Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η εκδήλωση για τα 77 χρόνια από την Ίδρυση του ΕΑΜ που διοργάνωσε η Κ.Ο του ΕΕΚ στο Ίλιον το πρωί της Κυριακής 30/9 στον Ανοιχτό Κοινωνικό Χώρο (Ιδομενέως 32).
Παρά την κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών με τον «Ξενοφώντα» και τον «Ζορμπά», η αίθουσα εκδηλώσεων του Ανοιχτού Κοινωνικού Χώρου ήταν γεμάτη από κόσμο αποδεικνύοντας το ζωντανό ενδιαφέρον και την ανάγκη να βγουν τα μαθήματα από την προδομένη λαϊκή επανάσταση του 1941-49.
Ομιλητές ήταν ο Μιχάλης Λυμπεράτος, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ο Θεόδωρος Κουτσουμπός από την Κ.Ε του ΕΕΚ.
Ο Μιχάλης Λυμπεράτος παρουσίασε μια σειρά πραγματολογικά στοιχεία που αποδείκνυαν την επικράτηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σε όλα τα μήκη και πλάτη, την φυγή άρον άρον των ναζιστικών στρατευμάτων από την Αθήνα και την αγωνία των ιμπεριαλιστών της Δύσης για την επόμενη μέρα καθώς μετά τη νίκη της Γιουγκοσλαβικής Επανάστασης φοβόντουσαν την επικράτηση των κομμουνιστών στην Ελλάδα και την μετατροπή των Βαλκανίων σε Σοσιαλιστική Ομοσπονδία.
Ο μοναδικός τρόπος να εμποδιστεί η νίκη ήταν να προδοθεί εκ των έσω. Το μέλλον την ελληνικής επανάστασης είχε προκαθοριστεί πολύ πριν από τη συμφωνία της Γιάλτας και συγκεκριμένα από την συμφωνία της Μόσχας του Τσώρτσιλ με τον Στάλιν.
Ο Θεόδωρος Κουτσουμπός αναφέρθηκε στην εναλλακτική εξουσία που χτιζόταν στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας, καθώς νέοι θεσμοί εμφανίζονται όπως η Λαϊκή αυτοδιοίκηση με κυρίαρχο σώμα τις συνελεύσεις, η λαϊκή δικαιοσύνη, τα αυτοοργανωμένα σχολεία, τις απόπειρες απαλλοτρίωσης τσιφλικιών. Ένας κανονικός πόλεμος χωρικών εξελίσσεται στην ύπαιθρο, συνδυασμένος με ένα προλεταριακό κίνημα στις πόλεις – ένα κίνημα που πάλευε για την απελευθέρωση της χώρας από τους φασίστες κατακτητές και συγχρόνως για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ο Δεκέμβρης του 1944 υπήρξε η κορυφαία στιγμή και συγχρόνως το σημείο καμπής της επαναστατικής διαδικασίας που πυροδότησε η φασιστική κατοχή της Ελλάδας. Ουσιαστικά ήταν η τελευταία μεγάλη ένοπλη επαναστατική δράση μαζών στην Ευρώπη στον 20ό αιώνα. Σε μια βαλκανική πρωτεύουσα, στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης, οι ένοπλοι εργάτες και η νεολαία με μαζικές διαδηλώσεις, οδοφράγματα και οδομαχίες ξαναζωντάνευαν το πνεύμα της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917.
Η νικηφόρα επανάσταση χάθηκε εξ αιτίας της προδοσίας με τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας και της παράδοσης των όπλων των ανταρτών. Η αστική τάξη που ένα μεγάλο κομμάτι της συνεργάστηκε ανοιχτά με τους ναζί ενώ ένα άλλο κρυβόταν στο Κάϊρο μ’ αυτόν τον τρόπο κέρδισε την εξουσία κι εξαπέλυσε πογκρόμ κατά των αγωνιστών που οδήγησε στο δεύτερο αντάρτικο και στην ήττα.
Σε ερώτηση για τη στάση άλλων οργανώσεων της αριστεράς στην περίοδο της κατοχής ο σ. Κουτσουμπός είπε ότι τότε οι σημαντικότερες ήταν οι τροτσκιστικές οργανώσεις. Αρκετοί τροτσκιστές συμμετείχαν στο αντάρτικο, αλλά η πλειοψηφία κράτησε σεχταριστική στάση αποχής. Κάποιοι όπως ο Στίνας είχαν συνταχθεί με τις κρατικοκαπιταλιστικές αντιλήψεις που θεωρούσαν την ΕΣΣΔ ως ιμπεριαλισμό και τους ΕΛΑΣ – ΕΔΕΣ ως προέκταση των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων. Άλλοι παρότι είχαν την εκτίμηση του Τρότσκι για την ΕΣΣΔ ως εκφυλισμένο εργατικό κράτος που έπρεπε να υποστηριχθεί στον πόλεμο, έμεναν μακριά από την ένοπλη πάλη. Την ίδια στιγμή, ιδίως στα Δεκεμβριανά πολλοί τροτσκιστές αλλά και άλλοι αριστεροί διαφωνούντες κομμουνιστές εκτελούνταν από τους σταλινικούς – όπως εξ άλλου εξοντώθηκε όλη η παλιά φρουρά του μπολσεβίκικου κόμματος και οι στρατηγοί του Κόκκινου Στρατού. Φυσικά, πρόσθεσε είναι συκοφαντία να λέγεται ότι «οι τροτσκιστές ήταν προδότες». Στην Καισαριανή στους 200 εκτελεσμένους οι 12 ήταν τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές, οι 157 κομμουνιστές του ΚΚΕ και οι υπόλοιποι μέλη διαφόρων ομάδων, ανάμεσά τους ήταν ο Σκλάβαινας που το ΚΚΕ είχε διαγράψει αλλά εκτελέστηκε. Οι τροτσκιστές τραγουδούσαν τη Διεθνή και τα μέλη του ΚΚΕ τον εθνικό ύμνο. Είναι ηλίθιο να λέγεται ότι ήταν προδότες.
Η τοπική Κ.Ο του ΕΕΚ προγραμματίζει την επόμενη περίοδο εκδηλώσεις πάνω στην ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.
Γ.Σ
