ματσωμένα – πετσωμένα ΜΜΕ η απεργία πείνας του φυλακισμένου Μιχαηλίδη δεν αποτελεί είδηση, ούτε και η πορεία αλληλεγγύης 1.500 ανθρώπων κατακαλόκαιρο στο κέντρο της Αθήνας. Προφανώς τέτοιες ειδήσεις δεν βρίσκονται στο μήκος κύματος των όσων θέλουν να εκπέμψουν οι κυβερνώντες κι άλλωστε δεν πρέπει να τους χαλάνε τη… διάθεση.
Ούτε για το δικαστικό συμβούλιο Λαμίας ο κίνδυνος για τη ζωή του φυλακισμένου απεργού πείνας αποτελεί λόγο επίσπευσης της διαδικασίας, έχει ορίσει τη συνεδρίασή του τη Δευτέρα 25 Ιουλίου, αν και είναι πιθανό οι δικαστές να έχουν μπροστά τους ένα πτώμα ή ένα ράκος με ανήκεστη μη αναστρέψιμη βλάβη. Αλλά αυτοί απαρτίζουν τη δικαστική εξουσία…
Η εκτελεστική εξουσία, πάντως, ήταν πανέτοιμη, την Πέμπτη το βράδυ, να συνετίσει όλους και όλες όσους τολμούν να υποστηρίζουν έναν φυλακισμένο. Στην Αθήνα, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ΜΑΤ κ.λπ., συνεπικουρούμενοι από μία “αύρα” με κανόνι εκτόξευσης νερού, ήταν παραταγμένοι απέναντι από το κοινοβούλιο, αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν, όπως την προπερασμένη Πέμπτη, να σπάσει ο κλοιός και να βρεθούν οι διαδηλωτές στο χώρο μπροστά στη Βουλή. Έτσι, όταν λίγο πριν τις 8 μ.μ. οι διαδηλωτές ανέβηκαν τα σκαλάκια που οδηγούν από την Πλατεία προς τη Βουλή είχαν να αντιμετωπίσουν ή την διέλευση από το πεζοδρόμιο προς την Πανεπιστημίου ή εξαρχής την μετατροπή των σκαλοπατιών σε πεδίο μάχης. Οι διαδηλωτές προτίμησαν να κινηθούν από το πεζοδρόμιο προς την Πανεπιστημίου. Με ανοιγμένα πανό, με πρώτο της Πρωτοβουλίας Αναρχικών για τον Γιάννη Μιχαηλίδη και ακολουθώντας οι υπόλοιποι, στην πλειοψηφία οργανώσεις της αναρχίας, του ΕΕΚ και του ΜΕΡΑ25, ξεκίνησαν τη διαδήλωση.
Όπως και οι προηγούμενες πέντε, ήταν μια ειρηνική διαδήλωση, με ισχυρή περιφρούρηση και συνθήματα κατά της αστυνομίας, του κράτους, της καταστολής και του δικαστικού κατεστημένου. Αλλά αυτά δεν συνιστούν αδίκημα, είναι μέσα στους κανόνες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Όμως, ο υπουργός δημόσιας Τάξης Θεοδωρικάκος και οι επικεφαλής των δυνάμεων καταστολής ήθελαν να δώσουν μάθημα στους διαδηλωτές. Ίσως για να “πάρουν το αίμα τους” για την προπερασμένη Πέμπτη, όταν χιλιάδες έσπασαν τον κλοιό της αστυνομίας και διαδήλωσαν μπροστά στη Βουλή. Και ενώ η διαδήλωση κατηφόριζε την Πανεπιστημίου, λίγο πριν την οδό Αμερικής, ισχυρές δυνάμεις μπήκαν απειλητικά μπροστά στους διαδηλωτές επιχειρώντας να τους στριμώξουν σε μία λωρίδα κυκλοφορίας – αν και πρακτικά αυτό ήταν αδύνατο λόγω του όγκου της διαδήλωσης και λίγο πιο κάτω υπήρχαν τα έργα της ψευδεπίγραφης ανάπλασης του Μπακογιάνη που στενεύουν ακόμη περισσότερο το κατάστρωμα του δρόμου. Η διαδήλωση σταμάτησε, ο επικεφαλής αστυνομικός ειδοποιήθηκε ότι αν δεν φύγουν τα ΜΑΤ η πορεία θα παραμείνει εκεί, ώσπου, τελικά, τα ΜΑΤ αποχώρησαν… Αλλά δεν είχε λεχθεί η τελευταία λέξη. Λίγο πριν τα Προπύλαια, τα ΜΑΤ επανέλαβαν το απειλητικό στρίμωγμα της πορείας, ενώ ΜΑΤατζήδες εκτόξευαν απειλητικές προκλήσεις. Ένας από αυτούς φώναζε ένα ακατανόητο “ένα δύο, εν δυό”, αλλά η φωνή μιας συντρόφισσας δυνατά απέτρεπε να δίνονται απαντήσεις στις προκλήσεις. Τελικά η πορεία έληξε στα Προπύλαια, τα πανό κατέβηκαν και οι σύντροφοι και συντρόφισσες αποχώρησαν. Χωρίς επεισόδια, χωρίς χημικά ή γκλοπς, χωρίς συλλήψεις… Πανωλεθρία για τους σχεδιαστές της ΓΑΔΑ και του υπουργού Δημόσιας Τάξης κυρίου Θεοδωρικάκου, πρώην γραμματέα της ΚΝΕ, θητεύσαντος στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, στο ΠΑΣΟΚ και τώρα στη ΝΔ του Μητσοτακέικου.
Προφανώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχοντας βουλιάξει στα σκάνδαλα και το βόρβορο των φίλων της παιδοβιαστών, βιαστών και δολοφόνων, το μόνο που μπορεί να προσφέρει στους οπαδούς της είναι το “τάξη, νόμος και καταστολή”. Μόνο που στην περίπτωση του Μιχαηλίδη οι ίδιοι παραβιάζουν τους δικούς τους νόμους, τους νόμους και κανόνες του δικού τους δικαιϊκού συστήματος. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης δεν είναι ούτε βιαστής, ούτε δολοφόνος. Συμμετείχε σε απόπειρα ληστείας τράπεζας – συμβόλου της ληστείας των χρημάτων του λαού, πριν από μια δεκαετία περίπου, όταν όλος ο κόσμος φώναζε “στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες”. Για τις πράξεις του, νομικά επιλήψιμες σύμφωνα με το αστικό δίκαιο, ο Γιάννης Μιχαηλίδης τιμωρήθηκε με πολύχρονη φυλάκιση. Έχοντας εκτίσει την ποινή του δικαιούται την υφ’ όρον αποφυλάκιση. Όμως, στην περίπτωσή του επιστρατεύεται η ιδεολογία του, “είναι αναρχικός”, και του την αρνούνται. Η απόρριψη των αιτήσεών του για αποφυλάκιση τον οδήγησαν στην απεργία πείνας ως το μόνο μέσο αντίστασης στην αυθαιρεσία και ανομία των ίδιων των φυλάκων του νόμου και της ευνομίας. Βεβαίως, αν ήταν καταδικασμένος για δύο βιασμούς όπως φίλος του πρωθυπουργού και της κυρίας Μενδώνη και άλλων μεγαλόσχημων, Λιγνάδης, αν ήταν Φιλιππίδης, αν ήταν κτηματομεσίτης καταδικασμένος για το φόνο του Ζακ Κωστόπουλου, θα είχε “πρώην σύννομο βίο”, όπως ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Κορκονέας και θα ήταν έξω από τη φυλακή, ελεύθερος. Κρατείται μέσα γιατί η κοινωνική ιδεολογία του δεν ταιριάζει στα ατομικιστικά πρότυπα της βαρβαρότητας που θέλει να ενδύεται τον μανδύα του πολιτισμού και της δημοκρατίας.
Αν ο μη γένοιτο συμβεί το μοιραίο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έχει το αίμα του νεκρού Μιχαηλίδη στα χέρια της. Τότε δεν θα μπορεί να ισοζυγίζει ούτε στα μάτια των οπαδών της τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, την ακρίβεια, την ανεργία, την συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, συν ένα φόνο, με την κατασταλτική της πολιτική. Μια κοινωνική έκρηξη ίσως είναι αναπόφευκτη, σίγουρα είναι αναγκαία και δυνατή. Ο όχι τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, μια εν ψυχρώ δολοφονία σχεδιασμένη στα επιτελεία των Ιαβέρηδων του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και της ΓΑΔΑ, θα πέσει στα κεφάλια όλων: της κυβέρνησης, του δικαιϊκού συστήματος, του ταξικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος. “Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη”.
Απέναντι στη βαρβαρότητα που μεταμφιέζεται σε δημοκρατία και πολιτισμό, όλη η κοινωνία των εργαζομένων, καταπιεσμένων και αποκλεισμένων πρέπει να εξεγερθεί. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης μπορεί να είναι το παιδί του οποιουδήποτε εργάτη, αγρότη, επαγγελματία, ανθρώπου του πολιτισμού και του πνεύματος. Και είναι μεγάλη η ευθύνη των κομμάτων της αριστεράς που δεν έχουν ευαισθητοποιηθεί από την υπόθεση του Μιχαηλίδη. Όπως είναι μεγάλη η ευθύνη των οργανώσεων της εκτός των τειχών αριστεράς, επαναστατικής, ριζοσπαστικής ή όπως αλλοιώς προσδιορίζεται, που δεν έχει παρέμβει αποφασιστικά υπέρ του Μιχαηλίδη, κατά των διακρίσεων εις βάρος του. Η απουσία στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Γ. Μιχαηλίδη και στη διαδήλωση της Πέμπτης 21/7, των οργανώσεων πλην ΕΕΚ και ΜΕΡΑ25, δεν είναι παράλειψη, είναι στίγμα. Στίγμα για όσους θέλουν να προσδιορίζονται ως αριστεροί, αναρχικοί (γιατί και πολλές ομάδες της αναρχίας ήταν απούσες), κομμουνιστές και επαναστάτες. Επιτέλους το σύνθημα “η αλληλεγγύη όπλο των λαών, των εργατών κ.λπ. στις διάφορες παραλλαγές, σε τούτη την κρίσιμη στιγμή για τη ζωή ενός φυλακισμένου, να μη μένει κενό περιεχομένου. Αλληλεγγύη σημαίνει εγγύτητα στον Άλλο, τον φυλακισμένο, καταδιωγμένο, ποδοπατημένο από το σύστημα της ανομίας, της αδικίας, της ταξικής εκμετάλλευσης, καταπίεσης και αναξιοπρέπειας. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης παλεύει με όπλο την ίδια του τη ζωή για την αξιοπρέπεια και πρέπει να υποστηριχθεί χωρίς όρους.
