Οι νοσηλεύτριες του νοσοκομείου St. Vincent απεργούν εδώ και 8 μήνες!
Ο Οκτώβρης που πέρασε ήταν πλούσιος σε απεργιακές δράσεις των εργαζομένων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Τόσο πλούσιος που επινοήθηκε ο όρος Striketober, από τις λέξεις strike (απεργία) και October (Οκτώβρης) – δηλαδή απεργιακός Οκτώβρης. Πώς βιώνουν τα παιδιά των απεργών την απεργία των γονιών και ιδίως των μανάδων τους; Στο άρθρο που ακολουθεί εξετάζονται τα βιώματα των παιδιών των νοσηλευτριών του νοσοκομείου St. Vincent της Μασαχουσέτης. Το άρθρο προέρχεται από το νεανικό lifestyle περιοδικό Teen Vogue – ένδειξη, και αυτό, των μεγάλων αλλαγών που κυοφορούνται στις ΗΠΑ και φέρνουν τέτοιου είδους περιοδικά να ασχολούνται με τέτοια κοινωνικά θέματα. Ας δούμε λοιπόν με τη ματιά του Teen Vogue και της συντάκτριάς του Jacqui Germain όψεις των κοινωνικών διεργασιών και της ταξικής πάλης στη μεγάλη χώρα που δεν έχει μόνο τους Τραμπ και Μπους αλλά και τους Τόμας Τζέφερσον και Αβραάμ Λίνκολν. – Θ.Κ.
της JACQUI GERMAIN
Η Lorelai Soper θυμάται ότι άκουσε το «ντρινγκ» του τηλεφώνου της μητέρας της ενώ η οικογένεια δειπνούσε. Η μητέρα της είχε αναφέρει ότι ο Σύλλογος Νοσηλευτριών/τών της Μασαχουσέτης (MNA) εξέταζε την πιθανότητα απεργίας, αλλά από την οπτική γωνία της 17χρονης Lorelai, δεν φαινόταν ως άμεση πιθανότητα. Κατά τη διάρκεια του φαγητού, όμως, η μητέρα της έλεγξε μήνυμα στο κινητό της και ανάγγειλε τα νέα στην οικογένεια: Οι Νοσηλεύτριες του Νοσοκομείου St. Vincent σταματούσαν επίσημα τη δουλειά.
Με όλο το ψηφιακό ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό να στροβιλίζεται στην ατμόσφαιρα από τη σειρά των πρόσφατων εργατικών απεργιών που ξεσπούν σε ολόκληρη τη χώρα -ένας καταιγισμός ενεργητικότητας που ονομάστηκε «Striketober 1Λογοπαίγνιο με τις λέξεις απεργία (strike) και Οκτώβρης (October). Θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε σε ελεύθερη μετάφραση Απεργιακός Οκτώβρης, ή Οκτώβρης των Απεργιών. (Σ.τ.Μ.»- θα νόμιζε κανείς ότι μια ανακοίνωση για απεργία θα είχε ως ανταπόκριση τη ρίψη πυροτεχνημάτων. Αλλά, όπως το θυμάται η Lorelai, η στιγμή, στην πραγματικότητα, ήταν «κάπως συγκρατημένη».
«Δεν μου φαινόταν κάτι φοβερό στην αρχή γιατί δεν είχε πραγματικά γίνει κατανοητό. Απλώς έτρωγα το φαγητό μου˙ και τότε συνέβη», είπε η Lorelai στο Teen Vogue. «Η αντίδρασή μου ήταν, “Πόσο νομίζεις ότι θα τραβήξει αυτό; Που θα καταλήξει;” Και τότε ήταν που μου είπε ότι θα έκαναν πικετοφορία και βασικά θα ήταν άνεργη για όσο καιρό συνεχιζόταν η απεργία».
Στις 8 Μαρτίου του τρέχοντος έτους, 700 νοσηλεύτριες του Νοσοκομείου St. Vincent στο Worcester της Μασαχουσέτης, προχώρησαν επίσημα σε απεργία που χαρακτηρίζεται καταχρηστική2ULP – Unfair Labour Practice. Eίναι μια ενέργεια ενός εργοδότη ή σωματείου που παραβιάζει τον Εθνικό Νόμο για τις Εργασιακές Σχέσεις (NLRA) – Σ.τ.Μ. μετά από μήνες ανεπιτυχών διαπραγματεύσεων με την κερδοσκοπική ιδιοκτήτρια εταιρία του νοσοκομείου, Tenet Healthcare. Τώρα στον όγδοο μήνα, η απεργία των νοσηλευτριών του St. Vincent έχει γίνει η μεγαλύτερη απεργία νοσηλευτικού προσωπικού στην ιστορία της πολιτείας της Μασαχουσέτης. Σύμφωνα με το MNA, σχεδόν 700 νοσηλεύτριες παραμένουν στη μάχη με πλακάτ, συνθήματα και την υποστηρικτική συνοδεία μελών των οικογενειών τους. Δεδομένης της αυξημένης προβολής του εργατικού κινήματος στα πρωτοσέλιδα, μια γενιά νέων παρακολουθεί τους γονείς τους να απεργούν για πρώτη φορά στη ζωή τους.
Τα αδέρφια Joshua και Jacob Mobley λένε ότι η μητέρα τους έφερε την απόφαση για την απεργία στην οικογένεια και συζήτησαν για τα υπέρ και τα κατά. Ο Jacob λέει έμεινε έκπληκτος που τόσο πολλές νοσηλεύτριες ψήφισαν υπέρ της απεργίας. Κατάλαβε την απόφαση και ήταν περήφανος για τη μητέρα του, αλλά με την κρίση ανεργίας και την οικονομική ύφεση από την πανδημία ήταν επίσης επιφυλακτικός για τους κινδύνους.
«Σε μια τόσο αβέβαιη περίοδο, χρειάζεται αρκετό θάρρος και τιμή για να πάρεις αυτήν την απόφαση», λέει ο Jacob, σκεπτόμενος φωναχτά. «Απέκτησα παραπάνω σεβασμό για τη μητέρα και τον πατέρα μου μέσω αυτού. Γιατί πραγματικά εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να πάρω αυτή την απόφαση. Υπάρχουν πολλά που πάνε μαζί με το να ψηφίσεις για απεργία. Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα σε αυτή την κατάσταση».
Για τη Lorelai, αυτή η αβεβαιότητα εκδηλώνεται ως ανησυχία για τα χρήματα. Ο πατέρας της είναι βετεράνος [του πολέμου] με αναπηρία και δεν έχει σταθερή απασχόληση, οπότε η μητέρα της παρέχει το κύριο εισόδημα της οικογένειας. Εξέφρασε τις αυξανόμενες ανησυχίες της στη μητέρα της, η οποία τη διαβεβαίωσε ότι η οικογένεια θα είναι καλά. Μέχρι σήμερα, η οικογένεια έχει στριμωχτεί οικονομικά, αλλά έχει καλή διάθεση.
Η Ally Stewart, 15 χρονών, λέει ότι η οικονομική σταθερότητα ήταν επίσης ένα από τα πρώτα πράγματα που της ήρθε στο μυαλό όταν έμαθε για την απεργία. Ο μεγαλύτερος αδερφός της θα πήγαινε σύντομα στο Κολέγιο και δεν ήταν σίγουρη πώς η οικογένειά της θα κάλυπτε τα σχετικά έξοδα. Ακύρωσαν τις καλοκαιρινές διακοπές, έσφιξαν τα οικονομικά και άλλαξαν τις προτεραιότητες. Γενικά, λέει η Ally, η κατάσταση ήταν διαχειρίσιμη επειδή ο πατέρας της έχει ακόμα δουλειά και μπορεί να συνεισφέρει ένα σταθερό εισόδημα. Ωστόσο, λέει, δεν είχε ιδέα ότι η απεργία θα διαρκούσε τόσο πολύ.
«Η μητέρα μου είχε κάνει απεργία παλιότερα και μου είπε ότι κράτησε 45 μέρες. Περίμενα λοιπόν η απεργία να διαρκέσει περίπου ένα, δύο μήνες – αλλά ποτέ δεν περίμενα να διαρκέσει πάνω από επτά μήνες», λέει η Ally. «[Η μητέρα μου] είναι πραγματικά, πολύ δυνατή που το σηκώνει αυτό και κάνει πικετοφορία για τόσο καιρό [και] απεργία για τόσο καιρό. Την έβλεπα πολύ αγχωμένη και ανήσυχη, αλλά είναι απλά, εξαιρετικά, εξαιρετικά δυνατή που συνεχίζει να το περνάει αυτό. Οπότε ναι, είμαι πραγματικά περήφανη!»
Η οικογένεια Mobley έχει επίσης προσαρμοστεί στην παρατεταμένη απεργία, με τον Josh και τον πατέρα του Jacob να αυξάνουν τις βάρδιές τους στη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. «Ο πατέρας μου, ευτυχώς, εξακολουθεί να δουλεύει και δουλεύει σκληρά κάθε μέρα για ‘μας», λέει ο Jacob. «Ποιο ήταν το μεγαλύτερο συνεχόμενο διάστημα που δούλεψε; Ήταν, για παράδειγμα, 14 συνεχόμενες μέρες, ή κάτι τέτοιο. Και δουλεύει και νύχτες, επίσης.»
Καθώς η διαδικτυακή μανία επικρατεί γύρω απ’ το Striketober, είναι εύκολο να ξεχαστεί ότι οι χιλιάδες εργαζόμενοι που έχουν ψηφίσει υπέρ των απεργιών, για να ξεκινήσουν απεργίες ή βρίσκονται στο μέσο συνεχιζόμενων αγώνων δεν είναι μεμονωμένα άτομα. Πολλοί από αυτούς έχουν οικογένειες, παιδιά που εξαρτώνται από αυτούς και ένα σωρό άλλες ευθύνες που σταθμίζονται και εξετάζονται παράλληλα με την απόφαση για απεργία.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης του Teen Vogue με την Ally, η μητέρα της πετάγεται για να προσθέσει ότι η MNA ήταν «πραγματικά υποστηρικτική» στις οικογένειες των απεργών, μοιράζοντας φαγητά και συλλέγοντας σακίδια πλάτης και σχολικά είδη. Το να πηγαίνεις σε απεργία μπορεί να φαίνεται σαν μια έντιμη, ηθική απόφαση, αλλά το κόστος για τις οικογένειες και τα άτομα -και το είδος της πειθαρχίας και της δέσμευσης που απαιτείται για τη διατήρηση μιας απεργίας- είναι αδύνατο να συνοψιστούν σε ένα tweet ή σε ένα σύνθημα.
Στη μητέρα της Lorelai, που εργαζόταν στο St. Vincent πριν ακόμη γεννηθεί η Lorelai, ανατέθηκε ηγετικός ρόλος ως αρχηγού της πικέτας (της απεργιακής φρουράς) κατά τη διάρκεια της απεργίας. Αν και είναι περήφανη που έχει τη θέση, λέει η Lorelai, δεν ήταν εύκολο. «Της πέφτει μεγάλο φορτίο να έχει το συντονισμό όλων και να απαντά σε ερωτήσεις και να ξέρει πάντα τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, γιατί τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν τόσο γρήγορα», εξηγεί η Lorelai.
«Ήταν κάπως σκληρό να τη βλέπεις στο τραπέζι της κουζίνας το βράδυ να καταρρέει εξαιτίας πραγμάτων που συμβαίνουν», συνεχίζει η Lorelai, «κι εγώ να μη μπορώ να κάνω πολλά, παρά μόνο να την αγκαλιάσω και να της πω πόσο περήφανη είμαι για εκείνη. Δεν ξέρω πώς είναι απ’ την πλευρά της. Ξέρω πώς είναι απ’ την πλευρά ενός παιδιού, αλλά δεν ξέρω πώς είναι στην πραγματικότητα να είσαι αυτός που απεργεί».
Η οριοθέτηση είναι σημαντική. Ακόμη και τώρα, καθώς οι άνθρωποι προωθούν διαδικτυακές άδειες απεργιών και ενθαρρύνουν μια σειρά επιλογών για την υποστήριξη των απεργών εργαζομένων, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε την καθημερινή προσπάθεια που καταβάλλεται για τον συντονισμό και τη διατήρηση μιας εργατικής απεργίας. Η λανθασμένη αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι απεργούν για εγωιστικούς λόγους είναι επώδυνη για τη Lorelai, η οποία έχει δει τη μητέρα της να διατηρεί την αποφασιστικότητά της σε κουραστικές μέρες και νύχτες με πικετοφορίες, συναντήσεις και πολλά άλλα για οκτώ μήνες συνεχώς.
«Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές τις απεργίες -και όχι μόνο στην απεργία του St. Vincent, στις απεργίες γενικά- αγωνίζονται πραγματικά για αυτό που πιστεύουν. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για ‘μένα να μεταφέρω αυτό το μήνυμα επειδή βλέπω διάφορους ανθρώπους να λένε ότι [οι απεργοί] θέλουν απλώς να πάρουν το επίδομα ανεργίας ή να κάθονται και να μην κάνουν τίποτα όλη μέρα -αυτό είναι τόσο απογοητευτικό γιατί είναι εντελώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει», εξηγεί η Lorelai. «Είτε το βλέπετε είτε όχι, πάντα σχεδιάζουν. Πάντα δουλεύουν μαζί. Πάντα μιλούν με τους ανθρώπους, συζητούν πράγματα. Ανεξάρτητα από το γιατί παλεύετε, σε όποια δουλειά και αν απεργείτε, είναι κυριολεκτικά κάτι σταθερό».
Παρά το άγχος, υπήρξε μια ιδιαίτερα θετική πλευρά: η απεργία επέτρεψε στη Lorelai και τη μητέρα της να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί και να οικοδομήσουν έναν ακόμη πιο στενό δεσμό. Οι νοσηλεύτριες εργάζονται με πολύ διαφορετικό πρόγραμμα τώρα, δηλώνοντας συμμετοχή σε τρίωρες απεργιακές φρουρές, πολλές φορές την εβδομάδα. Η Lorelai λέει ότι οι φρουρές των 6 το πρωί είναι «πιεστικές» για εκείνη, αλλά λέει ότι το να το βιώνει αυτό με τη μητέρα της ήταν μια εμπειρία που σου ανοίγει τα μάτια.
«Από τότε που ήμουν μικρή, μου έλεγε πάντα ότι πρέπει να υπερασπίζεσαι αυτό που πιστεύεις», θυμάται η Lorelai. «Γι’ αυτό, όταν συμμετέχω σε διαμαρτυρίες, την έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Το να τη βλέπεις να κάνει πράξη τη δική της συμβουλή, κατά κάποιο τρόπο, ήταν πολύ ωραίο».
«Βλέποντάς το από πρώτο χέρι, ξέρω πόσο δυσβάσταχτο μπορεί να είναι για εκείνη», προσθέτει η Lorelai. «Αλλά μέσα από όλα αυτά συνέχισε και συνεχίζει να υποστηρίζει τους συναδέλφους της».
Για περισσότερους από 8 μήνες, οι βάρδιες της περιφρούρησης λειτουργούν κάθε μέρα από τις 6 π.μ. ως τις 11 μ.μ., σύμφωνα με τη μητέρα της Ally. Μαζί με τη Lorelai, η Ally και οι αδερφοί Mobley επισκέπτονται τις φρουρές για να πορευτούν με τις νοσηλεύτριες.
«Όταν περπατάμε κατά μήκος της απεργιακής γραμμής, εγώ και η μαμά μου συχνά στεκόμαστε στην είσοδο απ’ όπου μπαίνουν οι αντικαταστάτριες νοσηλεύτριες», λέει ο Joshua, 16 χρονών. «Τριγυρνάμε εκεί για μερικές ώρες και μπορεί να μιλήσουμε με πολλές άλλες νοσηλεύτριες». Ο Joshua λέει ότι είναι σύνηθες για τις νοσηλεύτριες να κάνουν βάρδιες με τα παιδιά τους, με τα καροτσάκια με τα μωρά τους και ακόμη και να φέρνουν μαζί τους κατοικίδια. «Είναι μια ωραία ατμόσφαιρα. Μου αρέσει πολύ που μπορώ να βγω έξω και να τις υποστηρίξω. Είναι λυπηρό που συμβαίνει, αλλά είναι κάπως διασκεδαστικό να βγαίνεις έξω και να φρουρείς».
«Μπορέσαμε ακόμη να δούμε τα πυροτεχνήματα της 4ης Ιουλίου ενώ ήμασταν στην απεργιακή φρουρά μαζί», θυμάται ο Jacob. «Ήμουν πραγματικά χαρούμενος που ήμουν εκεί για αυτό».
«Περνάμε και οι δύο μια πολύ μοναδική κατάσταση γιατί εγώ, όταν σκέφτομαι την απεργία, σκέφτομαι τις απεργίες χάλυβα του 1900», λέει ο Jacob, συλλογιζόμενος το πώς είναι να κάνεις πικετοφορία ή να έχεις έναν γονιό σε απεργία ως έφηβος το 2021. «Αυτό μου έδωσε μια πολύ μεγαλύτερη αίσθηση ρεαλισμού [σχετικά με] τη νεωτερικότητα των απεργιών και των εργατικών συνδικάτων και πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό. Υπάρχει πολλή ηθική σε αυτό και το να είσαι αλληλέγγυος στον καθένα και να μην περνάς τα όρια. Με έκανε να πιστέψω ξανά στους ανθρώπους – να πιστέψω σε αυτό που μπορούν να κάνουν μαζί, ακόμη και ενάντια στη συντεχνιακή Αμερική».
Μετάφραση Γιάν. Σιμ.
Επιμέλεια Θ.Κ.
Υποσημειώσεις
